Category: recensies roots (Page 1 of 25)

Gypsy Soul GRS026CD

www.themissemily.com

grote dame

De Canadese blueszangeres Emily Fennell maakt als Miss Emily al meer dan twintig jaar muziek en nam vanaf 2014 drie studioalbums en een livealbum op. Ze kreeg in 2019, 2021 en 2023 diverse Maple Blues Awards en werd in 2022 ook genomineerd voor een Juno in de categorie Blues Album of the Year, de Canadese pendant van de Grammy, voor haar album ‘Live at the Isabel’. In haar vaderland is ze dus een gevestigde naam, maar in Europa een nieuwkomer.

Voorganger ‘Defined By Love’ werd geproduceerd door de Canadese gitarist Colin Linden en deze negen songs deed hij opnieuw. Waar haar vorige een goede bluesplaat was waarop Miss Emily weliswaar indruk maakte met haar nummers en zang, maar waar de muziek zich niet onderscheidde van die op heel veel andere bluesplaten, raakten zij en Linden hier een heel andere snaar.

Veel meer dan op dat album laten ze namelijk ruimte, al is opener ‘My Freedom’ nog swingend en uptempo: drummers Brian Owens en  George Recelli, bassisten Johnny Dymond en David Santos, toetsenist Michael Hicks en Linden spelen steeds groovend, maar laten de stilte spreken waar dat maar kan. Dat recept paste Linden bijvoorbeeld ook met succes toe op Jeff Plankenhorn’s ‘Alone at Sea’.

Daardoor kan Miss Emily niet alleen indrukwekkend uithalen, maar ook zacht zingen. Dat doet ze indrukwekkend in autobiografische teksten over het van je afschudden van het verleden, menselijke verbinding, verdriet over een aan drugs overleden familielid, haar dochter, de lusten en lasten van de liefde en een tragisch ongeluk tijdens een boottochtje. Dat Ann en Regina McCrary in drie songs meezingen en Jim Hoke in twee nummers saxofoonlagen toevoegde zorgt zeker voor extra sfeer, maar in de andere bewijst Miss Emily het ook solo meer dan af te kunnen.

Bovendien verwerkten zij en Linden invloeden uit roots, gospel en folk in haar zes eigen songs, een geschreven met Linden, een met The Tragically Hip-gitarist Rob Baker en een door haar muzikale mentor, Suzanne Pasternak. Zij transformeerde een gedicht van Miss Shannon tot een huiveringwekkende folkballad.

Net als in de andere nummers klinkt Miss Emily daarin emotioneel en evocatief: ze zingt haar teksten niet, ze is ze. Dat is ook zo in het afsluitende ‘Remember this Song’, waarin ze de band tussen haar publiek en haar ontroerend onder woorden brengt en benadrukt. Zo maakte ze een album met songs die meer doen dan indruk maken: ze definieert zichzelf door middel van haar muziek.

****

Warner/Rhino R2 727662/603497813865

gestolde tijd

Na de eerdere met outtakes en liveopnamen uitgebreide Little Feat-albums ‘Sailin’Shoes’, ‘Dixie Chicken’ en ‘Feats Don’t Fail Me Now’ komt Rhino nu met een vier cd’s tellend boxje van het vijfde album van de groep die in de jaren zeventig enig in zijn soort was.

Behalve het oorspronkelijke album bevat dat twaalf outtakes en alternatieve versies plus een Halloween-concert van 31 oktober 1975 van vijftien songs in het Orpheum Theatre in Boston, een van de vaste haltes van de groep tijdens hun vele tournees.

De acht nummers van het studioalbum van destijds zijn geremasterd en klinken indrukwekkend helder, zodat nog meer licht valt dan voorheen op de gecompliceerde, vaak slepend swingende ritmes van drummer Richie Hayward, bassist Kenny Gradney en percussionist Sam Clayton, terwijl Bill Payne’s toetsen en de gitaren van Paul Barrere én Lowell George net zo opvallen. George’s slide heeft ook op dit album die even geknepen als zangerige, altijd direct herkenbare toon, want hij speelde zoals hij zong: lang trekkend aan de noten, ze buigend en vrij fraserend.

De voor de groep nieuwe invloeden van de destijds populaire jazzrock springen daarbij het oog, net als het feit dat voorman George maar drie van de acht songs schreef. De muziek van een van die drie schreef hij ook nog eens samen met Hayward, terwijl dat onnavolgbaar drummende enfant terrible toch niet vaak bijdroeg aan de composities.

Dat kleine aantal composities zou te maken gehad kunnen hebben met het feit dat

Zwarte Vleugels/Sonic Rendezvous

www.duffhues.com

aanzegger

Duffhues nam zijn elf nieuwe songs van zijn elfde album sinds 2001 opnieuw op in mono, zo bewust de mogelijkheden van zijn geluid beperkend.

Dat is staccato en dreigend, vaak op het monomane af, want zijn muziek is ondergeschikt aan zijn sombere teksten. Hij is dan ook niet gauw uitgezongen over de wereld van nu met onderwerpen als de mainstream-cultuur, oorlogshitsers en haatmakelaars, een brandende kathedraal, de eenzaamheid van de stad, de despoten van vandaag en katten: in ’14 (all humans are crazy)’ zijn ze bepalend in een tekst over een verzamelaar van zwarte katten, in

‘The Bell’ figureren ze slechts in een bijrol en in ‘Cat in Box’ lijkt hij hun rechten te laten prevaleren boven die van mensen.

Duffheus blijkt zo opnieuw een moralist die vanuit een zelfgekozen isolement de wereld de maat neemt, en dus de mens, maar niet om daarover alleen minachtend te kunnen lachen. Hij is eerder een

Continental Song City CSCCD1213

gevarieerd of stuurloos?

De twaalf songs die zanger-gitarist Jim Keller op zijn vierde album in vijf jaar zette, liet hij produceren door Adam Minkoff, die eerder ook  zijn ‘Spark & Flame’ deed. Opnieuw speelde Minkoff ook een bepalende rol op een hele reeks instrumenten: bas, percussie, marimba, mandoline, elektrische en akoestische gitaar, clavinet, Hammond orgel en harmonium. Er bleven dan ook slechts bescheiden rollen over voor bassisten Andy Hess, Jacob Silver en Bob Glaub, drummers Tony Mason en Lee Falco en incidentele gitaristen Scott Metzger, Richard Hinnen en Kevin Bents.

Daarmee werd dit een ander album dan het door Keller eerder aangekondigde dat hij opnieuw met Mitchell  Froom als producer zou maken. Dat zou het derde zijn van een drieluik waarvan ‘By No Means’(2021) en ‘Daylight’(2024) deel uitmaken. Waar Mitchell Keller en zijn muzikanten namelijk live liet spelen in de studio, kozen Keller en Minkoff voor het andere uiterste: het laag voor laag opbouwen van de nummers door er steeds aparte takes met partijen aan toe te voegen.

Ook blijken Keller’s songs nog veelzijdiger dan op de drie vorige albums, al staan ze los van de drie nummers van zijn recente EP ‘Never Got It Straight’:  

www.bayoumosquitos.com

zuidelijke hoogmis

Ter ere van hun 35-jarig bestaan maakten de Bayou Mosquitos weer een album, vijf jaar na hun ‘Compadres’, dat ze in 2021 verpakten in een overzichtsboek.

Abel de Lange (zang en gitaren), Marius Bos (accordeon, piano en zang), Ad van Beusekom (bas en zang) en Louis ter Burg (mandoline en percussie) namen tien songs op waarvan er negen van allerlei favorieten van de groep zijn: variërend van Don Covay tot The Band’s Robbie Robertson, van Los Lobos tot Earl King en van Bonnie Raitt’s door Libby Titus en Eric Kas geschreven ‘Love Has No Pride’ tot de traditional ‘(Aint no more) Cane on the Brasos’.

Dat zijn in feite allemaal klassiekers, aangevuld met  De Langes eigen ‘The mighty flow’, een nummer over de Mississippi en over zijn liefde voor New Orleans, want niet alleen de groepsnaam verwijst naar die rivier, de muziek doet dat net zo goed. Die song past met zijn dwarse ritme en swingende koortjes qua sfeer en niveau naadloos tussen de andere.

In ‘Love Has No Pride’ zingt Jerney Kate bovendien met gevoel en overtuiging en in Dr. John’s ‘Sing, Sing, Sing’ en in de Neville Brothers’ ‘Brother John’ zingt Marieke Lepeltaks koor Soul Redemption mee.

Zo is dit album een grote lofzang op het Amerikaanse zuiden, door de vier gespeeld met evenveel vakmanschap als liefde, waarin De Lange en Bos alleen

Regional Records RR0116

www.revererivers.com

omver geblazen

Drummer, toetsenist en zanger Revere Rivers nam tien songs op voor zijn debuut met Marvin Etzioni als producer. Entzioni was ooit lid van Lone Justice, maar werkte als producer al met bijvoorbeeld Counting Crows, Trombone Shorty en Jonah Tochin

Ze werden aan elkaar gekoppeld door Steve Weatherby, de tweede man van de Virgin Music Group, en dat pakt heel gelukkig uit.

Niet alleen schreef Etzioni mee aan drie nummers en speelde hij verschillende instrumenten in incidentele songs, de twee lieten ze zeer open: Rivers’ drums en de bas van jazzmuzikant Tim Brewer, Rivers’ vader, dienen de muziek intelligent, maar laten veel ruimte voor de blazers.

Die zitten in elk nummer en maken een integraal deel uit van het geluid: David Ralicke (Beck, Jamie Lidell, Kelly Clarkson en anderen) arrangeerde en speelde ze al overdubbend zo origineel dat ze Rivers’ melodieën verdiepen en verrijken zonder ze te overheersen. Vaak doen zijn partijen denken aan het werk van Allen Toussaint (bijvoorbeeld in ‘Lofty Politics’ en ‘1st Sweet Kiss’), maar ook in de andere songs voegt hij daaraan veel oorspronkelijks toe.

Rivers blijkt een even geroutineerde als geïnspireerde songschrijver die zowel funky kan swingen als emotioneel ballads kan zingen. Bovendien

Ericana Recordings 97378

remmende voorsprong

Daniël Lohues is inmiddels zo’n synomiem voor de rootsy dialectpop, dat zijn vijftiende soloalbum nauwelijks werd besproken sinds het uitkomen half april van dit jaar.

De twaalf songs erop rechtvaardigen een recensie echter volkomen: Lohues blijkt opnieuw in vorm in een combinatie van ingetogen ballads op piano of akoestische gitaar en voller aangezette popsongs.

Hij nam ze op met oude getrouwen Bernard Gepken (gitaar, mandoline en zang), bassist Reyer Zwart en drummer Mischa Porte en speelde zelf gitaar, toetsen en mondharmonica.

Meer dan op vorige albums bezingt hij een onverwachte, misschien aanvankelijk zelfs onwelkome, maar toch onvermijdelijke geliefde. Toch blijven

Paraply Records 061

www.facebook.com/profile.php?id=61561499371538

rootsy vervolg

De Zweedse formatie Blue Escape etaleert ook in de tien songs op het tweede album een grote liefde voor gospel, rhythm-‘n-blues, oude jazz en muziek uit New Orleans.

Net als op hun debuut in 2020 duiken ze diep in dat traditioneel Amerikaanse repertoire met zangeres Johanna Lillvik als boegbeeld, hoewel die eerste naamloze EP verwarrend genoeg uitkwam onder de groepsnaam Blues Escape.

Muzikaal trekken Lillvik, drummer Åke Göransson, bassist Lars Mellqvist, pianist Örjan Hill en gitarist-saxofonist Torbjörn Stenson echter een rechte lijn van dat album naar hun nieuwe.

Göransson, Mellqvist, Hill en Stenson’s gitaar leggen

Kemp Harris Music

www.kempharris.band

aantrekkelijk activisme

De zwarte, homoseksuele Amerikaanse pianist-zanger Kemp Harris zette tien songs op zijn derde album, waarvan twee die hij al opnam voor ‘Edenton’, zijn tweede uit 2006.

Hij blijkt in al die jaren niets aan strijdvaardigheid te hebben ingeboet, al is de muziek van deze versie van opener ‘Ruthie’s’ veel soepeler dan die van ‘Ruthie’s – Broke Down’ en minder rootsy dan de oorspronkelijke versie op zijn debuut ‘Sometimes in Bad Weather’(2002).

Hoewel er meer artiesten zijn die een oud nummer opnieuw opnemen, is drie keer dezelfde song op drie albums achtereen uitzonderlijk. De tekst is echter voor Kemp onveranderd actueel, want hij bezingt hoe hem door gelovige burgers, de kerk en de staat de rechten worden ontzegd zij wél hebben. Kemp toont zingend ook aan hoe paradoxaal het is, dat die mensen familiewaarden hebben, maar mensen met families al deze de zijne niet accepteren.

Dat alles zingt hij met een even expressieve als krachtige stem over zijn soepele pianospel, begeleid door Freebo op bas, Justin Holder op drums en Will McFarlane op gitaar. De laatste twee zijn huismuzikanten van de FAME-studio in Muscle Shoals, waar Kemp en Freebo neerstreken.

In zijn rol als producer koos Freebo ook andere studiomuzikanten van die fameuze studio:

Malaco Music Group

Fame 33119

www.mikefarrismusic.com

onvervalste soul- en gospelklassieker

Zanger Mike Farris zong ooit in bluesband Screamin’ Cheetah Wheelies en ook in Double Trouble toen die groep Stevie Ray Vaughan na zijn dood niet meer begeleidde, maar maakte sinds 2002 al vier reguliere soloalbums en drie liveplaten.

In dat jaar zwoer hij drank en drugs voor de tweede keer af, werd hij belijdend christen en koos hij voor muziekstijlen die dat direct of indirect weerspiegelen: gospel, soul en blues.

Hij won al eens een Grammy in de categorie Best Roots Gospel Album in 2015 voor ‘Shine for All the People’ en het kan bijna niet anders of deze elf songs gaan hem minstens een nominatie in diezelfde categorie opleveren.

Farris zingt zijn negen eigen songs en twee covers namelijk