Bitterzoet.

De veertien songs op Lisa Biales’ zevende cd zijn een heel plezierige kennismaking (…). Deze zangeres is stevig in de blues geworteld, maar heeft een voorkeur voor compacte songs met een kop en staart.

Biales ging van haar woonplaats Oxford in Ohio naar Macon, Georgia om met producer en songschrijfster E.G. Kight te kunnen opnemen. Die recruteerde Bill Stewart –  drums, Marshall Coats – akoestische en elektrische bas, Paul Hornsby – techniek en toetsen plus Tommy Talton – gitaar als begeleiders, per song aangevuld met muzikanten die voor sfeervolle accenten zorgen.

Deze uiterst competente band zorgt voor even rootsy als klein gespeelde muziek, waarin Talton en  Ken Wynn op slide, elektrische en akoestische gitaar bepalend zijn.

Biales zingt klassiekers van grote bluesvrouwen Memphis Minnie, Odetta, Ma Rainey, de veelzijdige Etta James en Candye Kane, maar ook songs van de Delmore Brothers, Talton, E.G. Kight, van zichzelf én Bonnie Raitt’s Give it up.

Dat is een eerbetoon aan de vrouw wier gelijknamige tweede lp Biales ooit kocht vanwege de hoesfoto en die haar liet kennismaken met de blues. Het is ook een teken van moed, want die twee versies worden automatisch vergeleken.

Opvallend is, dat Biales zich niet alleen Give it up op vanzelfsprekende manier eigen maakt. Zowel de uptempo songs als de ballads zingt zij even soepel als expressief. Zij beschikt over een goede techniek, maar kan zich vooral emotioneel inleven in wat zij zingt. Daarmee levert Biales een perfecte americana-cd af, die doet verlangen naar meer.

***1/2