Category: nieuwe recensies (Page 1 of 9)

The America Chronicles – Kemp Harris

2 July 2025 / Ruud

Kemp Harris Music

www.kempharris.band

aantrekkelijk activisme

De zwarte, homoseksuele Amerikaanse pianist-zanger Kemp Harris zette tien songs op zijn derde album, waarvan twee die hij al opnam voor ‘Edenton’, zijn tweede uit 2006.

Hij blijkt in al die jaren niets aan strijdvaardigheid te hebben ingeboet, al is de muziek van deze versie van opener ‘Ruthie’s’ veel soepeler dan die van ‘Ruthie’s – Broke Down’ en minder rootsy dan de oorspronkelijke versie op zijn debuut ‘Sometimes in Bad Weather’(2002).

Hoewel er meer artiesten zijn die een oud nummer opnieuw opnemen, is drie keer dezelfde song op drie albums achtereen uitzonderlijk. De tekst is echter voor Kemp onveranderd actueel, want hij bezingt hoe hem door gelovige burgers, de kerk en de staat de rechten worden ontzegd zij wél hebben. Kemp toont zingend ook aan hoe paradoxaal het is, dat die mensen familiewaarden hebben, maar mensen met families al deze de zijne niet accepteren.

Dat alles zingt hij met een even expressieve als krachtige stem over zijn soepele pianospel, begeleid door Freebo op bas, Justin Holder op drums en Will McFarlane op gitaar. De laatste twee zijn huismuzikanten van de FAME-studio in Muscle Shoals, waar Kemp en Freebo neerstreken.

In zijn rol als producer koos Freebo ook andere studiomuzikanten van die fameuze studio:

The Sound of Muscle Shoals – Mike Farris

2 July 2025 / Ruud

Malaco Music Group

Fame 33119

www.mikefarrismusic.com

onvervalste soul- en gospelklassieker

Zanger Mike Farris zong ooit in bluesband Screamin’ Cheetah Wheelies en ook in Double Trouble toen die groep Stevie Ray Vaughan na zijn dood niet meer begeleidde, maar maakte sinds 2002 al vier reguliere soloalbums en drie liveplaten.

In dat jaar zwoer hij drank en drugs voor de tweede keer af, werd hij belijdend christen en koos hij voor muziekstijlen die dat direct of indirect weerspiegelen: gospel, soul en blues.

Hij won al eens een Grammy in de categorie Best Roots Gospel Album in 2015 voor ‘Shine for All the People’ en het kan bijna niet anders of deze elf songs gaan hem minstens een nominatie in diezelfde categorie opleveren.

Farris zingt zijn negen eigen songs en twee covers namelijk

New Roses – Ben de la Cour

8 June 2025 / Ruud

Jullian Records

JR41

www.bendelacour,com

onevenwichtig begrafenisboeket

Van de Amerikaanse singer-songwriter Ben de La Cour verscheen in 2023 ‘Sweet Anhedonia’. Dat vijfde album werd geproduceerd door Jim White, de singer-songwriter die van af zijn debuut ‘(The Mysterious Tale of how I Shouted) Wrong-eyed Jesus!’ een grote reputatie opbouwde. De la Cour’s geluid klonk daarop even sfeervol als schatplichtig aan White, want die onderstreepte met veel ruimte en sfeer de weemoed die De la Cour’s nummers kenmerkte.

Het geluid van een aantal van deze elf nieuwe songs is wel heel anders dan dat van die voorganger: zo wordt opener ‘I Must Be Lonely’ bepaald door kille, door de stilte dwalende synthesizers, een even krakend als kunstmatig ritme en de echo op De la Cour’s falset. Het nummer lijkt daarmee zozeer op Untrafox’ ‘Vienna’, dat het bijna onmogelijk is, dat hij dat niet kent.

In het daaropvolgende ‘The Devil Went to Silver Lake’ heerst een heel andere, maar even afwijkende stemming, want daarin domineren dreunende drums en Billy Contreras’ felle fiddle, terwijl in de tekst de fiddelaar Charlie Daniels figureert en dus ook zijn ‘signature song’ ‘The Devil went Down to Georgia’.

De la Cour verschiet ook in de nummers daarna regelmatig van muzikale kleur:

The Bywater Sessions – Jon Cleary and The Absolute Monster Gentlemen

20 May 2025 / Ruud

fantasieloos funkfeest

De Britse zanger-pianist Jon Cleary moest zo’n drie decennia geleden wel naar New Orleans, gefascineerd als hij was door de rhythm-and-blues en funk uit die stad.

Hij groeide daar ondanks een uitzetting snel uit tot een vaste waarde, terwijl hij en zijn songs ook door Bonnie Raitt werd ontdekt: zij maakte hem haar bandleider in de studio en op het podium.

Vanaf 1994 maakte Cleary acht albums met het in Nederland over het hoofd geziene ‘Alligator Lips and Dirty Rice’ als debuut. Dat deed hij met grote tussenpozen en als hij al een carrière nastreeft, verloopt die onder meer daardoor met horten en stoten: deze tien songs vormen namelijk zijn eerste album met uitsluitend eigen nummers sinds ‘Dynamite’ uit 2018, want ‘So Swell’ uit 2023 bevatte toch vooral covers van New Orleans-klassiekers.

Van die tien zijn vier echter nieuwe versies van nummers die hij al eerder uitbracht: ‘So Damn Good’ (‘Moonburn’, 1998 en ‘Jon Cleary and the Absolute Monster Gentlemen’, 2002) en ‘Unnecessarily Mercenary’ (ook ‘Moonburn’) werden ook door Raitt opgenomen, terwijl ze meespeelde op The Meters-klassieker ‘Just Kissed My Baby op ‘Jon Cleary and the Absolute Monster Gentlemen’. De vierde is ‘Boneyard’ (‘Go Go Juice’, 2015).

Doordat dit album bovendien live is opgenomen in Cleary’s huisstudio in New Orleans rijst de vraag of het meer is dan een soort alternatieve ‘greatest hits’, al kende Cleary tot nu toe veel te weinig succes voor zijn talent en had hij dus helemaal nooit een hit.

De sfeer tijdens de sessies was uitgelaten, want Cleary benadrukt in deze nummers zijn feestkant als bijna bezeten bandleider. Daarvoor hoeft hij weinig moeite te doen, want zijn even geroutineerde als enthousiaste hofhouding stelt alles in dienst van funk en Caribische ritmes in een volvet geluid.

Cleary breidde zijn band verleden jaar dan ook al flink uit:

Dreamer’s Motel – Joachim Cooder

16 May 2025 / Ruud

www.joachimcooder.com

Joachim Cooder was aanvankelijk bekend als de zoon van vader en slidegitarist Ry, maar liet op veel van de albums van zijn pa horen dat hij een volwaardige drummer en percussionist was. Zo speelde hij toen hij vijftien was al mee op het door zijn vader met Dishwa Mohan Blatt opgenomen ‘A Meeting by the River’(1993), op het album van de Buena Vista Social Club (1997) en in de jaren daarna op veel andere tot en met Ry Cooder’s en Taj Mahal’s ‘Get on Board’(2022).

Daarnaast maakte hij al in 2018 onder eigen naam de EP ‘Fuchsia Machu Picchu’ en in 2020 het album‘Over That Road I’m Bound’ met eigenzinnige covers van de countrypionier Uncle Dave Macon.

Die albums stralen dezelfde sfeer uit als die hij creëerde in zijn sprookjesachtige versie van de swingende klassieker ’Cold, Cold, Cold’ op ‘Long Distance Love- a Sweet Relief Tribute to Lowell George’(2024) én van de zeven songs op deze al op 1 november 2024 verschenen EP.

In deze tot op een absurd niveau versplinterde album wereld vol muziekstreamers, zelfstandig uitgebrachte albums, kleine, gespecialiseerde labels en luie majors kreeg zijn recente EP in de VS wel enkele positieve recensies, maar daarna verzonk hij in het immense aanbod en werd het dus oorverdovend stil.

Die stilte overheerst ook in Cooder’s nieuwe songs, want

Confessions of a Fool – Moses Patrou

15 May 2025 / Ruud

Continental Record Service

scheepsrecht?

De in New-York wonende zanger-toetsenist Moses Patrou speelde al met de Chris Bergson Band op een aantal songs van diens recente album ‘Comforts of Home’ en daarvoor met bijvoorbeeld jazzy pianist Ben Sidran. Ze waren weg van zijn hese stem en zijn funky Hammond, Wurlitzer, clavinet en piano en in de dertien songs op zijn derde eigen album is goed te horen waarom.

Patrou speelt met een kleine band heel vaak gortdroge funk waarin drummer Diego Voglino ingehouden en intelligent de maat houdt. Zo stuwt hij de songs swingend voort in combinatie met bassist Tony Scherr en ritmische riffs spelende gitaristen als Luca Benedetti of Ed Cherry, terwijl Patrou daar zijn toetsenflarden overheen legt en erbovenuit zingt met invloeden uit gospel, soul en countryblues.

De eerste van zijn dertien songs op dit derde album bewijst dat overtuigend:

Shake Up the Band – Little Feat

12 May 2025 / Ruud

Roll On!

De opener van het dertien nieuwe nummers tellende album van Little Feat is een statig deinende song die vanaf de eerste tonen wordt gedomineerd door sfeerbepalende blazerslijnen van saxofonist Art Edmaiston en trompettist Steve Herman, de slepende slidegitaar van Scott Sharrard én zijn zang, terwijl drummer Tony Leone, percussionist Sam Clayton, bassist Kenny Gradney, toetsenist Bill Payne en gitarist Fred Tackett het loom stuwende ritme bepalen.

Sharrard timet zijn zang lui, al doet zijn op kracht gebaseerde stijl meer denken aan die van Craig Fuller dan aan die van Paul Barrere of Lowell George, maar hij voelt zich hoorbaar thuis in de door hem, Payne en Leone geschreven song.

In ‘Bayou Mama’ is de zang voor Payne, die op een al even swingend ritme zingt over zijn verlangen naar Mardi gras te gaan. Ook hier soleert Sharrard uitbundig door diens zang heen, al zit de belangrijkste solo aan het eind: Payne’s piano leidt het stuiterend nummer uit.

In deze nummers doet het geluid denken aan dat van Little Feat’s

Back to My Roots – Candi Staton

10 May 2025 / Ruud

Berecah Records

treffende toegift

Op haar vermoedelijk tweeëndertigste reguliere album neemt de inmiddels 85-jarige soulzangeres Candi Staton afscheid van haar fans. De twaalf songs erop zijn immers aangekondigd als haar laatste na een carrière van zo’n zeventig jaar.

Toch opent ze het met een song die vastbeslotenheid uitstraalt: de tekst van haar eigen ‘I Missed that Target Again’ gaat over doorgaan ondanks onafgebroken falen. De tekst zou kunnen gaan over haar reeks slechte huwelijken voordat ze eindelijk geluk vond bij haar zesde echtgenoot, terwijl ze bovendien borstkanker kreeg in 2018. Ook de vele genres die ze in haar loopbaan zong, tot en met disco en house aan toe, zouden het onderwerp kunnen zijn, voordat ze deze eeuw haar vorm hervond met een serie van negen gedegen tot zeer goede albums vol countrysoul en gospel.

Verwijzingen naar haar geloof zijn er in die tekst echter ook al, zij het impliciet: het vele keren geïnspireerd gezongen ‘hallelujah’ door haar en haar achtergrondzangeressen, onder wie haar zuster Maggie Staton Peebles.

Staton maakte dan ook een opnieuw album dat countrysoul combineert met gospelteksten. Ze zingt over

We Came A Long Way – Lone

6 May 2025 / Ruud

Walk in the Park Records 020251C

www.loneproject.nl

zeven levens

Zanger Michiel van Dijk en toetsenist, gitarist en violist Ferdinand Bakker hebben een lang en gevarieerd verleden in de Nederlandse pop. Ze waren echter toch vooral kernleden van de Delftse progrockgroep Alquin, een band die in dat genre in Nederland de vlaggendrager was in de jaren zeventig en die van 2003 tot 2009 een comeback maakte met nog eens drie albums.

Daarna besloten Van Dijk en Bakker samen verder te gaan, al verlegden ze hun muzikale grenzen naar een mengsel van roots, folk en pop. Sinds 2013 brachten ze een indrukwekkend aantal duo-albums uit, waarvan dit het zevende is.

Van deze tien nieuwe songs werd alle muziek weer door Bakker geschreven, net als de teksten, al vulde Van Dijk die soms aan. Bakker speelde ook toetsen, bassen, gitaren, viool en blaasinstrumenten. Ook zong hij de koortjes mee en programmeerde hij de drums. Een enkele keer speelde drummer Kim Haworth die, een andere muzikale veteraan uit de Nederpop.

De twee zeventigers hebben een lang en boeiend verleden om op terug te kijken en doen dat in de teksten vol overgave, terwijl ze zich ook verzoenen met hun leeftijd. Bakker speelde

Alice Howe & Freebo – Live

19 April 2025 / Ruud

Know Howe Music & Bassline Music

1 99066 17911 6

www.alicehowe.com

www.freebomusic.com

alive and kicking

De Amerikaanse singer-songwriter Alice Howe trok de aandacht van veteraan Freebo met de vijf songs van haar debuut-EP ‘You Have Been Away So Long’(2017).

De onder meer door zijn werk bij Bonnie Raitt beroemde bassist die zich transformeerde tot singer-songwriter nam haar onder zijn vleugels op haar debuut ‘Visions’ (2019) en de opvolger ‘Circumstance’(2023): hij schreef mee aan nummers, speelde bas, zong de koortjes mee en produceerde de albums. Ook gingen ze samen op tournee door Europa en de VS.

Inmiddels verscheen van een optreden tijdens zo’n Amerikaanse tournee een live-album met veertien songs die ze opnamen tijdens een concert in de Rainshadow Recording Studio in Port Townsend in de staat Washington.

Daarop speelden ze allebei akoestische gitaar én bas, waarbij de klank van Freebo’s fretloze onmiskenbaar is. Ook zingen ze afwisselend de lead en de koortjes zingen met evenveel enthousiasme als overtuiging.

De setlist is dan ook een combinatie van de drie albums van Howe en die van Freebo’s vier soloalbums sinds 1999, terwijl ze ook drie songs spelen die duidelijk maken dat de wortels van Freebo én die van Howe in de jaren zeventig liggen: