Category: Dossier Ook al dood….. (Page 1 of 23)

Opper-Beach Boy Brian Wilson is overleden. Hij was 82 en leed aan dementie.

Wilson was samen met zijn broers Dennis en Carl in 1961 oprichter van de Beach Boys, hun neef Mike Love en hun vriend Al Jardine.

Hij was er ook de belangrijkste songschrijver van, de bassist én de producer.

Tot 1965 zongen de Beach Boys over meisjes, auto’s en surfen en waren zo de belichaming van de idealen van de klassieke Amerikaanse jongens, terwijl ze al geen enkele andere groep van dat moment uitblonken in door elkaar heen gevlochten close harmony op een basis van rock-‘n’roll, doo-wop en pop. Hun zang was beïnvloed door de zang The Four Freshmen.

Zijn ontwikkeling als songschrijver was even onverwacht als spectaculair, want ‘Pet Sounds’ kwam in 1966 min of meer uit de lucht vallen. Het is muzikaal en qua zang nog altijd een van de beste albums van de jaren zestig, toch de goeden jaren van de pop.

Hij schreef voor dat album songs met een opbouw die uniek was en experimenteerde ook met ongewone muziekinstrumenten en andere geluiden.

Bovendien liet hij de muziek inspelen door The Wrecking Crew, een groep ervaren studiomuzikanten die op allerlei producties uit die jaren meespeelden. Dat deed hij zonder dat zijn broers, Love en Jardine zelfs maar te vertellen. Zij hoefden hun vaak ingewikkelde zangpartijen alleen nog maar in te zingen.

Tot die tijd waren de Beach Boys de enige Amerikaanse groep die de concurrentie met de Engelse popgroepen als de Beatles en de Rolling Stones aankonden en ‘Pet Sounds’ sloeg ook bij hen in als een hom: Paul McCartney vond het een meesterwerk en wilde naar verluidt antwoorden met een nog beter album. Het volgende album van de Beatles was ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’…

Wilson had een absoluut gehoor, wat een wonder was, want hij was aan een oor doof. Dat zou het gevolg zijn van de agressie van zijn vader, een mislukt songschrijver met ambities.

Die speelde ook een complexe rol in de carrière van de groep, want hij bezorgde hen niet alleen een platencontract, ook kreeg hij voor elkaar dat Brian producer werd van hun muziek. Dat was in die tijd uitzonderlijk, doordat artiesten vaak het voertuig waren van allesbepalende, door de platenmaatschappijen betaalde producers.

Al voor de opnamen van ‘Pet Sounds’ besloot Wilson niet meer met de groep op tournee te gaan na paniekaanvallen en een zenuwinzinking. Na dat album werkte hij bovendien alleen nog incidenteel mee aan latere platen, met name in de jaren zeventig en na 2010.

Hij begon marihuana en lsd te gebruiken om die geestelijke klachten te bestrijden, maar ze verergerden die juist. Hij kreeg waanbeelden en hoorde stemmen en bezweek psychisch onder de druk de opvolger van ‘Pet Sounds’ te moeten maken. ‘Smile’ bleef dan ook onvoltooid en verscheen uiteindelijk pas in 2011.

Brian Wilson bleek uiteindelijk te lijden aan schizofrenie en een manische depressie, maar dat bleef lang onduidelijk: hij trok zich terug in zijn huis, maar schreef desondanks albums als ‘Friends’(1968), ‘Sunflower’(1970) en ‘Surf’s Up’ (1971).

Na de dood van zijn vader in 1973 lag hij jaren min of meer constant in bed en woog hij uiteindelijk zo’n 150 kilo, ten prooi aan een continue geestelijke crisis.

Zijn relatie met psychiater Eugene Landry duurde jaren en hij werd in die periode totaal afhankelijk van hem: Landry werd meer goeroe en bewaker dan zijn psychiater, ook doordat Wilson geen contact wilde met anderen.

In die jaren voert hij diverse processen tegen de Beach boys over smaad en royalties, ook doordat zijn vader de rechten op alle tot dan geschreven songs al in 1969 had verkocht voor een destijds misschien aanzienlijk bedrag van 700.000 dollar, tot grote woede van Brian Wilson.

Uiteindelijk procedeert Wilson ook tegen Landry en in 1988 komt zijn sololoopbaan dan toch nog op gang, al zijn zijn soloalbums aanvankelijk niet erg succesvol: uiteindelijk gaat hij vanaf ongeveer 2000 zelfs weer optreden met zijn eigen klassiekers, inclusief het dan nog niet uitgebrachte ‘Smile’, vaak met de The Wondermints als begeleiders. Die groep kan zijn muziek spelen en zijn zanglijnen zingen, al moet Wilson zijn eigen teksten opnieuw leren.

Vaak maakt hij tijdens die concerten ook een verdwaasde indruk achter de piano en zit hij erbij alsof hij verdoofd is.

In 2011 kwam er uiteindelijk een reünietournee met de nog levende leden van de Beach Boys: Mike Love, Al Jardine, Bruce Johnston en David Marks. Ook kwam er een door hem gearrangeerd en geproduceerd nieuw album: ‘That’s Why God Made the Radio’.

Daarna bracht hij nog diverse albums uit met werk van onder anderen George Gershwin en eigen werk, maar zijn successen van ooit evenaarde hij ook toen niet.

Na de dood van zijn tweede vrouw Melinda Ledbetter werd Wilson in mei 2024 onder bewind gesteld vanwege dementie. Daarvoor had zijn de dagelijkse zorg voor hem

Eerdere berichten over Brian Wilson en de Beach Boys vind je in de rubriek nieuws.

Sly Stone is overleden aan de gevolgen van longziekte COPD. Hij stierf volgens een verklaring vredig in het bijzijn van zijn drie kinderen en zijn beste vriend en was 82 jaar oud.

Sylvester Stewart werd bekend als voorman van Sly and the Family Stone in de tweede helft van de jaren zestig.

Daarin combineerde hij soul, rock, gospel en psychedelische elementen.

Hij had toen al veel muzikale ervaring, want in zijn vroege jeugd zong hij met zijn broer Freddie en zijn zuster Rose al gospel in The Stewart Four en op de middelbare school leerde hij drums, bas, toetsen en gitaar spelen. Bovendien was hij radio-dj met een brede smaak: hij draaide zowel nummers van zwarte artiesten als van de Rolling Stones en de Beatles. Ook was  hij producer van groepen die garagerock en psychedelische muziek speelden voordat hij in 1966 met Freddie, Rose en diverse vrienden The Family Stone.

Hun muziek was niet alleen grensverleggend door de combinatie van genres, maar ook doordat er zowel zwarte als witte muzikanten in zaten. Zij droegen bovendien uitzinnige kleding in prominente kleuren en onverwachte combinaties en zo was de groep een van de eerste die brak met het uniform van keurige pakken en idem jurken.

‘Dance to the Music’, ‘Everyday People’, ‘Thank You (Falettinme Be Mice Elf Again)’, ‘I Want to Take You Higher’, ‘Family Affair’ en ‘If You Want Me To Stay’ werden klassiekers en hielpen de funk vorm te geven.

Hun debuut in 1967 heette ‘A Whole New Thing’, maar hun grote successen kwamen met hun tweede, ‘Dance to the Music’. De band sprak zowel het zwarte als het witte publiek massaal aan.

Hun derde album, ‘Stand!’ kwam uit in 1969 en werd drie miljoen keer verkocht.

Stone raakte verslaafd aan drugs en ging zich steeds onvoorspelbaarder gedragen. Daardoor viel de groep in de jaren zeventig uiteen en was het feite gedaan met zijn carrière, al maakte hij nog allerlei niet-succesvolle soloalbums en werkte hij incidenteel samen met Parliament, Funkadelic en Bobby Womack. Afkickpogingen faalden en Stone werd in de decennia daarnadiverse keren veroordeeld voor het gebruik van cocaïne.

In de jaren tachtig en negentig kwam Stone dan ook vaker in het nieuws na arrestaties vanwege drugsbezit of wapens dan vanwege zijn muziek. Bovendien was hij een vrijwel onbenaderbare kluizenaar geworden in zijn huis.

In 1993 werd hij met de andere originele leden van The Family Stone lid gemaakt  van Rock and Roll Hall Of Fame, maar hij trad pas weer op in 2006 met een aantal van zijn oude bandleden bij de uitreiking van de Grammy’s.

In 2017 kreeg Stone bij  de uitreiking van de Grammy’s van dat jaar de Lifetime Achievement Award. Die wordt uitgereikt aan muzikanten of groepen die een bepalende bijdrage aan de muziekgeschiedenis hebben gegeven en dat deed Stone zeker, maar slechts gedurende korte tijd.

In 2023 kwam ‘Thank You (Falettinme Be Mice Elf Again)’ uit,  Sly Stone’s voor de zekerheid naar een van zijn hits vernoemde memoires.

De verklaring van de famlieleden van Stone luidt als volgt:

Continue reading

Gitarist Rick Derringer is overleden. Hij was 77 jaar oud en stierf nadat hij van de hart-longmachine was gehaald na wat zijn vrouw een ‘medical episode’ noemt: Derringer had een driedubbele bypassoperatie ondergaan, maar leek daar goed van hersteld te zijn, tot hij op maandag 26 mei complicaties kreeg.

Derringer brak door als voorman van The McCoys in 1965 met ‘Hang On Sloopy’, een nummer dat uitgroeide tot een radioklassieker.

In 1973 bracht Derringer zijn eerste soloalbum uit, ‘All American Boy’, maar tijdens zijn solocarrière speelde hij ook op sessies van allerlei groten. Zo werd hij diverse keren ingehuurd door Steely Dan’s Walter Becker en Donald Fagen, want hij speelde door de jaren heen op ‘Show Bizz Kids’ (‘Countdown to Ecstacy’- 1972), ‘Chain Lightning’ (’Katy Lied’- 1974) en ‘My Rival’ (‘Gaucho’- 1980) en op soloalbums van Donald Fagen, maar ook op tracks op twee albums van Cyndi Lauper (‘True Colors’ – 1986) en op haar ‘A Night to Remember’ (1989), Bonnie Tyler’s monsterhit ‘Total Eclipse of the Heart’ en Barbra Steisand’s ‘Left in the Dark’.

Ook produceerde hij de eerste zes albums van ‘Weird’ Al Yankovic, de man die er serieus werk van maakte de muziek van Amerikaanse groten van een hilarische tekst te voorzien terwijl de muziek vrijwel niet van het origineel te onderscheiden was.

Hij deed ook de productie van Yankovic’ ’Eat It’ uit 1985, de Michael Jackson-pastiche, en speelde de solo op dat nummer.

Daarnaast maakte hij gedurende zijn hele leven soloalbums, terwijl hij vanaf 2010 ook drie keer op wereldtournee ging met Ringo Starr & His All-Starr Band.

Nu pas is bekend gemaakt dat bluesgitarist Joe Louis Walker vorige maand is overleden aan de gevolgen van een hartafwijking. Walker was 75 jaar oud.

Walker was uitverkozen tot lid van de Blues Hall of Fame, kreef meerdere keren de W.C. Handy Award en de Blue Music Award en de Lifetime Achievement Award van de Mississippi Valley Blues Society.

Hij speelde met onder anderen Bonnie Raitt, Taj Mahal, Mark Knopfler en Steve Cropper.

Walker speelde als tiener al bluesmuziek in en rond San Francisco. Zo speelde hij met Mississippi Fred McDowell en met Michael Bloomfield, maar verloor zichzelf in drank en drugs.

Hij speelde een tijdland bij gospelgroep Spiritual Corinthians Gospel Quartet en studeerde af in Engels en muziek aan de San Francisco State University.

Hij bekeerde zich opnieuw tot de blues in 1985 na een optreden op het New Orleans Jazz and Heritage Festival.

Een jaar later kwam zijn debuut uit. ‘Cold Is the Night’ was het eerste van ongeveer dertig albums waarop hij muzikaal niet eenkennig was. Zo verwerkte hij invloeden uit soul, jazz, rock-‘n-roll en rhythm-and-blues.

In 206 werd zijn album ‘Everybody Wants a Piece’ genomineerd voor een Grammy.

In 2023 kwam zijn laatste album met nieuwe werk uit (‘Weight of the World’), maar daarna nog ‘Cold of the Night Reimagined’, doordat hij zoals plezier had gehad in het opnemen van zijn debuut.

Singer-songwriter Jill Sobule is omgekomen bij een woningbrand in Minneapolis in de staat Minnesota, terwijl zij verbleef bij vrienden. Sobule was 66.

Sobule schreef de semi-akoestische midtempo-song ‘I Kissed A Girl’, een nummer dat op nummer 67 van Billboard’s Hot 100 terecht kwam in 1995. Het thema was een verliefdheid tussen twee vrouwen en daarmee was het de eerste uitgesproken homoseksuele song die een hit werd.

Dat kwam van haar naamloze album uit dat jaar, waarop ook het jachtige, zwaar rockende ‘Supermodel’ stond, een nummer dat onderdeel was van de soundtrack van de speelfilm ‘Clueless’. Dat schreef ze overigens niet zelf, al voegde ze de brug eraan toe.

Sobule debuteerde in 1990 met ‘Things Here Are Different’ en bracht twaalf albums uit met songs waarop ze allerlei sociale problemen aansneed als de doodstraf, anorexia, het recht op abortus, discriminatie en het beleid van Donald Trump.

Ook was ze een van de componisten en tekstschrijvers van de autobiografische musical. ‘Fuck 7th Grade’ werd vanaf 2022 opgevoerd. Op 6 juni komt het album met de door de originele cast gezongen nummers uit, terwijl voor die datum ook een vinyl-rerelease gepland is van haar album uit 1995:

Continue reading

De veelzijdige sessietoetsenist David Briggs is op 22 april overleden. Hij was 82 jaar oud.

Briggs speelde mee op albums van talloze groten, vooral uit de countryhoek: Johnny Cash, Dolly Parton, Kris Kristofferson, JJ Cale, maar ook Elvis Presley en Neil Young.

Briggs woonde en werkte in Nashville en was een van de Nashville Cats, de studiomuzikanten die met iedereen konden spelen en zich in alle stijlen thuis voelden.

Briggs werkte ook als producer en componist en had een eigen studio.

Hij speelde zijn eerste sessies toen hij veertien was en speelde op Arthur Alander’s ‘You Better Move On’ toen hij achttien was en werd tot lid van de Alabama Hall of Fame benoemd in 1999 en in de Musicians Hall of Fame in 2019:

Continue reading

Gitarist Drew Zingg is in zijn woonplaats San Francisco overleden. Hij was 68 jaar. Een doodsoorzaak is niet bekend gemaakt.

Zingg was de laatste tien jaar lid van Dogs and Fishes, de groep die de dwarse zanger Michael Ward begeleidde. Eerder speelde hij in de New York Rock and Soul Revue, de gelegenheidsformatie die Donald Fagen, Boz Scaggs en Michael McDonald hadden in de jaren dat Steely Dan inactief was.

Zingg speelde dan ook mee op het livealbum dat van de optredens van de New York Rock and Soul Revue uitkwam, ‘Live at the Beacon’:

Continue reading