Category: recensies rock

nostalgie én verrijking.

Bij live-albums is de vraag altijd of ze iets toevoegen aan het werk van de artiest, een overbodige opvulling zijn van een creatieve impasse of een makkelijke manier om aan een laatste contractuele verplichting aan een label te voldoen.

De gelijktijdige release van een live-album van Steely Dan en een van voorman Donald Fagen leverde een kwadraat van die vraag op. Hoe de albums zouden klinken, was moeilijk te voorspellen: Steely Dan’s enige andere live-album, ‘Alive in America’(1995), was niet alleen opgenomen in grote stadions, maar leek ook geproduceerd te zijn om erin te worden afgespeeld door de onnatuurlijke nadruk op bas en basdrum. Daarmee deed het het spreekwoordelijke hifigeluid van de groep geen recht, terwijl de dvd’s ‘In Concert’ (2000) en ‘Two Aganist Nature’(2003) juist weer wat dun klonken in het laag.

Het geluid op ‘Northeast Corridor – Steely Dan Live!’ is echter glashelder. ruimtelijk, neutraal en met een enorme spreiding zonder dat er gaten in vallen. Op die manier is elk instrument apart te horen los van de rest, terwijl het geluid tegelijk hecht klinkt en uiteraard enorm strak.

Fagen speelt met de muzikanten die hem al jaren vergezellen elf nummers uit het hele werk van de band die door zijn toedoen en dat van zijn kompaan Walter Becker het concept ‘groep’ ontsteeg. De meeste van die virtuoze vazallen waren er al bij op groepsalbums ‘Two Against Nature’ (2000) en ‘Everything Must Go’(2003) en speelden ook de al mee op zijn derde en vierde soloalbum. Daarmee is Steely Dan in de praktijk paradoxaal genoeg toch weer een band, al is de naam een merk dat tegenwoordig Fagen tegenwoordig alleen voert. Wel is het album opgedragen aan de op 3 september 2017 overleden Becker.

Fagen’s voorliefde voor drummer Keith Carlock bassist Freddie Washington, toetsenist Jim Beard, gitarist John Herington, blazers Michael Leonhart, Jim Pugh, Walt Weiskopf, Ari Ambrose en Roger Rosenberg plus achtergrondzangeressen Carolyn Leonhart, Catherine Russell, La Tanya Hall en Jamie Leonhart is goed te begrijpen: Continue reading

ragged glory.

Voor Neil Young’s 42^e soloalbum trommelde hij Crazy Horse weer eens op met Nils Lofgren als tweede gitarist in plaats van Frank ‘Poncho’ Sampedro, die zichzelf te oud vond voor rock ‘n’ roll. Lofgren was er tenslotte destijds al bij op ‘After the goldrush’ en ‘Time fades away’.

Young, Lofgren, drummer Ralph Molina en bassist Billy Talbot trokken voor deze tien songs naar een studio op een meer dan tweeduizend meter hoge berg in Colorado met zuurstofflessen voor degenen die de ijle lucht naar het hoofd steeg.

De vier namen daardoor(?) zo ongeveer live tien even geïnspireerd als los klinkende songs op die de sfeer van mijlpaal ‘Zuma’ benaderen: Continue reading

FONS FR051CD

https://www.facebook.com/pages/category/Musician-Band/Nostoc-2048554885458504

uitgestelde urgentie.

Na het caleidoscopische debuut ‘Too big for his boots’ van Nostoc was het zestien jaar stil rond de Belgische groep. De vijfmansgroep met twee extra blazers van broers Stan en Bart Reekmans viel destijds dan ook uiteen.

De twee maakten echter in hun vrije tijd bij vlagen een tweede album waarop ze ongeveer alles zelf speelden. Ook waren ze niet gauw tevreden: ze deden de opnamen zo ongeveer drie keer over tussen 2012 tot 2018. Er is echter een directe lijn met hun eerste, want veel van de elf nummers op dit album schreven ze destijds al voor de opvolger die er toen niet kwam.

Dat verband is er ook muzikaal, want in opener ‘Bobbie wearing blue’ Continue reading

Scènes uit een huwelijk.

Elf jaar na het laatste album en twee jaar na de opnieuw opgenomen grootste hits zijn er twaalf nieuwe songs van The Scene plus een cover van Clouseau’s  Sterven op De Planken.

Dertien keer Continue reading

Grooven.

De namen van organist Booker T. Jones en zijn MG’s (gitarist Steve Cropper, bassist Donald “Duck” Dunn en de door een inbreker doodgeschoten drummer Al Jackson) staan sinds 1992 gebeiteld in de Rock And Roll Hall Of Fame. Ze hadden in de jaren zestig immers een serie grote instrumentale hits, die nog net zo onweerstaanbaar swingen.

Hoewel zij in 1971 uit elkaar gingen, bleven zij regelmatig samenspelen, bijvoorbeeld als tourband voor Neil Young en op diens Are You Passionate?. Ook nu treden zij nog op met Jackson’s neef Steve Potts op drums.

Toch nam Booker T. zijn eerste officiële solo-cd niet met de MG’s op, maar met zuidelijke rootsrockers The Drive-By Truckers, die recent soul queen Bettye LaVette’s begeleidden op The Scene Of The Crime. Ook Neil Young speelt mee in Booker T.’s zeven eigen nummers en drie covers.

Die Continue reading

Scènes uit een huwelijk.

Elf jaar na het laatste album en twee jaar na de opnieuw opgenomen grootste hits zijn er twaalf nieuwe songs van The Scene plus een cover van Clouseau’s  Sterven op De Planken.

Dertien keer deint en dendert The Scene opnieuw majestueus achter Thé Lau’s kenmerkend gebarsten stem. De onverbiddelijke maar statige rockritmes bestaan weer uit Jeroen Booij’s drums en Emilie Blom van Assendelfts bas, die swingend tegen elkaar in spelen. Daaroverheen trekken toetsenist Cooymans en gitarist/zanger Lau intelligente, aanvullende lijnen, zodat het soms massieve geluid toch open blijft. Zo is er ruimte voor rock én enkele ingetogener gespeelde ballads.

Ook tekstueel blijken de songs een versmelting van The Scene’s oude cd’s en Lau’s solowerk. Continue reading

Einde periode?

Mist bestaat nu uit Rick Treffers en Ivar Vermeulen, want drummer Jaimee Quite en bassist Bart van Kuijk spelen nog op vijf songs mee, maar maken niet langer deel uit van de band.

Deze in Frankrijk, Spanje en Mexico populaire groep bracht eerder twee cd’s uit met breekbare (f)luisterpop, die hier een undergroundstatus verwierven. Des te verbazender dus dat Treffers deze keer muzikaal in de jaren tachtig belandt. Continue reading