Category: Dossier Ook al dood….. (Page 2 of 23)

De Britse zangeres Marianne Faithfull is op donderdag 30 januari thuis in Londen overleden in het bijzijn van haar familieleden. Zij was 78 jaar oud.

Hoewel geen doodsoorzaak bekend gemaakt is, is het aannemelijk dat de achternicht van ‘Venus in bont’-schrijver Leonard von Sacher-Masoch  is overleden aan de gevolgen van long covid, waarvoor zij ook langdurig werd opgenomen.

Faithfull werd in de vroege jaren zestig een begrip door haar relatie met Mick Jagger, al was zij toen al getrouwd met de kunstenaar John Dunbar en moeder van zoon Nicholas, al werd ze uit de ouderlijke macht ontzet.

Faithfull werd een ster met  de door Jagger en Keith Richards voor haar geschreven eerste single ‘As Tears Go By’ (1964) en haar naamloze debuut album een jaar later. De tekst van die single wordt gezongen vanuit een perspectief van een vrouw die terugkijkt op een mislukt leven, een feit dat in tegenspraak is met Faithfull’s leeftijd toen: zeventien.

Door haar verhouding met Jagger tussen 1966 en 1970 gingen allerlei deuren op voor Faithfull, bijvoorbeeld ie van de filmstudio’s (bijvoorbeeld ‘Made in USA”- 1966, The Girl on the Mototrcycle’- 1968’en ‘Ha,let’- 1970), maar raakte zij ook langdurig verslaafd aan dank en drugs.

Dat zij in 1969 aan ‘Sister Morphine’ meeschreef, een song die de Rolling Stones twee jaar later op ‘Sticky Fingers’ zetten, bleef lang een goed bewaard geheim, want die bijdrage werd pas erkend in 1994.

Ook zou ze de inspiratie zijn voor Stones-nummers als ‘You Can’t Always Get What You Want’, ‘She’s a Rainbow’, ‘No expectations’ en ‘Wild Horses’.

Dat ze ziektes als hepatitis B en borstkanker overwon, verslaafd raakte aan allerlei drugs en als gevolg daarvan zelfs een aantal jaren dakloos was in de jaren zeventig, droeg bij aan haar reputatie van bohemien bij haar comebackalbum ‘Broken English’(1979). Daarop zong ze met een totaal veranderde, diepe stem, die heftige jaren verried in met gitarist Barry Reynolds geschreven autobiografische songs over de jaren die achter haarlagen.

Daarna nam ze nog veel albums op, vaak met producer Hal Wilner, bijvoorbeeld ‘Strange Weather’(1987). Die kenden minder massale verkoopcijfers die ‘Broken English’, maar versterkten haar reputatie van een zangeres die haar gelijke niet kende.

Op haar laatste album declameerde ze gedichten van Britse dichters uit de Romantiek las Byron, Keats en Shelley op muziek van Warren Ellis en met medewerking van onder anderen Nick Cave en Brian Eno. Zingen kon ze als gevolg van haar langdurige coronaklachten inmiddels niet meer.

Inmiddels staan beelden online van haar laatste concert op 25 november 2016 in de Parijse concertzaak Bataclan:

Continue reading

Bluestoetsenist en songschrijver Barry Goldberg is overleden aan lymfeklierkanker. Hij was 83 jaar oud.

Goldberg is niet heel erg bekend, maar hij was decennialang actief:  zo was hij de toetsenist achter Bob Dylan op het Newport Folk Festival in 1965, toen de laatste voor het eerst elektrisch speelde, al haalde hij de Dylan-biopic ‘A Complete Unknown’ niet.

Daarvoor speelde hij als tiener al met bluesgroten Muddy Waters, Otis Rush en Howlin’ Wolf en richtte hij met Steve Miller de Goldberg-Miller Blues Band op.

Hij richtte met jeugdvriend en gitarist Mike Bloomfield Electric Flag, schreef met Gram Parsons ‘Do You Know How It Feels ‘ voor het Flying Burrito Brothers-album ‘The Gilded Palace of Sin’ en Gerry Goffin ‘I’ve Got to Use my Imagination’ voor Gladys Knight and the Pips.

