Naar nu bekend is geworden, is op woensdag 21 juli Chuck E. Weiss overleden. Hij was 76 jaar oud en stierf vermoedelijk aan de gevolgen van kanker.

De zanger en bandleider werd wereldberoemd door Rickie Lee Jones’ hit ‘Chuck E.’s in Love’ en was vooral een vaste waarde in de muziekscene in Los Angeles, maar maakte zelf door de decennia heen ook vijf albums.

Weiss groeide op in Denver als kind van ouders die een platenzaak runden en begon als drummer. Hij toerde op jonge leeftijd al in de band van Lightnin’ Hopkins.

Na een optreden van Tom Waits in de ook door de door opgenomen bootlegs fameuze club Ebbetts Field ontmoetten de twee elkaar en begon hun vriendschap, mede door Weiss’ excentrieke uiterlijk .

Zo schreef Weiss mee aan ‘Spare Parts I (A Nocturnal Emission),’ op Waits’ album ‘Nighthawks at the Diner’ en verwees Waits naar hem in zijn songs ‘I Wish I Was in New Orleans (In the Ninth Ward)’  en ‘Jitterbug Boy (Sharing a Curbstone with Chuck E. Weiss, Robert Marchese, Paul Body and The Mug and Artie)’op ‘Small Change’ (1976).

Samen trokken ze naar Los Angeles, waar ze woonden in het Tropicana Motel in West Hollywood.

Daar werden Waits en Rickie Lee Jones verliefd op elkaar en Jones schreef ‘Chuck E.’s In Love’ voor haar naamloze debuut in 1979. Het werd een wereldhit.

In 1981 kwam tegen Weiss’ zin zijn eerste eigen album uit. ‘The Other Side of Town’ bestond namelijk uit demo’s, opgenomen met muzikanten uit New Orleans, onder wie Dr. John, gitarist Alvin ‘Shine’ Robinson en drummer Freddie Stahle.

Weiss vormde een band, The G-d Damn Liars en trad elf jaar lang wekelijks op in The Central op de Sunset Strip.

Toen die club gesloten dreigde te worden, kocht Weiss hem samen met zijn vriend Johnny Depp om er te kunnen blijven optreden en doopte hem The Viper Room.

Pas in 1999 verscheen zijn eerste officiële album: ‘Extremely Cool’.

Net als opvolgers ‘Old Souls & Wolf Tickets’ (2001), ‘23rd & Stout’(2007) en ‘Red Beans and Weiss’ (2014) was dat een nogal bonte verzameling songs: rhythm ‘n’ blues, rock ‘n’roll, jazz, rockabilly, New Orleans-treurmarsen en mariachi wisselden elkaar af, zoals mijn recensie voor Heaven 91 van juli/augustus 2014 onderaan dit bericht bewijst.

Op veel van deze albums fungeerden Tom Waits en/of Johnny Depp als ‘executive producers’, hoewel ze hem vermoedelijk geen strobreed in de weg legden.

Weiss overleed in het gezelschap van bandlid JJ Holiday. Hij had geen relatie of kinderen, alleen een oudere broer.

Chuck E. Weiss

Red Beans And Weiss

ANTI 7340-2

Constante cultheld.

Tussen de cd’s van Chuck E. Weiss zit vaak een periode van een jaar of zes, waarin hij overigens wel optreedt in en rond Los Angeles.

Dat doet hij steevast met zijn Goddamn Liars: drummers Don Heffinton en Nick Vincent, bassist Will McGregor, gitaristen Tony Gilkyson en J.J. Holiday, pianist Michael Murphy plus saxofonisten CC Worall Rubin en Jimmy Roberts.

Met hen nam hij ook deze dertien door hemzelf geproduceerde nieuwe songs op. Daarin doet hij op een andere manier precies hetzelfde als op Extemely cool, Old souls & wolf tickets en 23rd & stout: (more…)

De Amerikaanse trompettist en componist John Hassell is op zaterdag 26 juni overleden op. Hij was 84 jaar.

