In Kippenvels zoveelste jubileumaflevering hoor je dus weemoedige én feestelijke songs van Meschiya Lake and the Little Big Horns en Chris Whitley, Anders Osborne en Bonnie Raitt en nieuw of recent werk van Ad Vanderveen en Philip Kroonenberg, Riany Plus en Edie Carey, Jennifer Porter en de Leif de Leeuw Band.

het een-tweetje draai ik drie songs waarin de pas overleden gitarist en producer Jean-Marie Aerts letterlijk en figuurlijk een rol speelde en in De rode draad zitten vijf songs van de familie Staples, gospelgrootheden: de Tsples Singers natuurlijk, maar ook solowerk van gospelkoningin Mavis en van ‘Pops’ Staples, inderdaad vader én oprichter van deze mythische gospelgroep.

Dat is dus deze week alweer twee uur muziek voor wie wil luisteren!

tot vanavond om acht uur, tot Kippenvel!

De genomineerden voor het lidmaatschap van de Rock & Roll Hall of Fame voor dit jaar zijn bekend gemaakt.

Voor luisteraars naar Kippenvel zit daar weinig bij, want het is weer een bont scala aan genres en artiesten, hoewel sommigen die naam niet verdienen: zo is Cher al heel lang belangrijker als uithangbord voor de cosmetische industrie dan voor de muziek, ook gezien haar verschrikkelijke dancehits van de laatste jaren.

Op het belang van sommige anderen wil ik niets afdwingen, maar alleen van Big Mama Thornton kan ik warm worden.

Ook constateer ik maar weer eens dat de bezetting van Little Feat onder Lowell George raadselachtig genoeg opnieuw ontbreekt, al zou de schok zo langzamerhand groter zijn als die mythische groep wel werd verkozen:

Singer-songwriter Amos Lee blijkt een eerbetoon te hebben opgenomen aan Southern singer-songwriter Lucinda Williams.

Hij coverde twaalf van haar songs voor zijn album ‘Honeysuckle Switches: the Songs of Lucinda Williams’, dat vrij onopgemerkt uitkwam aan het eind van december 2023.

Na zijn in 2022 verschenen album ‘My Ideal ( a Tribute to Chet Baker Sings)’ is dat dus een tweede keer dat Lee een van zijn iconen eert, al liet hij de trompet op dat album over aan Anwar Marshall.

Zijn voorliefde voor Williams dateert al van lang geleden, want al in 2011 zong ze al mee in ‘Clear Blues Eyes’ Op ‘Mission Bell’, terwijl hij regelmatig nummers van haar zong tijdens zijn optredens.

Toch is dit album onverwacht in die zin, dat hij de genres singer-songwriter en roots vaarwel had gezegd op zijn albums ‘Spirit’ (2016), ‘My New Moon’ (2018) en ‘Dreamland’ (2022), waarop hij een soort combinatie van breed georkestreerde popmuziek en soul maakte.

Lee keert op ‘Honeysuckle Switches: the Songs of Lucinda Williams’ door de spaarzame, akoestische muziek namelijk terug naar het geluid van  de albums ‘Mission Bell’ (2011) en ‘Mountains of Sorrow, Rivers of Song’ (2013). Daarbij volgt hij hoorbaar de zanglijnen van Williams in haar originelen, net zoals hij eerder het geluid van Chet Baker integer reproduceerde.

Toevallig of niet, of ‘Mission Bell’ zong Williams me in ‘Clear Blue Eyes’…

De respectvolle aanpak van Lee levert een even intiem als integer album op met als bijkomend voordeel dat de teksten van de door de jaren heen steeds onverstaanbaarder zingende Williams nu kristalhelder klinken.

de tracklist:  

Little Feat heeft een tweede nummer uitgebracht van ‘Sam’s Place’, het voor 17 mei aangekondigde bluesalbum dat de groep opnam in de Sam Phillips-studio in Memphis.

‘Can’t Be Satisfied’ is een door de band grondig afgestoft nummer van Muddy Waters.

Opvallend is het heldere geluid van de opname, iets waaraan het in ieder geval op het laatste studioalbum ‘Rooster Rag’ weleens ontbrak. Daardoor komen de solo’s van Scott Sharrard en Bill Payne goud tot hun recht, maar vooral Sam Clayton’s viriele grom is indrukwekkend, al is dit ritme op zich niet verrassend, net zo min als dat van het al eerder uitgebrachte ‘You’ll Be Mine’.

Een opvallend detail is verder, dat bassist Kenny Gradney een Led Zeppelin-shirt draagt:

Op 10 mei as. komt een live-album van de Staple Singers uit: ‘Africa 80’.

