Category: Dossier Ook al dood….. (Page 2 of 19)

Woensdag 9 augustus was een ongekend droeve dag voor de popmuziek. Er bleken maar liefst drie popmusici overleden: Robbie Robertson, Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez en Tom Pintens.

Ze waren onvergelijkbaar qua stijl én bekendheid, maar toch ieder een grootheid op hun eigen terrein: de op woensdag 9 augustus op tachtigjarige leeftijd in Los Angeles overleden Robertson bleef ook nadat hij in 1976 het uiteengaan van The Band had geforceerd tot zijn dood nog bijna vijftig jaar vooral een van de ex-leden van de eclectische vijfmansgroep die in 1968 met hun in afzondering gemaakte debuut ‘Music form Big Pink’ de americana uitvond zonder zichzelf daarvan bewust te zijn.

Bovendien groeide de groep vooral op basis van hun naamloze tweede album uit 1969 uit tot symbool van het Amerikaanse zuiden van de negentiende eeuw, hoewel zanger, gitarist en componist Robertson net als bassist Rick Danko, pianist Richard Manuel en toetsenist-saxofonist Garth Hudson uit Canada kwam. Alleen drummer Levon Helm kwam ook inderdaad uit Arkansas, een van de zuidelijke Amerikaanse staten.

Robertson was duidelijk een van de belangrijkste schrijvers van de groep, met ‘The Night They Drove Old Dixie Down’ en ‘The Weight’ als zijn grootste klassiekers, en beïnvloedde het beeld dat hij het belangrijkste lid was ook met graagte nadat The Band door het overvloedige drank- en drugsgebruik en het veelvuldige toeren uiteengedreven was. Dat leidde tot een decennia durende vete met Levon Helm, die Robertson’s beweringen met klem ontkende.

Op zijn soloalbums zette Robertson een heel andere koers in. Zijn naamloze eerste bezorgde hem zijn grootste hits, maar dat was ook te danken aan producer Daniel Lanois, die hem in sommige songs het open geluid van Peter Gabriel meegaf, terwijl andere dan weer klonken als jachtige uittakes van U2.

Het niveau van zijn songs bij The Band haalde hij niet meer, ook niet in soundtracks voor films van zijn vriend Martin Scorcese, die afscheidsconcert ‘The Last Waltz’ had geregisseerd. Het kon Robertson niet schelen: hij wist dat hij zichzelf allang bewezen had.

Eerdere berichten over Robbie Robertson vind je in de categorieën Nieuws, Rootsmuziek op radio, tv en internet, Dossier ook al dood… en Muziekboeken.

Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez

Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez werd pas bekend toen hij al lang weer vergeten was, hoe paradoxaal dat ook klinkt: in 2012, toen hij zeventig jaar was, werd hij de hoofdpersoon in de documentaire ‘Searching for Sugarman’ en kreeg hij de aandacht die hij nooit gekregen had na het uitkomen van zijn debuut ‘Cold Fact’ in 1970 en ‘Coming from Reality’ in 1971.

‘Cold Fact’ sloeg echter wel aan in zuid-Afrika en de op het Australische label Blue Goose in 1977 uitgebrachte verzamelaar ‘At his Best’ werd er een cultklassieker, onder meer doordat Rodriguez in zijn nummers zong over discriminatie en achterstelling, en werd daar in 1991 op cd uitgebracht.

Pas in 1997 kwam een van Rodriguez’ dochters daar achter en dat leidde in dat land tot zijn herontdekking: de man die al decennia als sloper in de bouw werkte en alleen nog af en toe optrad in een café in zijn woonplaats, trad er op en werd er een ster.

Dat leidde weer tot die documentaire, die in 2012 uitkwam en in 2013 een Oscar kreeg. Het maakte Rodriguez even wereldberoemd en hij toerde internationaal en trad onder meer op op het Engelse Glastonbury-festival en in het Amsterdamse Muziekgebouw aan het IJ.

Rodriguez overleed op dinsdag 8 augustus. Hij was 81 jaar oud.

Eerdere berichten over Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez vind je in de categorieën Nieuws en Rootsmuziek op radio, tv en het internet.

Tom Pintens

Kun je van Robertson en Rodriguez zeggen dat zij een compleet leven hebben geleefd, hoe verschillend dan ook, dan geldt niet voor de Belgische gitarist, toetsenist en klarinettist Tom Pintens.

Hij overleed op vrijdag 4 augustus op 48-jarige leeftijd aan darmkanker.

Pintens bleef in Nederland nagenoeg onbekend, al speelde hij in Roosbeef, maar was in België een bekende naam onder muzikanten: hij maakte met Thomas De Smet, Aarich Jespers en Stef Kamil Carlens deel uit van A Beatband, de voorloper van Moondog Jr. en na de dreiging van een rechtszaak over die naam ook van de tot Zita Swoon omgedoopte band, richtte Flowers for Breakfast en 2000 Monkeys op, speelde in Think of One, bracht drie Nederlandstalige soloalbums uit met veel teksten van zijn toenmalige vriendin Ellen Schoenarts en was lid van Het Zesde Metaal.

Ook speelde hij veel mee op albums van anderen, produceerde en coachte hij veel acts. Verder schreef hij ook nog muziek voor films en theaterstukken. Het was kenmerkend voor Pintens, die zich in de schaduw beter leek te voelen dan als frontman en daar rustig zijn onmisbare rol vervulde.

De recensies van de albums ‘Tom Pintens’ en ‘Winter maakt ons vrolijk’ vind je in de categorie Recensies popmuziek.

Gisteravond was zij opeens weer wereldnieuws, Sinéad O’Çonnor. Deze keer was het vanwege het trieste feit dat zij overleden was, 56 jaar oud pas.

Over haar doodsoorzaak zijn geen details bekend gemaakt, maar ook haar plotselinge dood paste in het rijtje berichten over haar van de laatste jaren: het weigeren een haar toegekende Grammy in ontvangst te nemen, het verscheuren van een foto van de paus tijdens een uitzending van MTV Live en hem uitroepen tot de ‘echte vijand’ vanwege het seksueel misbruik binnen de katholieke kerk, het vermist zijn en in verwarde toestand aangetroffen worden, het opgenomen worden, het zich tot de islam bekeren, het zeggen te stoppen met het maken van muziek, het daarop vrijwel direct terugkomen, maar het daarna nogmaals aankondigen de muziek vaarwel te zeggen én de zelfmoord van een van haar vier kinderen: haar zoon Shane, zo’n anderhalf jaar geleden.

Die kwam ze niet te boven, zo bleek uit tweets die ze plaatste. Ze vergeleek haar bestaan sinds zijn dood met het vagevuur:

Continue reading

De Japanse toetsenist en componist Ryuichi Sakomoto is overleden op dinsdag 28 maart. Hij was 71 jaar oud.

Sakomoto was lid van de elektronische groep Yellow Magic Orchestra en schreef Oscar-winnende filmmuziek voor films als ‘Merry Christmas Mr. Lawrence’, ‘The Last Emperor’ en ‘The Revenant’.

Ook werkte hij vaak samen met David Sylvian op diens soloalbums. Sylvian zong dan weer ‘Forbidden Colours’ voor ‘Merry Christmas Mr. Lawrence’ en zette het op zijn ‘Secrets of the Beehive’ (1987).

Verder componeerde Sakamoto de muziek voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona.

Het is aannemelijk dat Sakamoto overleed aan de gevolgen van kanker, want hij had al zo’n tien jaar endeldarmkanker. In 2021 maakte hij zelf bekend dat die inmiddels stadium 4 had bereikt.

De vrouw van wie een foto stond op de hoes van het album van het historische Woodstock-festival is overleden.

Bobbi Kelly Ercoline en haar vriend hadden een gevonden deken omgeslagen, terwijl hij haar stevig vasthoudt. Toen de foto werd gemaakt, waren beiden twintig jaar en hadden ze pas een paar maanden verkering.

De twee trouwden en waren 54 jaar getrouwd.

Waaraan Ercoline overleed en hoe oud ze was, maakte haar echtgenoot niet bekend.

Wel blijkt uit zijn bericht op Facebook, dat ze de laatste jaren ernstig ziek was.

Drummer Jim Gorden is op 13 maart jl. overleden, Hij was 77 jaar oud.

Bijzonder is dat Gordon overleed in een gevangenisziekenhuis, de California Medical Facility in Vacaville.

Daar zat hij opgesloten wegens de moord op zijn moeder in 1983. Hij had een straf van minimaal zestien jaar en maximaal levenslang gekregen, doordat in het onderzoek na de moord bleek dat hij leed aan schizofrenie. Opeenvolgende gratieverzoeken werden afgewezen, doordat hij werd gezien als een gevaar voor zichzelf en voor de samenleving.

Grdon was in de jaren zestig en zeventig een veelgevraagd sessiedrummer die onder anderen speelde bij The Beach Boys (o.m. op ‘Pet Sounds’), The Byrds (‘The Notorious Byrds Brothers’), George Harrison (‘All The Things Must Pass’), John Lennon (‘Imagine’), Neil Diamond (‘Beautiful Noise’), Leon Russell, Traffic (‘Welcome To The Canteen’ en ‘The Low Spark of High Heeled Boys’), Tom Waits (‘The Heart of Saturday Night’) Alice Cooper (‘Goes To Hell’), Frank Zappa (o.m. op ‘Apostrophe’), Randy Newman (’12 Songs’) en Steely Dan (‘Pretzel Logic’).

