Op 18 mei a.s. komt singer-songwriter Gretchen Peters’ nieuwe album uit: ‘Dancing with the beast’.

Dat duurt natuurlijk nog zo’n drieënhalve maand, maar haar fans zullen zich ongetwijfeld in hun handen wrijven, want de songkwaliteit die Peters op ‘Hello cruel world’ en ‘Blackbirds’ heeft laten horen, wordt zelden geëvenaard.

Voorlopig is alleen bekend dat er elf nieuwe nummers op de plaat staan, waarvan ze er drie schreef met Ben Glover plus een met Glover en Matraca Berg en dat ze het album coproduceerde met Doug Lancio en haar toetsenist/echtgenoot Barry Walsh.

Dat belooft veel, want daarmee blijft het team waarmee ze die twee vorige albums opnam dus intact, want ook toen schreef ze sommige songs met Glover en Berg en was Lancio de (co)producer en een van de gitaristen.

De laatste jaren gaat ze elk jaar in het Verenigd Koninkrijk op tournee en ter ondersteuning van die nieuwe plaat en dat doet ze in mei en juni weer met Barry Walsh, bassist Conor McCreanor and gitarist Colm McClean als begeleiders, terwijl ze dan in augustus nog voor een paar optredens terugkomt.

Daarbij neemt ze ook Kim Richey mee, eveneens een singer-songwriter pur sang. Die is haar voorprogramma behalve op de festivals waar Peters optreedt.

Het aantal geplande optredens verraadt Peters’ terechte status in het Verenigd Koninkrijk, net als het feit dat ze dag na het uitkomen van haar album niet in haar woonplaats Nashville is ter promotie, of elders in de VS.

Voorlopig heeft ze blijkbaar geen plannen om naar Nederland te komen, dus misschien moeten haar Nederlandse fans de oversteek naar een van deze concerten maar wagen. In mei en juni regent het tenslotte niet elke dag de hele dag in met name Engeland: (more…)

Troubadour.

Paul Batto is een singer-songwriter die naar eigen zeggen beïnvloed is door John Lee Hooker, Mahalia Jackson en Frank Sinatra. Dat is al een onwaarschijnlijke combinatie voor iemand die op een persoonlijke manier de countryblues interpreteert, maar bovendien is deze door en door Amerikaans klinkende zanger-gitarist geboren in Ljubjana, Slovenië.

Dat hij zou uitgroeien tot een rondtrekkend bluesmuzikant, was niet zo logisch: (more…)

Kleine meester.

Op zijn vierde cd bewijst  de Amerikaan Ernest Troost dertien keer weer precies waar hij staat: op het kruispunt van blues, folk, county en singer-songwriter.

De componist van muziek voor films en tv-series ruilde dat ambacht na zo’n 35 jaar toch weer voor het schrijven en spelen van eigen songs en is nog duidelijk verliefd op die jeugdliefde.

Troost start even gejaagd als overtuigend in het dreigende Old screen door, een song vol wraak met fatale afloop. Zijn bas en elektrische gitaar benadrukken de sfeer, maar die is vaak even effectief in semi-akoestische songs. Daarin speelt Troost akoestische gitaren, mandoline, harmonica, harmonium en soms bas, hoewel vrienden als bassist Mark Goldberg en percussioniste Debra Dobkin hem bijstaan.

In schijnbaar autobiografische songs zingt hij met veel empathie over mislukte relaties, al gelooft hij in het even mooie als weemoedige Close nog altijd in de liefde.

Dat zijn songs direct overtuigen komt ook door (more…)

Klassieke persoonlijkheid.

Met Mudshow, Cover their eyes en Chocolate paper suites maakte de Amerikaanse Krista Detor indruk op liefhebbers van ingetogen én spannende popmuziek in de VS en Europa. Detor en haar partner/producer/gitarist David Weber trokken daarop een wereld op van weemoed en verlangen. Die wordt bepaald door haar piano en omfloerste stem, die net zo makkelijk een stemming oproept als beschrijft.

Detor’s twaalf nieuwe zijn een logisch vervolg op die van Chocolate paper suites, want ook hier (more…)

Eigen wijs.

Wies Peeters haalde bij haar debuut in 2007 de pers als de Utrechtse postbode die stevig en rootsy rockte op Delivery in a moment. Toch werd het na dat door velen positief besproken eerste album lang stil en leek ze van de aardbodem verdwenen.

Peeters duikt nu echter op in Rotterdam, waar ze niet alleen haar naam veranderde, maar ook haar muzikale identiteit. Op de meeste van de tien eigen songs en een cover van Eric Kaz is de elektrische gitaar ingeruild voor (more…)

Eigen gezicht.

Dat het debuut van Flip Noorman uitkomt op het label van Jeroen Kant en Mathijs Leeuwis is uiterst logisch, want Noorman en de twee zelfbenoemde labelbazen zijn verwante zielen. Niet alleen zingen ze alle drie in het Nederlands, ze delen ook een voorkeur voor melancholie, gekte en sombere romantiek.

Bovendien hebben ze alle drie een voorkeur voor (more…)

Pijnlijk stralend.

Op haar tweede plaat zingt Elizabeth Simonian elf songs waarvan zij sommige alleen schreef, maar de meeste met toetsenist gitarist Andreas Suntrop of Thierry Castel, die beiden uit de jazz afkomstig zijn.

Met Simonian voelen de twee zich echter ook hoorbaar thuis in haar hoogstpersoonlijke mengsel van roots, singer-songwriter en popmuziek. Samen schreven ze melodieën die zich direct in je geheugen vasthaken.

Dat komt ook door Simonians slepende, expressieve zang: (more…)