Daarop staan inderdaad opnamen van een Afrikaanse tournee die de fameuze Amerikaanse gospelgroep in 1980 ondernam en die werd gesponsord door de Amerikaanse regering.

Hoewel de opnamen zijn gerestaureerd en opnieuw gemasterd, bevat dit album maar tien nummers, zodat je je kunt afvragen of de wereld erop zit te wachten, al schreef Tim Dillinger-Curenton nieuwe liner notes, waarin hij er ongetwijfeld in geslaagd is de geschiedenis van de groep en het belang van context te voorzien en de tournee en de opnames te ontleden.

Ze zongen toen hits als ‘Respect Yourself’ en klassiekers als ‘Will The Circle Be Unbroken’, maar helaas ook songs als ‘Easy On Down The Road’uit ‘The Wiz’ en ‘A House Is Not A Home’ van Burt Bacharach en Hal David, waarmee een tweede vraag opdoemt: zijn gospelfans van vandaag blij met die pogingen van de groep om over te steken naar een poppubliek?

Het zal niet toevallig zijn dat het uitkomt bij een label dat Omnvore Recordings heet…

Dit is in ieder geval de songlist:

Neil Young heeft Graham Nash recent een acetaatpersing gestuurd van het concert dat Crosby, Stills, Nash & Young in 1969 gave in de Fillmore East in New York.

Dat vertelde Young in een zoom-sessie met de voor zijn website betalende fans.

Blijkbaar heeft Young dat samen met Stephen Stills gemixt, nadat Rhino digitale bestanden had gemaakt van de originele tapes.

Die konden niet door Young’s beugel en hij wilde er dan ook niet meer naar luisteren, doordat er veel geluid niet meer in te horen was, maar nadat ze de analoge tapes hadden teruggevonden, konden ze daarmee aan de gang.

Young zei er dit over: ‘It sounds like God. It’s amazing. There’s an 18-minute ‘Down The By The River’ on there that’s maybe the best ‘Down By The River’ ever. Stills is just smokin’ it. I think I might have already smoked when we started off, so it was a lot of fun.’

Eerdere berichte over Crosby, Stills, Nash en Young vind je in de categorie nieuws.

Mijn recensie van ‘Déjà Vu, 50th Anniversary Edition Deluxe ’vind je in de categorie singer-songwriter.

Vanaf 8 mei as. is de originele Bealtes-documentaire ‘Let It Be’ te zien op Disney+.

De door regisseur Michael Lindsay-Hogg gemaakte documentaire is ook al gerestaureerd door Peter Jackson, de man die ook verantwoordelijk was voor het ruim zeven uur durende ‘Get Back’, in feite een uitbreiding van Lindsay-Hogg’s film.

Linday- Hogg wijt de negatieve reputatie van zijn documentaire aan het feit dat die in première ging vlak nadat de Beatles uiteen waren gegaan: ‘ ‘Let It Be’ was ready to go in October/November 1969, but it didn’t come out until April 1970. One month before its release, The Beatles officially broke up. The people went to see ‘Let It Be’ with sadness in their hearts, thinking, ‘I’ll never see the Beatles together again. I will never have that joy again, and it very much darkened the perception of the film.

But, in fact, how often do you get to see artists of this stature working together to make what they hear in their heads into songs? And then you get to the roof, and you see their excitement, camaraderie, and sheer joy in playing together again as a group and know, as we do now, that it was the final time, and we view it with the full understanding of who they were and still are and a little poignancy. I was knocked out by what Peter was able to do with Get Back, using all the footage I’d shot 50 years previously.’

Ook Jackson is erg positief over de oorspronkelijke film en betoont zich een rare gentleman: ‘I’m absolutely thrilled that Michael’s movie, ‘Let It Be,’ has been restored and is finally being re-released after being unavailable for decades. I was so lucky to have access to Michael’s outtakes for ‘Get Back,’ and I’ve always thought that ‘Let It Be’ is needed to complete the Get Back story. Over three parts, we showed Michael and the Beatles filming a groundbreaking new documentary, and ‘Let It Be’ is that documentary — the movie they released in 1970.

I now think of it all as one epic story, finally completed after five decades. The two projects support and enhance each other: ‘Let It Be’ is the climax of ‘Get Back’, while ‘Get Back’ provides a vital missing context for ‘Let It Be’.

Michael Lindsay-Hogg was unfailingly helpful and gracious while I made ‘Get Back’, and it’s only right that his original movie has the last word … looking and sounding far better than it did in 1970.’

Eerdere berichten over de Beatles vind je in de categorie nieuws.