elke dinsdagavond van 20:00 - 22:00 op RTV Katwijk op 106.8FM en via deze site


Uitzending gemist

Category: recensies albums 2024 (Page 1 of 6)

Live at the Fillmore East, 1969 – Crosby, Stills, Nash & Young

Rhino 6 03497 83961

fans only

Van de tournees van Crosby, Stills, Nash & Young kwam in de jaren zeventig al ‘4 Way Street’  uit, terwijl in 2014 ‘ CSNY 1974’  verscheen, een box met veertig nummers en een dvd van de laatste tournee voordat het viertal voor de eerste uiteenging.

De dubbelaar documenteert de muziek van de groep toen de vier nog in elkaar geloofden, de box die van de ‘Doom Tour’, hun door te grote ego’s en drugs bepaalde neergang, al is daar op het podium nog niets van te merken.

Deze zeventien songs dateren van het tweede concert van 20 september 1969 dat ze gaven met drummer Dallas Taylor en bassist Greg Reeves in de elektrische nummers, nadat ze de dag ervoor ook al twee keer hadden opgetreden in de New Yorkse Fillmore East. Dat was iets meer dan een maand nadat Young met Crosby, Stills en Nash voor hun tweede gezamenlijke optreden op het podium van het fameuze Woodstock-festival stond voor een publiek van ongeveer 450.000 toeschouwers, zodat hun samenwerking in de Fillmore East nog vers en fris was en de vier hoorbaar vrienden. 

Hoewel de tweedeling van dit concert met zijn elf akoestische nummers, vijf elektrische en de akoestische afsluiter ‘ Find the Cost of Freedom’ hetzelfde is als die op ‘4 Way Street’, is de inhoud ervan heel anders:

Continue reading

Dust Chaser – VanWyck

Maiden Name Records 151049 090096

reis naar zichzelf

Op haar vijfde album zette singer-songwriter VanWyck dertien songs die ze opnam met drummer Rowin Tettero, toetsenist Hans Hulzebosch, gitarist, bassist, toetsenist en co-producer Reyer Zwart plus producer Frans Hagenaars.

Met de laatste twee creëert de als Christine Oele geboren Van Wyck daarin het even open als intieme geluid van haar beste songs. Daarin staat haar expressieve, wat omfloerste stem als vanouds centraal.

In veel van deze nummers speelt de stilte dan ook weer de belangrijke rol die ook de rest van haar werk kenmerkt, al staan op dit album meer songs met een voortrollend ritme dan tot nu toe. Dat is bijvoorbeeld zo in opener ‘Unravel’, dat dromerig start met de combinatie van een pianomelodietje en de gitaar stemmende Zwart, maar zich ontwikkelt tot een dreigend nummer met een tekst waarin het verlangen met scheurende banden anoniem in de verte te verdwijnen centraal staat.

Meer dan de helft van deze songs heeft door hun nadruk op ritme sterker rootsy invloeden dan haar eerdere albums:

Continue reading

Little Steve and the Big Beat – Circles

TimeZone TZ2679

www.littlesteveandthebigbeat.com

tweede leven

De in 2013 opgerichte rhythm-and-blues-formatie Little Steve and the Big Beat bracht in dat jaar al een ep uit en in 2016 het album ‘Another Man’, maar een opvolger kwam er tot nu toe niet: deze elf songs vormen dus een soort comeback, al traden drummer Jody van Ooijen, bassist en co-producer Bird Stevens, tenorsaxofonist Martijn van Toor, baritonsaxofonist Evert Hoedt plus zanger-gitarist en co-producer Steven van der Nat de afgelopen jaren wel regelmatig op.

Opener ’99 LBS’ swingt even energiek als stijlvast, doordat Van Ooijen, Stevens, Van Toor en Hoedt allen ritmische, in elkaar grijpende partijen spelen achter de felle, nasale zang en de korte venijnige solo van Van der Nat.

Ook in de andere songs

Continue reading

Joni Mitchell – Archives – Volume 4 – THE ASYLUM YEARS (1976-1980)

Rhino R2 726672/603497823680

overdaad

Het vierde deel van Joni Mitchell’s Archives begint in 1976 en loopt tot eind 1979, dus van haar zelfs voor haarzelf onverwachte deelname aan Bob Dylan’s Rolling Thunder Revue via liveoptredens uit haar eigen tournee kort daarna via haar klassieker ‘Hejira’, de overambitieuze en daardoor deels mislukte opvolger ‘Don Juan’s Reckless Daughter’ en het met muziek van jazzgrootheid Charles Mingus en gerenommeerde jazzmuzikanten opgenomen ‘Mingus’ naar Mitchell’s Amerikaanse tournee van september 1979 als sluitstuk.

Mitchell selecteerde 98 songs uit die periode en vulde zo zes cd’s: dat is er een meer dan deel III bevatte. Daaronder zijn maar liefst 73 liveopnamen, enkele aankondigingen van bv. folkie en Dylan-vriend Bob Neuwirth inbegrepen.

