elke dinsdagavond van 20:00 - 22:00 op RTV Katwijk op 106.8FM en via deze site
https://jenniferportermusic.com
Cougar Moon Music CMM009
Op haar vierde album met eigen songs zette Jennifer Porter zes eigen nummers en twee blues-songs uit de jaren twintig van de vorige eeuw: Leroy Carr’s ‘How Long’ en Bessie Smith’s Good Ol’ Wagon’.
Dat de tot operazangeres opgeleide zangeres-toetseniste zich vooral rootsmuzikante voelt, verbaast dan ook niet:
Continue readinghttps://jenniferportermusic.com
veelzijdige vakvrouw
Jennifer Porter is een even geroutineerde als allround zangeres en toetseniste, die op haar inmiddels vijfde reguliere album tien songs zette.
Haar ballads hebben soms pop-, soms roots- en soms jazzinvloeden en zijn radiovriendelijk geproduceerd door meesterdrummer Bernard Purdie.
Porter haalt moeiteloos de hoge c, maar heeft een lui, omfloerst en dus soms sensueel geluid. Purdie’s band speelt daarachter vlekkeloos de dienstige begeleiding, maar ook swingende songs gaan haar goed af. Zo is Porter veelzijdig zonder spectaculair te zijn.
***
Deze recensie schreef ik voor muziekmagazine Heaven 137, maart-april 2022.
Singer-songwriter Ray LaMontagne heeft zijn nieuwe album aangekondigd.
‘Long Way Home’ wordt zijn negende en komt uit op 16 augustus as. Dat gebeurt via zijn net opgerichte eigen label Liula Records.
Het album werd geproduceerd door Seth Kauffman en The Secret Sisters zingen koortjes op drie nummers.
In een persbericht schrijft LaMontagne dat hij in zijn jeugd Townes Van Zandt zag optreden.
Uit diens ‘To Live is to Fly‘ bleef diens tekstregel hem bij: ‘When where you been is good and gone/ All you keep is the getting there.’
Daarover schrijft LaMontagne: ‘Thirty years later it occurs to me that every song on Long Way Home is in one way or another honoring the journey,: the languorous days of youth and innocence, the countless battles of adulthood, some won, more often lost. It’s been a long hard road, and I wouldn’t change a minute. It took me nine songs to express what Townes managed to say in one line. I guess I still got a lot to learn.’
Opener ‘Step Into Your Power’ is het eerste nummer dat uitkwam, vergezeld van een animatiefilmpje dat LaMontagne maakte met zijn zoon Tobias:
Continue readingOver songschrijver Bobby Charles is al in 2022 een documentaire gemaakt.
Die heet ‘In A Good Place Now: The Life & Music of Bobby Charles’ en werd op 2 juni alsnog voor het eerst vertoond in New Orleans.
Charles werd geboren als Robert Charles Guidry en schreef veel songs, waaronder enkele klassiekers: ‘Later, Alligator’ werd in de jaren vijftig door Bill Haley and the Comets opgenomen als ‘See You Later, Alligator’ en luidde het begin van de blanke variant van de rock ‘n ‘roll in. Ook schreef hij bijvoorbeeld ‘Walking to New Orleans’, groot gemaakt door Fats Domino en later door talloze anderen.
Charles speelde ook mee op ‘The Last Waltz’, het afscheidsconcert van The Band.
Hij maakte tussen 1972en 2010 met grote tussen tussenpozen zeven soloalbums, soms met bevriende groten als Dr John, maar brak nooit door.
‘In A Good Place Now: The Life & Music of Bobby Charles’ bevat interviews met onder anderen Dr. John, Allen Toussaint, Sonny Landreth en Geoff Muldaur:
Continue readingNew West Records
communicatie in code
Op zijn twintigste soloalbum sinds 1972 zette zanger-gitarist Richard Thompson twaalf songs die de folklegende opnam in een week tijd met zijn vaste band plus achtergrondzangeres Zara Phillips en violist David Mansfield. Ze speelden alles live in de studio, terwijl Thompson zijn teksten ook direct meezong en produceerde.
Thompson’s schreef songs met daarin zijn vele vaste invloeden: folk, rock ‘n’ roll, rhythm ‘n’ blues, Afrikaanse muziek en de typisch Engelse traditie van cabaret.
Zijn donkere teksten gaan over besluiteloosheid, eenzaamheid, levensangst, verloren liefdes, het onverwurwbaar verstrijken van de tijd en de dood, al geeft hij Donald Trump ook de volle laag. Thompson verpakt zijn thema’s sluw in anekdotes die zich nonchalant openbaren, maar daarna hun klauwen uitslaan:
Continue readingVan Torgeir Waldemar kwam nog maar recent ‘At The Opera’ uit, zijn even sfeervolle als overdonderende livealbum.
Nu is alweer de release van zijn volgende album aangekondigd: op 6 september komt ‘Mercy’ uit, een album dat Waldemar opnam met als enige andere muzikant de in Oslo wonende Amerikaan Michael Barrett Donovan op viool en als achtergrondzanger.
‘Mercy’ moet de muzikale tegenhanger worden van Waldemar’s album ‘Love’, dat in 2020 verscheen: waar hij op dat album spoor op spoor stapelde tot soms wel vierhonderd, nam hij zijn elf nieuwe songs niet alleen slechts met de violist van Buster Sledge op, ook deed hij dat live in de studio.
Waldermar zegt daar zelf over: ‘ Mercy is the companion to Love. The two of them go together as yin and yang in an inseperable kinship. As the Old and the New testament. As hate and love. Day and night, sun and moon. And last but not least, as good and evil. It’s about what we as humans struggle with. What we’re confronted with every single day.’
de tracklist:
Continue readingmaximale minimalist
De zeventigjarige zanger-gitarist Jim Keller heeft blijkbaar tijd in te halen, want dit is al zijn derde album in drie jaar tijd: zijn comebackalbum ‘By All Means’ verscheen in 2021 na zeven jaar stilte, en opvolger ‘Spark and Flame’ in 2022.
Deze twaalf songs vormen het tweede deel van een drieluik waarvan ‘By All Means’ het eerste was: zowel muzikaal als tekstueel houden ze verband.
Keller nam ze dan ook met de muzikanten van dat comebackalbum: drummer Michael Urbano, bassist Bob Glaub en gitarist David Hidalgo, terwijl Mitchell Froom weer de producer was.
Keller en hij kozen opnieuw voor een open productie en minimale begeleiding tijdens de vijf dagen durende opnames:
Continue readingVoor wie de kleine lettertjes leest van platenhoezen en cd-boekjes van albums die sinds de jaren zeventig uitkwamen, is Lee Sklar een vaste waarde, maar de bassist werkte altijd in de schaduw van de groten die hij diende, al is hij velen van hen opvallend trouw.
Zo was hij jaren de bassist van James Taylor, Jackson Browne en later van Phil Collins, met wie hij al zo’n veertig jaar werkt.
Ook maakt hij deel uit van The Immediate Family, de groep sessiemuzikanten die ook zelf albums maken en optreden: drummer Russ Kunkel, gitaristen Danny Kotchmar en Waddy Wachtel en een relatieve nieuwkomer, zanger-gitarist Steve Postell.
Eerder gingen ze door het leven onder de naam The Section, terwijl velen hen ook The Mellow Mafia noemden, zo hun dienende speelstijl en hun alomtegenwoordigheid tegelijkertijd bespottend.
Over hen maakte regisseur Denny Tedesco een documentaire, ‘The Immediate Family’, nadat hij al eerder een soortgelijke film had gemaakt over The Wrecking Crew, een soortgelijke groep sessiemuzikanten uit de jaren zestig met daarin onder anderen pianist Leon Russell en zijn vader, gitarist Tommy Tedesco:
Continue readingHet achtste album van Crowded House is uit. ‘Gravity Stairs’ kwam uit op het nieuwe label van de groep, BMG.
Blijkbaar heeft dat grote label vertrouwen in voorman Neil Finn, zonen Elroy en Liam, oerbassist Nick Seymour en toetsenist Mitchell Froom, ondanks dat hun vorige albums nu niet direct hun beste waren.
In deze bezetting zijn de vijf trouwens ook al sinds 2021 bij elkaar en namen ze voorganger ‘Dreamers Are Waiting’ op.
Het album bevat elf songs en heeft een hoes die zeer direct refereert aan ‘Rubber Soul’ van de Beatles, dus Finn en consorten leggen de lat zelf al zo hoog, dat ik dat niet meer hoef te doen.
Tenslotte was dat het album waarop de Beatles een reuzenstap maakten in hun ontwikkeling van single-artiesten naar lp-groep en ze onder leiding van producer van George Martin allerlei nieuwe wegen bewandelden die ze zelf ontdekten.
Het is met andere woorden een even lovenswaardige als hautaine knipoog, al bevatten Finn’s beste songs altijd al duidelijke Beatles-invloeden. Die zijn ook terug te horen vanaf ‘Some Greater Plan (for Claire)’ in songs als ‘Black Water, White Circle’, ‘Blurry Grass’ en ‘I Can’t Keep Up With You’ met zijn dwarse gitaarlijnen. De tweede helft bevalt mij daardoor dus beter dan de eerste, maar instantklassiekers zoals ‘Weather with You’ , ‘Fall At Your Feet’ en ‘Four Seasons in One Day’ lijken hier toch te ontbreken…
de tracklist:
Continue readingZanger-toetsenist Michael McDonald heeft zijn memoires geschreven. Dat wil zeggen, hij heeft ze laten optekenen door de in de VS bekende acteur, script- en bestsellerschrijver en stand-up comedian Paul Reiser.
Uiteraard heet het boek ‘What a Fool Believes’, naar een van de grote hits van de Doobie Brothers in hun tweede jeugd. Dat was na de coup die McDonald in feite pleegde door de groep voor een keuze te stellen: of hem of gitarist Jeff ‘Skunk’ Baxter, die een heel andere muzikale koers voor ogen had. Dat deed hij toen Pat Simmons had gezegd erover te denken de band op te heffen.
In feite was dat een klassiek geval van vadermoord, want het was Baxter die aan de Doobies had voorgesteld McDonald voor de groep te vragen.
McDonald won en de slimme, verzorgde muziek die erop volgde stond ver af van de rock die de groep daarvoor speelde. Zo werd McDonald een van de boegbeelden van de ‘yacht rock’, een denigrerend bedoelde term voor verantwoorde, maar makkelijke achtergrondmuziek op de schepen van de rijken van deze aarde.
McDonald kende Baxter uiteraard uit zijn tijd voordat hij ging zingen bij de Doobie Brothers, want toen zong hij uit duizenden herkenbare achtergrondkoortjes bij Steely Dan. ‘Peg’ van ‘Aja’ is een song die mede door hem werd ingekleurd. Ook was hij, net als Baxter, een tijd lang onderdeel van de liveband van Walter Becker en Donald Fagen.
Over hun belevenissen doet hij ook een doekje open, zowel over hun spreekwoordelijke botheid tijdens opnamen als over hun gezamenlijke, dagen durende cocaïneconsumptie in zijn appartement. Dat was het resultaat van het plan die cocaïne te versnijden en aan vrienden en bekenden te verkopen en zo makkelijk geld te verdienen, maar daarvoor vonden ze het spul blijkbaar zelf te lekker…
Er zijn ook onschuldiger weetjes, zoals de werktitel voor ‘Takin’ It to the Streets’: ‘Falling Through the Cracks’, maar uitgever Harper Collins belooft openhartige memoires over hoogte- en dieptepunten, verslavingen en wat dies meer zij:
Continue reading© 2025 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