Category: recensies singer-songwriter (Page 1 of 18)

Excelsior Excel 96826

grijze kerst

Het achtste album van Spinvis is een dubbelalbum met Kerstmis als thema. Het bestaat uit zeven ‘kerstliedjes’ en een kerstverhaal van zeventien fragmenten én een voorwoord, geïllustreerd door striptekenaar Hanco Kolk. Met hem maakte Spinvis eerder ‘Tot ziens, Justine Keller’ (2011).

In de zeven songs becommentarieert Spinvis op de van hem bekende impressionistische manier de Nederlandse manier van Kerstmis vieren en wat dat zoal met ons doet.

In opener ‘Kerstrecept’ bezingt Spinvis met ironie en melancholie de verbondenheid van een eenzame figuur met de rest van de wereldbevolking. Dat doet hij op een mooie, maar voor zijn doen rechtstreekse melodie waarin strijkers en kerstbellen hoorbaar zijn. Die traditioneel zagende en aanzwellende strijkers komen terug in ‘Genoeg voor een sneeuwbal’. Ze versterken misschien de klassieke kerstsfeer, maar doen afbreuk aan Spinvis’ even terloopse als navrante tekst over het verstrijken van de tijd. Ook de muziek van ‘Alles is waar’ staat in scherp contrast met de radicaal met het kerstgeloof afrekenende tekst.

Daarin ontbreken de hem kenmerkende vervormde geluidslagen, net als in de andere nummers. In twee ervan combineert hij de van hem bekende originele invalshoeken met sterke, rootsy muziek:

Continental/Must Have Music MHCD 121

ongebroken

In de aanloop naar de release van dit nieuwe album vroeg singer-songwriter Iain Matthews zich herhaaldelijk publiekelijk af hoeveel muziek hij nog in zich had en of deze tien songs dus niet zijn afscheidsalbum zouden vormen. Die gedachte is begrijpelijk, want hij maakt inmiddels al meer dan 55 jaar albums en hij is inmiddels dan ook 78 jaar.

De tekst van het titelnummer weerspiegelt die melancholie over een naderend afscheid, maar tegelijk voelt het of hij nog maar net zijn ‘groove’ heeft gevonden, net als in ‘I Walk’. Daarin bezingt hij zijn innerlijke drijfveer: ‘I Wanna shake them up/ I wanna take them by the hand/There are things I can’t explain/But still I gotta make a stand ‘.

Matthews’ teksten zijn overigens niet alleen weemoedig, maar ook betrokken en soms ironisch:

Cane Morte Records CMR101

verloren zoon

De Italiaans-New Yorkse folky singer-songwriter Eugene Ruffolo is geen veelschrijver, want deze tien songs vormen zijn vierde reguliere album sinds 2002 en zijn eerste met nieuwe nummers sinds 2005. Wel bracht hij vanaf toen een alternatieve verzamelaar uit, een live-dubbelaar met Doc Schneider, een kerstalbum, een Italiaans album met covers en eigen werk in combinatie met een door hem geschreven boek met familierecepten uit het land van zijn voorouders en eerder dit jaar een instrumentaal, muzikaal karakteristiek album dat hij opnam met Ben Wisch als andere muzikant.

Ruffolo nam zijn nieuwe nummers op met zijn Cosmic Orchestra: drummer Chris Marshak, bassist Pat Falco, toetsenist Wisch plus gitaristen Jonathan Preddice en Marc Schulman.

Wisch is net als op Ruffolo’s eerdere albums ook opnametechnicus en co-producer: hij zorgt samen met Ruffolo voor het als altijd kenmerkend kristalheldere, intieme geluid. Daarin staat Ruffolo’s stem centraal in open, melancholieke songs.

Ze zijn exemplarisch voor de stijl die hij al op zijn debuut ‘Fool for Every Season’ vond en vervolmaakte, behalve

Muddy Track MT202402

www.denniskolen.com

persoonlijke traditie

De Nederlandse singer-songwriter Dennis Kolen zat ooit in Wyatt, maar maakt al sinds 2005 soloalbums. Dat doet hij vaak buiten het licht de spotlights, maar hij hanteert een strak tempo: deze dertien songs zijn zijn negentiende (!) sinds zijn solodebuut ‘The Jinx’ (2005).

