Prijsplaat.
Misschien profiteert Randall Bramblett’s zesde solo-cd van Bonnie Raitt, die zijn stemmige God Was On The Water coverde op haar Souls Alike. Hij mixt de sfeer van zijn stemmige cd No More Mr. Lucky deze keer met de dominerende gitaren van zijn vorige, Thin Places.
De vooral als sideman bekende zanger/toetsenist/gitarist/saxofonist Bramblett speelt en schrijft opnieuw met gitarist David Causey, maar vernieuwde zijn band met gitarist Mike Hines, bassist Michael Steele en vooral drummer Gerry Hansen, die ook produceerde.
De laatste zorgt voor een veel betere balans dan op Thin Places. Hoewel de dertien songs bijna allemaal op gitaar gebaseerde mid-temponummers of ballads zijn met dienende toetsen, smeedt Bramblett uit rock, soul, folk en pop een afwisselend geheel.
Zelfs in de rocksongs zorgt Hansen voor een open geluid met nadruk op inventieve ritmes en felle, rootsy gitaren. Bovendien laten Bramblett’s intelligente melodieën ruimte voor zijn bepalende stem. Schor en emotioneel verraadt zijn zang steeds een gevoel van urgentie. Zijn altijd pessimistische teksten combineren een verstrengeling van verlies en hoop. Dat is in het statig swingende, uitzichtloze Rainville net zo als in de op akoestische gitaar en atmosferisch zwevende piano gebaseerde ballad Fading. Bramblett laat daar in het midden of hij een vertrekkende geliefde toezingt of iemand die langzaam gek wordt.
Het zijn slechts twee voorbeelden van nummers die het ook als covers uitstekend zouden doen, maar die verdienen in hun originele versie gehoord te worden.
***1/2
Geplaatst in Heaven no. 6, november-december 2006