Het nieuwe overviel ons afgelopen zondag een beetje, eerlijk gezegd: Canada vierde het honderdvijftigjarig bestaan.

Het bleek Canada Day te zijn en er was zelfs een optreden van U2 in Ottawa, waar het vuurwerk heel symbolisch twintig minuten en zeventien seconden duurde…

U2 spant zich zo langzamerhand in voor élk willekeurig goed doel of bijzondere gebeurtenis. Hoewel we veel respect hebben voor Bono’s niet-aflatende idealisme, snappen we niet wat het verband is tussen de Ierse band en de Canadese onafhankelijkheid, af het moet het ex-moederland zijn.

In 1867 vormden vier Engelse kolonies op 1 juli de Canadese Confederatie, maar daar zullen ze toch ook geen Ieren voor hebben uitgenodigd. Dat daargelaten verbaasde het ons ook dat er geen Canadese artiest of groep op het podium stond: het land heeft toch een aantal indrukwekkende pop- en rootsgrootheden voortgebracht.

Wij vullen daarom vanavond het tweede uur met artiesten van Canadese origine. Sommigen trokken er weg en werden door en door Amerikaans, anderen bleven er wonen, maar hun muziek trekt zich niets aan van de Canadees-Amerikaanse grens…..