Category: recensies albums 2023 (Page 3 of 4)

www.alicehowe.com

twee kapiteins

Op haar tweede volledige album werkt zangeres-gitariste Alice Howe weer samen met Freebo, de man die in 2000 veranderde van gerenommeerd sessiebassist in singer-songwriter.

Slechts twee songs zijn van haar alleen, terwijl Dayna Kurtz’ ‘It’s How You Hold Me’  een gedurfd slotnummer is. Van de overige zeven songs schreven Howe en Freebo samen de muziek, terwijl ze ook vier keer de teksten gezamenlijk schreven.

Het tekent Freebo’s invloed op zijn protegé, die hij onder zijn vleugels nam na haar debuut-ep ‘You’ve Been Away So Long’ (2017): daarop stonden vijf songs van haarzelf.  Op ‘Visions’ (2019) stonden echter maar vier songs die ze samen schreven plus zes covers van onder anderen Taj Mahal, Sam Cooke en Bob Dylan.

Hoewel Howe’s eigen inbreng op deze opvolger veel groter is dan op dat debuut, is het

Songsense Music

www.advanderveen.com

Long May You Run.

Ad Vanderveen heeft de gewoonte zo snel achter elkaar albums uit te brengen, dat je geneigd bent te vergeten hoe bijzonder dat is: sinds 2008(!) brengt hij niet alleen jaarlijks een of twee albums met nieuwe songs uit, elke keer opnieuw klinkt hij daarin geïnspireerd en diept hij het genre dat hij tot het zijne heeft gemaakt dieper uit.

Dat geldt in het bijzonder voor de tien nummers die hij in twee verschillende versies op dit dubbelalbum zette: op ‘Church’ staan ze in semi-akoestische uitvoeringen, op ‘Pub’ in elektrische. Die twee instituten verbindt Vanderveen naar eigen zeggen op dit album, doordat het eerste een middelpunt in een dorp of stad was en het tweede dat nog steeds is.

Dat in de semi-akoestische versie van bijvoorbeeld ‘Heart of Every Town’, ‘Horizon Line’ en ‘Never Growing Old’ dan onder meer een kerkorgel te horen is, hoeft niet te verbazen, ook doordat Vanderveens moeder dat bespeelde.

Toch wordt die song net als de andere negen eerder bepaald door zijn wat nasale, melancholieke zang en zijn evocatieve, meanderende sologitaar, kenmerken die hij gemeen heeft met een van zijn helden, Neil Young.

Vanderveen blijkt echter in tegenstelling tot de steeds rafeliger wordende Young opnieuw een songsmid van de eerste orde:

omzien én vooruitkijken.Say Zuzu was een Amerikaanse rootsrockband die anachronistisch genoeg bestond tussen 1995 en 2002. Ondanks intensief toeren kende de groep geen succes in hun vaderland, maar wél in Italië.

Dit retrospectief telt twaalf songs van de vijf studioalbums. Die combineren roots, rock en koortjes tot soepele songs en zijn even stijlvast als prettig. Dat vonden de zes leden ook tijdens reünieoptredens: ze gaan een nieuw album opnemen, de lovende woorden van Slobberbone’s Brent Best in gedachten.

***1/2

Geschreven voor Heaven 139, no. 4 juli-augustus 2022 en gedeeltelijk gepubliceerd in de rubriek ‘Ook verschenen’

majestueuze meester.

In de tien songs van David Crosby’s vijfde (!) soloalbum sinds 2014 werkte hij net als op drie van die voorgangers symbiotisch samen met zijn toetsenist en zoon James Raymond.

De tekstueel optimistische opener ‘River Rise’ is met zijn relatief simpele, tegenvallende melodie én Michael McDonald’s achtergrondzang een kennelijke knieval voor veronderstelde radio play. Het album opent zich echter vanaf het tweede nummer alsnog: