Category: recensies roots (Page 1 of 24)

Kemp Harris Music

www.kempharris.band

aantrekkelijk activisme

De zwarte, homoseksuele Amerikaanse pianist-zanger Kemp Harris zette tien songs op zijn derde album, waarvan twee die hij al opnam voor ‘Edenton’, zijn tweede uit 2006.

Hij blijkt in al die jaren niets aan strijdvaardigheid te hebben ingeboet, al is de muziek van deze versie van opener ‘Ruthie’s’ veel soepeler dan die van ‘Ruthie’s – Broke Down’ en minder rootsy dan de oorspronkelijke versie op zijn debuut ‘Sometimes in Bad Weather’(2002).

Hoewel er meer artiesten zijn die een oud nummer opnieuw opnemen, is drie keer dezelfde song op drie albums achtereen uitzonderlijk. De tekst is echter voor Kemp onveranderd actueel, want hij bezingt hoe hem door gelovige burgers, de kerk en de staat de rechten worden ontzegd zij wél hebben. Kemp toont zingend ook aan hoe paradoxaal het is, dat die mensen familiewaarden hebben, maar mensen met families al deze de zijne niet accepteren.

Dat alles zingt hij met een even expressieve als krachtige stem over zijn soepele pianospel, begeleid door Freebo op bas, Justin Holder op drums en Will McFarlane op gitaar. De laatste twee zijn huismuzikanten van de FAME-studio in Muscle Shoals, waar Kemp en Freebo neerstreken.

In zijn rol als producer koos Freebo ook andere studiomuzikanten van die fameuze studio:

Malaco Music Group

Fame 33119

www.mikefarrismusic.com

onvervalste soul- en gospelklassieker

Zanger Mike Farris zong ooit in bluesband Screamin’ Cheetah Wheelies en ook in Double Trouble toen die groep Stevie Ray Vaughan na zijn dood niet meer begeleidde, maar maakte sinds 2002 al vier reguliere soloalbums en drie liveplaten.

In dat jaar zwoer hij drank en drugs voor de tweede keer af, werd hij belijdend christen en koos hij voor muziekstijlen die dat direct of indirect weerspiegelen: gospel, soul en blues.

Hij won al eens een Grammy in de categorie Best Roots Gospel Album in 2015 voor ‘Shine for All the People’ en het kan bijna niet anders of deze elf songs gaan hem minstens een nominatie in diezelfde categorie opleveren.

Farris zingt zijn negen eigen songs en twee covers namelijk

www.joachimcooder.com

Joachim Cooder was aanvankelijk bekend als de zoon van vader en slidegitarist Ry, maar liet op veel van de albums van zijn pa horen dat hij een volwaardige drummer en percussionist was. Zo speelde hij toen hij vijftien was al mee op het door zijn vader met Dishwa Mohan Blatt opgenomen ‘A Meeting by the River’(1993), op het album van de Buena Vista Social Club (1997) en in de jaren daarna op veel andere tot en met Ry Cooder’s en Taj Mahal’s ‘Get on Board’(2022).

Daarnaast maakte hij al in 2018 onder eigen naam de EP ‘Fuchsia Machu Picchu’ en in 2020 het album‘Over That Road I’m Bound’ met eigenzinnige covers van de countrypionier Uncle Dave Macon.

Die albums stralen dezelfde sfeer uit als die hij creëerde in zijn sprookjesachtige versie van de swingende klassieker ’Cold, Cold, Cold’ op ‘Long Distance Love- a Sweet Relief Tribute to Lowell George’(2024) én van de zeven songs op deze al op 1 november 2024 verschenen EP.

In deze tot op een absurd niveau versplinterde album wereld vol muziekstreamers, zelfstandig uitgebrachte albums, kleine, gespecialiseerde labels en luie majors kreeg zijn recente EP in de VS wel enkele positieve recensies, maar daarna verzonk hij in het immense aanbod en werd het dus oorverdovend stil.

Die stilte overheerst ook in Cooder’s nieuwe songs, want  

Continental Record Service

scheepsrecht?

De in New-York wonende zanger-toetsenist Moses Patrou speelde al met de Chris Bergson Band op een aantal songs van diens recente album ‘Comforts of Home’ en daarvoor met bijvoorbeeld jazzy pianist Ben Sidran. Ze waren weg van zijn hese stem en zijn funky Hammond, Wurlitzer, clavinet en piano en in de dertien songs op zijn derde eigen album is goed te horen waarom.

Patrou speelt met een kleine band heel vaak gortdroge funk waarin drummer Diego Voglino ingehouden en intelligent de maat houdt. Zo stuwt hij de songs swingend voort in combinatie met bassist Tony Scherr en ritmische riffs spelende gitaristen als Luca Benedetti of Ed Cherry, terwijl Patrou daar zijn toetsenflarden overheen legt en erbovenuit zingt met invloeden uit gospel, soul en countryblues.

De eerste van zijn dertien songs op dit derde album bewijst dat overtuigend:

Roll On!

De opener van het dertien nieuwe nummers tellende album van Little Feat is een statig deinende song die vanaf de eerste tonen wordt gedomineerd door sfeerbepalende blazerslijnen van saxofonist Art Edmaiston en trompettist Steve Herman, de slepende slidegitaar van Scott Sharrard én zijn zang, terwijl drummer Tony Leone, percussionist Sam Clayton, bassist Kenny Gradney, toetsenist Bill Payne en gitarist Fred Tackett het loom stuwende ritme bepalen.

Sharrard timet zijn zang lui, al doet zijn op kracht gebaseerde stijl meer denken aan die van Craig Fuller dan aan die van Paul Barrere of Lowell George, maar hij voelt zich hoorbaar thuis in de  door hem, Payne en Leone geschreven song.

