Het valt niet mee Ani DiFranco te categoriseren. Met het label ‘singer-songwriter’ doe je haar tekort, al is dat inmiddels al jaren misschien nog de beste omschrijving.
Muzikaal heeft zij immers vele stadia doorlopen: van overtuigde hardcore punkfolky transformeerde zij langzaam in een singer-songwriter die de grenzen van dat genre oprekte met een jazzy band met blazers en daarna weer radicaal het roer omgooide met open, soms meanderende melodieën.
Haar optreden op JazzFest van donderdag 3 mei was daar blijkbaar een goed voorbeeld van:www.nola.com/jazzfest/index.ssf/2012/05/ani_difranco_captivated_a_larg.html
Haar politieke stellingname en haar autobiografische teksten maken haar bovendien al zo’n twintig jaar een controversiële figuur in Amerika, die wordt geadoreerd door haar veelal vrouwelijke fans, maar wordt verketterd door de rest van Amerika of op zijn best genegeerd.
Dat is een begrijpelijke schrikreactie, maar desondanks een grote vergissing, want DiFranco heeft veel te zeggen: zij is hooguit een ander soort patriot dan velen, terwijl de songs over haar persoonlijk leven vaak ongewoon intens zijn.
Zij werd op vrijdag 4 mei dan ook terecht geïnterviewd op het daarvoor al jaren gereserveerde Alison Miner Music Heritage Stage. Daar beschreef zij de veranderingen die zij door de jaren heen heeft doorgemaakt:
www.nola.com/jazzfest/index.ssf/2012/05/ani_difranco_offered_a_peak_be.html