Category: recensies pop (Page 4 of 5)

Eigen stem.

Toetsenist/zanger Vince Melamed schreef door de jaren heen hits voor Trisha Yearwood, Tina Turner, Jimmy Buffett en anderen. Tegelijkertijd was hij muzikant voor artiesten als the Eagles, Dan Fogelberg, Bobby Womack en Bob Dylan.

Dat verklaart ook dat de tien songs die nu op zijn eerste eigen cd staan, geschreven zijn tussen 1990 en 2009. Door de dood van zijn ouders besefte Melamed dat hij onder zijn eigen naam de songs wilde opnemen die door anderen soms tot hits waren gemaakt.

Naast die vooral door country-artiesten gezongen nummers staan er ook vier nieuwe songs op zijn cd. Continue reading

Klik.

Scott Kirby maakt alweer twintig jaar fulltime muziek en Row Me Home is zijn zesde cd sinds 1993. Ook doet de ex-politiek consultant 150 tot 200 optredens per jaar, maar de in Florida wonende Amerikaan is hier volkomen onbekend.

In deze elf eigen songs blijkt hij een geroutineerd en geïnspireerd zanger/gitarist. Hij combineert in soepele melodieën invloeden uit singer-songwriter en pop met vleugen rock, jazz en roots. Continue reading

Hoofdact.

Op hun vierde cd spelen de leden van Coparck tien songs in amper vijfendertig minuten. Dat levert zowel korte als complexe popsongs op. Marcel van As – drums, Rik Hansen – bas, Maurits de Lange – toetsen, Odilo Girod – gitaar/sampler/zang doen al niet anders sinds hun tweede cd Few Chances Come Once In A Lifetime uit 2005 en gaan daar ook mee door met  nieuwkomer Gijs Coolen –gitaar.

Even leek het er bij die tweede op dat de band een groter publiek bereikte, omdat een fabrikant van minder vette kaas World Of Tomorrow gebruikte voor een tv-commercial. Hoewel een song van de al even onbekende José Gonzalez in een commercial voor tv’s hem wereldwijde bekendheid bezorgde, lukte het deze kaasboer niet Coparck een Nederlandse household name te maken. Continue reading

John Batdorf lijkt een debutant, maar brak in de jaren zeventig al bijna door met Batdorf & Rodney. Die groep maakte twee lp’s, terwijl ze later ook in de groep Silver een hits scoorden. Daarna bleef Batdorf actief als songschrijver en als producer/componist voor mzuek voor tv-series. Ook bracht hij in de jaren negentig vier cd’s uit met Michael McLean.

Zijn solo-ep Side One en zijn solo-cd Home Again leidden tot Old Man Dreamin’, waarvoor hij opnieuw schreef met McLean. Hun jarenlange ervaring resulteert in elf songs waarin Batdorf countryrock en folk mixt met aanstekelijke melodieën.

Ondersteund door een rootsy band zingt Batdorf  kristalzuiver én emotioneel teksten waarin hij zijn persoonlijke leven combineert met maatschappelijke betrokkenheid. Ook de gelaagde close harmony-koortjes en de felle gitaren maken het een cd zoals er te weinig gemaakt worden.

****

www.johnbatdorf.com

Volle bloei.

Brabander Eric van Dijsseldonk maakt al jaren popmuziek, eerst in de Smalltown Romeos en daarna solo, maar brak ook met zijn prachtige, introspectieve cd 33 1/3 niet door. Nu verrast hij net als andere Brabantse songwriters met Nederlandstalige songs, die ook stevig wortelen in de Engelse poptraditie. Hij mixt zijn voorkeur voor natuurlijke melodielijnen à la Crowded House steevast met Americana. Shiner Twins-drummer Nicky Hustinx en bassist Harmen de Bresser brengen die onmiskenbaar rootsy accenten in. Ook zij speelden bij rootsfather JW Roy, net als oude vriend/producer Gabriël Peeters, co-gitarist Ruud van den Boogaard en Van Dijsseldonk zelf.

In veel songs combineert Van Dijsseldonk zijn grote gevoel voor melodie met melancholie: Continue reading

Sign Of Life telt slechts zeven songs. Daarin blijkt Brewbaker blijkt een jazzy singer-songwriter met een luie timing. De veelzijdige gitarist/bassist/toetsenist haalde zijn inspiratie uit fusion én singer-songwriter, met onverwachte tempowisselingen en originele koortjes. Zijn emotionele gitaarsolo’s en incidentele solo’s van saxofonist Brian Graham maken deze ep af.

***
www.davidbrewbaker.com

Popprofessor.

Nik Freitas heeft al drie hier onopgemerkte cd’s op zijn naam. Misschien hadden we ook nooit van deze vierde gehoord, als Bright Eyes-voorman Conor Oberst hem inmiddels niet inzette als gitarist. Diens Team Love-label brengt dan ook Freitas’ vierde uit.
De man die ooit fotograaf was van een skateboardblad speelt in zijn tien nieuwe eigen songs  traditiegetrouw weer alle instrumenten zelf. Zijn nummers zijn desondanks veel verzorgder dan die van zijn baas. Continue reading

Prachtpop.

Toen in de vroege jaren tachtig pure pop hevig uit was, richtten gitaristen Jan van der Plas en Gijs van der Bent, drummer Jan van Egmond en bassist Marc Laman Les Zazous op.

Hun eerste single, Chain Gang, haalde in 1984 VARA’s Verrukkelijke Vijftien. De ster van de Katwijks/Leidse band rees snel door de vele optredens, terwijl de toonaangevende BBC-dj John Peel Another Town de Engelse indie chart indraaide. Continue reading

Pure pop met klasse.

Al is dit het debuut van een groep, het is toch vooral Koen Renders die de dienst uitmaakt in de nieuwe band die hij en zijn muzikale kompaan Herman Acke begonnen zijn. Renders schreef namelijk alle nummers, zingt, speelt akoestische gitaar en toetsen. Ondersteund door Acke op dobro, lapsteel, akoestische en elektrische gitaar, de ervaren drummer Niko Westelinck en de idem bassist/klarinettist Peter Thijs, verkent hij 12 keer de traditie van de klassieke popsong.
Zijn nummers overschrijden vaak de drie minuten niet en slechts twee maal die van vier, maar in die tijd slaagt Spencer the Rover erin mooie nummers neer te zetten. Continue reading

Exportkwaliteit.

Op deze tweede verbreden gitarist/zanger Koen Renders, lead-gitarist Herman Acke, drummer Niko Westelinck en bassist Peter Thijs voorzichtig de horizon van hun debuut in eigen beheer.
Opnieuw zijn er invloeden van de Beatles. One Stepen Know kennen Ringo Star’s karakteristieke drums en het eerste heeft bovendien Beatle-koortjes van Renders en Sarah Bettens. Ook de lengte van de compacte songs is klassiek: vier blijven onder de drie minuten en vier onder de vier. Voor het eerst echter zijn drie nummers door Americana geïnspireerd: een ingehouden swingend Without You, het van springerige piano-injecties voorziene Waiting en het vrolijk voortbonkende My Wife.
Aangevuld met toetsenman Steven Cornille vermijdt de band steeds zorgvuldig de slaafse navolging. Continue reading