majestueuze meester.
In de tien songs van David Crosby’s vijfde (!) soloalbum sinds 2014 werkte hij net als op drie van die voorgangers symbiotisch samen met zijn toetsenist en zoon James Raymond.
De tekstueel optimistische opener ‘River Rise’ is met zijn relatief simpele, tegenvallende melodie én Michael McDonald’s achtergrondzang een kennelijke knieval voor veronderstelde radio play. Het album opent zich echter vanaf het tweede nummer alsnog:
Ongekend.
Door het succes van Crosby, Stills & Nash’ naamloze eerste wilde Stephen Stills een extra bandlid om ook live elektrisch te kunnen spelen: hij vroeg John Sebastian en daarna Steve Winwood, die zich opsloot in zijn badkamer na Stills’ verzoek. Neil Young werd pas later voorgesteld door Ahmet Ertegun, voorman van Atlantic Records.
Stills was enthousiast door hun soms zinderende gitaarduels in Buffalo Springfield, maar David Crosby en Graham Nash wantrouwden Young en raakten pas overtuigd door diens krachtige songs.
Met zijn vieren veroverden ze met het nu geremasterde en gedetailleerder dan ooit klinkende ‘Déjà Vu’ nogmaals de VS en dus de popwereld, maar die tien songs verwerden ironisch genoeg tot hun molensteen: ze kwamen zelfs nooit meer in de buurt van dit onevenwichtige meesterwerk.
De chemie tussen Crosby, Stills en Nash was aanvankelijk dan ook opnieuw enorm en hun creativiteit ook. Die werd ingegeven door de verbroken relaties van Stills en Nash, de dood van Crosby’s geliefde en de animositeit tussen Stills en Young:
Continue readingSJ001
indrukwekkend egodocument
Op zijn solodebuut zette Sem Jansen de twaalf songs die hij de afgelopen jaren opnam. De helft ervan legde hij in een vorig leven vast, toen hij nog als zangeres Britt Jansen door het leven ging. Ook toen was hij lid van de Leif de Leeuw Band, de groep die hem op die oude én nieuwe songs begeleidt.
Drummer Tim Koning, percussionist Joram Bemelmans, bassist Boris Oud, toetsenist Willem ’t Hart en gitarist Leif de Leeuw spelen daarin geen bluesrock, maar americana met veel ruimte, al wordt die ook door De Leeuws gitaar en steelgitaar gedomineerd.
Jansen schreef de muziek voor zijn nummers dan ook met De Leeuw en Koning, maar hij schreef van alle songs de autobiografische teksten. Daarin schetst hij het proces van zijn transitie van vrouw tot man in een combinatie van objectieve observaties en onthutsende ontboezemingen.
In de eerste song bezingt hij zijn afwijzing door
Continue reading195269138677
op eigen kracht
Op hun tweede album met eigen songs zette de Weight Band negen eigen songs en een cover van Willie Nelson’s ‘It Don’t Make sense (If You Can’t Make Peace)’.
In die tien nummers klinkt weliswaar nog regelmatig de klankkleur van The Band door, maar gitarist Jim Weider, drummer Michael Bramm toetsenist-accordeonist Brian Mitchell, bassist Albert Rogers en relatief nieuwe toetsenist Matt Zeiner bewijzen daarin net als op
Continue readingovertuigende ouverture
Dit in 2017 verschenen debuut van de Engelse singer-songwriter die zich tegenwoordig KB Bayley noemt, veroorzaakte nog geen rimpeling in de oceaan van de rootsmuziek, maar de zeer sterke opvolgers ‘LittleThundersorms’ en ‘Flatlands’ maakten me nieuwsgierig naar zijn moeilijk te vinden eerste album.
De tien songs erop rechtvaardigen deze veel te late recensie volkomen, want Bayley blijkt ook op zijn debuut al de vorm te hebben gevonden die hij liet horen op zijn in 2020 en 2022 uitgekomen albums: hij schreef zeer melancholieke en introspectieve songs die hij meer voor zichzelf zingt dan voor een ander, terwijl hij zichzelf begeleidt op akoestische gitaar en lapsteel en daaraan incidenteel pianoaccenten aan toevoegt. Harmonicaspeler Gavin Thomas is op dit album al in een nummer te horen is, terwijl hij als enige ook in twee songs op Bayley’s dit jaar uitgekomen ‘Flatlands’ meespeelde.
In die spaarzaam geïnstrumenteerde songs komen Bayley’s teksten des te meer tot hun recht. Hij zingt met zijn door en door melancholieke stem over een gedoemde liefdes (‘Devil’s Lake’ en ‘Gallowglass Eve’) net zo overtuigend als over de gesel van de voortuitgang (‘So Far From Dawn’), refereert op een persoonlijke manier naar een folkklassieker (‘The Song of the Wayfairing Stranger’) die hij daarna op zijn derde zette en sluit sterk af met het sfeervolle instrumentale ‘The Water Is Wide’.
Bayley mag inmiddels zijn voornaam hebben ingeruild voor zijn initialen, zijn songs zijn vanaf het begin even sterk.