Ditt is een alle opzichten klassiek soloalbum, want Kolen schreef, speelde, zong en produceerde alle nummers alleen. Centraal daarin staan naast zijn stem zijn akoestische gitaren, maar hij zorgt voor afwisseling door sommige nummers klein te houden en andere iets steviger aan te zetten met bas en drums. Ook die zijn overheersend akoestisch, want een elektrische gitaar is alleen een enkele keer te horen als accent.

Kolen dubde verschillende gitaarpartijen in die elkaar aanvullen, net als gelaagde koortjes achter zijn leadzang. Samen met zijn gevoel voor vloeiende melodieën zorgt hij zo voor een geluid dat even rijk is als open. Dat heeft invloeden van

Rhino 6 03497 83961

fans only

Van de tournees van Crosby, Stills, Nash & Young kwam in de jaren zeventig al ‘4 Way Street’  uit, terwijl in 2014 ‘ CSNY 1974’  verscheen, een box met veertig nummers en een dvd van de laatste tournee voordat het viertal voor de eerste uiteenging.

De dubbelaar documenteert de muziek van de groep toen de vier nog in elkaar geloofden, de box die van de ‘Doom Tour’, hun door te grote ego’s en drugs bepaalde neergang, al is daar op het podium nog niets van te merken.

Deze zeventien songs dateren van het tweede concert van 20 september 1969 dat ze gaven met drummer Dallas Taylor en bassist Greg Reeves in de elektrische nummers, nadat ze de dag ervoor ook al twee keer hadden opgetreden in de New Yorkse Fillmore East. Dat was iets meer dan een maand nadat Young met Crosby, Stills en Nash voor hun tweede gezamenlijke optreden op het podium van het fameuze Woodstock-festival stond voor een publiek van ongeveer 450.000 toeschouwers, zodat hun samenwerking in de Fillmore East nog vers en fris was en de vier hoorbaar vrienden. 

Hoewel de tweedeling van dit concert met zijn elf akoestische nummers, vijf elektrische en de akoestische afsluiter ‘ Find the Cost of Freedom’ hetzelfde is als die op ‘4 Way Street’, is de inhoud ervan heel anders:

Maiden Name Records 151049 090096

reis naar zichzelf

Op haar vijfde album zette singer-songwriter VanWyck dertien songs die ze opnam met drummer Rowin Tettero, toetsenist Hans Hulzebosch, gitarist, bassist, toetsenist en co-producer Reyer Zwart plus producer Frans Hagenaars.

Met de laatste twee creëert de als Christine Oele geboren Van Wyck daarin het even open als intieme geluid van haar beste songs. Daarin staat haar expressieve, wat omfloerste stem als vanouds centraal.

In veel van deze nummers speelt de stilte dan ook weer de belangrijke rol die ook de rest van haar werk kenmerkt, al staan op dit album meer songs met een voortrollend ritme dan tot nu toe. Dat is bijvoorbeeld zo in opener ‘Unravel’, dat dromerig start met de combinatie van een pianomelodietje en de gitaar stemmende Zwart, maar zich ontwikkelt tot een dreigend nummer met een tekst waarin het verlangen met scheurende banden anoniem in de verte te verdwijnen centraal staat.

Meer dan de helft van deze songs heeft door hun nadruk op ritme sterker rootsy invloeden dan haar eerdere albums:

Rhino R2 726672/603497823680

overdaad

Het vierde deel van Joni Mitchell’s Archives begint in 1976 en loopt tot eind 1979, dus van haar zelfs voor haarzelf onverwachte deelname aan Bob Dylan’s Rolling Thunder Revue via liveoptredens uit haar eigen tournee kort daarna via haar klassieker ‘Hejira’, de overambitieuze en daardoor deels mislukte opvolger ‘Don Juan’s Reckless Daughter’ en het met muziek van jazzgrootheid Charles Mingus en gerenommeerde jazzmuzikanten opgenomen ‘Mingus’ naar Mitchell’s Amerikaanse tournee van september 1979 als sluitstuk.

Mitchell selecteerde 98 songs uit die periode en vulde zo zes cd’s: dat is er een meer dan deel III bevatte. Daaronder zijn maar liefst 73 liveopnamen, enkele aankondigingen van bv. folkie en Dylan-vriend Bob Neuwirth inbegrepen.

