Category: rootsmuziek op radio, tv en internet (Page 1 of 84)

Zanger-gitarist Eric van Dijsseldonk heeft een tweede single uitgebracht van zijn op 31 januari verschijnende album ‘Half-time’.

Het is de van tinkelende gitaren voorzien en door hem zelf gezongen Beatles-koortjes ‘Do You Feel ‘, een song over verliefdheid en verlangen met een meeslepende melodie.

Na de lome ballad ‘Look at the Stars’ is het opnieuw een nummer dat nieuwsgierig doet uitkijken naar ‘Half-time’:

Neil Young heeft een liveversie van zijn ‘Pardon My Heart’ op zijn website gezet.

Dat is het slotnummer van ‘Zuma’ en is daarop altijd al een vreemd eendje geweest, maar dan wel een dat eigenlijk al meteen een zwaan was.

Het is net als slotnummer ‘Through My Sails’ veel akoestischer dan de andere nummers en had ook slechts een kleine rol in petto voor Crazy Horse: drummer Ralph Molina en bassist Billy Talbot zongen alleen de achtergrondkoortjes, terwijl Tim Drummond bas speelde.

Die drie ontbreken vanzelfsprekend op de versie die Young voor zijn haardvuur zittend opnam met een grote hond prominent op de voorgrond.

Dat doet aan de intieme intensiteit van de song over een spaak gelopen liefde niets af:

Americana UK’s Martin Johnson introduceert singer-songwriter Eric Devries voor het Britse publiek met een interview over diens recente album ‘Traveler’s Heart’ en vergeet daarbij niet te vermelden, dat het diens vijfde soloalbum is en dat hij ook nog deel uitmaakt van Ian Matthew’s Matthews Southern Comfort.

Johnson en Devries gaan uitgebreid in op het opnameproces van zijn nieuwe en de thematiek ervan:

‘Dust Chaser’,  het nieuwe album van VanWyck wordt niet alleen door de Nederlandse poppers lovend besproken.

Dat doet ook bijvoorbeeld Americana UK’s Janathan Aird, die in een stuk dat net zo enthousiast is als het lang is, in detail ingaat op zowel muziek als tekst van het vijfde album van VanWyck.

Hij brengt haar teksten niet alleen met elkaar in verband, maar interpreteert ze ook uitgebreid.

Al doende legt hij ook nog een link met haar vorige vier, zo VanWycks binnenkort plaatsvindende optreden in Londen ook promotend:

Vanavond is om 21:25 het eerste deel te zien van de vierdelige tv-serie ‘Dolly Parton for President’.

Die werd door Ilse DeLange en Frank Evenblij gemaakt voor omroep Max.

Daarvoor reisden de twee af naar Parton’s geboortestaat Tennessee en haar geboorteplaats Sevierville.

Daar proberen ze erachter te komen, waarom ‘iedereen’ dol is op Parton. ‘Jong en oud, republikein en democraat, ongeacht huidskleur: Dolly raakt iets universeel menselijks met haar muziek en persoonlijkheid’ is althans de stelling die de twee poneren als waarheid.

Parton is door haar bijna hysterische positiviteit natuurlijk een fenomeen, net zoals vanwege haar kinderlijke plezier in haar talloze cosmetische verbeteringen.

Of DeLange en Evenblij erin slagen aan dat beeld veel nieuws toe te voegen staat nog te bezien, want in deze aankondigingen staan daarvoor weinig aanknopingspunten:

Op zondag 6 oktober jl. was Roel Spanjers met zijn band te gast bij Leo Blokhuis op Radio 2.

Ze speelden daar twee songs van zijn nieuwe ‘Birdcatcher II’: ’Falling Short’ en ‘See Them Off’.

Spanjers en de zijn maakten daar de vele goede recensies van zijn album meer dan waar, inclusief degene die ik publiceerde.

Die songs zijn terug te luisteren en te zien via onderstaande links:

Nu fans nog tot november moeten wachten op de fysieke release van ‘Woodland’ is deze combinatie van songs en interview van Gillian Welch en Dave Rawlings voor de NPR extra interessant, al waren deze 53 minuten anders ook de moeite van het bekijken meer dan waard.

Welch en Rawlings vertellen niet alleen bijvoorbeeld over hun nieuwe song ‘Hashtag’, maar ook over de reden waarom het duo jarenlang alleen naar Welch heette en over de roemruchte geschiedenis van hun Woodland-studio, waar ooit de Nitty Gritty Dirt Band ‘Will the Circle Be Unbroken’ (1972) opnam en Neil Young ‘Comes a Time’ (1978), door een tornado werd verwoest in 2021 en hoe ze jaren besteedden aan het weer opbouwen van de studio.   