Ook was hij een van de drummers in de begeleidingsgroep van Joe Cocker op diens liveklassieker ‘Mad Dogs and Englishmen’ én lid van Derek & the Dominos, de groep van Eric Clapton,

Hij schreef hij  met Clapton  de monsterhit ‘Layla’, waarin Clapton zijn verliefdheid op Harrison’s vrouw Patti Boyd bezong, en speelde ook piano in dat nummer.

Enkele eerdere berichten over de neergang van Jim Gordon vind je in de categorieën Nieuws en Dossier: Ook al dood.

Gitarist David Lindley blijkt al op 3 maart jl. te zijn overleden. Hij was 78 jaar oud.

Zijn doodsoorzaak is niet bekend gemaakt, maar Lindley zou hebben geleden aan nierproblemen, longproblemen en andere ziekten.

Lindley werd in de jaren zeventig bekend als gitarist van singer-songwriter Jackson Browne, voor wie hij slidegitaar en steelgitaar speelde. Hij was Browne’s gitarist vanaf diens debuut ‘For Everyman’(1973) tot ‘Hold Out’(1980).

Een goed voorbeeld van zijn stijl is het titelnummer van Browne’s ‘Running On empty’, waarop Lindley een zinderende lap steelsolo speelt.

Ook deed hij sessiewerk voor Warren Zevon, Linda Ronstadt, Ry Cooder, Bob Dylan, Dolly Parton en minder in dit rijtje passende namen als Iggy Pop en Rod Steward, maar ook talloze anderen.

Naast zijn bestaan als sessiemuzikant had hij sinds het begin van de jaren tachtig ook de groep El Rayo-X, die een veelheid aan stijlen combineerde: blues, rock, reggae, zydeco en invloeden uit muziek uit het Midden-Oosten.

Die laatste invloed was al hoorbaar in de muziek van Kaleidoscope, de groep waarin hij zat in de late jaren zestig: ‘Slide Trip’ en ‘A Beacon from Mars’ zijn daarvan duidelijke voorbeelden.

Dat zijn overleden geen voorpaginanieuws was, zegt veel over zijn bekendheid: hij was veel meer een ‘musician’s musician’ dan een ster.

Een uitgebreide necrologie van Lindley is overigens hier te vinden:

Continue reading

Tenor- en sporaanaxofonist Wayne Shorter is overleden op donderdag 2 maart. Hij was 89 jaar.

De toonaangevende saxofonist werd in de jaren zeventig beroemd in popkringen doordat hij in de jazzrockformatie Weather Report speelde, en groep die hij oprichtte met toetsenist Joe Zawinul.

Ook zijn sessies voor Steely Dan maakten indruk, met name de solo die hij speelde op het titelnummer van ‘Aja’, maar dat deden vooral zijn de decennialange samenwerking met Joni Mitchell, bij wie hij vanaf ‘Don Juan’s Reckless Daughter’ uit 1977 tot en met ‘Travelogue’ in 2002 meespeelde op een aantal songs.

Daarnaast was hij te horen op songs van onder anderen Don Henley, Norah Jones en de Rolling Stones.

Tegelijkertijd bleef hij op eigen albums de jazz trouw en speelde hij mee op albums van toetsenist Herbie Hancock, met wie hij al speelde sinds halverwege de jaren zestig.

Toen waren beiden lid van de band van jazztrompettist Miles Davis, samen met bassist Ron Carter en drummer Tony Williams. Hun eerste album was E. S.P. , vernoemd naar een Shorter-compositie.

Ze speelden samen op albums als ‘In a Silent Way’, ‘Miles in the Sky’, ‘Nefertiti’ en ‘Bitches Brew’ en definieerden daarop de fusion-jazz.

De oprichting van Weather Report was daarvan een logisch vervolg, net als de uitnodiging van Walter Becker en Donald Fagen, met hun voorliefde voor jazz uit de jaren vijftig en vroege jaren zestig. Ook Mitchell raakte in de jaren zeventig steeds meer geïnteresseerd in jazz.

Voordat Shorter tot het kwintet van Davis toetrad, was hij vanaf 1959 overigens al een vooraanstaand lid van Art Blakey’s Jazz Messengers, terwijl hij in zijn diensttijd al met Horace Silver speelde.

Shorter won in totaal twaalf Grammy’s: de eerste pas in 1979 voor het Weather Report-album ‘8:30’ en dit jaar nog die voor Best Impovised Solo voor ‘Endangered Species’ van het album ‘Live at the Detroit Jazz Festival’, een opname van een concert uit 2017, een van Shorter’s laatste concerten.

Huey ‘Piano’ Smith overleden

De invloedrijke rhythm-n-blues-pianist Huey ‘Piano’ Smith is op maandag 13 februari overleden in zijn woonplaats Baton Rouge in de staat Louisiana. Hij was 89 jaar oud.

Smith was een van degenen die in de jaren vijftig de rock ‘n roll mede vorm gaf met songs als ‘Rocking Pneumonia and the Boogie Woogie Flu’, Don’t You Just Know It’ en ‘Sea Cruise’, tot een hit gezongen door Frankie Ford.

Saillant detail is, dat de zang van Smith werd gewist en die van Ford werd ingedubd, maar dat zijn piano wel te horen bleef in de hitversie.

Zo werd hem niet alleen de kans op een grotere populariteit ontnomen, maar ook een flink deel van de royalties.

Zijn loopbaan duurde maar een paar jaar, al maakte hij diverse weinig succesvolle comebacks.

Artiesten als Bruce springesteen, Aerosmith, the Grateful Dead, Tom Jones, Paul Simon, Johnny Rivers, Jerry Lee Lewis, Herman’s Hermits, Boz Scaggs en Patti LaBelle namen nummers van hem op en Dr. John, zei dat Smith de deur naar de funk opende.

Charlie Thomas, een van de leadzangers van The Drifters, is overleden aan de gevolgen van leverkanker, vermoedelijk al op 31 januari, al kwam het nieuws pas vandaag naar buiten. Hij was 85 jaar oud.

Thomas werd pas lid van The Drifters aan het eind van de jaren vijftig. Hij werd aangenomen door de manager van de groep, George Treadwell. Die had net daarvoor alle groepsleden ontslagen nadat die een slecht concert hadden gegeven in het roemruchte Apollo-theater in New York, hoewel er ook verhalen gaan dat een van de leden hem dronken had uitgescholden

Dat Thomas toen lid was van de The Five Crowns hield hem niet tegen. Ook andere leden van die groep stapten over naar de Drifters, onder wie Ben E. King.

Korte tijd later scoorde de groep de enige nummer een in de Billboard-lijst met ‘Save the Last Dance for Me’.

Hij bleef lid van de groep tot 1967 en is dan ook als leadzanger te horen op ‘Sweets For My Sweet’ (1962) en ‘When My Little Girl Is Smiling’ (1962).

Verder zong hij mee op ‘There Goes My Baby’, ‘Under the Boardwalk’, ‘This Magic Moment’ and ‘Save the Last Dance for Me’.

Ook daarna kwam hij niet echt los van die groep en dat wilde hij ook blijkbaar niet, getuige het feit dat hij toerde in groepen als The Original Drifters en Charlie Thomas’ Drifters.

In 1988 werd Thomas samen met Ben E. King, Bill Pinkney, Clyde McPhatter, Gerhart Thrasher, Johnny Moore en Rudy Lewis uitverkoren voor het lidmaatschap van de Rock & Roll Hall Of Fame.

Barrett Strong is overleden. Hij was 81 jaar oud.

Strong’s naam is niet zo heel bekend, maar een aantal van zijn songs zijn dat wel. Niet alleen zong hij het door Motown-directeur Berry Gordy en zijn secretaresse Jany Bradford geschreven ‘Money (That’s what I Want)’ tot een hit in 1959, de eerste voor het toen nog jonge Motown-label, al verscheen het formeel op Tamla en Anna. Niet veel later werd het gecoverd door zowel de Rolling Stones als de Beatles.

Strong zelf stelde, dat hij aan het nummer had meegeschreven en inderdaad stond zijn naam ook op het oorspronkelijke registratieformulier van de United States Copyright Office. Gordy hield dan weer vol dat dat het gevolg was van een administratieve fout.

Nadat hij een tijd heel toepasselijk had gewerkt in de Chrysler-fabriek in Detroit, waar hij ook opgroeide, schreef hij nummers voor Motown. Daar waren grote internationale hits bij, die hij samen met producer Norman Whitfield componeerde: ‘I Heard It Through the Grapevine’,  ‘War’,  ‘Ball of Confusion (That’s What the World is Today) en ‘Papa Was a Rolling Stone’.

Voor die laatste song kregen de twee een Grammy in de categorie voor de beste Rhythm ‘n’ Blues-song.

Op basis van dat succes kreeg hij een contract bij Capitol, dat twee soloalbums van hem uitbracht: ‘Stronghold’ in 1975 en ‘Live & Love’ in 1976.

Zijn solocarrière kwam daarmee niet echt van de grond en pas veel later kwamen nog twee albums van hem uit: ‘Love Is You’ in 1987 en in 2008 ‘Stronghold II’, vier jaar nadat Barrett Strong werd gekozen tot lid van de Songwriters Hall of Fame:

Continue reading