in hoger sferen.

De samenwerking van de New Yorkse singer-songwriter Marc Cohn en de Blind Boys of Alabama begon toen Cohn en zijn gitarist-producer John Leventhal drie songs schreven voor ‘Almost home’, het vorige album van de groep.

Daarna gaven Cohn en de Blind Boys tientallen gezamenlijke concerten, zodat de gedachte aan een ep met drie nummers niet onlogisch was: een nieuwe versie van ‘Walk in Jerusalem’ van het Golden Gate Quartet en twee nieuwe songs van Cohn en Leventhal.

Dat deden ze inderdaad, maar over een optreden voor een tv-programma waren ze zo tevreden, dat ze er daaruit zeven songs aan toevoegden: (more…)

Van deze driedubbel-cd draaiden wij gisteravond Jesus gave me water  van de McCauley Spiritual Singers, maar we hadden even goed een van de 71 andere nummers kunnen draaien.

Hij staat namelijk vol met obscure gospelsingles uit de jaren zestig en zeventig. Die zijn niet digitaal geremasterd, zodat de ruis soms bijna net zo hard klinkt als de vaak minimale muziek en de hartstochtelijke zang.

Oorspronkelijk verschenen deze singles op kleine, regionale of plaatselijke labels bleven ze volkomen onbekend. Er staan in de kerk opgenomen preken op en a capella-zang, maar ook door rhythm ‘n’ blues en rudimentaire rock ‘n’ roll beïnvloede songs.

Samensteller Mike McGonigal verzorgde zo uitgebreid mogelijke liner notes bij de songs en stelde bovendien in 2009 al de ook drie cd’s tellende Fire in my Bones: Raw and rare Otherworldly African-American Gosel samen.

Een uitgebreid artikel over de cd vind je via: (more…)

Country ‘n’ gospel.

De Blind Boys of Alabama zijn al weer zo’n tien jaar terug van weggeweest en maakten in die periode minstens drie buitengewoon goede cd’s. Daarbij speelt Jimmy Carter nog altijd een bepalende rol, want dit enig min of meer origineel groepslid zingt in veel nummers de lead.

Hij wilde ook al lang een countrygospel-album opnemen. Bij de inhuldiging van de groep als lid van de Alabama Music Hall of Fame beviel het zingen van Down By The Riverside met de traditionele countryzanger (more…)

Oud en nieuw.

Dat van het Golden Gate Quartet nieuwe opnamen verschijnen met uitgebreide biografie, is inderdaad ongelooflijk. Tenslotte ontstond de groep al in 1934. Begrijpelijk dus dat er geen originele leden meer in zitten, maar de 82-jarige tweede tenor Clyde Wright is erbij sinds 1952 en bariton Paul Brembly, een achterneef van oprichter Orlandus Wilson, sinds 1971. Eerste tenor Frank Davis werd in 1995 nog door Wilson zelf geselecteerd, terwijl bas Anthony Gordon pas sinds 2006 meezingt.

De traditie van hun kwartet is bij hen dus in goede handen, maar (more…)

Praise the Lord.

Op deze dubbel-cd staan 52 gospelsongs, opnieuw geselecteerd door de Britse gospelkenner Louis Opal Nations. Natuurlijk koos hij vroeg werk van artiesten die later groot werden buiten de gospelwereld: souldiva Candi Staton, de destijds tienjarige Bobby Womack met de Womack Brothers, Sam Cooke & the Soul Stirrers, LaVern Baker, bluesman Jesse Fuller, Lou Rawls en zelfs Little Richard.

Ook zijn er vaste waarden te vinden als the Staple Singers, the Five Blind Boys Of Alabama, Mahalia Jackson, the Dixie Hummingbirds, the Golden Gate Quartet en the Swan Silvertones. Van hen koos Nations onbekende songs, terwijl hij ook nummers selecteerde van veel vergeten artiesten. (more…)

Geslepen diamant.

De broers Wendell (zang en gitaar) en Sherman Holmes (bas en zang) vormen samen met Popsy Dixon (drums en zang) sinds 1979 een trio en brachten vanaf 1989 tot nu in totaal zeven cd’s uit, die alle sterk beïnvloed zijn door soul, blues en gospel.

Net zo intens zingend en spelend als op hun vorige, Speaking In Tongues, combineren ze als vanouds (more…)

Shout Records/Shout62

Praise?

Deze compilatie bevat 26 gospelsongs, daterend van 1926 tot en met 1957. De cd is tegelijk ook een compilatie van twee dubbel-lp’s die gospelkenner Tony Heilbut samenstelde in de jaren zeventig. Deze producer, labelbaas en schrijver publiceerde toen ook (more…)

Samen op weg.

Dat Harper en de Blind Boys elkaar liggen, bleek op de vorige twee cd’s van de gospelzangers: ze zongen er ook nummers van hem op, terwijl hij soms meespeelde. Harper is tenslotte gedrenkt in de zwarte muzikale tradities, al combineert hij de elementen ervan de laatste jaren verre van soepel.

Deze cd ontstond tijdens twee korte gezamenlijke sessies. Harper’s acht meestal door hem solo geschreven, sterke nummers sluiten nauw aan bij de intieme traditional Mother Pray, Dylan/OKeefe’s zinderende Well, Well, Well en het stuwende Satisfied Mind van Hayes/ Rhodes. (more…)

Grijze tijgers.

Na het met een Grammy onderscheiden Spirit Of The Century van vorig jaar doken de Blind Boys opnieuw aan de hand van John Chelew and Chris Goldsmith de studio in. Ondanks hun leeftijd zijn ze niet van gisteren: ze kozen deze keer voor een iets profaner aanpak. Naast drie traditionals coveren ze vooral popklassiekers van zwarte songsmeden, die wél alle over het geloof in een betere wereld gaan. Zo opent de plaat met het passioneel gezongen People Get Ready van Curtis Mayfield en staan er nummers op van Aretha Franklin, Jimmy Cliff en George Clinton c.s.

Hun gezamenlijke zangprestaties zijn in de opnieuw rootsy hi-fi-productie vaak verbluffend, bijvoorbeeld in de traditional Freedom Road, met Ben Harper op gitaar en Innocent Criminal Leon Mobley op percussie. (more…)

Traditionele, tijdloze gospel.

The Blind Boys Of Alabama staan met zijn zessen op de afgebeelde jeugdfoto, maar op deze cd zingen er maar drie. Zij zijn inmiddels stokoud (De groep werd tenslotte al in 1939 opgericht.), maar de stemmen van leadzanger Clarence Fountain, George Scott en Jimmy Carter zijn ongebroken, al zitten ze tegenwoordig tijdens hun concerten.

Voor deze cd keerden ze in een productie van Chris Goldsmith en John Chelew (b.v. ‘Bring The Family’ van John Hiatt) terug naar hun wortels: ze zingen een groot aantal traditionals, aangevuld met nummers van Tom Waits, Ben Harper en Jagger en Richard, al hadden de laatsten hun Just Wanna See His Face op hun beurt weer van zwarte bluesmannen gepikt. (more…)