Ook spelen ze songs van die nieuwe: ‘Empty Trainload of Sky’ ‘Hashtag’, ‘Lawman’ en ‘Howdy, Howdy’. Ze zitten tegenover elkaar, zoals ze tijdens corona in hun woonkamer ook gezeten zullen hebben, hun nummer spelend alsof ze alleen voor elkaar bestemd zijn: het geluid is kaal, maar hun gitaren vullen elkaar aan en hun stemmen kringelen om elkaar heen en zo laten de twee horen én zien dat ze hun eigen muzikale universum hebben geschapen.

Ze sluiten af met het bloedmooie ‘What we Had’, dat muzikaal een meer dan oppervlakkige gelijkenis toont met Neil Young’s ‘Lotta Love’, van ‘Comes a Time’, inderdaad:

Op dinsdag 11 juni om 21:50 uur is de Blokhuis Extra-documentaire ‘Jesus Is Just Alright’ te zien op NPO Extra.

Daarin  kijkt Leo Blokhuis naar de kruisverbanden tussen de Bijbelse figuur Jezus van Nazareth en popmuziek.

Daarin is inderdaad bijvoorbeeld ‘Jesus is just alright’ te horen, een gospelnummer dat in de vroege jaren zeventig een hit werd in de versie van The Doobie Brothers.

Blokhuis koos ook nummers van Lenny Kravitz, U2, de Edwin Hawkins Singers, George Michael, Helen Reddy, Cliff Richard, Prince en maakte een minispecial rond het fenomeen Jesus Christ Superstar.

Ik ga deze vooraanstaande popprofessor niet voor de voeten lopen, maar zou toch graag meer obscure gospels willen horen als ‘Let Jesus Fix It’ van de Space Spiritual Singers, ‘Jesus is Listening’ van in de jaren vijftig nog piepjonge Candi Staton and the Jewel Gospel Trio, ‘Jesus Came at Midnight’ van de Kansas City Soul Revivers en de field recording ‘Jesus Going to Make up My Dying Bed’ van Horace Sprott, maar ook bijvoorbeeld ‘Baby King’ van Marc Cohn, en ‘I Want Jesus’ van het Sherman Holmes Project.

Er is maar een manier om er achter te komen of Blokhuis dat ook doet….

dinsdag 11 juni, 21:50 uur, NPO Extra

NPO 2 Extra is te zien op tv via kanaal 82, via de NPO-app of via www.npo.nl/npo2extra

Eerdere berichten over Leo Blokhuis vind in de de categorie rootsmuziek op radio, tv en internet, muziekboeken, concerttips en nieuws.

Vanavond om 21:50 uur is er een aflevering van Blokhuis Extra over Leon Russell te zien op NPO 2 Extra.

Deze altijd enigszins enigmatische figuur speelde vaak een rol op de achtergrond in de popmuziek,  maar wel een belangrijke.

Zo was hij in de jaren zestig lid van The Wrecking Crew, een groep studiomuzikanten die te horen was op allerlei belangrijke opnamen als die van de Byrds en de Beach Boys in de eerste helft van dat decennium.

Daarna was hij de bandleider van Joe Cocker tijdens zijn Mad Dogs and Englsimen-tournee en in die zin zijn kwade genius, want hij bracht hem naar verluidt aan de drugs.

Daarna speelde hij mee op The Concert for Bangla Desh van George Harrison en op veel soloalbums van diverse Beatles en anderen.

Ook bracht hij een aantal soloalbums en maakte hij een soort comeback in 2010 met een duoplaat met Elton John.

Hij kreeg zes gouden platen en twee Grammy Awards, werd verkozen tot lid van de Rock and Roll Hall of Fame en de Songwriters Hall of Fame.

De promo staat inmiddels uiteraard online:

Neil Young heeft de daad bij het woord gevoegd en tijdens het eerste optreden zijn Amerikaanse Loove Earth-tournee met Crazy Horse in San Diego de door hem aangekondigde langere versie van ‘Cortrez the Killer’ gespeeld, sterker nog: hij opende er zijn optreden mee.

Hij had daarbij dus het recent door hem teruggevonden couplet ingevoegd, maar dat was niet de enige reden dat hij er met zijn groep een klein kwartier over deed.

Het nummer kent immers ook in de studioversie een lange instrumentale opbouw en die duurde deze keer maar liefst zes-en-een-halve minuut, die Young en de zijnen traditiegetrouw besteedden aan het zoekend soleren, waarbij drummer Ralph Molina er overigens een paar keer tamelijk naast zat.

Dat maakt voor de magie die Young, Molina, bassist Billy Talbot en gitarist Micah Nelson, de vaste vervanger van Nils Lofgren, gezamenlijk oproepen helemaal niets uit: ze gaan volkomen op in de muziek en spelen meditatief voor zichzelf, zich schijnbaar onbewust van de aanwezigheid van het publiek.

Na dat nieuwe, oude couplet bereikte die collectieve trance op het podium een hoogtepunt.

Hoewel de beelden blijkbaar zijn gemaakt vanuit de zaal, is het geluid boven verwachting goed en dus slaat bij de fans de ontroering ook ongetwijfeld toe, al idealiseert Young de Inca-samenleving behoorlijk: