Levend standbeeld.
Voor deze tien nummers legde Anti contact tussen LaVette en de Drive-By Truckers. Met Spooner Oldham op piano en wurlitzer doken zij de Muscle Shoals-studio’s in. Daar speelden de Truckers hun rootsrock kaler en ingehoudener dan ooit. Zelfs een enkel snel nummer is niet uitbundig, maar zwaar en dreigend, terwijl Oldham de boel nonchalant bijeenhoudt met luie akkoorden.
Het is het perfecte decor achter Lavette’s stem, die boven die soul- en rhythm ‘n’ blues-riffs raast als een emotionele orkaan. Met haar gecontroleerd overslaande stem scheurt ze de stilte aan flarden, zoals in covers van songs van Willy Nelson en Ray Charles.
Truckers Dave Barbe en Patterson Hood produceerden samen met LaVette een cd als LaVette’s leven zelf. Vol emotionele hoogte- en dieptepunten ademt haar vaak in één take opgenomen zang alle gevoelens die ook I’ve Got My Own Hell To Raise bepaalden: even intens, maar nog constanter dan op die voorganger.
Alleen Last Time neigt naar popmuziek, maar ook dan snijdt LaVette’s rauwe, sardonische stem de muziek in mootjes om haar daarna weer op te dienen. In andere songs is ze bitter maar hoopvol, zoals in Choices. Ze rekent in Elton John’s Talking Old Soldiers onomwonden af met de muziekindustrie die haar zo lang slecht behandelde en daarna negeerde. Gelukkig zong ze in opener Take Me Like I Am al te oud te zijn om nog te veranderen. Zo bewijst ze nogmaals hoe ze de platenbazen glorieus overleefde.
****
Geplaatst in Heaven no. 51, november-december 2007/no. 6