Jullian Records
JR41
onevenwichtig begrafenisboeket
Van de Amerikaanse singer-songwriter Ben de La Cour verscheen in 2023 ‘Sweet Anhedonia’. Dat vijfde album werd geproduceerd door Jim White, de singer-songwriter die van af zijn debuut ‘(The Mysterious Tale of how I Shouted) Wrong-eyed Jesus!’ een grote reputatie opbouwde. De la Cour’s geluid klonk daarop even sfeervol als schatplichtig aan White, want die onderstreepte met veel ruimte en sfeer de weemoed die De la Cour’s nummers kenmerkte.
Het geluid van een aantal van deze elf nieuwe songs is wel heel anders dan dat van die voorganger: zo wordt opener ‘I Must Be Lonely’ bepaald door kille, door de stilte dwalende synthesizers, een even krakend als kunstmatig ritme en de echo op De la Cour’s falset. Het nummer lijkt daarmee zozeer op Untrafox’ ‘Vienna’, dat het bijna onmogelijk is, dat hij dat niet kent.
In het daaropvolgende ‘The Devil Went to Silver Lake’ heerst een heel andere, maar even afwijkende stemming, want daarin domineren dreunende drums en Billy Contreras’ felle fiddle, terwijl in de tekst de fiddelaar Charlie Daniels figureert en dus ook zijn ‘signature song’ ‘The Devil went Down to Georgia’.
De la Cour verschiet ook in de nummers daarna regelmatig van muzikale kleur:
‘Bad Star’ is een ingehouden, akoestische ballad met opnieuw de sfeerbepalende Contreras, maar ook met een echoënde gitaar en knerpend keyboard. Die song had goed op ‘Sweet Anhedonia’ gepast, terwijl hij ‘Beautiful Day’ baseerde op een even log als omineus ritme, met een zware
elektrische gitaar dat dat benadrukt.
Daarna volgt een afwisseling van akoestische en elektrische nummers waarin De la Cour’s spijtige stem en de nachtelijke sfeer opnieuw bindende elementen zijn: ook in die songs versterken leegte en wanhoop elkaar.
In Hank Williams’ vrijwel onherkenbaar vervormde ‘Lost Highway’ bereikt De la Cour daarin een climax. Het nummer klinkt als een repetitieve chant door donderende drums, grommende gitaren met daarin zijn verdrinkende, vervreemde zang en lijkt opnieuw Neil Young & Crazy Horse als invloed te hebben.
Die claustrofobische gevoelens worden nog versterkt doordat hij zelf in alle nummers drums, bas, gitaar, piano en andere toetsen speelde: behalve Contreras’ fiddle zijn alleen een keer Josh Klein’s trompet en de achtergrondzang van onder anderen Emily Scott Robinson te horen.
Niet alleen zijn eerste twee songs hebben extra lagen: in ‘Stuart Little Killed God (on 2nd Avenue)’ stopte De la Cour een referentie naar een andere kunstvorm, want de hoofdpersoon uit het gelijknamige kinderboek van E. B. White uit 1945 én uit drie losjes op dat boek gebaseerde films doet daarin iets wel heel onverwachts.
Zo blijkt opener ‘I Must Be Lonely’ tekstueel thematisch, maar muzikaal een vreemde eend in deze benauwende bijt.
***1/2
Mijn recensie van ‘Sweet Anhedonia’ vind je in de categorie recensies singer-songwriter.