De andere nummers zijn het bij Gordon Lightfoot thuis opgenomen ‘Woman of Heart and Mind’, negen solodemo’s van Mitchell en twee vroege versies van songs voor ‘Hejira’, twee elementaire versies van nummers voor ‘Don Juan’s Reckless Daughter’, negen schetsen en alternatieve versies van stukken voor ‘Mingus’ en twee songs opgenomen tijdens repetities voor een tournee.

Deze jaren waren voor Mitchell’s artistieke ontwikkeling minstens net zo cruciaal als de periode die op deel III centraal stond:

www.emilyhadenlee.com

in meer dan een opzicht klassiek

De Amerikaanse singer-songwriter Emily Haden Lee debuteert met twaalf zelfgeschreven songs die ze opnam met singer-songwriter Steve Dawson (Dolly Varden) op lap steel, mandoline, bas, percussie en toetsen. Net als zij woont en werkt Dawson in Chicago, waar Haden Lee het schrijven van nummers ontdekte en optrad op open mic-avonden.

Dat was op zijn minst een onverwachte ontwikkeling, want ooit zat ze op het conservatorium in het een-na-laatste jaar van de opera-afdeling. Daarna zong ze in koren en werkte ze als binnenhuisarchitect.

Dawson is niet alleen de belangrijkste muzikant naast Haden Lee, die zingt en akoestische gitaar speelt, hij produceerde het album ook samen met haar en haar echtgenoot Alex Lee. De laatste speelde in een aantal songs mee op drums, banjo en gitaar. Verder is alleen Bill Evans een keer te horen op harmonica en een keer op mandoline.

Dat levert een in alle nummers doorzichtig en akoestisch geluid op waarin de Lee’s en Dawson stilte net zo belangrijk vonden als de vaak fluisterzacht bespeelde instrumenten: zo zijn in slechts drie van de twaalf nummers drums te horen, maar ook in het uptempo gespeelde ‘Sugar and Dirt’ en het dreigende ‘Wraith’ overheerst de ruimte. De muziek versterkt daarin evocatief Haden Lee’s teksten vol zelfverwijt en wanhoop.

De meeste melodieën zijn een mix van trefzeker meanderende folk en singer-songwriter. Daarin staat Emily Haden Lee’s heldere, hoge stem centraal. In haar teksten zingt ze over hoe ze opgroeide in een gelovig gezin met een gitaar spelende vader die uiteindelijk aan kanker stierf en haar eveneens gitaar spelende, drinkende en depressieve broer Jonathan, die recent aan de gevolgen daarvan overleed. Of ze haar moeder nog verwijten maakt of haar vergeeft voor haar escapisme, blijft in het midden, maar dat hun relatie niet harmonieus is, blijkt wel in ‘Begin Again’.

Met haar klank drukt ze dan ook vooral

Hemifran/ Paraply Records

Paraply 057

www.gregcopelandmusic.com

intrigerend levensteken

Greg Copeland is een te goed bewaard geheim, want de inmiddels 78-jarige singer-songwriter debuteerde weliswaar in 1982 met ‘Revenge Will Come’, maar bracht daarna nog slechts twee albums uit: “Diana and James’ in 2008 en ‘The Tango Bar’ in 2020.

Na een relatief korte stilte brengt hij nu een EP uit met daarop vier songs en een maar 51 secondes lange opname van coyotes in zijn achtertuin die zo realistisch huilen dat honden ervan aanslaan.

Het is zekere zin symbolisch voor de EP, want ook in de andere nummers overheerst dreigend onheil, al zijn drie van die vier songs

EPCD02/Coast to Coast

www.ericdevries.info

muzikale thuiskomst

Singer-songwriter Eric Devries is een van de veteranen van de Nederlandse rootsmuziek en diep geworteld in de Amerikaanse traditie. Dat bleek op zijn vier vorige soloalbums, waarbij hij op ‘Song & Dance Man’ uit 2021 soms al een voorkeur voor het traditionele bluegrass-geluid had ontwikkeld.

Die is tot volle ontwikkeling gekomen in deze dertien door hem geschreven songs. Hij nam ze live in de studio op met de muzikanten met wie hij op zijn vorige album speelde én de afgelopen twee jaar toerde door Nederland, Duitsland en Oostenrijk: Lucas Beukers – contrabas, Joost van es – viool en Janos Koolen – banjo, mandoline, gitaar en coproductie.

Devries’ Amerikaanse muzikale oriëntatie blijkt in al zijn songs, maar misschien het sterkst in