Hassell was een belangrijk avantgardecomponist en trompettist die regelmatig de oversteek maakte naar popmuziek. Zo werkte hij samen met David Sylvian, Talking Heads, Eno, Peter Gabriel, Tears For Fears en verrassend genoeg ook met Ry Cooder.

Hij studeerde in de vroege jaren zestig bij Karlheinz Stockhausen en debuteerde in 1968 als trompettist in Terry Riley’s minimalistische stuk ‘In C’. die liet hem kennis maken met etnische muziek.

Vanaf zijn eigen eerste album ‘Vernal Equinox’(1978) werkte hij aan zijn ‘Fourth World-muziek, die hij zelf omschreef als een tegelijk primitief als futuristisch geluid dat kenmerken van etnische muziek combineert met experimentele elektronische technieken.

Hij gebruikte bij zijn trompetspel dus allerlei elektronica om het geluid in de door hem gewenste richting te vervormen.

Hassel is overleden na een ziekbed van een jaar, maar de precieze doodsoorzaak hebben de nabestaanden niet bekend gemaakt.

Op 10 juni werd bekend, dat bassist Juan Nelson is overleden. Nelson was 62 jaar.

Dat nieuws zette Ben Harper op zijn instagramaccount, want Nelson was tenslotte al sinds 1994 de bassist van diens band The Innocent Criminals: (more…)

Op donderdag 20 mei jl. is in zijn woonplaats Sheffield, Alabama, drummer Roger Hawkins overleden. Hij was 75 jaar oud en kampte al een aantal jaren met gezondheidsproblemen, waaronder COPD.

Hawkins was aanvankelijk drummer in de Fame-studio van producer Rick Hall in Muscle Shoals, waar hij samen met bassist David Hood, toetsenist Berry Beckett en gitarist Jimmy Johnson de studioband vormde. Ze speelden onder meer op klassiek geworden popnummers als‘Respect Yourself’ en ‘I’ll Take You There’ van de Staple Singers, ‘When a Man Loves a Woman’ van Percy Sledge en ‘Respect’ en ‘I Never Loves a Man (the Way I Love You)’van Aretha Franklin.

De vier vertrokken daar in 1969 en richtten de Muscle Shoals Sound-studio op.

Vanaf dat moment waren The Swampers de huisband in hun eigen studio en werden ze snel bekender, wat ervoor zorgde dat een keur aan sterren naar hun studio afreisde om er op te nemen, onder wie Paul Simon, Eric Clapton, Joe Cocker, Ry Cooder, Linda Ronstadt, Johnny Taylor, Rod Stewart, Cat Stevens, Jimmy Buffett, Willie Nelson, Merle Haggard, Glenn Frey, Boz Scaggs, Candi Staton, Jimmy Cliff, Levon Helm, Delbert McClinton, Steve Cropper, Alicia Keys en Julian Lennon.

Een uitgebreide necrologie vind je hier: (more…)

Naar nu pas bekend is geworden, is Pervis Staples, ooit lid van The Staple Singers, thuis in Dolton, Illinois overleden op 6 mei jl. Hij was 85 jaar oud.

Pervis Staples was de zoon van Roebuck ‘Pops’ Staples, de leadzanger en gitarist van de gospelgroep die hij in 1948 in zijn woonplaats Chicago oprichtte met daarin zijn dochters Cleotha, Yvonne en Mavis plus Pervis, zijn enige zoon.

Pervis groeide op met onder anderen de jonge Sam Cooke en Lou Rawls, met wie hij op straat en in de huiskamer zong.

Later was juist Pervis degene die zijn vader ervan overtuigde dat de Staple Singers ook (more…)

Naar nu pas bekend is geworden, is op 3 mei zanger-componist Lloyd Price overleden op 88-jarige leeftijd. Hij stierf aan de gevolgen van diabetes.

De rhythm ‘n’ blueszanger uit New Orleans overleed in Westchester County, in de staat New York.

Lloyd Price had aan het eind van de jaren vijftig grote hits met  ‘Stagger Lee’ en ‘Mr Personality’. Die laatste bedacht hij overigens terwijl hij in zijn auto op een snelweg reed.

Price werd in 1933 geboren in New Orleans en werd in 1952 beroemd met zijn debuutballad  ‘Lawdy Miss Clawdy’, waarop de toevallig op een zeldzame vrije dag in Cosma Matassa’s studio langskomende Fats Domino de oorspronkelijke pianist verving.

Die song begon overigens als een reclametune bij commercials op het lokale radiostation WBOK, werd doorna door Price uitgewerkt tot een song en later gecoverd door onder anderen Elvis Presley, de Hollies en Paul McCartney.

Price had nog enkele andere hits en de toenmalige R&B-hitparade voordat hij in 1954 als dienstplichtig soldaat naar Korea moest. In 1958 werd dan ‘Stagger Lee’ een grote hit en in 1959 ‘Mr Personality’, waaraan hij ook zijn bijnaam dankte.

Price had zijn zaakjes financieel beter voor elkaar dan veel van zijn tijdgenoten, want hij richtte enkele platenlabels op, waaronder KRC, Double L records, LPG Records en Turntable.

Die naam gaf hij ook aan zijn nachtclub in New York.

Verder zette hij een Lawdy Miss Clawdy-voedselmerk op, was hij eigenaar van twee aannemingsbedrijven was hij betrokken bij de organisatie van bokswedstrijden met promotor Don King., incusing ‘Rumble in the Jungle’, het gevecht tussen Muhammad Ali en George Foreman in Zaïre. Ook was hij een tijdlang actief in het golden oldies-circuit.

Hij werd in 1998 lid gemaakt van de Rock And Roll Hall of Fame en was ook lid van de Louisiana Hall of Fame en de National Rhythm & Blues Hall Of Fame.

Offbeat heeft een uitgebreide necrologie: (more…)

Sally Grossman, de vrouw van Albert Grossman, misschien wel de beroemdste ex-manager van Bob Dylan, is op 10 maart jl. in haar huis in Woodstock overleden. Ze was 81 jaar oud.

Sally Grossman stond nogal prominent op de hoes van Dylan’s album ‘Bringing it all back home’ uit 1965, of eigenlijk zat ze daar prominent op een bank.

Dat was de bank die ze als huwelijksgeschenk kreeg van de Mary uit Peter, Paul and Mary, een van de andere acts van haar man.

Na de dood van Albert Grossmann nam ze de leiding over van de Bearsville-studio en het gelijknamige label.

Elliot Mazer, die zijn grootste bekendheid genoot als producer van Neil Young’s ‘Harvest’, is op7  februari jl. overleden. Hij was 79 jaar oud en overleed aan de gevolgen van een hartaanval in zijn huis in San Francisco, al leed hij al een aantal jaren aan dementie.

Mazer begon in de vroege jaren zestig als manusje-van-alles bij het jazzlabel Prestige, waar ook de fameuze opnametechnicus Rudy Van Gelder werkte, maar werkte later in Philadelphia met Chubby Checker, Richie Havens, Big Brother & The Holding Company, Gordon Lightfoot en Linda Ronstadt.

Daarna was hij in Nashville samen met Norbertt Putnam en David Briggs betrokken bij de bouw van de Quadrofonic-studio’s, waar Young ‘Harvest’ opnam met hem als producer. Mazer bracht Young in contact met muzikanten als drummer Kenney Buttrey, bassist Tim Drummond en steelgitarist Ben Keith.

Ook producete hij in 1973 Young’s livealbum ‘Time fades away’, in 1975 het pas vorig jaar uitgebrachte ‘Homegrown’, in 1983 het verguisde ‘Everybody’s rocking’ en in 1985 ‘Old Ways’.