****
Ook de recensies van ‘Little Thunderstorms’ en ‘Flatlands’ vind je in de categorie Recensies roots.
BMG538640290
sterk staaltje.
Singer-songwriter David Crosby begon in 2014 zijn zoveelste jeugd met zijn soloalbum ‘Croz’ en bracht daarna nog vier albums uit, waarvan twee met Snarky Puppy-gitarist Michael League, gitariste Bekka Stevens en toetseniste Michelle Willis: ‘Lighthouse’ (2016) en ‘Here if You Listen’ (2018).
Crosby roemde hun samenwerking en hun gelijkwaardige inbreng en toerde in 2018 dus graag met ze door Amerika. Deze combinatie van cd en dvd legt het slotoptreden ervan vast: de zestien nummers tellen 72 minuten.
Acht songs daarvan komen van hun twee albums en vijf zijn oude nummers van Crosby, terwijl ze afsluiten met Joni Mitchell’s ‘Woodstock’. Willis en Stevens mogen ieder een song inbrengen, die ondanks hun leadzang redelijk passen bij de andere nieuwe.
Het is een intrigerend concert om verschillende redenen:
Continue readingContinental Song City CSCCD 1189
gooi naar de sterren
‘Falling Down’, de opener van Jim Keller’s tweede album sinds zijn comebackalbum ‘By No Means’ in 2021, is misleidend met zijn uptempo wegtikkende ritme en zijn romige sound, gedragen door een terugkerende resonerende gitaarrif en gelaagde poppy koortjes achter zijn diepe stem.
Daarna tapt hij in het met zijn dreigende orgel rootsy klinkende ‘Tower of Love’ namelijk uit een heel ander vaatje, ook door het lome ritme en de halverwege dwars inzettende blazers.
In het erop volgende titelnummer schakelt Keller over naar parelende gitaarpop die direct refereert aan de laten jaren zestig, maar dat door de jubelende, meerstemmige koortjes ook onwillekeurig Tom Petty and the Heartbreakers in herinnering roept.
Het is een verbrokkeld begin van een album dat vanaf de lome ballad ‘Magic’ toch zijn definitieve vorm vindt
Continue readingShining Light Records SLR0192022
tijdloze idealisten
Toetsenist-zanger Bart de Win, zangeres Arianne Knegt en gitarist Harry Hendriks namen de twaalf songs voor het zesde Tip Jar-album weer op in hun twee thuisstudio’s: in Eindhoven waren dat er acht met drummer en producer Eric van de Lest en in Austin vier met gitarist-producer Walt Wilkins.
In Nederland en de VS lieten ze zich bovendien begeleiden door muzikale vrienden die bijvoorbeeld ook op voorganger ‘One Lifetime’ meededen: violist Joost van Es, bassisten Bill Small en Tonnie Ector en drummer Pat Manske.
Daarbij putten De Win en Knegt vooral uit
Continue readingUgly Cat Music UMC07
ster
Rootsy singer-songwriter Giullia Millanta zette twaalf songs op haar achtste album. Ze vroeg Gabriel Rhodes opnieuw die te produceren, net als voorgangers ‘Tomorrow is a Bird’ (2020) en ‘Conversation with a Ghost’ (2018). Ook speelde Rhodes gitaren, bas, piano en zong hij achtergrondvocalen, terwijl hij bovendien twee songs met Millanta schreef. Negen anderen schreef zij alleen, terwijl ze verder Eliza Gilkyson’s niet uitgebrachte ‘The Way That You Are’ opnam.
Millanta en Rhodes werden alleen dienend begeleid door drummers John Chipman of Rick Richards, want Millanta nam alleen
ballads en mid-temposongs op. Dat geeft het album een sterke samenhang, die alleen wordt doorbroken in ‘You Don’t Wanna Know’ en ‘Vola Via’. Die eerste song zingt de aan de universiteit van Florence tot arts opgeleide Millanta gedeeltelijk in het Italiaans, de taal van haar jeugd, terwijl het tweede de Italiaanse versie van het ook op dit album staande ‘Run Away’. Ook ‘The World is your Heart’ deed ze twee keer: een keer ingetogen en weemoedig, de tweede keer al even weemoedig, maar rootsy rockend.
Continue readingHighwind Howl Records
tijdloze bluesman
Met de titelsong van zijn vijfde soloalbum trekt de veelzijdige zanger-gitarist Theo Sieben je direct trefzeker zijn muziek binnen: hij zingt met zijn kenmerkend hese, emotionele stem over een pulserende, met veel gevoel gespeelde melodie.
Die nam hij solo op, net als de negen andere, even intrigerende nummers, maar hij dubde wel slidesolo’s in of zijn eigen traporgeltje (‘The Slave’s Lamentation’). Dat opnemen deed hij in zijn huiskamer op vintage apparatuur, maar met moderne plugins.
Net als op voorganger ‘Market Meat’ speelt hij rootsy nummers die passen in
Continue reading© 2023 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