De andere nummers zijn het bij Gordon Lightfoot thuis opgenomen ‘Woman of Heart and Mind’, negen solodemo’s van Mitchell en twee vroege versies van songs voor ‘Hejira’, twee elementaire versies van nummers voor ‘Don Juan’s Reckless Daughter’, negen schetsen en alternatieve versies van stukken voor ‘Mingus’ en twee songs opgenomen tijdens repetities voor een tournee.

Deze jaren waren voor Mitchell’s artistieke ontwikkeling minstens net zo cruciaal als de periode die op deel III centraal stond:

Continue reading

Struikelen – Birgit Schuurman

Zip Records

vallen en opstaan

Op haar eerste Nederlandstalige album zette Birgit Schuurman tien songs die ze opnam met toetsenisten en producers Rob Peters en Huub Reijnders. Die schreef ze met in totaal negen anderen, maar met gelouterde americanazangeres Stephanie Struijk en de eigenzinnige singer-songwriter Iris Penning heeft ze twee verrassende schrijfpartners gekozen. Struijk was bij een song betrokken, de nog veel te onbekende Penning schreef maar liefst vier keer mee.

Schuurmans teksten zijn persoonlijk, maar haar muziek ondersteunt die in een aantal nummers niet: de titelsong heeft bijvoorbeeld na een akoestisch intro een bepalende beat, waarmee met moderne stijlen naar de radio wordt geknipoogd, net als in ‘Laat ’t nou maar’, ‘Net te laat’ en ‘Eigenlijk best goed’. Dat dwingt Schuurman ook om op de onafwendbare maat te zingen, terwijl ze in andere nummers met een knap overslaande stem haarzuiver kan trekken aan de woorden.

In het van een strijkkwartet voorziene tekst van ‘Als je hier maar naast me ligt’ levert dat een emotionele sfeer op, juist doordat ze

Continue reading

Paradise Breakdown – Randall Bramblett

New West Records/ Strolling Bones Records SB41CD

eeuwig talent

De Amerikaanse zanger-toetsenist Randall Bramblett zette elf songs op zijn dertiende soloalbum sinds 1975, al is het zijn elfde sinds 1998. De man die na zijn eerste twee albums halverwege de jaren zeventig een aantal jaren sociaal werker was en daarvoor en daarna lang muzikant in dienst van anderen, speelt er ook weer jazzy sax op, maar deze keer ook een enkele gitaar.

Bramblett opent met ‘Fire Down in Our Souls’, een statige ballad met drums en vervormde percussie. Gaandeweg het nummer wordt de muziek gelaagder en dreigender door zijn knerpende toetsen en zwevende saxlijnen plus twee felle gitaren: of Tom Bukovac op sologitaar fel van zich af bijt en Nick Johnson de knerpende slaggitaar bespeelt of dat het andersom is, blijkt nergens.

Terwijl het ritme majestueus doordeint zingt Bramblett met zijn expressieve, hese en soms hoge stem hoe hij nog een keer wil horen dat zijn geliefde van hem houdt en dan nog eens.

Hij zingt haar toe, niet de luisteraar, in directe, eenvoudige bewoordingen en juist daardoor wordt deze song zowel muzikaal als tekstueel een beginselverklaring voor zijn album. Thema’s als liefde, vriendschap, idealisme, geloof en zingeving komen namelijk steeds terug in de teksten van de man die ooit studies filosofie en theologie afbrak voor de muziek, terwijl prominente ritmes, felle sologitaren, zijn emotionele zang en zijn evocatieve saxsolo’s zijn nummers bepalen. 

Bramblett schreef tien songs zelf en ‘Will I Ever See The Day’ met oudgediende Davis Causey en Arch Pearson. Opvallend genoeg

Continue reading

Let It Roll – The Deslondes

New West Records NW8585

warme weemoed

Op hun vierde groepsalbum zetten The Deslondes dertien songs. Die vormen weer net zo’n rootsy geheel als de nummers op ‘Ways and Means’ (2022), hun comebackalbum na een pauze van jaar van vijf jaar waarin Sam Doores en Riley Downing soloalbums uitbrachten.

Net als op hun vorige schreven niet alleen die twee, maar ook bassist Dan Cutler en gitarist, steelgitarist en violist John James Tourville nummers voor dit album, inclusief nieuwe drummer Howe Pearson. Hij vervangt drummer-toetsenist Cameron Snyder, die genoeg had van het toeren. Pearson past goed in het geluid van de band: hij speelde eerder bij Hurray For The Riff Raff, waarin Downing en Cutler ook al eens speelden. Verder bewijst hij zich direct als componist met twee songs.

Verrassend genoeg nam de groep ook een versie op van

Continue reading

The Woman I Would Be – Emily Haden Lee

www.emilyhadenlee.com

in meer dan een opzicht klassiek

De Amerikaanse singer-songwriter Emily Haden Lee debuteert met twaalf zelfgeschreven songs die ze opnam met singer-songwriter Steve Dawson (Dolly Varden) op lap steel, mandoline, bas, percussie en toetsen. Net als zij woont en werkt Dawson in Chicago, waar Haden Lee het schrijven van nummers ontdekte en optrad op open mic-avonden.