Daarna was hij geluidstechnicus bij ‘The last waltz’ van The Band en producete ook nog Rory Gallagher, Frankie Miller, de Grateful Dead‘ en later Give Me Convenience’ van The Dead Kennedys en ‘Ghost Stories’ van The Dream Syndicate.

Een interview met Mazer kun je lezen via: (more…)

Peter Green, de oprichter en eerste sologitarist van Fleetwood Mac, is op 25 juli overleden in zijn slaap. Hij was 73 jaar. In een verklaring van de advocaat van de familie van Green aan de BBC staat geen doodsoorzaak vermeld.

Green richtte met gitarist Jeremy Spencer, bassist Bob Brunning en drummer Mick Fleetwood de eerste van de vele bezettingen van Fleetwood Mac op toen hij negentien was, maar hij begon al voor geld te spelen toen hij vijftien was. Toen veranderde hij zijn naam ook van Peter Greenbaum in Green.

Brunning werd al gauw vervangen door Bluesbreaker John McVie en de band heette aanvankelijk ook  kortstondig Peter Green’s Fleetwood Mac.

Fleetwood Mac was halverwege de jaren zestig een van de Britse bluesbands die die blues succesvol herimporteerden in de VS.

Voordat Green en de andere drie Fleetwood Mac formeerden, zaten hij en Fleetwood ook in John Mayall’s Bluesbrakers. Daar verving hij de vervanger van Eric Clapton, die hij openlijk bekritiseerde. Green zou volgens John Mayall destijds misschien toen al wel beter dan Clapton zijn, maar in ieder geval de beste gitarist van allemaal worden.

Overigens verving Mayall Green niet veel later weer door Clapton, om hem een tijdje daarna weer in de band op te namen nadat Clapton definitief uit de Bluesbreakers was gestapt.

In 1968 kwam hun naamloze debuut uit en daarna maakte Fleetwood Mac met Green in de gelederen nog twee albums: ‘Mr. Wonderful, ook in 1968’ en ‘Then play on’ in 1969.

Hij schreef klassiekers als ‘Albatross’,  ‘Oh well’, ‘Black magic woman’, het veel te weinig gedraaide, even mooie als autobiografische ‘Man of the world’ en vlak voordat hij de groep halverwege 1970 verliet het ook autobiografische, maar hoogst onheilspellende ‘The green Manalishi’.

Green stapte uit de band na het ontstaan van schizofrenie, het verblijf in een commune en het afzweren van aardse bezittingen. Die schizofrenie werd veroorzaakt of versterkt door Greens experimenten met lsd.

Hij bracht in dat jaar ook zijn solodebuut uit, ‘The end of the game’. Daarna volgden jaren waarin hij kampte met mentale problemen en pas vanaf 1979 volgden nog vijf (more…)

Beatles-fotografe Fiona Adams is overleden. Ze was 84 jaar oud.

Adams maakte onder meer de foto voor de ep ‘Twist and shout’ uit 1963, waarop de Beatles in zwart-wit hoog opspringen boven een vervallen muurtje.

Het was een uitsnede van een van de foto’s die Adams van de Beatles maakte op een de in dat jaar nog overgebleven bomkraters in Londen.

Dat was in Euston Road, waar Adams in de bomkrater was gaan staan om de Beatles tegen  de achtergrond van de lucht te kunnen fotograferen. Doordat ze ze zei zo hoog mogelijk in de lucht te springen, ontstond een bijzonder effect, al lijkt Ringo Starr niet helemaal van de grond te komen.

Adams fotografeerde ook artiesten als Bob Dylan en Jimi Hendrix, maar haar foto van de springende Beatles werd in 2009 door de National Portrait Gallery uitgeroepen tot een van de iconische fotomomenten van de twintigste eeuw: (more…)