elke dinsdagavond van 20:00 - 22:00 op RTV Katwijk op 106.8FM en via deze site


Uitzending gemist

Category: recensies roots (Page 2 of 21)

Alone at Sea – Jeff Plankenhorn

Blue Corn Music/Suburban

verlaat visitekaartje

De Amerikaanse zanger-gitarist Jeff Pankenhorn speelt in en rond Austin al meer dan twintig jaar bij anderen, maar maakte sinds 2003 zelf vier soloalbums die hier geen van alle uitkwamen.

De tien songs op zijn nieuwe bewijzen hoe onterecht dat is: de eerste akkoorden van opener ‘Bird Out On 9th’ vormen een net zo intrigerende als onverbiddelijke akoestische riff, ondersteund door hypnotiserende drums, terwijl hij melancholiek en bezwerend zingt. Daarna combineert hij

Continue reading

Alice Howe – Visions

www.alicehowe.com

tweeslachtig talent

In 2019 nam singer-songwriter Alice Howe na een vijf songs tellende ep al haar eerste volledige album op met bassist Freebo als ontdekker, producer en schrijfpartner. Samen componeerden ze vier songs en Howe in haar eentje een, terwijl ze ook maar liefst vijf covers kozen: een loom swingende versie van Taj Mahal’s ‘Lovin’ In My Baby’s Eyes’, ‘Joel Zoss’ rootsy deinende ‘Too Long At The Fair’, Sam Cooke’s van melancholieke blazers voorziene ‘Bring It On Home To Me’, Muddy Waters’ als middernachtelijke slowblues gespeelde ‘Honey Bee’ en Bob Dylan’s door Freebo’s fretloze bas en tweede stem gedomineerde ‘Don’t think Twice, It’s All Right’.

Hoewel Howe geen slidegitaar speelt,

Continue reading

Jodymoon – The Best of Live 2013-2023

bovenste beste

Op dit dubbelalbum kijkt Jodymoon terug op de zeven albums en op tien jaar optreden in binnen- en buitenland. Hoewel zangeres-pianiste Digna Janssen en gitarist-zanger Johan Smeets al sinds 2006 een duo vormen, begonnen ze hun optredens namelijk pas op te nemen in 2013.

Opener ‘I’m Here’ dateert uit dat jaar, maar heeft al het geluid dat de groep kenmerkt tot op de dag van vandaag:

Continue reading

Blind Boys of Alabama – Echoes of the South

Single Lock Records SL071

www.blindboys.com

levendige traditie

Het in 2020 verschenen album ‘Almost Home’ leek het allerlaatste van de Blind Boys of Alabama door de titel, de bezonken sfeer én de leeftijd van leadzanger Jimmy Carter toen: hij was destijds 88. Hij zat net als de andere oorspronkelijke leden op het Alabama Institute for the Negro Deaf and Blind toen de groep in 1939 ontstond, maar was destijds te jong om mee te gaan op tournee.

Ondanks dat leden door de jaren heen overleden, handhaafden het in 2018 overleden oerlid Clarence Fountain en Carter het groepsgeluid en dat betaalt zich ook dit keer uit in de elf nummers van dit album, dat deze afgelopen zomer vrij ongemerkt uitkwam.

Het is een mix van recente songs, klassieke gospels en covers van Stevie Wonder’s ‘Heaven Help Us All’, de Staple Singers’ ‘The Last Time’, Roscoe ‘Pops’ Staples’ ‘Friendship’ en Curtis Mayfield’s ‘Keep On Pushin’, een nog altijd actuele oproep voor burgerrechten voor zwarte Amerikanen uit de vroege jaren zestig.

Dat Carter’s stem

Continue reading

Gentilly Road – Gentilly Road

www.gentillyroad.com

tweeslachtig liefdewerk

Toetsenist Dennis Cavalier en gitarist-bassist Vic Saladino noemden hun duo-album ‘Gentilly Road’: ze groeiden dan ook op in de buurt Gentilly in New Orleans en maakten hun eerste muziek in het op de hoes afgebeelde huis onder de I-10, de verhoogde snelweg die dwars door de stad loopt.

In twaalf samen geschreven nummers roepen ze liefdevol herinneringen op aan die muzikale volwassenwording en aan hun geboortestad: Cavalier woont en speelt in Texas en Saladino in Las Vegas.

De eerste maakte rond 2010 indruk met zijn verstilde, solo opgenomen ‘Blue Orleans’, waarop zijn piano een prominente plaats innam, terwijl hij in zijn verhalende songs zijn geboortestad centraal stelde.

Dat doen hij en Saladino in deze songs ook: ze bezingen hun buurt, Fats Domino, de soulmuziek van toen en het leven voor en na orkaan Katrina.

Ze gebruiken daarvoor een groot aantal muzikale stijlen: funk, rhythm ‘n’ blues, zydeco en door rock beïnvloede nummers. De twee zijn vaardige en veelzijdige componisten en muzikanten,

Continue reading

Ruud Houweling – Accidental Pictures

Arland Records ARLD2355

www.ruudhouweling.com

doelbewuste voltreffer

Singer-songwriter Ruud Houweling nam de elf songs voor zijn derde soloalbum op met vaste krachten als drummer Rob Wijtman, contrabassist Egon Kracht, accordeonist Rik Cornelissen, klarinettist Michiel van Dijk en violist Ro Krauss.

Houwelings nieuwe songs staan dan ook in de traditie van ‘Erasing Mountains’, het album waarmee hij in 2017 als ex-voorman van Cloudmachine zijn solodebuut maakte, en de daarna verschenen, even mooie ep ‘The Day Just Blew A Day Away’.

Hij kristalliseert in deze songs dan ook opnieuw de mix uit van

Continue reading

In the Throes – Buddy and Julie Miller

New West 6552

slechte tijden, goede tijden

Buddy en Julie Miller maakten sinds 2001 al drie duo-albums, terwijl ze al sinds 1991 ook voortdurend op elkaar soloalbums meespelen.

Op hun vierde gezamenlijke zetten ze elf door Julie geschreven songs en een song die achtergrondzangeres Regina McCrary begon en uitwerkte met Bob Dylan, maar die Julie afmaakte, terwijl Buddy er de muziek voor schreef.

Buddy componeerde ook de muziek voor de andere en speelde die met een kleine groep getrouwen: drummer Fred Eltringham, bassisten Viktor Krauss en Byron House, toetsenist Tim Lauer en achtergrondzangers als Emmylou Harris, Larry Campbell, Teresa Williams, McCrary en Gurf Morlix.

Het resulteerde in een album vol

Continue reading

Claudia Robbens – Make a Difference

www.claudiarobbens.com

klassieke roots.

Het titelnummer van ‘Make a Difference’ gaat loom en onafwendbaar groovend van start, waardoor zangeres Claudia Robbens veel ruimte krijgt voor haar geïnspireerde zang: tegen de sfeerbepalende gitaar en Hammond in zingt ze soepel, haar woorden rekkend en buigend, terwijl haar drummer en bassist de song voortstuwen.

Dat geldt in nog sterker mate voor ‘Be the Change’, waarin Robbens nog vrijer fraseert en haar toonhoogte even expressief als emotioneel varieert, terwijl haar ritmesectie haar opnieuw draagt en gitaar en Hammond weer puntig tegenspel bieden. Haar zang komt zo optimaal tot zijn recht, maar ook in uptempo-songs als ‘She Grooves’ en ‘Dante’s Blues’ bewijst Robbens haar kunnen.

Haar twaalf nieuwe nummers zijn

Continue reading

Alice Howe – Circumstance

www.alicehowe.com

twee kapiteins

Op haar tweede volledige album werkt zangeres-gitariste Alice Howe weer samen met Freebo, de man die in 2000 veranderde van gerenommeerd sessiebassist in singer-songwriter.

Slechts twee songs zijn van haar alleen, terwijl Dayna Kurtz’ ‘It’s How You Hold Me’  een gedurfd slotnummer is. Van de overige zeven songs schreven Howe en Freebo samen de muziek, terwijl ze ook vier keer de teksten gezamenlijk schreven.

Het tekent Freebo’s invloed op zijn protegé, die hij onder zijn vleugels nam na haar debuut-ep ‘You’ve Been Away So Long’ (2017): daarop stonden vijf songs van haarzelf.  Op ‘Visions’ (2019) stonden echter maar vier songs die ze samen schreven plus zes covers van onder anderen Taj Mahal, Sam Cooke en Bob Dylan.

Hoewel Howe’s eigen inbreng op deze opvolger veel groter is dan op dat debuut, is het

Continue reading

Ad Vanderveen – Heart of Every Town

Songsense Music

www.advanderveen.com

Long May You Run.

Ad Vanderveen heeft de gewoonte zo snel achter elkaar albums uit te brengen, dat je geneigd bent te vergeten hoe bijzonder dat is: sinds 2008(!) brengt hij niet alleen jaarlijks een of twee albums met nieuwe songs uit, elke keer opnieuw klinkt hij daarin geïnspireerd en diept hij het genre dat hij tot het zijne heeft gemaakt dieper uit.

Dat geldt in het bijzonder voor de tien nummers die hij in twee verschillende versies op dit dubbelalbum zette: op ‘Church’ staan ze in semi-akoestische uitvoeringen, op ‘Pub’ in elektrische. Die twee instituten verbindt Vanderveen naar eigen zeggen op dit album, doordat het eerste een middelpunt in een dorp of stad was en het tweede dat nog steeds is.

Dat in de semi-akoestische versie van bijvoorbeeld ‘Heart of Every Town’, ‘Horizon Line’ en ‘Never Growing Old’ dan onder meer een kerkorgel te horen is, hoeft niet te verbazen, ook doordat Vanderveens moeder dat bespeelde.

Toch wordt die song net als de andere negen eerder bepaald door zijn wat nasale, melancholieke zang en zijn evocatieve, meanderende sologitaar, kenmerken die hij gemeen heeft met een van zijn helden, Neil Young.

Vanderveen blijkt echter in tegenstelling tot de steeds rafeliger wordende Young opnieuw een songsmid van de eerste orde:

Continue reading
« Older posts Newer posts »