Naar nu pas bekend is geworden, is Pervis Staples, ooit lid van The Staple Singers, thuis in Dolton, Illinois overleden op 6 mei jl. Hij was 85 jaar oud.

Pervis Staples was de zoon van Roebuck ‘Pops’ Staples, de leadzanger en gitarist van de gospelgroep die hij in 1948 in zijn woonplaats Chicago oprichtte met daarin zijn dochters Cleotha, Yvonne en Mavis plus Pervis, zijn enige zoon.

Pervis groeide op met onder anderen de jonge Sam Cooke en Lou Rawls, met wie hij op straat en in de huiskamer zong.

Later was juist Pervis degene die zijn vader ervan overtuigde dat de Staple Singers ook (more…)

Naar nu pas bekend is geworden, is op 3 mei zanger-componist Lloyd Price overleden op 88-jarige leeftijd. Hij stierf aan de gevolgen van diabetes.

De rhythm ‘n’ blueszanger uit New Orleans overleed in Westchester County, in de staat New York.

Lloyd Price had aan het eind van de jaren vijftig grote hits met  ‘Stagger Lee’ en ‘Mr Personality’. Die laatste bedacht hij overigens terwijl hij in zijn auto op een snelweg reed.

Price werd in 1933 geboren in New Orleans en werd in 1952 beroemd met zijn debuutballad  ‘Lawdy Miss Clawdy’, waarop de toevallig op een zeldzame vrije dag in Cosma Matassa’s studio langskomende Fats Domino de oorspronkelijke pianist verving.

Die song begon overigens als een reclametune bij commercials op het lokale radiostation WBOK, werd doorna door Price uitgewerkt tot een song en later gecoverd door onder anderen Elvis Presley, de Hollies en Paul McCartney.

Price had nog enkele andere hits en de toenmalige R&B-hitparade voordat hij in 1954 als dienstplichtig soldaat naar Korea moest. In 1958 werd dan ‘Stagger Lee’ een grote hit en in 1959 ‘Mr Personality’, waaraan hij ook zijn bijnaam dankte.

Price had zijn zaakjes financieel beter voor elkaar dan veel van zijn tijdgenoten, want hij richtte enkele platenlabels op, waaronder KRC, Double L records, LPG Records en Turntable.

Die naam gaf hij ook aan zijn nachtclub in New York.

Verder zette hij een Lawdy Miss Clawdy-voedselmerk op, was hij eigenaar van twee aannemingsbedrijven was hij betrokken bij de organisatie van bokswedstrijden met promotor Don King., incusing ‘Rumble in the Jungle’, het gevecht tussen Muhammad Ali en George Foreman in Zaïre. Ook was hij een tijdlang actief in het golden oldies-circuit.

Hij werd in 1998 lid gemaakt van de Rock And Roll Hall of Fame en was ook lid van de Louisiana Hall of Fame en de National Rhythm & Blues Hall Of Fame.

Offbeat heeft een uitgebreide necrologie: (more…)

Sally Grossman, de vrouw van Albert Grossman, misschien wel de beroemdste ex-manager van Bob Dylan, is op 10 maart jl. in haar huis in Woodstock overleden. Ze was 81 jaar oud.

Sally Grossman stond nogal prominent op de hoes van Dylan’s album ‘Bringing it all back home’ uit 1965, of eigenlijk zat ze daar prominent op een bank.

Dat was de bank die ze als huwelijksgeschenk kreeg van de Mary uit Peter, Paul and Mary, een van de andere acts van haar man.

Na de dood van Albert Grossmann nam ze de leiding over van de Bearsville-studio en het gelijknamige label.

Elliot Mazer, die zijn grootste bekendheid genoot als producer van Neil Young’s ‘Harvest’, is op7  februari jl. overleden. Hij was 79 jaar oud en overleed aan de gevolgen van een hartaanval in zijn huis in San Francisco, al leed hij al een aantal jaren aan dementie.

Mazer begon in de vroege jaren zestig als manusje-van-alles bij het jazzlabel Prestige, waar ook de fameuze opnametechnicus Rudy Van Gelder werkte, maar werkte later in Philadelphia met Chubby Checker, Richie Havens, Big Brother & The Holding Company, Gordon Lightfoot en Linda Ronstadt.

Daarna was hij in Nashville samen met Norbertt Putnam en David Briggs betrokken bij de bouw van de Quadrofonic-studio’s, waar Young ‘Harvest’ opnam met hem als producer. Mazer bracht Young in contact met muzikanten als drummer Kenney Buttrey, bassist Tim Drummond en steelgitarist Ben Keith.

Ook producete hij in 1973 Young’s livealbum ‘Time fades away’, in 1975 het pas vorig jaar uitgebrachte ‘Homegrown’, in 1983 het verguisde ‘Everybody’s rocking’ en in 1985 ‘Old Ways’.

Daarna was hij geluidstechnicus bij ‘The last waltz’ van The Band en producete ook nog Rory Gallagher, Frankie Miller, de Grateful Dead‘ en later Give Me Convenience’ van The Dead Kennedys en ‘Ghost Stories’ van The Dream Syndicate.

Een interview met Mazer kun je lezen via: (more…)

Peter Green, de oprichter en eerste sologitarist van Fleetwood Mac, is op 25 juli overleden in zijn slaap. Hij was 73 jaar. In een verklaring van de advocaat van de familie van Green aan de BBC staat geen doodsoorzaak vermeld.

Green richtte met gitarist Jeremy Spencer, bassist Bob Brunning en drummer Mick Fleetwood de eerste van de vele bezettingen van Fleetwood Mac op toen hij negentien was, maar hij begon al voor geld te spelen toen hij vijftien was. Toen veranderde hij zijn naam ook van Peter Greenbaum in Green.

Brunning werd al gauw vervangen door Bluesbreaker John McVie en de band heette aanvankelijk ook  kortstondig Peter Green’s Fleetwood Mac.

Fleetwood Mac was halverwege de jaren zestig een van de Britse bluesbands die die blues succesvol herimporteerden in de VS.

Voordat Green en de andere drie Fleetwood Mac formeerden, zaten hij en Fleetwood ook in John Mayall’s Bluesbrakers. Daar verving hij de vervanger van Eric Clapton, die hij openlijk bekritiseerde. Green zou volgens John Mayall destijds misschien toen al wel beter dan Clapton zijn, maar in ieder geval de beste gitarist van allemaal worden.

Overigens verving Mayall Green niet veel later weer door Clapton, om hem een tijdje daarna weer in de band op te namen nadat Clapton definitief uit de Bluesbreakers was gestapt.

In 1968 kwam hun naamloze debuut uit en daarna maakte Fleetwood Mac met Green in de gelederen nog twee albums: ‘Mr. Wonderful, ook in 1968’ en ‘Then play on’ in 1969.

Hij schreef klassiekers als ‘Albatross’,  ‘Oh well’, ‘Black magic woman’, het veel te weinig gedraaide, even mooie als autobiografische ‘Man of the world’ en vlak voordat hij de groep halverwege 1970 verliet het ook autobiografische, maar hoogst onheilspellende ‘The green Manalishi’.

Green stapte uit de band na het ontstaan van schizofrenie, het verblijf in een commune en het afzweren van aardse bezittingen. Die schizofrenie werd veroorzaakt of versterkt door Greens experimenten met lsd.

Hij bracht in dat jaar ook zijn solodebuut uit, ‘The end of the game’. Daarna volgden jaren waarin hij kampte met mentale problemen en pas vanaf 1979 volgden nog vijf (more…)

Beatles-fotografe Fiona Adams is overleden. Ze was 84 jaar oud.

Adams maakte onder meer de foto voor de ep ‘Twist and shout’ uit 1963, waarop de Beatles in zwart-wit hoog opspringen boven een vervallen muurtje.

Het was een uitsnede van een van de foto’s die Adams van de Beatles maakte op een de in dat jaar nog overgebleven bomkraters in Londen.

Dat was in Euston Road, waar Adams in de bomkrater was gaan staan om de Beatles tegen  de achtergrond van de lucht te kunnen fotograferen. Doordat ze ze zei zo hoog mogelijk in de lucht te springen, ontstond een bijzonder effect, al lijkt Ringo Starr niet helemaal van de grond te komen.

Adams fotografeerde ook artiesten als Bob Dylan en Jimi Hendrix, maar haar foto van de springende Beatles werd in 2009 door de National Portrait Gallery uitgeroepen tot een van de iconische fotomomenten van de twintigste eeuw: (more…)

Bonnie Pointer, een van de vier Pointer Sisters, is overleden. Ze was 69 jaar oud.

Ruth, Anita, June en Bonnie Pointer begonnen met zingen in de kerk van hun vader, die dominee was. Hij verbood ze te luisteren naar ‘wereldse muziek’, maar die hoorden ze toch op feestjes van vrienden.

Bonnie en June vormden eerst een duo en daarna kwam Anita erbij. De drie deden achtergrondzang voor bv. Boz Scaggs.

In 1971 hadden de drie al hun eerste single, maar die bereikte de hitparade niet en ook in 1972 flopte een single.

Daarna werd ook Ruth lid van de Pointer Sisters en in 1973 kwam hun naamloze eerste album uit.

Toen kwamen ook de hits: het door Allen Toussaint geschreven ‘Yes we can can’ was er een van en ‘Betcha got a chick on the side’ een andere.

De Pointer Sisters kregen een Grammy in de categorie Best Country Duo or Group in 1975 voor ‘Fairytale’, een nummer dat Bonnie en Anita Pointer schreven.

In 1977 stapten June en Bonnie uit de Pointer Sisters. June kwam al gauw terug, maar Bonnie maakte tot 1994 nog drie soloalbums. Het grote succes dat ze met haar drie zussen had gekend, had ze in haar eentje niet, al had ze wel hits.

Ruth, Anita en June zongen bijvoorbeeld Bruce Springsteen’s ‘Fire’ tot een enorme hit.

Bonnie Pointer is de tweede van de zusters die overlijdt: June Pointer overleed in 2006. (more…)

Er komt een standbeeld van Little Richard voor het huis in Macon, Georgia, waar hij zijn jeugd doorbracht.

Daarvoor leggen de Friends of Little Richard en de Community Foundation of Central Georgia geld bij elkaar. Ook komt er een replica van zijn ster op de Hollywood Walk of Fame.

Het geld in het daarvoor opgerichte fonds zal ook worden gebruikt om organisaties te ondersteunen die muzieklessen geven aan studenten met een laag inkomen.

De organisaties hopen dat het beeld zal kunnen worden geïnstalleerd op 5 december. Dat is toevallig ook de geboortedag van Little Richard.

Daarom wordt die dag in Macon dan ook uitgeroepen tot de Little Richard Penniman Day: (more…)

Paul McCartney plaatste een serie van six tweets waarin hij schrijft over de op 12 mei overleden fotografe Astrid Kirchherr:

Very sad news about Astrid Kirchherr. Astrid was a dear friend from my Hamburg days with The Beatles. Another friend, Klaus Voormann, told me she had passed away and this brought back memories of our days in the clubs in Hamburg.

Astrid looked unique. She had a short blond haircut and wore a slim black, leather outfit which made her look like a funky pixie.

She would come to the club with Klaus and another friend, Jürgen Vollmer, and the three of them made quite an impression on us four lads from Liverpool.

Their wit and conversation was really stimulating and we fell in love with Astrid’s style. Astrid took beautiful photographs of us. She used black and white film and achieved a stunning mood in her pictures that we all loved.

She had a great sense of humour and later went on to marry Stuart our bass player. I have so many fond memories of our time together in the club or her home or a trip to the nearby seaside resort, Lübeck.

So sad for all of us who were her friends to lose such a lovely lady from our lives. I will miss her but will always remember her and her cheeky grin with great fondness. God bless you Astrid, see ya love! – Paul McCartney.

Ook blijkt er een boek te zijn waarin Kirchherr’s foto’s zijn verzameld: (more…)

Little Richard wordt op woensdag 20 mei begraven bij de Oakwood Univerity in Huntsville, Alabama.

Dat is een universiteit die traditioneel vooral Afro-Amerikaanse studenten trekt. Richard studeerde er vanaf 1957 toen hij tijdens zijn Australische tournee het licht had gezien en dominee wilde worden.

Daarvoor stelde de universiteit wel een speciaal programma op, want Richard had Hudson Highschool in Macon, Georgia niet afgemaakt. Dat deed hij ook niet met deze studie, die hij staakte in 1959.

Desondanks werd hij dominee en hij sloot dan ook onder meer de huwelijken tussen Steve Van Zandt en zijn vrouw Maureen en Tom Petty en zijn tweede vrouw, Dana York.

De necrologie van Little Richard en een bericht over zijn huwelijkssluitingen vind je in de categorie Dossier: Ook al dood…