Category: recensies blues (Page 1 of 3)

0793611616509

www.facebook.com/Richville19

gelaagde energie.

Voor hun tweede Richville-album legden drummer Jeroen ‘JJ’ Goossens en zanger-gitarist Richard van Bergen negen nieuwe songs van Van Bergen vast op analoge apparatuur tijdens een weekeinde in de Tub Thumper-studio van producer Bird Stevens. In die nummers loosden ze de energie die ze eigenlijk voor hun tournee hadden gereserveerd.

Daarbij noemen Fred McDowell en R. L. Burnside als inspiratiebronnen voor die songs, maar de invloed van de bluespionier is minder direct dan die van de gitarist die van oversturing zijn handelsmerk maakte. Soms klinkt ook overigens opnieuw de invloed van gospel door in Van Bergens zanglijnen, terwijl ‘Lightnin’ ’ uiteraard is opgedragen aan Lightin’ Hopkins.

Goossens legt al roffelend een rauw swingende, vaak vervormde basis voor Van Bergens gitaren, die Continue reading

Black Hen Music BHCD0093

verbrokkeld.

In de tien songs van haar zesde album vertrekt de Canadese zangeres-gitariste Kat Danser opnieuw vanuit de blues met haar vaste producer Steve Dawson en diens ritmesectie: drummer Gary Craig en bassist Jeremy Holmes. Natuurlijk speelt Dawson akoestische, elektrische en steelgitaar op de hem kenmerkende emotionele manier, maar ook blazers Dominic Conway, Jeremy Cook en Malcolm Aitken versterken in zes van de tien nummers het bluesy geluid.

Daar dragen ook de covers van songs van banjospeler Gus Cannon en zangeres-gitariste Jessie Mae Hemphill aan bij die Danser stijlvol én stijlvast opnam: in Cannons ‘Bring it with you when you come’ teleporteert zij ons naar de muziek van de jugbands uit jaren twintig van de vorige eeuw, terwijl ze in Hemphills ‘Get right, church’ meditatief zingt, begeleid door repetitieve gitaren en onheilspellende blazers.

In andere songs knipoogt Danser, die ook etnomusicologe is, met die blazers ook regelmatig naar New Orleans. Dat zijn elementen waarvan je een goede gumbo kunt maken, maar ze maakt in het afsluitende, Spaanstalige ‘Mi corazon’ ook de overstap naar Cuba.

Dit nummer valt met zijn zwoele melodie uit de toon: Continue reading

Put Together Music/CRS PTM 00008

hinken op twee gedachten

De Reverend Shawn Amos gaat met zijn nieuw gevormde Brotherhood op hun eerste gezamenlijke album overdonderend van start: de brushes van Brady Blade roffelen in dat titelnummer een swingend medium tempo, Christopher Thomas bast daaromheen, een spaarzame steelgitaar geeft de melodie aan en op de achtergrond klinken ijle gitaarlijnen. Na het eerste couplet vallen nog een akoestische en een elektrische gitaar in plus Amos’ zoekende mondharmonica.

Al die elementen dienen zijn schorre, ingehouden zang, die tot en met de afsluitende solo op elektrische gitaar een onontkoombare weemoed oproept.

Ook in de volgende nummers hangt een spanning die niet wordt ingelost, dreigend in ‘Troubled man’ en ‘Counting down the days’ en melancholiek in ‘Her letter’.

De zorgvuldige productie van die songs bewijst dat Amos veel meer is een traditionele bluesman. Het stereotiep rockende, enthousiaste vijfde nummer en de Continue reading

Porcupine Records/Sonic Rendezvous PORC007

bezwerende blues.

Op hun derde album zetten de vier mannen van The Mighty Ya-Ya tien songs, die op een na door hen gezamenlijk werden geschreven.

Dat bewijst dat drummer-producer Gabriël Peeters, bassist Harmen de Bresser, mondharmonicaspeler Aart van der Wulp en zanger-gitarist Louis van Empel een hechte band vormen, maar hun sound bewijst dat ook: Peeters drumt vanuit een groove met een zware, bezwerende basdrum en contrasterende hi-hat en bekkens, terwijl De Bressers bas daar in de medium-temposongs omheen kronkelt. In de snelle songs vormen ze een twee-eenheid: samen zorgen ze dan voor een bezeten voortjagende, strak gespeelde basis. Over die jungleritmes strooit Van der Wulp zijn onheilspellende harmonicalijnen uit, terwijl Van Empel afwisselend begeleidt of dreigend soleert.

Daarbij klinkt de groep voortdurend alsof Continue reading

www.jeroenkant.nl

stoemper

Zijn nieuwe, vijf songs tellende ep maakte zanger-gitarist Jeroen Kant weer onder zijn eigen naam, al speelt Judith Renkema bas, net als in Shewawah, het trio waarmee Kant voorganger ‘Alles in kleur’ opnam.

Over een rudimentair swingende basis van de elkaar afwisselende drummers Yori Olijslagers en Jan Pohl speelt zij vaak melodieus en inventief. Zo laten drums en bas veel ruimte voor Kants vaak overstuurd klinkende gitaar en voor zijn persoonlijke teksten.

Hoewel hij met veel elan zijn bluesy gitaarpartijen speelt en zich uitleeft in snerpende solo’s, zijn zijn songs compact en is het geluid uitgebalanceerd. Daardoor staan zijn autobiografische teksten centraal, want die zijn even belangrijk als op ‘Alles in kleur’.

Kant zingt in het titelnummer ironisch over de nog altijd in hem levende droom een grote ster te worden, maar ook de andere songs gaan over de moeite van het volhouden: de felle verwijten van ‘Makkelijk’ slaan net zo goed op een ander als op hemzelf, terwijl hij in de lome blues ‘Altijd zo geweest’ zijn geliefde moed inzingt: ‘Pak mijn hand, zet je zorgen aan de kant/Het is nog ver, maar we zijn van ver gekomen/Dacht je dan dat het schip al is gestrand/er is altijd hoop, zolang we blijven dromen’.

In ’Verdeeld tot op het bot’ analyseert hij de twee tegengestelde kanten van zijn persoonlijkheid, terwijl de titel van het afsluitende ‘Ik trek het niet meer’ voor zichzelf lijkt te spreken. Hopelijk is een boottochtje genoeg voor Kant om door te gaan met schrijven en spelen.

De recensies van ‘de lafaardkapitein’ en ‘Goud of op je bek gaan’ vind je in de categorie recensies singer-songwriter.

***1/2