GG Records/Border GG43
wat een band!
De muzikale weg van de Zweedse zanger-gitarist Jesper Lindell is grillig: hij zat in een groep die ‘King Harvest’ heette naar het nummer van The Band, nam een album op voor BMG dat niet beviel en dus niet uitkwam, toerde als gitarist met Bryan Ferry en nam daarna in 2017 de EP ‘Little Less Blue’ op, opnieuw voor BMG. Daarvan vond ‘Moving Slow’ respons op Spotify.
Dat leverde het budget op voor een opvolger, maar degenen die in hem geloofden ruimden het veld en weer verdween daarmee BMG’s vertrouwen in hem. Dat spreadsheetmanagement dwong hem ertoe zijn contract af te kopen en in 2019 ‘Everyday Dreams’ zelf uit te brengen.
Zijn internationale tournee daarna werd geannuleerd toen corona uitbrak en ook speelde Lindell’s nierziekte zo op, dat een transplantatie noodzakelijk bleek. Toch bracht hij het met een groep opgenomen album ‘Twilights’ (2022) uit en ‘Windows Vol. 1’, een solo-EP (2023).
Al verwerkt hij zijn inspiratie wel hoorbaar op zijn eigen manier, hij is op die albums
schatplichtig aan The Band en Van Morrison. Dat geldt ook voor tien songs van zijn derde volledige album, want het geluid van zijn nieuwe band wordt bepaald door orgel, accordeon en blazers, terwijl gitaarsolo’s kort en puntig zijn en zijn stem gepijnigd.
Zijn zang en uitspraak zijn bovendien door en door Amerikaans en zijn melodieën zijn vaak slepend en gedragen, terwijl het titelnummer melodisch verwijst naar ‘The Night They Drove Old Dixie Down’. Ook veranderde hij Thin Lizzy’s ‘Honesty Is No Excuse’ van hun naamloze debuut uit 1971 in een rootsepos. Zo reist Lindell nu al meer dan zes jaar door de grote traditie van het Amerikaanse zuiden, terwijl hij die tegelijk op grootse wijze naar zijn hand zet.
****