Roxy Music-voorman Bryan Ferry heeft de helft van zijn muziekrechten verkocht aan de Iconic Artist Group.

Het betreft zowel zijn songs voor Roxy Music als zijn solowerk en, zoals te doen gebruikelijk, het gebruik van zijn naam en zijn portretrecht.

Uiteraard is Ferry heel gelukkig met de verkoop, maar wat die helft nu zo ongeveer precies oplevert, is onbekend:

Little Feat heeft het eerste nummer vrijgegeven van het aankomende bluesalbum.

Dat komt uit op 17 mei en gaat ‘Sam’s Place’ heten. Het is opgenomen in Sam Phillip’s studio in Memphis, een van de echte bluessteden en is het eerste studioalbum van de groep in twaalf jaar.

Daarop staan negen covers en een door Sam Clayton, Fred Tackett en Scott Sharrard geschreven nummer: ‘Milkman’.

Opvallend is dat Sam Clayton alle songs zingt, iets wat hij hoogst zelden doet. Alleen daardoor is het al een onverwachte keuze, want Tackett, Bill Payne en Sharrard zongen tijdens de huidige tournee ieder meer dan hij, maar Clayton blijkt nog steeds over die kenmerkende grom te beschikken die ‘Spanish Moon’ ooit mede zo goed maakte.

Op ‘Long Distance Call’ zingt good old Bonnie Raitt met Clayton mee.

Aan ‘You’ll Be Mine’ mankeert gelukkig op zich helemaal niets: het is zo’n snelle, swingende (rock)song zoals Little Feat ze al eerder opnam als lekker niemendalletje, compleet met Payne’s hamerende piano, stuiterende blazers en een gierende slidegitaar. Opvallend is ook, dat de groep het sneller speelt dan Howlin’ Wolf dat deed:

Ritmisch is er overigens niet veel aan te beleven, dus hoe de rest gaat klinken, is de vraag. Dit is in ieder geval de setlist:

Op 19 april verschijnt de Best of Bruce Springsteen, een compilatiealbum waarop zijn label Sony zijn hele carrière samenvat vanaf zijn debuut ‘Greetings from Asbury Park, NJ’ tot en met ‘Letter To You’ uit 2020 in achttien nummers.

Dat lijkt me hoe dan ook een moeilijke opgave en Sony vindt dat blijkbaar ook, want er komt ook een digitale versie van 31 nummers.

Of dat genoeg is, is een vraag die ik graag aan overtuigde Springsteen-fans laat

Het zal in ieder geval geen toeval zijn, dat Springsteen en zijn E Street Band ok op tournee gaan, al kun je natuurlijk ook afvragen, welke concertbezoeker deze nummers nog niet heeft:

De erven van Sinead O’Connor zijn boos op Donald Trump, doordat hij tijdens verkiezingsbijeenkomsten ‘Nothing Compares To U’ heeft laten draaien.

Samen met haar platenmaatschappij Chryslais eiden e dat hij daar onmiddellijk mee stopt.

In een gezamenlijke verklaring staat dat O’Connor ‘disgusted, hurt and insulted’zou zijn, als ze ervan wist en daar is geen woord Frans bij, ook niet bij d erest van de tekst:

In Kippenvel 793 hoor je eindelijk weer eens songs van Little Feat en de Beatles, Iris Penning en VanWyck, nieuw werk van Zwardsick en Vera van der Poel, Rieany Plus en Jesper Lindell, Sem Jansen samen met Leif de Leeuw en Gerco Aerts.

In het Een-tweetje hebben we het over Colorado na de uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof met songs van Alela Diane, Manassas natuurlijk en Rachel Garlin en in de Rode draad in het tweede uur van Kippenvel zet ik de schijnwerper op T-Bone Burnett, de enigszins enigmatische singer-songwriter en producer.

Dat is dus deze week weer eens twee uur muziek voor wie wil luisteren!

tot vanavond om acht uur dus dus, tot Kippenvel!

Op 15 april verschijn een tribute-album waarop Lou Reed wordt geëerd.

Daarop zijn onder anderen Joan Jett tand the Blackhearts, Rosanne Cash, Lucinda Williams en Keith Richards te horen in songs van Reed.

Richards nam heel toepasselijk ‘I’m Waiting for the Man’ op, een nummer van ‘The Velvet Underground & Nico’, het debuut van de Velvet Underground uit 1967 en de eerste groep waarin Reed opdook.

Dat destijds door Reed gezongen nummer gaat over het wachten op een drugsdealer en het moet Richards weinig moeite hebben gekost zich weer in die positie in te leven.

Zo te zien nam hij het op met een paar leden van zijn X-pensive Winos: drummer Steve Jordan, toetsenist Ivan Neville zijn in ieder geval in het verfilming van de even nonchalante als karakteristieke rocksong die Richards ervan maakte.

Opvallend is wel, dat het tempo van het en dat van deze versie identiek zijn, maar dat het origineel veel jachtiger klinkt door de staccato piano, die hier ontbreekt ondanks de schijnbaar ijverig pingelende Neville. Ook Reed’s karakteristieke geknauw evenaart Richards niet.

Het nummer kwam al uit op 2 maart jl, de dag dat Reed geboren werd, maar dat was me even ontgaan:

Op 15 maart as. verschijnt een nieuw album van Daniël Lohues.

Het gaat met hem kenmerkende gevoel voor understatement ‘Nou’ heten.

Het moet wel een gevarieerd album worden, waant sommige songs nam hij solo op, maar andere met drummer Ruben van der Velde, bassist Reyer Zwart en gitarist Bernard Gepken.

Enkele songtitels zijn ‘Diepe in ’t Bargerveen’, ‘Ojee, daar gaan we weer’, ‘Asof er gien wark in de wereld is’, ‘Zingen ist wee keer bidden’ en ‘De Emmenaar en de olifant’.

Dat laatste nummer is afgelopen vrijdag uitgekomen als eerste single en het is te hopen dat het niet representatief is voor het album, want het is zowel muzikaal als tekstueel een niemendalletje dat het niveau van een terloopse anekdote niet overstijgt:

Vera van der Poel heeft het releaseconcert van 2 maart voor haar EP ‘Consolation Songs’ moeten uitstellen.

Ze zou met haar band optreden in Zaal 100, de Wittenstraat 100 in Amsterdam, maar ze was niet voldoende hersteld van een aanhoudende griep, die ook op haar stem was geslagen.

Zo gauw als mogelijk, komt ze met een nieuwe datum voor dat concert.

Eerdere berichten over Vera van der Poel en Divera vind je in de categorieën nieuws en concerttips.

De recensie van ‘Love & Taboo’, het album dat Van der Poel maakte onder de naam Divera, en van haar nieuwe, onder eigen naam opgenomen ‘Consolation Songs’ vind je in de categorie recensies singer-songwriter.