Category: nieuwe recensies (Page 1 of 11)

Gypsy Soul GRS026CD

www.themissemily.com

grote dame

De Canadese blueszangeres Emily Fennell maakt als Miss Emily al meer dan twintig jaar muziek en nam vanaf 2014 drie studioalbums en een livealbum op. Ze kreeg in 2019, 2021 en 2023 diverse Maple Blues Awards en werd in 2022 ook genomineerd voor een Juno in de categorie Blues Album of the Year, de Canadese pendant van de Grammy, voor haar album ‘Live at the Isabel’. In haar vaderland is ze dus een gevestigde naam, maar in Europa een nieuwkomer.

Voorganger ‘Defined By Love’ werd geproduceerd door de Canadese gitarist Colin Linden en deze negen songs deed hij opnieuw. Waar haar vorige een goede bluesplaat was waarop Miss Emily weliswaar indruk maakte met haar nummers en zang, maar waar de muziek zich niet onderscheidde van die op heel veel andere bluesplaten, raakten zij en Linden hier een heel andere snaar.

Veel meer dan op dat album laten ze namelijk ruimte, al is opener ‘My Freedom’ nog swingend en uptempo: drummers Brian Owens en  George Recelli, bassisten Johnny Dymond en David Santos, toetsenist Michael Hicks en Linden spelen steeds groovend, maar laten de stilte spreken waar dat maar kan. Dat recept paste Linden bijvoorbeeld ook met succes toe op Jeff Plankenhorn’s ‘Alone at Sea’.

Daardoor kan Miss Emily niet alleen indrukwekkend uithalen, maar ook zacht zingen. Dat doet ze indrukwekkend in autobiografische teksten over het van je afschudden van het verleden, menselijke verbinding, verdriet over een aan drugs overleden familielid, haar dochter, de lusten en lasten van de liefde en een tragisch ongeluk tijdens een boottochtje. Dat Ann en Regina McCrary in drie songs meezingen en Jim Hoke in twee nummers saxofoonlagen toevoegde zorgt zeker voor extra sfeer, maar in de andere bewijst Miss Emily het ook solo meer dan af te kunnen.

Bovendien verwerkten zij en Linden invloeden uit roots, gospel en folk in haar zes eigen songs, een geschreven met Linden, een met The Tragically Hip-gitarist Rob Baker en een door haar muzikale mentor, Suzanne Pasternak. Zij transformeerde een gedicht van Miss Shannon tot een huiveringwekkende folkballad.

Net als in de andere nummers klinkt Miss Emily daarin emotioneel en evocatief: ze zingt haar teksten niet, ze is ze. Dat is ook zo in het afsluitende ‘Remember this Song’, waarin ze de band tussen haar publiek en haar ontroerend onder woorden brengt en benadrukt. Zo maakte ze een album met songs die meer doen dan indruk maken: ze definieert zichzelf door middel van haar muziek.

****

Warner/Rhino R2 727662/603497813865

gestolde tijd

Na de eerdere met outtakes en liveopnamen uitgebreide Little Feat-albums ‘Sailin’Shoes’, ‘Dixie Chicken’ en ‘Feats Don’t Fail Me Now’ komt Rhino nu met een vier cd’s tellend boxje van het vijfde album van de groep die in de jaren zeventig enig in zijn soort was.

Behalve het oorspronkelijke album bevat dat twaalf outtakes en alternatieve versies plus een Halloween-concert van 31 oktober 1975 van vijftien songs in het Orpheum Theatre in Boston, een van de vaste haltes van de groep tijdens hun vele tournees.

De acht nummers van het studioalbum van destijds zijn geremasterd en klinken indrukwekkend helder, zodat nog meer licht valt dan voorheen op de gecompliceerde, vaak slepend swingende ritmes van drummer Richie Hayward, bassist Kenny Gradney en percussionist Sam Clayton, terwijl Bill Payne’s toetsen en de gitaren van Paul Barrere én Lowell George net zo opvallen. George’s slide heeft ook op dit album die even geknepen als zangerige, altijd direct herkenbare toon, want hij speelde zoals hij zong: lang trekkend aan de noten, ze buigend en vrij fraserend.

De voor de groep nieuwe invloeden van de destijds populaire jazzrock springen daarbij het oog, net als het feit dat voorman George maar drie van de acht songs schreef. De muziek van een van die drie schreef hij ook nog eens samen met Hayward, terwijl dat onnavolgbaar drummende enfant terrible toch niet vaak bijdroeg aan de composities.

Dat kleine aantal composities zou te maken gehad kunnen hebben met het feit dat

Zwarte Vleugels/Sonic Rendezvous

www.duffhues.com

aanzegger

Duffhues nam zijn elf nieuwe songs van zijn elfde album sinds 2001 opnieuw op in mono, zo bewust de mogelijkheden van zijn geluid beperkend.

Dat is staccato en dreigend, vaak op het monomane af, want zijn muziek is ondergeschikt aan zijn sombere teksten. Hij is dan ook niet gauw uitgezongen over de wereld van nu met onderwerpen als de mainstream-cultuur, oorlogshitsers en haatmakelaars, een brandende kathedraal, de eenzaamheid van de stad, de despoten van vandaag en katten: in ’14 (all humans are crazy)’ zijn ze bepalend in een tekst over een verzamelaar van zwarte katten, in

‘The Bell’ figureren ze slechts in een bijrol en in ‘Cat in Box’ lijkt hij hun rechten te laten prevaleren boven die van mensen.

Duffheus blijkt zo opnieuw een moralist die vanuit een zelfgekozen isolement de wereld de maat neemt, en dus de mens, maar niet om daarover alleen minachtend te kunnen lachen. Hij is eerder een

Continental Song City CSCCD1213

gevarieerd of stuurloos?

De twaalf songs die zanger-gitarist Jim Keller op zijn vierde album in vijf jaar zette, liet hij produceren door Adam Minkoff, die eerder ook  zijn ‘Spark & Flame’ deed. Opnieuw speelde Minkoff ook een bepalende rol op een hele reeks instrumenten: bas, percussie, marimba, mandoline, elektrische en akoestische gitaar, clavinet, Hammond orgel en harmonium. Er bleven dan ook slechts bescheiden rollen over voor bassisten Andy Hess, Jacob Silver en Bob Glaub, drummers Tony Mason en Lee Falco en incidentele gitaristen Scott Metzger, Richard Hinnen en Kevin Bents.

Daarmee werd dit een ander album dan het door Keller eerder aangekondigde dat hij opnieuw met Mitchell  Froom als producer zou maken. Dat zou het derde zijn van een drieluik waarvan ‘By No Means’(2021) en ‘Daylight’(2024) deel uitmaken. Waar Mitchell Keller en zijn muzikanten namelijk live liet spelen in de studio, kozen Keller en Minkoff voor het andere uiterste: het laag voor laag opbouwen van de nummers door er steeds aparte takes met partijen aan toe te voegen.

Ook blijken Keller’s songs nog veelzijdiger dan op de drie vorige albums, al staan ze los van de drie nummers van zijn recente EP ‘Never Got It Straight’:  

www.bayoumosquitos.com

zuidelijke hoogmis

Ter ere van hun 35-jarig bestaan maakten de Bayou Mosquitos weer een album, vijf jaar na hun ‘Compadres’, dat ze in 2021 verpakten in een overzichtsboek.

Abel de Lange (zang en gitaren), Marius Bos (accordeon, piano en zang), Ad van Beusekom (bas en zang) en Louis ter Burg (mandoline en percussie) namen tien songs op waarvan er negen van allerlei favorieten van de groep zijn: variërend van Don Covay tot The Band’s Robbie Robertson, van Los Lobos tot Earl King en van Bonnie Raitt’s door Libby Titus en Eric Kas geschreven ‘Love Has No Pride’ tot de traditional ‘(Aint no more) Cane on the Brasos’.

Dat zijn in feite allemaal klassiekers, aangevuld met  De Langes eigen ‘The mighty flow’, een nummer over de Mississippi en over zijn liefde voor New Orleans, want niet alleen de groepsnaam verwijst naar die rivier, de muziek doet dat net zo goed. Die song past met zijn dwarse ritme en swingende koortjes qua sfeer en niveau naadloos tussen de andere.

In ‘Love Has No Pride’ zingt Jerney Kate bovendien met gevoel en overtuiging en in Dr. John’s ‘Sing, Sing, Sing’ en in de Neville Brothers’ ‘Brother John’ zingt Marieke Lepeltaks koor Soul Redemption mee.

Zo is dit album een grote lofzang op het Amerikaanse zuiden, door de vier gespeeld met evenveel vakmanschap als liefde, waarin De Lange en Bos alleen