www.jmfmusic.nl

intense introspectie.

Vrij snel na zijn eind 2019 verschenen tweede album ‘Broken Hearts and Cancelled Dreams’ brengt de Zeeuw Jan François zijn nieuwe uit, misschien ook tot zijn eigen verrassing. Hij had namelijk een ep met vijf nummers gepland die hij live in de studio wilde opnemen. Toen daar door die overbekende reden niets van kwam, vloeiden er nog veel meer songs uit zijn pen.

Daarbij hield hij wel vast aan zijn oorspronkelijke opzet: (more…)

www.michaelwardmusic.com

uit de dode hoek

Het eerste nummer van de acht die zanger-gitarist Michael Ward op zijn vijfde album zette, spat vanaf de eerste maat uit de speakers. Na een korte roffel jankt de leadgitaar in het intro al boven verleidende blazers uit, waarna Ward in drie coupletten zijn boosheid uitspuwt over de leugenachtigheid die de laatste jaren de standaard is geworden in de VS. Daarbij zoomt hij langzaam maar zeker in op Donald Trump zonder hem bij naam te noemen.

Of zijn band hem voortjaagt of hij die op sleeptouw neemt, is onduidelijk, maar dat hij de goede musici heeft voor zijn even virtuoze als vileine opener is dat wel: (more…)

www.tipjar.nl

de cirkel rond.

Arianne Knegt en Bart de Win zetten elf songs op hun alweer vijfde Tip Jar-album. Ze speelden ze met gitarist en steunpilaar Harry Hendriks, gitarist BJ Baartmans én Texaanse vrienden als bassisten Bill Small en Ron Flynt. Die namen hun partijen thuis op, net als Walt Wilkins zijn incidentele zang. Ook violist Joost van Es en klarinettist Gilead Atzmon duiken weer even op.

Eric van de Lest was als co-producer naast het duo verantwoordelijk voor het open en intieme geluid. Daarin besteedden de drie veel aandacht aan (more…)

Must Have Music/Continental Music LC03396

sterke schouders.

De elf songs van zanger-gitarist Jim Weider, zanger-toetsenist-saxofonist Marty Grebb, drummer Michael Bramm, bassist Albert Rodgers en toetsenist Brian Mitchell op dit debuut uit 2018 ademen vanaf Weider’s eerste mandolinenoten van het titelnummer de geest van The Band. Weider zat namelijk van 1985 tot 2000 in een late versie van de legendarische groep die de americana uitvond zonder dat te weten en daarna in The Band-drummer Levon Helm’s Midnight Ramble Band. Daarin zat Mitchell ook, terwijl Grebb en Rogers dan weer in een groep met toetsenist Garth Hudson speelden.

De vier composities die Weider en Webb ieder schreven, ademen met hun even dwarse als natuurlijk klinkende tempowisselingen én de kenmerkende meerstemmige koortjes dan ook de geest van The Band. Grebb’s stem lijkt qua toon en emotionaliteit ook nog eens erg op die van Richard Manuel, terwijl de twee door Weider met Levon Helm geschreven songs (more…)

droomdebuut.

Joe Edwards’ eerste album begint met een liefdesverklaring aan Beth, de vrouw van wie hij houdt. Bijna fluisterend zingt hij over de leegte die hij ervoer en de vervulling die zij hem schenkt. De country-invloeden van pedal steel komen nog twee keer terug, maar de andere acht songs zijn door en door rootsy.

Edwards, die het Liverpool Institute for Performing Arts doorliep en drumde (!) tijdens een tournee van Australische folkrockers The Wishing Well, wist dan ook Steve Dawson voor zijn songs te interesseren.

Die produceerde en bespeelde zijn keur aan snareninstrumenten met Joe’s broer Alex op drums, toetsenist Chris Gestrin en bassist Jeremy Holmes.

Ze namen de goed gestructureerde songs van zanger-gitarist Edwards live op in de studio, een werkwijze waarbij Dawson zweert. Dat resulteerde ook deze keer in een (more…)

twee zielen, een gedachte.