Dat was op zijn minst een onverwachte ontwikkeling, want ooit zat ze op het conservatorium in het een-na-laatste jaar van de opera-afdeling. Daarna zong ze in koren en werkte ze als binnenhuisarchitect.

Dawson is niet alleen de belangrijkste muzikant naast Haden Lee, die zingt en akoestische gitaar speelt, hij produceerde het album ook samen met haar en haar echtgenoot Alex Lee. De laatste speelde in een aantal songs mee op drums, banjo en gitaar. Verder is alleen Bill Evans een keer te horen op harmonica en een keer op mandoline.

Dat levert een in alle nummers doorzichtig en akoestisch geluid op waarin de Lee’s en Dawson stilte net zo belangrijk vonden als de vaak fluisterzacht bespeelde instrumenten: zo zijn in slechts drie van de twaalf nummers drums te horen, maar ook in het uptempo gespeelde ‘Sugar and Dirt’ en het dreigende ‘Wraith’ overheerst de ruimte. De muziek versterkt daarin evocatief Haden Lee’s teksten vol zelfverwijt en wanhoop.

De meeste melodieën zijn een mix van trefzeker meanderende folk en singer-songwriter. Daarin staat Emily Haden Lee’s heldere, hoge stem centraal. In haar teksten zingt ze over hoe ze opgroeide in een gelovig gezin met een gitaar spelende vader die uiteindelijk aan kanker stierf en haar eveneens gitaar spelende, drinkende en depressieve broer Jonathan, die recent aan de gevolgen daarvan overleed. Of ze haar moeder nog verwijten maakt of haar vergeeft voor haar escapisme, blijft in het midden, maar dat hun relatie niet harmonieus is, blijkt wel in ‘Begin Again’.

Met haar klank drukt ze dan ook vooral

Continue reading

II – Birdcatcher

Suburban Records  8 716059 018645

zijn eigen stem

Roel Spanjers bracht zijn eerste, even rootsy als sfeervolle soloalbum uit in 2006 onder de naam Birdcatcher, hoewel hij toen al actief was in de Sunset Travelers.

Sindsdien werd hij als toetsenist en pianist steeds groter, maar hij speelde voortdurend voor anderen: voor Amerikaanse rootsartiesten op Europese tournees, maar ook onder anderen bij JW Roy, Normaal, Ricky Koole, Fréderique Spigt en de zwarte rhythm-and-blueszanger Malford Milligan in de door Jack Hustinx geformeerde The Southern Aces.

Met Spigt en Milligan schreef hij nummers voor ‘The Road’ (2017) en ‘I Was A Witness’ (2021), maar solo nam hij sinds 2006 niet meer op.

De tien songs op ‘II’ zijn dus een verrassing en duidelijk een vervolg op zijn debuut. Niet alleen komt het album uit onder dezelfde artiestennaam, ook is deze hoes duidelijk verwant aan die vorige. Bovendien speelt Spanjers net als op zijn eerste veel verschillende toetseninstrumenten en zingt hij met zijn kenmerkende, vaak hoge stem negen door hem geschreven songs en een die hij schreef met gitarist Eric van Dijsseldonk.

De laatste speelt in alle nummers allerlei sfeerbepalende gitaren en soms verder bas en drums. Co-producer Gabriël Peeters doet dat eveneens: Spanjers werkte op zijn eerste Birdcatcher-album ook al met deze vaste waarden uit de Nederlandse rootsscene.

Verder doen bassisten Arwen Linnemann, Nico Heijlijgers (destijds lid van de Sunset Travelers)  en Bart Wijtman (Ocobar) incidenteel mee, net als saxofonist Joppe Bestevaar en trombonist Peter Delannoye drie keer, achtergrondzangeressen Simone Roerade en Marjorie Pelgrim twee keer en steelgitarist Stefan Wolfs een keer. Milligan zingt hartstochtelijk mee op ‘Your Pain Is My Pain’, een song die in het verlengde ligt van de thematiek op zijn indrukwekkende album ‘I Was A Witness’.

Muzikaal zwerft Spanjers vooral door het zuiden van de VS met invloeden uit

Continue reading

Greg Copeland – Empire State

Hemifran/ Paraply Records

Paraply 057

www.gregcopelandmusic.com

intrigerend levensteken

Greg Copeland is een te goed bewaard geheim, want de inmiddels 78-jarige singer-songwriter debuteerde weliswaar in 1982 met ‘Revenge Will Come’, maar bracht daarna nog slechts twee albums uit: “Diana and James’ in 2008 en ‘The Tango Bar’ in 2020.

Na een relatief korte stilte brengt hij nu een EP uit met daarop vier songs en een maar 51 secondes lange opname van coyotes in zijn achtertuin die zo realistisch huilen dat honden ervan aanslaan.

Het is zekere zin symbolisch voor de EP, want ook in de andere nummers overheerst dreigend onheil, al zijn drie van die vier songs

Continue reading
« Older posts