SJ001
indrukwekkend egodocument
Op zijn solodebuut zette Sem Jansen de twaalf songs die hij de afgelopen jaren opnam. De helft ervan legde hij in een vorig leven vast, toen hij nog als zangeres Britt Jansen door het leven ging. Ook toen was hij lid van de Leif de Leeuw Band, de groep die hem op die oude én nieuwe songs begeleidt.
Drummer Tim Koning, percussionist Joram Bemelmans, bassist Boris Oud, toetsenist Willem ’t Hart en gitarist Leif de Leeuw spelen daarin geen bluesrock, maar americana met veel ruimte, al wordt die ook door De Leeuws gitaar en steelgitaar gedomineerd.
Jansen schreef de muziek voor zijn nummers dan ook met De Leeuw en Koning, maar hij schreef van alle songs de autobiografische teksten. Daarin schetst hij het proces van zijn transitie van vrouw tot man in een combinatie van objectieve observaties en onthutsende ontboezemingen.
In de eerste song bezingt hij zijn afwijzing door
zijn vader en moeder en in de songs erna zijn existentiële onzekerheid. In ‘If only I’, de afsluiter van het eerste deel, wil hij een jaar of twee overslaan om pas daarna weer wakker te worden.
In de laatste zes songs probeert Jansen zijn identiteit als man te vinden (‘Uncle Sem’), al blijkt die zoektocht in de laatste songs nog lang niet af. Wel vindt hij in het afsluitende ‘With raising comes hurting’ de rust om naar de toekomst te kijken.
Jansen voegt aan dit uiterst persoonlijke album nog een dimensie toe door een aantal keren met zijn oude zelf in duet te gaan: blijkbaar heeft hij als Britt al ruimte gelaten voor zijn uiteraard veel lagere mannenstem. Die duetten leveren behalve een mooi contrast ook een schrijnend beeld op van de emotionele turbulentie waaraan hij blootstond. Dat maakt Jansens album een even rootsy als intens egodocument.
****