Category: muziekboeken (Page 5 of 7)

Normaal gesproken besteden wij geen aandacht aan Dolly Parton, al heeft ze tussen 1999 en 2002 drie tamelijk rootsy platen gemaakt.

Daarna was haar verkenning van dat genre echter weer afgelopen en keerde ze terug naar de meer mainstream country, een goede reden om haar links te laten liggen.

Parton is echter ook een fenomeen dat zich erop laat voorstaan dat ze haar uiterlijk een aantal malen drastisch heeft laten verbeteren met de uitspraak dat het nog heel wat kost om iemand er zo goedkoop te laten uitzien. Dat is toch op zijn minst een ongewone manier om te reageren op ondergane plastische ingrepen.

Deze week kwam zij bovendien met een reactie op het gerucht dat zij een romantische relatie zou hebben met haar oudste vriendin, Judy Odge.

Parton vertelde al sinds de derde of vierde klas van de basisschool met Odge bevriend te zijn, maar geen verhouding met haar te hebben.

In haar nieuwe boek ‘Dream more: celebrate the dreamer’ in you onthult zij wel andere geheimen, zoals het feit dat zij haar uiterlijk modelleerde naar de lokale schoonheid van twijfelachtig allooi in Sevierville, Tennessee, waar Parton opgroeide.

Nog onwaarschijnlijker is de anekdote dat Parton eens deelnam aan een Dolly Parton-imitatie, een wedstrijd die zij verloor van een van haar concurrenten…

Of ‘Dream more: celebrate the dreamer’ in you na haar eveneens autobiografische ‘My life and other unfinished business’ uit 1994 de moeite waard is, kun je misschien beoordelen op basis van de inmiddels vrijgegeven fragmenten: Continue reading

Dat recensent Simon Vozick- Levinson Neil Young stuurloosheid aanwrijft, verbaast ons als fans van Neil Young dan toch weer niet.

Tenslotte is de loopbaan van Young al even kronkelig als zijn succes, hoewel hij om dat laatste niets geeft.

Hij schrijft dus blijkbaar zoals hij spreekt, van de hak op de tak, Buffalo Springfield aan een van de door hem gerestaureerde auto’s rijgend of aan van zijn vele liefdes voor vrouw Pegi.

Vozick-Levinson vergeeft het Young allemaal, want hij schrijft niet alleen als recensent, maar blijkbaar ook als fan. Eigenlijk blijkt dat al uit de onderkop.

Vermoedelijk zouden wij overigens tot precies hetzelfde oordeel zijn gekomen: net als alle Young-fans kennen wij zijn gebreken. Al hoeven we hem af en toe een tijd niet te horen of te zien, hij hoort bij ons:  Continue reading

Ook in Kippenvel draaien wij vol overgave vaak en veel peilloze droevige songs en niet alleen als we zelf last hebben vaneen al dan niet milde vorm van melancholie.

Voor droevige songs zijn uiteraard allerlei vereisten, hoewel die niet allemaal in elk nummer voorkomen, maar mineurakkoorden, een lager tempo, ruimte in de muziek en een stem vol spijt en verlangen horen daar zeker bij.

Nu is er een boek verschenen waarin Adam Brent Houghtaling probeert een volledige beschrijving te geven van de eisen waaraan weemoedige songs moeten voldoen en waarom melancholieke nummers effect hebben: This will end in tears: the miserablist guide to Music.

Houghtaling werd geïnterviewd door NPR’s Susan Stamberg: Continue reading

Inmiddels is Bruce Springsteen and the Promise of Rock ‘n’ Roll uit.

Darin beschrijft Marc Dolan Sprinsgteen in veel detail.

Wat dat oplevert, blijkt uit twee fragmenten uit het negende hoofdstuk die inmiddels online staan: Continue reading

Verleden week meldden we al een uitgebreide Amerikaanse bespreking van The One: The Life and Music of James Brown.

Nu zet de Amerikaanse NPR een interview met schrijver R.J. Smith online, waarin hij uitgebreid vertelt over leven en werk van Brown, maar ook over zijn op zijn minst bijzondere persoonlijkheid.

Hij vertelt daarover op een boeiende manier, zelfs voor mensen die James Brown beter kennen dan van zijn grootste hits.

Vanzelfsprekend komt ook zijn rol in de burgerrechtenbeweging aan de orde, maar ook zijn drugsgebruik en zijn gewelddadige karakter.

Het is bovendien altijd interessant zo’n interview niet alleen te kunnen lezen, maar ook te horen.

Op basis van dit gesprek en die andere recensie weet je dan wel, of het boek zelf ook voor jou interessant is en anders zet je een van de vele Greatest Hits van Brown nog maar eens op: Continue reading

Ook in Nederland is The One inmiddels al gelanceerd, onder mer als onderwerp in De Wereld Draait Door.

De recensie van Steven Zeitchik van de Los Angeles Times staat ook op de site Popmatters.

Hij bespreekt uiteraard het boek, maar becommentarieert het ook en voegt er zo een interessante dimensie aan toe: Continue reading

Van Leo Blokhuis verscheen alweer een boek, al klinkt dat wat oneerbiedig.

Het is dan niet zo maar een boek, want Voor The Sound Of The South, Where Soul And Country Meet 1961- 1976 verzamelde hij zijn mooiste Continue reading

Keith Richards’ Life was natuurlijk vooral een goed voorbeeld van de schade die langdurig drank- en drugsgebruik aanricht: zijn herinneringen zijn fragmentarisch, verward en extreem egocentrisch. Ze bewijzen vooral hoe een rockster zijn kijk op de realiteit kwijtraakt en verdwaalt in een parallel universum.

Het was regelmatig veel en veel te lang, terwijl er ook periodes van jaren ontbraken. Verder Continue reading

Het recentste boek van Leo Blokhuis, The sound of the Westcoast, heeft de Gouden Tulp 2011 gekregen, de prijs voor het beste informatieve boek van het jaar.

Blokhuis ontving een sculptuur van Jeroen Henneman en een cheque van 10.000 euro voor het uit een boek plus 4 cd’s bestaande geheel, uit handen van Mart Smeets, met wie Blokhuis For the record maakt op Radio 2

Het was de eerste keer dat deze prijs werd uitgereikt.

Een vakjury van zeven boekverkopers was zeer lovend over dit ‘soundbook’. De jury vond onder meer dat het boek tekst, beeld en muziek op harmonieuze wijze verbindt en roemde ook de vormgeving.

The sound of the Westcoast bevat een persoonlijke keus van Blokhuis uit de West coast-pop van 1965 tot 1979.

Eerdere berichten over The sound of the West coast vind je elders op deze site.