Category: Recensies singer-songwriter (Page 1 of 14)

Rude Girl Records RGR101

onverwachte toegift.

De twaalf songs op singer-songwriter Janis Ian’s laatste album vormen het sluitstuk van de derde fase van een carrière van 55 jaar. Ian was eerst een maatschappelijk betrokken wonderkind, evolueerde tot introspectieve singer-songwriter, verdwaalde muzikaal en verkoos een daaropvolgende stilte van tien jaar.

Vanaf ‘Breaking silence’ (1993) ging ze echter opnieuw geen thema uit de weg, of het het huiselijk geweld was waaraan haar ex-man haar blootstelde, haar coming-out als lesbische vrouw, discriminatie, armoede of de politieke koers van de VS. Dat doet ze na vijftien jaar geen album meer te hebben gemaakt opnieuw in meestal zeer bescheiden geïnstrumenteerde nummers, waarin ze persoonlijke verhalen vertelt van waarachter die thema’s je tegemoet grijnzen.

Die songs zijn de beste:

198002040923

www.tommank.net

stemmige herfstkleuren.

Zo’n anderhalf jaar na hun achtste album ‘We still Know How to Love’ brengen zanger-gitarist Tom Mank en celliste Sera Smolen een ep uit met vijf songs van Mank en een instrumental van Smolen.

Vanaf opener ‘Surrounded by Strangers’ overheerst de Manks weemoedige stem, terwijl Smolen daaromheen speelt als een ongehoorzame schaduw: ze versterkt met haar cello zijn teksten door haar suggestieve, vaak lyrische spel.

Mank zingt vaak parlando over wat voorbij is met zijn wat schorre stem vol heimwee: een concert in de regen, een Parijse boulevard of een vlucht om lief te kunnen hebben.

In die impressionistische teksten is Mank vaak op reis, terwijl Parijs ook op dit album terugkeert in twee van de songs: de stad is voor Mank in figuurlijk opzicht een bestemming. Ook refereert hij weer aan Amsterdam.

Opnieuw speelde Rich DePaolo in vier songs gitaar, bas en toetsen, terwijl hij de ep ook weer produceerde. Met

de heldere klank van zijn gitaren zorgt hij voor een contrast met Manks stem en Smolen cello, waardoor het geluid dieper en rijker wordt, terwijl drummer Bill King  opnieuw de ritmische basis legt.  

rootsy kwaliteitspop.

Singer-songwriter Liseth Horsten ging in 2014 naar de VS om daar de vijf songs van haar tweede ep op te nemen met gitarist Michael Roe en bassist Mark Harmon, die samen in The Lost Dogs en de 77s zaten.

Ze was toen al een gelouterde muzikante, met een verleden als bassiste in een rockband, halve-finaliste in de Grote Prijs van Nederland en een afgeronde studie aan de Rockacademie in Tilburg en dat is deze songs te horen ook: Horsten heeft een groot gevoel voor natuurlijk vloeiende, door pop beïnvloede melodieën.

Van die songs nam ze ‘I Just Like Having You Around’ ook al op in de jaren negentig, maar dat nummer heeft hier met vier destijds nieuwe zijn definitieve vorm gevonden: samen met Roe en Harmon creëerde ze even afgeronde als gelaagde nummers in een combinatie van pop en singer-songwriter.

In haar melancholieke songs staan in de intieme en open productie naast klaterende gitaren haar teksten centraal:

Horsten zingt over de grote liefde, jezelf terugvinden door zelfreflectie, een bijzondere vriendschap, het verlangen naar een band met God, maar er tegelijkertijd bang voor zijn en het ondanks alles tóch voorbijgaan van een liefde.

twee-eenheid.

Tijdens de lockdown sloegen Iain Matthews en BJ Baartmans de handen ineen voor de Matthews Baartmans Conspiracy. De activiteiten van de Matthews Southern Comfort, waar Baartmans samen met gitarist Eric Devries en toetsenist Bart de Win ook al jaren deel van uitmaakt, waren immers abrupt tot stilstand gekomen. De inspiratie van de twee liet zich echter niet stoppen, want zanger-gitarist Matthews schreef de teksten voor de tien songs op [distant chatter] en vijf songs van de erbij horende ep [close call], terwijl Baartmans bijna voor alle songs de muziek schreef.

Matthews’ teksten vormen een impressionistisch dagboek.

