Alan Edwards doet in zijn memoires een boekje open over David Bowie en andere sterren met wie hij werkte.

Edwards was namelijk niet alleen de pr-man voor Bowie, maar ook voor de Rolling Stones, Prince, Britney Spears, Amy Winehouse en anderen. Hij richtte The Outside Organisation op, een pr-firma die groot werd onder zijn leiding.

In zijn ‘I Was There: Dispatches from a Life in Rock and Roll’ schrijft hij over de hoogtepunten in zijn pr-bestaan, of de dieptepunten natuurlijk: ook zijn kantoor werd op vakkundige wijze gesloopt door Keith Moon, de drummer van The Who, al arriveerde die met een hoge hoed op, een monocle in en een wandelstok.

Ook vertelt hij over het bizarre selectieproces waaraan Mick Jagger en daarna Keith Richards hem onderwierpen voor hij in de jaren tachtig hun pr mocht behartigen: het zou de twee Stones tegenwoordig op een hele reeks rechtszaken komen te staan wegens vergaande willekeur en wreedheid, terwijl hij er bovendien een fooi voor ontving…

Voor Bowie werkte hij vanaf 1983 bijna veertig jaar. Over hem vertelt hij enkele liefdevolle anekdotes, zoals hoe Bowie zich vermomde als hij over straat ging: hij droeg een pet en onder zijn arm een Griekse krant. Volgen Bowie werkte dat laatste perfect: wie een Griekse krant bij zich had, kon immers onmogelijk die beroemde Engelse popzanger zijn…

Ook vergelijkt hij Nick Cave met Bowie en komt Cave daar niet slecht uit:

Continue reading

Hoewel drummer Bill Berry, bassist Mike Mills, gitarist Peter Buck en zanger Michael Stipe bij verschillende gelegenheden beweerden dat ze nooit meer gezamenlijk als R.E.M. zouden optreden, kwam dat er toch van.

Tijdens de ceremonie waarbij ze officieel lid gemaakt werden van de Songwriters Hall of Fame sprak Stipe namens de vier. Hij zei onder meer het volgende:

‘Writing songs and having a catalog of work that we’re all proud of that is out there for the rest of the world for all time is hands-down the most important aspect of what we did. Second to that is that we managed to do so all those decades and remain friends. And not just friends, dear friends.’

Daarna speelden ze tot ieders verrassing ‘Losing My Religion’, zonder enige twijfel hun grootste hit.

Dat deden ze op akoestische instrumenten die ze na de inhuldiging tevoorschijn haalden, maar wie goed luistert, hoort hoe Stipe een voor de gelegenheid aangepaste tekst zong.

Hoewel er alle reden is om het gebruik van mobiele telefoons tijdens optredens te vervloeken, zijn deze beelden toch meegenomen:

Continue reading

Van The Deslondes is een eerste single verschenen van hun album ‘Roll It Out’.

‘Take Me Back’ is een feestelijk swingend nummer met rock ‘n’ roll-invloeden én meeslepende meerstemmige zang, een van de karakteristieken van de vijfmansgroep uit New Orleans.

De clip ervan bevat ook beelden uit het begin van de groep, zo’n twintig jaar geleden:

Continue reading

Filmregisseur David Lynch dankt zijn faam in belangrijke mate aan de serie en de film ‘Twin Peaks’, al regisseerde hij in een verder verleden ook een hele reeks indrukwekkende speelfilms: ‘Eraserhead’ (1977), ‘The Elephant Man’ (1980),  ‘Blue Velvet’ (1986) en ‘Mulholland Drive’ (2001). Daarna maakte hij ook onder eigen naam eerder al twee soloalbums waarop zangeres Chrystabell ook al meedeed.

Die albums lagen in het verlengde van de door Angelo Badalamenti gecomponeerde filmmuziek van die tv-serie, maar misten de beelden. Daardoor werden ze niet het succes dat Lynch voor ogen moet hebben gehad.

Chrystabell speelde ook al de rol van geheim agent Tammy Preston in ‘Twin Peaks: The Return’.

Nu heeft hij opnieuw een album met haar gemaakt. Ze blijkt dus wel zo ongeveer zijn muze te zijn.

 Dat album heet ‘The Cellophane Memories’ en komt op 2 augustus uit.

Afgaand op ‘Sublime Eternal Love’, het eerste vrijgegeven nummer, heeft zij hoorbaar opnieuw naar Cruise geluisterd, net zoals Lynch de twee albums met filmmuziek uit ‘Twin Peaks’ nog maar eens opzette:

Continue reading

Deze herfst komen de postume memoires uit van Lisa Marie Presley, de enige dochter van Elvis en Priscilla Presley.

Daarbij trad haar dochter Riley Keough op als coauteur. Lisa Marie Presley schreef haar herinneringen namelijk niet op, maar sprak ze in.

De door Keough uitgeschreven banden gaan als boek ‘From Here to the Great Unknown: A Memoir’ heten en dat komt op 15 oktober uit bij Random House.

In het persbericht van die Amerikaanse uitgever staat onder meer: ‘Born to an American myth and raised in the wilds of Graceland, Lisa Marie Presley was never truly understood . . . until now. Before her death in 2023, she’d been working on a raw, riveting, one-of-a-kind memoir for years, recording countless hours of breathtakingly vulnerable tape, which has finally been put on the page by her daughter, Riley Keough.’

Zoals gebruikelijk worden de memoires aangeprezen als onthullend en veelbelovend’. Inderdaad was Lisa Marie Presley’s leven op zijn minst tragisch:

Continue reading

De tweede single van het voor 12 juli aangekondigde tweede soloalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Helen Rose is uit.

‘Demons’ blijkt een melancholieke ballad met een bepalende steelgitaar, waarin een tweede stem Rose van dichtbij volgt in een stemmig duet.

Dat is die is van Tyler-James Kelly. Hij voegt zich naar de stem van Rose, maar voegt tegelijk weemoed toe.

De tekst is al net zo traditioneel als overtuigend, terwijl er ook een mooie knipoog in zit naar de  befaamde ‘crossroads’ die door blueslegende Robert C. Johnson werden bezocht met ook voor hem fatale gevolgen en daarna nog door veel anderen met al evenveel ellende als resultaat:

Continue reading

The Who-gitarist Peter Townsend heeft in een interview met Mojo zijn nood geklaagd.

Hij voelt zich niet langer lid van die fameuze groep, zo zei hij, want het is een groep muzikanten die door zanger Roger Daltrey is uitgekozen, zelf drummer Zak Starkey niet, die al jaren bij The Who drumt.

Townsend sipt dat hij in de groep de vervanger is van de gitarist die speelt tijdens Daltrey’s solotournees en diens bandleider is, Frank Simes.

Paradoxaal genoeg schikt hij zich naar eigen zeggen zonder bedenking in die ondergeschikte rol, want hij deinst ervoor terug zelf een groep te moeten samenstellen: die gedachte maakte hem doodsbang.

Bovendien voegt hij er nog aan toe, dat zijn verstandhouding met Daltrey beter is dan ooit.

Bijzonder is wel, dat Simes in het verleden ook met The Who toerde: dat deed hij in 2012 en 2014.

Of Townsend last heeft van zijn geheugen of van ‘jalousie de métier’? Wie het weet, mag het zeggen…

Daltrey op zijn beurt heeft dan weer een hekel aan de moderne trend dat die ‘verdomde setlists’ van concerten via internet bekend worden.

Op die manier komen mensen met verwachtingen naar een later concert uit dezelfde tournee en willen ze dus in feite niet meer worden verrast. Dat beperkt hem in zijn vrijheid de songs te spelen waar hij op dat moment zin in heeft.

Aan dat verlangen wil hij juist toegeven tijdens zijn Amerikaanse tournee, die vandaag van start gaat: tijdens die optredens wil hij juist eigen songs combineren met Who-klassiekers én songs van anderen die hem dierbaar zijn en die voorzien van een ander geluid dan voorheen..

Daltrey stelde daarvoor een begeleidingsband samen met twee gitaristen. Hun namen zijn pikant in verband met Pete Townsend’s opmerkingen over gitarist Frank Simes, want die lijkt Daltrey niet te vergezellen deze keer.

De twee gitaristen van dienst zijn Doug Boyle en frappant genoeg ook Simon Townsend, inderdaad de jongere broer van Pete en jarenlang een van de livegitaristen van The Who.

Zo wordt het er allemaal niet duidelijker op…

https://www.billboard.com/music/rock/roger-daltrey-tour-scream-interview-1235703277/

Eerdere berichten over Townsend, Daltrey en The Who vind je in de categorieën nieuws, Dossier politiek en popmuziek en Dossier Brexit en popmuziek.

Gisteravond is op het Tribeca Film Festival de documentaire ‘1-800-ON-HER-OWN’ in première gegaan, een film over de loopbaan van singer-songwriter Ani DiFRanco.

De film is geregisseerd door Dana Flor, die in het persbericht onder meer schrijft dat ze documentaire wilde maken ‘not only because she’s a punk-folk icon and a masterful storyteller who makes the personal political, the political personal, and all of it universal. I made it because Ani embodies the idea that you don’t need to ask for permission. You can reject categorization, resist definition and refuse to play by other people’s rules. Hers is so undeniably a story of our time. 

In this post-Roe world, with the foundations of democracy and civil rights on the very thinnest of ice, it’s more important than ever to recognize women like Ani, who has spent her lifetime ferociously fighting hate and misogyny, often at the expense of her personal life and career.  For the last 30+ years, Ani has stayed true to herself, as a musician and activist, no matter what the cost.  And while her odyssey is singularly hers, her story will resonate for anyone who has ever pushed against a glass ceiling, been marginalized or simply been told they’re too loud, too weird or too uncompromising.’

And while her odyssey is singularly hers, Ani’s story will resonate with anyone who has ever pushed against a glass ceiling, felt in any way marginalized or simply been told they’re too loud, too weird or too uncompromising.”

Dat is allemaal waar, maar DiFranco is ook een singer-songwriter die op haar tientallen albums ongelooflijk mooie songs speelde en zong met vaak zeer getalenteerde begeleiders en in haar teksten indrukwekkend harde noten kraakte, waarin ze in de beste traditie het politieke en het persoonlijke verbond.

Ze is al heel lang een ster in haar eigen universum, maar zou het als geen ander verdienen door te breken bij een groter publiek, maar haar nog altijd vaak compromisloze standpunten en idem nummers zullen dat wel tot in de eeuwigheid onmogelijk maken, terwijl haar nieuwe album ‘Unprecendeted Sh!t‘ook lang niet haar beste is…

Continue reading

Paul McCartney mag dan 81 zijn, zijn lol in spelen heeft hij nog altijd niet verloren, net zo min als zijn energie.

Of het verlangen naar nog meer geld ook een rol speelt, is uiteraard niet vast te stellen, maar wel is duidelijk dat hij dat eigenlijk niet nodig heeft: onlangs maakte de Times Rich List bekend, dat hij de eerste Engelse muziekmiljardair was.

Dat hij gisteren vijf optredens in Zuid-Amerika bekend maakte, zal dan ook meer te maken met een milde publieksverslaving dan met iets anders.

Wel neemt hij daar de tijd voor, want er zitten niet alleen steeds een paar dagen tussen elk optreden, tussen het derde en het vierde zitten zelfs er twaalf …..

Continue reading