Op ‘7 deadly spins’ en ‘Uneven ground’, de vorige twee albums van de Canadase singer-songwriter Lynne Hanson, waren de country-invloeden van haar vier vroegere albums verdwenen en overheersten rootsy gitaren in vaak evocatieve melodieën die haar onheilspellende teksten doeltreffend onderstreepten.

Dat kwam ook door haar wat hese stem en de flegmatieke manier waarop ze de vele ballads zong, waardoor een boeiende afstand ontstaat tussen inhoud en vorm.

Het is dan ook verrassend dat Hanson in de elf songs van haar zevende album (more…)

rootsy rehabilitatie.

Dat Ilse DeLange parttime in Nashville woont én een rol als jurylid en coach speelde in een talentenjacht in het laatste seizoen van de gelijknamige Amerikaanse tv-serie, heeft haar veel gebracht: de gerenommeerde producer T-Bone Burnett bleek bereid haar negende soloalbum te produceren.

DeLange schreef de tien songs ervoor vooral met haar vertrouwde Amerikaanse schrijfpartners Rob en Matthew Crosby, Jake Etheridge en Bruce Gaitch. Dat resulteerde in (more…)

rijk

In opener ‘Lord won’t fail me’ gaan drummer Jeroen JJ Goossens en gitarist-zanger Richard van Bergen overtuigend groovend van start: Van Bergen leidt de song na wat kwakende kikkers al even knerpend in met een statige blueslick. Daaroverheen valt Goossens in met een swingend drumpatroon. Het blijkt de opwindende, rootsy basis voor Van Bergens even getergde als emotionele zang, aangevuld door de harmonica van Gait Klein Kromhof.

In bijna alle nummers combineren Van Bergen en Goossens invloeden uit deltablues met gospel en ritmes uit New Orleans, zoals ze dat ook deden op (more…)

Floating Records 193483477466

overtuigend regisseur

Op zijn tiende album schetst bluesy singer-songwriter en gitarist Jeffrey Halford in vijf door hem alleen en vijf samen met toetsenist-percussionist en co-producer Adam Rossi geschreven songs de levens van twee Amerikaanse broers.

Hij speelt ze samen met zijn Healers: Rossi en bassist Bill MacBeath, plus een handvol gastmuzikanten: Scott Amendola en Rob Hooper – drums, Dave Coltrara en Kevin White – bas, Tom Heyman – gitaar en steelgitaar, Mark Karan en Don Rossi – gitaar en Alyssa Joy Claffi – fiddle. Dat Halford ook op voorganger ‘Lo-fi dreams’ met MacBeath, Rossi, en Heyman samenwerkte en met de twee laatsten ook al op ‘Rainmaker’, is goed te horen. Het geluid is even hecht als losjes en de songs lijken live te zijn ingespeeld.

Daarbij combineert Halford elementen uit (more…)

Three Crows Records TRC07CD.

magische herinneringen.

Vanaf de eerste tonen van het eerste van zeventien nummers op zijn vierde album slaat singer-songwriter en producer Ethan Johns een nieuwe richting in. De korte opener ‘The invitation’, een kruising van ambient en symfonische rock, misleidt echter: de andere songs blijken steviger geworteld in Engelse folk en americana dan zijn eerdere werk.

Johns nam ze live op in zijn tot studio verbouwde schuur op het Engelse platteland met zijn Blackeyed Dogs, met wie hij in 2015 ook al ‘The Silver Liner’ maakte.

Drummer Jeremy Stacey, bassist Nick Pini, toetseniste Stephanie Jean Kid en violiste Georgina Leach zingen ook enthousiast mee en hadden bovendien allen een stem in de organische productie. De gerenommeerde producer Johns voelde zich blijkbaar meer bandlid dan iets anders, hoewel hij alle songs schreef.

Daarin zijn de ruim twintig jaar die hij in de VS woonde, duidelijker hoorbaar dan op zijn vorige albums: (more…)