Atlantic/Rhino 603497843398

nog altijd actieve herinneringen

De onafzienbare reeks rereleases omdat een album vijftig jaar geleden uitkwam wordt ongetwijfeld ook ingegeven doordat platenlabels de fans van allerlei grote acts graag een fors bedrag uit de zak kloppen: de prijsstelling van veel van die uitgaven alleen zijn daar al het overtuigende het bewijs van.

De vraag is altijd of die extra nummers, outtakes, alternatieve versies en studiogebabbel op eigen benen kunnen staan of alleen iets toevoegen voor de vele overtuigde fans die denken ook niet zonder de stevig gepromote nieuwe versie te kunnen.

Bij de heruitgave van David Crosby’s even introverte als grillige solodebuut ‘If I Could Only Remember My Name’ uit 1971 is die vraag snel beantwoord: Continue reading

www.thomaslina.nl

persoonlijk reisjournaal.

Zanger-toetsenist Thomas Lina was ooit toetsenist van Rosemary’s Sons, de groep die indruk maakte met melodieuze en gelaagde pop op ‘St Eleanor’s Park’ en ‘Home Sweet Home’.

Na het uiteengaan van die band bracht hij in 2016 solo al ‘The Painter’ uit en in 2019 ‘The Late Night Show’.

Zijn vijf composities op zijn nieuwe zijn muzikaal een logisch vervolg op die van de twee vorige, want ze combineren weer Continue reading

www.ellenshae.com

songbird

Voor de negen songs van haar derde album ging de Zeeuwse singer-songwriter Ellen Shae in zee met de Amerikaanse singer-songwriter Rich DePaolo. Hij produceerde veel lokale acts in Ithaca, New York en maakte in 2003 en 2018 ook twee even prachtig gelaagde als intense soloalbums.

Door hun samenwerking ontstaat de wrange tegenstelling tussen Shae’s introspectieve teksten en zijn rijke geluid: Shae is somberder dan ooit, terwijl DePaolo met zijn bassen, gitaren, mandoline, banjo en toetsen vooral diepte en sfeer inbrengt. Daaraan draagt zijn vaste drummer Bill King veel bij, terwijl DePaolo ook nieuwe gastmuzikanten als saxofonist Mark Karlsen, bassist Doug Robinson en violist Maz Buckholtz onderdeel maakte van het ruimtelijke, organische geluid, net als Shae’s oude vrienden: harmonicaspeler Gait Klein Kromhof en celliste Sera Smolen.

Dat geluid contrasteert met de Continue reading

Paraply 034

verslavend verlangen.

Van een carrière kun je in het geval van de inmiddels 74-jarige singer-songwriter Greg Copeland nauwelijks spreken: zijn debuut ‘Revenge will come’ kreeg in 1982 zeer goede kritieken, maar kreeg ondanks de rol van schoolvriend Jackson Browne geen steun van zijn label, waarna de ook als advocaat werkzame Copeland 26 jaar in de anonimiteit verdween.

In 2008 verscheen dan het goede, door country beïnvloede album ‘Diana and James’ met gitarist Greg Leisz als producer en Browne als ‘executive producer’ en recent kwam Copeland’s derde album uit.

Daarop zijn Leisz en Val McCallum de bepalende gitaristen en doet multi-instrumentalist Tyler Chester de dienende productie, maar heeft Copeland de touwtjes strak in handen. Anders is het onbegrijpelijk dat hij Continue reading

teruggevonden liefdesbrieven.

Opener ‘Separate ways’ van Neil Young’s al decennia lang rondzingende album uit 1975 ademt door Levon Helm’s lome drumklappen en Tim Drummond’s ploppende bas in hoge mate de sfeer van ‘Out on the weekend’, opener van zijn succesalbum ‘Harvest’ (1972). Dat komt ook door Ben Keith’s jammerende steelgitaar en Young’s klaaglijke zang en snerpende mondharmonica.

Net als op dat eerdere album maakten Drummond en Keith deel uit van de begeleidingsband, al kwamen in deze twaalf songs Continue reading

Smoked Recordings/Continental Europe CECD86

prijswinnaar.

De van oorsprong Australische singer-songwriter Dan Tuffy is een veteraan die al 35 jaar muziek maakt. Sinds 1993 doet hij dat in groepen als Big Low en Parne Gadje vanuit Nederland. Ondanks dat hij al in 2002 zijn Smoked Recordings oprichtte en daarop alle albums van zijn eerste band Wild Pumpkins at Midnight uitbracht én albums van bijvoorbeeld Lucie Thorne, bleef hij ook na de release van ‘Songs from Dan’ in 2017 een goed bewaard geheim.

Deze acht nieuwe songs maken overduidelijk dat dat onterecht is: Continue reading