wonderschone weemoed
In 2021 maakte My Blue Van-zanger Bas Beenackers zijn solodebuut met de ep Man: daarop stonden vier eigen nummers en ‘Polly’, een nummer van de vroege countryrock-formatie Dillard & Clark dat Gene Clark schreef, een van de oer-Byrds.
Beenackers maakte zich Clark’s song eigen door die net zo kaal te spelen als zijn eigen composities: zichzelf begeleidend op akoestische gitaar zingt hij meer voor zichzelf dan voor wie het album opzet.
In zijn teksten stelde hij zichzelf dan ook de wezenlijke vraag wat een man een man maakt zonder daarop direct pasklare antwoorden te hebben.
Dat leverde een muzikaal en thematisch samenhangende, zeer introverte ep op, maar Beenackers was nog niet klaar met die songs: hij combineerde ze op dit album met vijf nieuwe. Die nam hij op met
een blazerssectie bestaande uit Louk Boudesteijn, Patrick Votrian, Floris van der Vlugt, Simon Akkermans en Romain Bly. De laatste schreef er ook de stemmige arrangementen voor.
Die geven de songs meer diepte, al bewijst Beenackers in zijn vijf solo gespeelde en gezongen songs die niet nodig te hebben om te overtuigen. De blazers transformeren zijn sombere songs echter nog sterker tot een combinatie van kamermuziek en begrafenisstukken.
Dat desolate decor versterkt Beenackers’ klagelijke stem, doordat ze er naadloos bij aansluiten en er tegelijk een contrast mee vormen: waar hij zich nog lijkt te verzetten tegen zijn door hem bezongen lot, laten zij horen dat er geen ontkomen aan is.
Beenackers sluit op die manier aan bij groten als Nick Drake en Mark Hollis’ late Talk Talk en diens soloalbum en maakte zo een even intiem als melancholiek meesterwerk.
*****
Eerdere berichten over Bas Beenackers vind je in de categorie Nieuws.