Stagger Lee STAG-250411
Mijlpaal.
De derde cd van the Shiner Twins is direct verbonden met het onverwachte overlijden van bassist Dick Wagensveld. In deze dertien songs vormt hij met drummer Jody van Ooijen echter nog de ritmesectie achter zangers/gitaristen Richard van Bergen en Jac Hustinx, die net als op All In Store en Southern Belles de composities broederlijk delen.
Vanaf Hustinx’ ingetogen, autobiografische opener blijkt duidelijk dat de vier Continue reading
Klassiek.
In de tien nieuwe songs op zijn tweede cd maakt de Amerikaanse singer-songwriter Joe Iadanza een grote stap vooruit.
Veel ingetogener dan op zijn overigens goede debuut Traveling Salesman blijft Iadanza deze keer veel dichter bij folk dan bij roots Opvallend is de totale afwezigheid van up-temposongs ten gunste van ballads, al neemt Iadanza in de teksten even categorisch stelling als op die eerste.
Vanaf opener Skin And Bones tot slotsong American Dream bezingt hij net als klassieke folkhelden grote thema’s op een direct aansprekende manier: een soldaat wordt vermalen door de oorlog, een man met twee banen wordt vermalen door de economische crisis, een zoon vergelijkt zijn leven met dat van zijn gestorven vader en een muzikant op tournee verlangt naar zijn geliefde thuis.
Muzikaal zijn alle songs erg ingehouden: Continue reading
Verder in het doolhof.
Na No Such Place uit 2001 is Drill A Hole In That Substrate And Tell Me What You See White’s derde cd. Evenals op zijn debuut uit 1997 doen bassist David Piltch en blazer Ralph Carney mee, net als Joe Henry, die zes nummers produceert. Aimee Mann zingt koortjes in het openingsnummer, terwijl White voor door hemzelf geproduceerde songs o.m. Mary Gauthier, the Sadies en Oh Susanna vroeg.
Ondanks deze alternatieve sterrenparade heeft White een ijzeren greep op de elf nummers. Zijn sprookjesachtige, hypnotiserende muziek zit opnieuw vol toetsenflarden, saxofoons, belletjes en vervormde stemmen. Deze intieme gelaagdheid contrasteert heftig met de melancholieke, soms pijnlijk openhartige teksten over zijn stuklopende relatie en de liefde voor zijn dochter. Continue reading
Praise!
Deze vierentwintig tracks bevattende cd van het gerenommeerde Smithsonian Institute biedt een rijk overzicht van de ontwikkeling van gospel, van a capella solozang tot grote koren en van historische field recordings tot recente studio-opnamen.
Naast veel onbekende uitvoerenden zijn ook Lead Belly en Sonny Terry opgenomen. Toch vormen juist die vele vergeten zangers en zangeressen de verrassing. Continue reading
Schatkamer.
Eerder releasede dit in compilaties gespecialiseerde Engelse label al Saturday Night Fish Fry en New Orleans: The Original Sound Of Funk 1960-1975. Dat zijn eveneens onmisbare verzamelaars vol (obscure) singles uit dat Amerikaanse muziekmekka.
New Orleans Funk Volume 2 bevat opnieuw vijfentwintig nummers daterend van 1956 tot 1974. Daarbij zijn bekende namen als Cyril en Art Neville, Allen Toussaint en the Meters, maar ook totaal onbekende als Warren Lee of Joe Chopper en de net weer opgedoken soulzangeres Betty Harris. Continue reading
Florida’s fijnste.
Binnen Mofro voert JJ Grey nu al voor de vierde keer strak de regie. Daarom voegde de zanger-gitarist na twee cd’s zijn naam toe aan de groepsnaam. Toch zijn ook slidegitarist Daryl Hance en co- producer Dan Prothero vanaf het debuut bepalend voor het broeierige groepsgeluid.
Die lui groovende swampy funk in Grey’s elf eigen songs en de obscure cover Everything Good Is Bad heeft opnieuw de onnadrukkelijke muzikale invloed van Tony Joe White-op-zijn-best. Continue reading
Volle netten.
Na het muzikaal uitbundige Live In De Kleine Komedie uit 2005 verlegt Jeroen Zijlstra zijn koers enkele graden. In deze vijftien opnieuw met Nout IngenHousz-drums, Edwin Wieringa-bas, Rutger Molenkamp-sax en nieuwkomer Pieter Jan Cramer-toetsen opgenomen nummers laat de band ook meer weg dan op hun drie studio-cd’s.
De groepsleden stellen hun virtuositeit geheel in dienst van Zijlstra’s teksten, maar ook nu is er veel te horen: Continue reading
Funky aanklacht.
Mac Rebennack liet zich zelden inspireren door politiek. Een uitzondering was in 1969 Babylon, zijn tweede lp, maar daarna creëerde hij zijn eigen universum. Middelpunt was altijd het New Orleans van voor Katrina.
Op het kort na de overstroming verschenen Sippiana Hericane bezong Rebennack in zeven verweven nummers zijn verdriet. Zijn boosheid uitte hij daarna in incidentele songs met Tab Benoit’s Voices Of The Wetlands. In deze dertien songs ontlaadt die woede zich bijtender dan ooit. Deze zelfbenoemde “samurai of the holy lost cause” knauwt minachtend over wetteloze privébeveiligers na de storm en de moedwillig te kort schietende overheden. Ook bezingt hij vol spijt de uitzichtloosheid van de verdrevenen én van wie terugkwam maar alsnog opgaf. Continue reading
Levende geschiedenis.
Vanaf Stephen Stills’ opener For What It’s Worth hypnotiseert Mavis Staples de Hideout in haar geboorteplaats Chicago. De krasse 69-jarige wordt in een open productie slechts begeleid door een trio. Continue reading
Top Of The Hill.
Waits’ nieuwe is heel anders dan de theatercombinatie Alice en Blood Money van twee jaar geleden, waarop blazers en toetsen zorgden voor omfloerste melancholie.
In vijftien traditiegetrouw met echtgenote Kate Brennan geschreven nummers combineert Waits zijn hoogst eigen ketelmuziek, rauwer en vervormder dan ooit, met klein gehouden ballads. Hij sluit zo goed aan bij geestelijke voorganger Mule Variations, met even veel invloed van honderd jaar blues, folk en gospel. Continue reading
© 2024 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