Neil Young heeft in een interview met Rolling Stone gezegd, de opvolger van zijn nieuwe album ‘Barn’ al te hebben gepland.
Dat komt door de positieve reacties die Young krijgt op bijvoorbeeld ‘Welcome Back’, inderdaad onmiskenbaar het prijsnummer van ‘Barn’.
Dat stimuleert hem om nieuwe muziek te maken en dus binnenkort weer de studio in te duiken.
In datzelfde interview zegt hij, dat hij door hem gecomponeerde songs niet in hun geheel speelt tot het moment waarop hij ze opneemt: hij speelt bijvoorbeeld een couplet, of neuriet de woorden, terwijl hij aan de tekst denkt.
Als hij de woorden eenmaal heeft uitgeschreven, doet hij er niets meer mee tot de opname ervan: dan pas vertelt hij de band welke akkoorden hij heeft gebruikt en laat ze het nummer een paar minuten spelen.
Dat geeft volgens hem een unieke energie aan zijn songs. Zo ontdekt je immers, of het werkt of niet stelt Young. Je kunt je door het nummer heen improviseren, doordat je geen gebaand pad kunt volgen. Op die manier herhaal je niet je eerdere successen.
Dat moge zo zijn, maar na ‘Barn’ een aantal keren te hebben beluisterd, komen wij niet verder dan een wereldnummer, ‘Welcome Back’ inderdaad, en een muzikaal aardige poging daartoe, al haalt het eveneens lome ‘They Might Be Lost’ het niet, misschien doordat het met zijn vier minuten en 32 seconden te kort is om de muzikale magie van Young’s interactie met Crazy Horse op te roepen.
De andere songs echoën enerzijds toch echt ‘Harvest Moon’ met het geluidsbeeld van ‘After the Goldrush’ en ‘Zuma’ en anderzijds het op dat laatste album geënte ‘Colorado’. Het zijn echter niet meer dan stijloefeningen.
Daarbij zijn redelijk gelukte als ‘Canerican’, met een afgewogen combinatie van gierende gitaren en een compacte melodie, maar ook een hemeltergend dieptepunt ‘Shape of You’. Daarin verraden Young’s bloedeloze beeldspraak en zijn apert valse zang geen emotie, zoals bijvoorbeeld op ‘On The Beach’, maar vooral toch een verbazend gebrek aan zelfkritiek.
Het is daardoor te hopen, dat Young zijn spreekwoordelijke spontaniteit bij het opnemen van die aangekondigde opvolger koppelt aan bedachtzaamheid en tijdens die opnamesessies onbevangenheid hand in hand laat gaan met zelfkritiek.
Alleen dan zit er nog een klassieker in spe in…
Eerdere berichten over Neil Young vind je in de categorie Nieuws en de recensie van ‘Colorado’ vind je in de categorie Recensies rock.