Category: Dossier Ook al dood….. (Page 1 of 18)

Drummer Jim Gorden is op 13 maart jl. overleden, Hij was 77 jaar oud.

Bijzonder is dat Gordon overleed in een gevangenisziekenhuis, de California Medical Facility in Vacaville.

Daar zat hij opgesloten wegens de moord op zijn moeder in 1983. Hij had een straf van minimaal zestien jaar en maximaal levenslang gekregen, doordat in het onderzoek na de moord bleek dat hij leed aan schizofrenie. Opeenvolgende gratieverzoeken werden afgewezen, doordat hij werd gezien als een gevaar voor zichzelf en voor de samenleving.

Grdon was in de jaren zestig en zeventig een veelgevraagd sessiedrummer die onder anderen speelde bij The Beach Boys (o.m. op ‘Pet Sounds’), The Byrds (‘The Notorious Byrds Brothers’), George Harrison (‘All The Things Must Pass’), John Lennon (‘Imagine’), Neil Diamond (‘Beautiful Noise’), Leon Russell, Traffic (‘Welcome To The Canteen’ en ‘The Low Spark of High Heeled Boys’), Tom Waits (‘The Heart of Saturday Night’) Alice Cooper (‘Goes To Hell’), Frank Zappa (o.m. op ‘Apostrophe’), Randy Newman (’12 Songs’) en Steely Dan (‘Pretzel Logic’).

Ook was hij een van de drummers in de begeleidingsgroep van Joe Cocker op diens liveklassieker ‘Mad Dogs and Englishmen’ én lid van Derek & the Dominos, de groep van Eric Clapton,

Hij schreef hij  met Clapton  de monsterhit ‘Layla’, waarin Clapton zijn verliefdheid op Harrison’s vrouw Patti Boyd bezong, en speelde ook piano in dat nummer.

Enkele eerdere berichten over de neergang van Jim Gordon vind je in de categorieën Nieuws en Dossier: Ook al dood.

Gitarist David Lindley blijkt al op 3 maart jl. te zijn overleden. Hij was 78 jaar oud.

Zijn doodsoorzaak is niet bekend gemaakt, maar Lindley zou hebben geleden aan nierproblemen, longproblemen en andere ziekten.

Lindley werd in de jaren zeventig bekend als gitarist van singer-songwriter Jackson Browne, voor wie hij slidegitaar en steelgitaar speelde. Hij was Browne’s gitarist vanaf diens debuut ‘For Everyman’(1973) tot ‘Hold Out’(1980).

Een goed voorbeeld van zijn stijl is het titelnummer van Browne’s ‘Running On empty’, waarop Lindley een zinderende lap steelsolo speelt.

Ook deed hij sessiewerk voor Warren Zevon, Linda Ronstadt, Ry Cooder, Bob Dylan, Dolly Parton en minder in dit rijtje passende namen als Iggy Pop en Rod Steward, maar ook talloze anderen.

Naast zijn bestaan als sessiemuzikant had hij sinds het begin van de jaren tachtig ook de groep El Rayo-X, die een veelheid aan stijlen combineerde: blues, rock, reggae, zydeco en invloeden uit muziek uit het Midden-Oosten.

Die laatste invloed was al hoorbaar in de muziek van Kaleidoscope, de groep waarin hij zat in de late jaren zestig: ‘Slide Trip’ en ‘A Beacon from Mars’ zijn daarvan duidelijke voorbeelden.

Dat zijn overleden geen voorpaginanieuws was, zegt veel over zijn bekendheid: hij was veel meer een ‘musician’s musician’ dan een ster.

Een uitgebreide necrologie van Lindley is overigens hier te vinden:

Continue reading

Tenor- en sporaanaxofonist Wayne Shorter is overleden op donderdag 2 maart. Hij was 89 jaar.

De toonaangevende saxofonist werd in de jaren zeventig beroemd in popkringen doordat hij in de jazzrockformatie Weather Report speelde, en groep die hij oprichtte met toetsenist Joe Zawinul.

Ook zijn sessies voor Steely Dan maakten indruk, met name de solo die hij speelde op het titelnummer van ‘Aja’, maar dat deden vooral zijn de decennialange samenwerking met Joni Mitchell, bij wie hij vanaf ‘Don Juan’s Reckless Daughter’ uit 1977 tot en met ‘Travelogue’ in 2002 meespeelde op een aantal songs.

Daarnaast was hij te horen op songs van onder anderen Don Henley, Norah Jones en de Rolling Stones.

Tegelijkertijd bleef hij op eigen albums de jazz trouw en speelde hij mee op albums van toetsenist Herbie Hancock, met wie hij al speelde sinds halverwege de jaren zestig.

Toen waren beiden lid van de band van jazztrompettist Miles Davis, samen met bassist Ron Carter en drummer Tony Williams. Hun eerste album was E. S.P. , vernoemd naar een Shorter-compositie.

Ze speelden samen op albums als ‘In a Silent Way’, ‘Miles in the Sky’, ‘Nefertiti’ en ‘Bitches Brew’ en definieerden daarop de fusion-jazz.

De oprichting van Weather Report was daarvan een logisch vervolg, net als de uitnodiging van Walter Becker en Donald Fagen, met hun voorliefde voor jazz uit de jaren vijftig en vroege jaren zestig. Ook Mitchell raakte in de jaren zeventig steeds meer geïnteresseerd in jazz.

Voordat Shorter tot het kwintet van Davis toetrad, was hij vanaf 1959 overigens al een vooraanstaand lid van Art Blakey’s Jazz Messengers, terwijl hij in zijn diensttijd al met Horace Silver speelde.

Shorter won in totaal twaalf Grammy’s: de eerste pas in 1979 voor het Weather Report-album ‘8:30’ en dit jaar nog die voor Best Impovised Solo voor ‘Endangered Species’ van het album ‘Live at the Detroit Jazz Festival’, een opname van een concert uit 2017, een van Shorter’s laatste concerten.

Huey ‘Piano’ Smith overleden

De invloedrijke rhythm-n-blues-pianist Huey ‘Piano’ Smith is op maandag 13 februari overleden in zijn woonplaats Baton Rouge in de staat Louisiana. Hij was 89 jaar oud.

Smith was een van degenen die in de jaren vijftig de rock ‘n roll mede vorm gaf met songs als ‘Rocking Pneumonia and the Boogie Woogie Flu’, Don’t You Just Know It’ en ‘Sea Cruise’, tot een hit gezongen door Frankie Ford.

Saillant detail is, dat de zang van Smith werd gewist en die van Ford werd ingedubd, maar dat zijn piano wel te horen bleef in de hitversie.

Zo werd hem niet alleen de kans op een grotere populariteit ontnomen, maar ook een flink deel van de royalties.

Zijn loopbaan duurde maar een paar jaar, al maakte hij diverse weinig succesvolle comebacks.

Artiesten als Bruce springesteen, Aerosmith, the Grateful Dead, Tom Jones, Paul Simon, Johnny Rivers, Jerry Lee Lewis, Herman’s Hermits, Boz Scaggs en Patti LaBelle namen nummers van hem op en Dr. John, zei dat Smith de deur naar de funk opende.

Charlie Thomas, een van de leadzangers van The Drifters, is overleden aan de gevolgen van leverkanker, vermoedelijk al op 31 januari, al kwam het nieuws pas vandaag naar buiten. Hij was 85 jaar oud.

Thomas werd pas lid van The Drifters aan het eind van de jaren vijftig. Hij werd aangenomen door de manager van de groep, George Treadwell. Die had net daarvoor alle groepsleden ontslagen nadat die een slecht concert hadden gegeven in het roemruchte Apollo-theater in New York, hoewel er ook verhalen gaan dat een van de leden hem dronken had uitgescholden

Dat Thomas toen lid was van de The Five Crowns hield hem niet tegen. Ook andere leden van die groep stapten over naar de Drifters, onder wie Ben E. King.

Korte tijd later scoorde de groep de enige nummer een in de Billboard-lijst met ‘Save the Last Dance for Me’.

Hij bleef lid van de groep tot 1967 en is dan ook als leadzanger te horen op ‘Sweets For My Sweet’ (1962) en ‘When My Little Girl Is Smiling’ (1962).

Verder zong hij mee op ‘There Goes My Baby’, ‘Under the Boardwalk’, ‘This Magic Moment’ and ‘Save the Last Dance for Me’.

Ook daarna kwam hij niet echt los van die groep en dat wilde hij ook blijkbaar niet, getuige het feit dat hij toerde in groepen als The Original Drifters en Charlie Thomas’ Drifters.

In 1988 werd Thomas samen met Ben E. King, Bill Pinkney, Clyde McPhatter, Gerhart Thrasher, Johnny Moore en Rudy Lewis uitverkoren voor het lidmaatschap van de Rock & Roll Hall Of Fame.

Barrett Strong is overleden. Hij was 81 jaar oud.

Strong’s naam is niet zo heel bekend, maar een aantal van zijn songs zijn dat wel. Niet alleen zong hij het door Motown-directeur Berry Gordy en zijn secretaresse Jany Bradford geschreven ‘Money (That’s what I Want)’ tot een hit in 1959, de eerste voor het toen nog jonge Motown-label, al verscheen het formeel op Tamla en Anna. Niet veel later werd het gecoverd door zowel de Rolling Stones als de Beatles.

Strong zelf stelde, dat hij aan het nummer had meegeschreven en inderdaad stond zijn naam ook op het oorspronkelijke registratieformulier van de United States Copyright Office. Gordy hield dan weer vol dat dat het gevolg was van een administratieve fout.

Nadat hij een tijd heel toepasselijk had gewerkt in de Chrysler-fabriek in Detroit, waar hij ook opgroeide, schreef hij nummers voor Motown. Daar waren grote internationale hits bij, die hij samen met producer Norman Whitfield componeerde: ‘I Heard It Through the Grapevine’,  ‘War’,  ‘Ball of Confusion (That’s What the World is Today) en ‘Papa Was a Rolling Stone’.

Voor die laatste song kregen de twee een Grammy in de categorie voor de beste Rhythm ‘n’ Blues-song.

Op basis van dat succes kreeg hij een contract bij Capitol, dat twee soloalbums van hem uitbracht: ‘Stronghold’ in 1975 en ‘Live & Love’ in 1976.

Zijn solocarrière kwam daarmee niet echt van de grond en pas veel later kwamen nog twee albums van hem uit: ‘Love Is You’ in 1987 en in 2008 ‘Stronghold II’, vier jaar nadat Barrett Strong werd gekozen tot lid van de Songwriters Hall of Fame:

Continue reading

Singer-songwriter David Crosby is overleden. Hij werd 81 jaar oud.

David van Cortlandt Crosby was in 1963 een van de oprichters van The Jet Set, samen met zangers-gitaristen Gene Clarck en de toen nog Jim McGuinn geheten Roger McGuinn, maar die groep ging The Byrds heten toen drummer Michael Clarke en bassist Chris Hillman erbij kwamen.

Crosby had toen al solo opgetreden in de folkclubs van Los Angeles en was lid geweest van de folkformatie Les Baxter’s Balladeers. Ook toen al had hij interesse in opera, jazz, klassieke en Indiase muziek. Zijn invloed is vooral te horen in de Byrds- koortjes en in door psychedelica beïnvloede songs als ‘Eight Miles High’.

Zijn wens om in The Byrds een steeds grotere rol te hebben en zijn conflictueuze karakter botsten  met Roger McGuinn, de leider van de groep. Crosby werd ontslagen tijdens de opnamen van ‘The Notorious Byrd Brothers’, het vijfde Byrds-album.

Crosby had politieke uitspraken gedaan tijdens een optreden van The Byrds op het Monterey pop Festival die Roger McGuinn ergerden en bovendien tijdens dat festival meegespeeld met de Buffalo Springfield, de band waarin zowel Stephen Stills als Neil Young speelden en ruzieden.

Misschien verliet hij de groep ook wel zelf, dat is niet helemaal duidelijk:

Continue reading

Gitarist Jeff Beck is overleden. Hij was 78 jaar oud.

Beck’s overlijden is bekendgemaakt door zijn familie. In de verklaring staat dat hij ‘vredig’ stierf aan een onverwacht opgelopen bacteriële hersenvliesontsteking op.

Beck was nog volop actief. Zo had hij recent een album opgenomen met zijn vriend Johnny Depp en toerden de twee ook door de VS.

Beck was al sinds 1975 soloartiest en was daarvoor zeker tien jaar een grote naam, maar zijn faam groter dan zijn verkoopcijfers

Beck werd bekend nadat hij in 1965 Eric Clapton had vervangen in The Yardbirds. Die door blues beïnvloede Britse band scoorde toen de grootste hits uit hun loopbaan als ‘Shapes of Things’.

Beck werd na ruim anderhalf jaar ontslagen uit de groep, doordat hij tijdens een Amerikaanse tournee steeds verdween, maakte een succesvolle solosingle (‘Hi Ho Silver Lining’), maar vormde daarna de Jeff Beck Group met muzikanten als Ron Wood en Rod Steward.

De laatste twee vormden in 1970 de Small Faces, terwijl Beck zijn groep voortzette met andere muzikanten tot 1972. Daarna was hij lid van het supertrio Beck, Bogert & Appice en na het uiteenvallen daarvan ging hij solo, al had hij op tournee altijd een begeleidingsgroep, die uit verschillende musici bestond.

Ook speelde hij mee op albums van velen, onder wie uiteenlopende namen als Mick Jagger, Neil Rogers, Roger Waters, Stevie Wonder, Tina Turner, Buddy Guy, Jon Bon Jovi en Ozzy Osbourne.

Beck stond namelijk in hoger aanzien bij collega’s dan bij het massapubliek met zijn moeilijk te definiëren stijl. Daarin combineerde hij blues, rock-‘n-roll en jazz. Die waardering blijkt ook wel uit het feit dat hij vijfde stond op de lijst van de beste gitaristen aller tijden zoals Rolling Stone die opstelde.

Beck won acht Grammy’s en werd twee keer lid gemaakt van de Rock and Roll Hall of Fame: in 1992 met de Yardbirds en in 2009 als soloartiest.

Het compleetste in memoriam vind je bij de BBC:

Continue reading

Anita Pointer, een van de vier Pointer Sisters, is op zaterdag 31 december jl. overleden. Ze was 74 jaar oud.

Ze stierf in de aanwezigheid van familieleden, maar een doodsoorzaak werd niet gegeven.

Anita, Ruth, Bonnie en June Pointer waren de dochters van een dominee en zongen al vroeg in zijn kerk in Oakland, Californië.

Zij mochten niet naar ‘wereldse’ muziek luisteren, maar deden dat toch.

Bonnie en June probeerden het als duo en waren later met Anita achtergrondzangeressen bij bijvoorbeeld Boz Scaggs.

Singles in 1971 en 1972 flopten en pas nadat Ruth ook lid was geworden maakten de vier een eerste lp.

Op dat naamloze eerste album stond Allen Tousaint;s ‘Yes We Can Can’, de hit die hun doorbraak betekende.

Latere hits waren ‘I’m So Excited’, ‘Slow Hand’, ‘Neutron Dance’ en  ‘Jump (For My Love)’. In totaal hadden de zusters dertien nummers die in de Amerikaanse top twintig stonden tussen 1973 en 1985.

De groep kreeg een ster op de Hollywood Walk of Fame in 1994 won drie Grammy Awards.

Bonnie Pointer verliet overigens de groep al in 1977 om een solocarrière te beginnen, al lukte dat nooit helemaal.

De Pointer Sisters bleven albums opnemen tot 1993 in verschillende samenstellingen.

June Pointer overleed al in 2006 aan de gevolgen van kanker op 52-jarige leeftijd en Bonnie Pointer overleed in 2020 aan een hartaanval. Zij was 69.

De necrologie van Bonnie Pointer vind je uiteraard in de categorie Dossier Ook al dood…

Fleetwood Mac-zangeres Christine McVie is op 30 november overleden na een korte ziekte. Zij was 79 jaar oud.

Dat heeft haar familie bekend gemaakt. Een doodsoorzaak hebben zij niet meegedeeld:

Continue reading