Hoewel hij sporadisch een album maakte, is de titel van een ander nummer dat hij met Goffin schreef exemplarisch voor Goldberg: ‘It’s Not the Spotlight’werd een hit voor Bobby ‘Blue’ Bland.

Verder speelde hij onder meer mee op Leonard Cohen’s album ‘Death of a Ladies Man’, maar ook op ‘End of the Century’ van The Ramones en zat hij met Stephen Stills en Kenny Wayne Shepherd in de bluesformatie The Rides, die twee albums maakte: ‘Can’t Get Enough’(2023) en ‘Pierced Arrow’ (2016).

Goldberg stond wel centraal in de documentaire ‘Born in Chicago’ (2013) en was ook een prominent lid van de Chicago Blues Reunion, waarin ook andere bluesveteranen meededen, onder wie Charlie Musselwhite en Corky Siegel. 

Continue reading

Toetsenist Garth Hudson van The Band is op 21 januari overleden in een verzorgingshuis in Woodstock. Hij was 87 jaar oud.

Hoewel het tijdperk van The Band al voorbij was, is toch een symbolisch moment, want de laatste jaren in een slechte gezondheid verkerende Hudson was het laatste nog levende lid van de groep die in 1968 met hun groepsdebuut ‘Music from Big Pink’ in een gehuurd paars huis in Woodstock een eigen muziekgenre creëerde dat slecht door sommigen werd  nagevolgd en dat later met terugwerkende kracht werd herkend als het allereerste americana-album.

Hudson was evenals bassist Rick Danko, toetsenist Richard Manuel en gitarist Robbie Roberston een Canadees en net als zij en de uit de zuidelijke Amerikaanse staat Arkansas afkomstige drummer Levon Helm lid van The Hawks, de begeleidingsband van de Canadese rhythm ’n blues-zanger Ronnie Hawkins, met wie ze jarenlang toerden en optraden.

Daarna werden ze via een korte tussenstop als begeleiders van bluesman John Hammond de groep achter Bob Dylan, toen die overstapte naar de elektrische gitaar en in 1965 op wereldtournee ging.

Ze speelden op de legendarische ‘basement tapes’, terwijl Hudson tijdens die sessies ook als opnametechnicus fungeerde.

Hudson was als enige van de vijf muzikaal geschoold, als was hij na een jaar gestopt op het conservatorium.

Misschien dat zijn moeite om klassieke stukken te onthouden en de daaropvolgende ontdekking dat hij kon improviseren daarvan wel de oorzaak was en dus ook van zijn keuze voor de popmuziek.

Zijn bewondering voor Bach, Mozart en Chopin leidde niet alleen tot muzieklessen tegen betaling in de begintijd van The Hawks aan de andere bandleden, die zwaar onder de indruk waren van zijn muziekkennis, maar ook tot het zwaar klassiek aangezette intro van ‘Chest Fever’ op het groepsdebuut.

Hudson was het enige groepslid dat niet zong,

Continue reading

Regisseur en muzikiant David Lynch is overleden aan de gevolgen van longemfyseem. Dat heeft zijn familie op donderdag 16 januari bekendgemaakt. Lynch was 78 jaar.

Lynch is natuurlijk in de eerste plaats bekend geworden als baanbrekend regisseur van zowel films (‘Eraserhead’,’The Elephant Man’ ‘Blue Velvet’, ’Mulholland Drive’ en andere) als tv-series (‘Twin Peaks’), maar was daarnaast ook schilder en muzikant.

Misschien is het symbolisch, dat bij zijn overlijdensbericht op Facebook een foto staat waarop hij gitaar speelt:

Continue reading

Het tekent de relatieve onbekendheid dat het nieuws dat songschrijver Don Nix al op oudjaarsdag overleed, de pers nog niet heeft gehaald.

Nix overleed thuis in Germantown in de staat Tennessee en was 83 jaar oud. Een doodsoorzaak is niet bekend gemaakt.

Ondanks zijn onbekendheid was Nix van grote invloed op Engelse muzikanten aan het eind van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig met zijn in soul, rhythm ‘n blues en zwarte rock ‘n roll gedrenkte stijl waarin het Amerikaanse zuiden duidelijk doorklonk: hij werkte met John Mayall, Jeff Beck en George Harrison tijdens zijn Concert for Bangla Desh, terwijl bv. ‘Goin’Down’ ook werd opgenomen door de Rolling Stones en J.J. Cale.