In ‘Bayou Mama’ is de zang voor Payne, die op een al even swingend ritme zingt over zijn verlangen naar Mardi gras te gaan. Ook hier soleert Sharrard uitbundig door diens zang heen, al zit de belangrijkste solo aan het eind: Payne’s piano leidt het stuiterend nummer uit.

In deze nummers doet het geluid denken aan dat van Little Feat’s

Walk in the Park Records 020251C

www.loneproject.nl

zeven levens

Zanger Michiel van Dijk en toetsenist, gitarist en violist Ferdinand Bakker hebben een lang en gevarieerd verleden in de Nederlandse pop. Ze waren echter toch vooral kernleden van de Delftse progrockgroep Alquin, een band die in dat genre in Nederland de vlaggendrager was in de jaren zeventig en die van 2003 tot 2009 een comeback maakte met nog eens drie albums.

Daarna besloten Van Dijk en Bakker samen verder te gaan, al verlegden ze hun muzikale grenzen naar een mengsel van roots, folk en pop. Sinds 2013 brachten ze een indrukwekkend aantal duo-albums uit, waarvan dit het zevende is.

Van deze tien nieuwe songs werd alle muziek weer door Bakker geschreven, net als de teksten, al vulde Van Dijk die soms aan. Bakker speelde ook toetsen, bassen, gitaren, viool en blaasinstrumenten. Ook zong hij de koortjes mee en programmeerde hij de drums. Een enkele keer speelde drummer Kim Haworth die, een andere muzikale veteraan uit de Nederpop.

De twee zeventigers hebben een lang en boeiend verleden om op terug te kijken en doen dat in de teksten vol overgave, terwijl ze zich ook verzoenen met hun leeftijd. Bakker speelde

Shadville Records

www.reesshadmusic.com

bliksemstraal

De Amerikaanse singer-songwriter Rees Shad debuteerde al in 1994 en bracht sindsdien zeventien soloalbums uit in allerlei genres, terwijl hij ook nog vier albums met elektronische muziek maakte onder de naam Fester Spunk, een operette componeerde en muziek voor toneelstukken en films.

In deze veertien songs beperkt Shad zich echter tot americana, hoewel in sommige nummers blues, gospel en Zuid-Amerikaanse invloeden om de hoek komen kijken.

Hij speelde zelf bas, dobro, akoestische en elektrische gitaren, akoestische en elektrische piano én hij zingt, maar wordt in ongeveer de helft van zijn songs begeleid door Rob ‘Bobby Kay’ Kovacs op drums en percussie en Jeff Link op bas.  

Andere relatief bepalende rollen zijn er voor Kemp Harris en Wanda Houston, die op vier nummers meezingen, en co-producer Doug Ford. Die was samen met Shad verantwoordelijk voor het transparante geluid en speelde een enkele keer gitaar, net als Rick Ruskin en Dario Acosta Teich. In twee songs spelen bovendien blazers Marcus Benoit (tenorsax), Peter Grimaldi (trompet) en John Savage (baritonsax) mee en in twee andere mondharmonicaspeler R. B. Stone.

Shad blijkt in zijn vaak alleen en soms met Lance Cowan geschreven nummers een man met een groot gevoel voor vloeiende melodieën en het vermogen om beeldende, verhalende teksten te schrijven over de dochter van een negentiende-eeuwse dagloner, een vader die afwezig is doordat hij zijn eigen dromen najaagt en een door iedereen in de steek gelaten vrouw. Sommige andere zijn polemisch, zoals opener ‘Ain’t that The Way’, waarin hij bezingt

RLR 48251

www.jodymoon.com

Op hun achtste studioalbum zetten toetsenist, percussioniste en leadzangeres Digna Janssen en bassist, percussionist, toetsenist, gitarist en achtergrondzanger Johan Smeets tien samen geschreven songs die ze voorzagen van een nieuw geluid.

Dat komt doordat Smeets een oude drummachine terugvond en daarmee ging spelen. Tijdens dat speelkwartier ontstond het titelnummer, waarin de twee het mechanische ritme gebruiken als ondergrond voor Smeets’ zoemende basgitaar en zijn ritmisch, hard aangeslagen akoestische gitaren, maar vooral voor de even ongenaakbare als emotionele zang van Janssen.

Ze bezingt daarin het thema van het album: de manier waarop we zonder het ons te realiseren steeds meer gebruik maken van algoritmes en kunstmatige intelligentie plus de daaruit voortvloeiende vraag of we die ontwikkeling eigenlijk wel willen.

Ook in de andere nummers schemeren die ontwikkeling en de consequenties ervan door zonder dat dat ontaardt in een preek of een pamflet.

De songs zijn namelijk

Blackbird Records SED183528

www.nikkioneill.com

dagboek

De Zweeds-Amerikaanse zangeres-gitariste Nikki O’Neill is met deze elf songs aan haar derde album toe, al waren de voorgangers ‘Love will Lead You Home’(2017) en ‘World Is Waiting’ (2022) ep’s met daarop respectievelijk zes en zeven songs.

Ze nam de meeste van haar nieuwe, zelfgeschreven nummers live op in een studio in Chicago met drummer en echtgenoot Rich Lackowski, bassist John Abbey, toetsenist Teddy Myers en leadgitarist Chris Corsale, terwijl ze zelf ook sologitaar speelt in  drie songs. Ze produceerde ze met Lackowski, die samen met Corsale ook de koortjes zingt.

O’Neill’s songs zijn meestal elektrisch, maar daarbinnen veelzijdig, want ze rekent rootsrock, rhythm-and-blues, soul en gospel tot haar invloeden en verwerkt die in zowel uptempo-songs als ballads.

Twee keer kiest ze met haar begeleiders voor een