vormbehoud
Marcia Ball geeft op haar veertiende album in het intro van de opener nog maar eens haar visitekaartje af: haar door Professor Longhair beïnvloede pianospel, dat de basis is voor vaak swingende uptemposongs.
Daaraan geeft Ball in twaalf songs opnieuw op een eigen manier invulling, zodat ze weer bewijst dat ze lang geleden zo ongeveer haar eigen genre creëerde. In een mix van
Continue readingNola Blue Records NBR 044
pure verleiding
Zangeres Maria Muldaur heeft vanaf het begin van haar carrière in de jaren zestig traditionele genres als folk, jug band-muziek, blues, rhythm ’n blues en funk omhelst.
De laatste decennia eert ze regelmatig een vroege bluesvrouw met een album vol songs uit lang voorbije dagen. Eerder waren dat al bijvoorbeeld Memphis Minny en Blue Lu Barker, maar de twaalf nummers op dit album werden alle gezongen Vicoria Spivey, terwijl zij er ook zes zelf schreef.
Spivey was op meer dan een manier belangrijk voor Muldaur: niet alleen was ze een blueszangeres uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw die succesvol uitermate dubbelzinnige teksten zong, ze startte in de jaren zestig Spivey Records, haar eigen label. Daarvoor nam ze een jugband onder contract en ze vond dat die groep een zangeres nodig had, want: ‘y’all need some sex appeal up there – Why don’t you get that little gal I’ve seen singing and playing the fiddle and ask her to join?’ Ook hielp Spivey Muldaur bij het zoeken naar bluessongs voor haar repertoire.
De levenslange liefde die Muldaur voelt voor de blues én voor Spivey, is dus duidelijk hoorbaar in deze nummers. Muldaur zingt ze
Continue readingfantasieloos funkfeest
De Britse zanger-pianist Jon Cleary moest zo’n drie decennia geleden wel naar New Orleans, gefascineerd als hij was door de rhythm-and-blues en funk uit die stad.
Hij groeide daar ondanks een uitzetting snel uit tot een vaste waarde, terwijl hij en zijn songs ook door Bonnie Raitt werd ontdekt: zij maakte hem haar bandleider in de studio en op het podium.
Vanaf 1994 maakte Cleary acht albums met het in Nederland over het hoofd geziene ‘Alligator Lips and Dirty Rice’ als debuut. Dat deed hij met grote tussenpozen en als hij al een carrière nastreeft, verloopt die onder meer daardoor met horten en stoten: deze tien songs vormen namelijk zijn eerste album met uitsluitend eigen nummers sinds ‘Dynamite’ uit 2018, want ‘So Swell’ uit 2023 bevatte toch vooral covers van New Orleans-klassiekers.
Van die tien zijn vier echter nieuwe versies van nummers die hij al eerder uitbracht: ‘So Damn Good’ (‘Moonburn’, 1998 en ‘Jon Cleary and the Absolute Monster Gentlemen’, 2002) en ‘Unnecessarily Mercenary’ (ook ‘Moonburn’) werden ook door Raitt opgenomen, terwijl ze meespeelde op The Meters-klassieker ‘Just Kissed My Baby op ‘Jon Cleary and the Absolute Monster Gentlemen’. De vierde is ‘Boneyard’ (‘Go Go Juice’, 2015).
Doordat dit album bovendien live is opgenomen in Cleary’s huisstudio in New Orleans rijst de vraag of het meer is dan een soort alternatieve ‘greatest hits’, al kende Cleary tot nu toe veel te weinig succes voor zijn talent en had hij dus helemaal nooit een hit.
De sfeer tijdens de sessies was uitgelaten, want Cleary benadrukt in deze nummers zijn feestkant als bijna bezeten bandleider. Daarvoor hoeft hij weinig moeite te doen, want zijn even geroutineerde als enthousiaste hofhouding stelt alles in dienst van funk en Caribische ritmes in een volvet geluid.
Cleary breidde zijn band verleden jaar dan ook al flink uit:
Continue readingTchuop Zilla Records/Thirty Tigers TZR-003CD
zoveelste jeugd of waardig afscheid?
Zangeres Irma Thomas is nog altijd de soul queen van New Orleans, al is haar reputatie vooral gebaseerd op haar singles uit de jaren zestig en haar albums tot de eeuwwisseling.
Toch maakte ze ook in 2006 het uitstekende ‘After the Rain’ en in 2008 het ook al meer dan goede ‘Simply Grand’. Op die twee albums bleek zij nog altijd die meer dan emotionele stem te hebben, die goed gedijde in de relatieve muzikale rust daarop.
Behalve op een EP met slechts twee gezongen nummers uit 2013 dook zij alleen nog een enkele keer op als gastzangeres, bijvoorbeeld in 2010 bij de ook uit New Orleans afkomstige, even moderne als dwarse funkband Galactic en leek zij haar veelbewogen carrière te hebben afgesloten.
Die groep wist haar echter opnieuw naar de studio te lokken, ook doordat bassist Robert Mercurio en saxofonist Ben Ellman samen met haar acht nummers schreven. Daarin combineren ze de vooral elementen uit de periode dat Thomas door Allen Toussaint werd geproduceerd: strakke ritmes en felle blazers bepalen een compact geluid dat aan dat van de jaren zestig refereert.
De inmiddels 84-jarige Thomas
Continue readingKismet kis1012
achtenhalf
Na het in 2019 verschenen debuut ‘Sampler’ komt nu het naamloze tweede album uit van Lulu and the Broadsides. Daarop zetten zangeres Dayna Kurtz, drummer Carlo Nuccio, bassist James Singleton, toetsenist Glenn Hartman en gitarist Robert Maché elf songs. Die zijn een mix van zes door Kurtz geschreven nummers en vijf covers die zij naar haar hand zet.
Daarbij maakt zij onverwachte keuzes, net als op die vorige en haar soloalbums ‘Secret Canon Vol 1’en ‘Secret Canon Vol. 2’: zij combineert obscure songs als het ook door Little Feat gecoverde
Continue readingRounder 888072427433
tweeslachtige toegift
Tijdens de opnamen voor een countryalbum waarop Dr. John zijn jeugdhelden wilde eren, verslechterde zijn gezondheid onomkeerbaar en moesten hij en gitarist en co-producer Shane Theriot zijn zang bij hem thuis opnemen in het besef dat het zijn laatste album zou worden.
Misschien schreven de twee daarom nog drie songs die niets met country te maken hebben en nam Dr. John daarom een nieuwe versie op van ‘I Walk on Guilded Splinters’, al werd de muziek met Rickie Lee Jones’ zang na zijn dood raadselachtig genoeg gewist door zijn erven en vervangen door de overigens sfeervolle, uiterst onheilspellende begeleiding van The Promise of the Real.
Dat levert een wisselvallig geheel op,
Continue readingKismet Records KIS1011
overtuigende staalkaart.
Alsof chanteuse Dayna Kurtz nog niet genoeg indruk maakte met covers op haar twee ‘Secret canon’-albums, formeerde ze al een aantal jaren geleden de Broadsides om met deze gelouterde New Orleans-veteranen ook een mix van eigen songs en vaak obscure nummers van anderen te kunnen zingen.
Drummer Carlo Nuccio, bassist James Singleton, toetsenist Glenn Hartman en opnieuw gitarist Robert Maché sleuren swingend aan de acht meest live in een club in New Orleans opgenomen songs, of het nu ballads zijn of de rauwe, rudimentaire rhythm ‘n’ blues van de snelle songs.
Nuccio verdeelt de stilte trefzeker in parten, zijn droge drums centraal in het geluid, terwijl Singleton’s bas zich daar knorrend en kreunend omheen kronkelt. Hartman en Maché ondersteunen, maar soleren ook: Harman dromerig, Maché bijtend en fel.
Toch Continue reading
Swampgirl Music
Funky rootszangeres met NOLA-trekken
Beth McKee debuteerde in 2010 met I’m That Way, een cd waarop ze eer bewees aan songschrijver Bobby Charles. Ze beschouwde het ook meteen als een opleiding in songschrijven en trok de lijn door in de elf eigen composities op deze tweede.
Opener/titelnummer Next to Nowhere is nog opzwepende cajun, bepaald door McKee’s enthousiaste, stijlvast gespeeld accordeon en zang en voorzien van een swingend ritme door drummer/echtgenoot Juan Perez.
Vanaf de tweede song verbreedt zij haar muzikale horizon met een reeks mediumtempo songs, waarin ze Continue reading
Dagboek.
Op zijn negende studio-cd zet zanger/gitarist Anders Osborne furieus in: op dreigend beukende drums en overstuurde gitaren schreeuwt hij zijn wanhoop uit. Het is de thematische opener voor alweer een plaat over verslaving.
Zijn talent voor drugs loopt immers als een rode draad door zijn carrière: Theresa Andersson liet hem er tijdens de sessies voor Living Room uit 1999 al om in de steek en ook op dat meesterwerk betuigde hij spijt. Dat deed hij opnieuw op latere cd’s aan huidige (?) partner Sarah.
Zijn onmatigheid speelt hem ook muzikaal parten, want deze cd is even Continue reading
Nieuw evenwicht.
Op zijn nieuwe cd verbindt de 71 jaar jonge Mac Rebennack zichzelf met zijn alter ego, Dr. John. Tenslotte debuteerde Rebennack in de jaren vijftig al als gitarist/producer. Pas aan het eind van de jaren zestig voegde hij aan zijn rhythm ‘n’ blues een forse portie funk en voodoo toe, het Afrikaanse geloof waarmee hij opgroeide in New Orleans.
In deze tien door Black Keyes-lid Dan Auerbach geproduceerde songs zitten die genres nog steeds, maar is Continue reading
© 2025 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