Ook produceerde hij albums voor Freddie King en Albert King en nam hij in de jaren zeventig vijf niet bijster goed verkopende soloalbums op. Vanaf 1994 tot 2008 kwamen nog vijf albums van hem uit, terwijl hij ook drie boeken schreef.

Toch zijn er wel necrologieën te vinden:

Continue reading

Bruce Springsteen heeft gereageerd op het overleden van Sam Moore, de Sam van Sam and Dave: ‘Over on E Street, we are heartbroken to hear of the death of Sam Moore, one of America’s greatest soul voices. There simply isn’t another sound like Sam’s soulful tenor in American music.

Having had the honor to work with Sam on several occasions, he was a sweet and funny man. He was filled with stores of the halcyon days of soul music, and to the end had the edge of deep authenticity in his voice I could only wonder at. We offer our prayers to his wife Joyce and thanks for the immortal recordings Sam Leftus. God bless’:

Continue reading

Sam Moore is op vrijdag 10 januari overleden. De Sam van Sam and Dave was 89 jaar.

Vermoedelijk is Moore overleden aan de gevolgen van een operatie die hij eerder deze week onderging, al is een precieze doodsoorzaak niet bekend gemaakt.

Sam and Dave (Prater) hadden grote hits met songs als ‘Soul Man’. ‘Hold On! I’m Comin’ ’ en ‘When Something Is Wrong With My Baby’.

Moore werd in 1935 geboren in Miami en was de zoon van een predikant die in zijn jonge jaren een tijdlang souteneur was.

Hij en Prater ontmoetten elkaar in 1961 in een club in Miami en namen een paar singles op die niet veel deden.

Bij label Atlantic vond producer Jerry Wexler dat ze goed zouden passen bij Het vanuit Mem[his opererende label Stax.

Vanaf ‘You Don’t Know Like I Know’begon bij dat label in 1965 hun succes, mede door songschrijvers Isaac Hayes en David Porter en vaak met Booker T. and the MG’s als hun begeleiders.

Ze wonnen in 1968 een Grammy Grammy in de categorie Best Rhythm & Blues Group Performance met ‘Soul Man’, maar hun verstandhouding verslechterde nadat Prater zijn vrouw had neergeschoten, al bleven de twee wel samen zingen.

In 1970 gingen de twee ook uit elkaar, maar toen de plannen voor Moore’s eerste soloalbum niet doorgingen kwamen ze weer bij elkaar na de moord op zijn producer King Curtis op de stoep voor zijn huis terwijl Moore kwam aanlopen.

Hij was toen al een aantal jaren verslaafd en vluchtte, want hij had drugs bij zich.

Dat album kam overigens alsnog uit in 2002 als ‘Pretty Good Lovin – the Lost Album’.

Na het succes van de film ‘The Blues Brothers’ met daarin de ‘Soul Man’zingende John Besluhi en Dan Akroyd kwamen Moore en Prater weer bij elkaar tot 1981.

Daarna trad Prater nog tot zijn dood in 1988 op met een andere zanger als ‘Sam and Dave’, maar in reactie daarop richtte zijn vrouw Joyce McRae Artists & Others Against Imposters op.

De man die  naar eigen zeggen veertien of vijftien kinderen had van verschillende vrouwen trouwde na een aantal wilde jaren met haar in 1981, kickte af en trad op in ‘soul revues’, zang koortjes op Bruce Springsteen’s ‘Human Touch’ (1992) en ‘Only The Song Survive’ (2022).

 Dat was een eerbetoon van Springsteen aan de zanger die hij een van zijn grootste invloeden noemde. Springsteen deed ook mee op Moore’s ‘Overnight Sensation’(2006), net als een bonte stoet beroemdheden als Sting, Jon Bon Jovi, Wynonna Judd, Mariah Carey, Steve Winwood en Eric Clapton.

Door de jaren heen kwam Moore af en toe in de bekendheid als aanhanger van Republikeinse presidentskandidaten: zo zong hij in 1988 ‘Dole Man’, uiteraard een variatie op zijn grootste hit, om Bob Dole te steunen, maar de rechthebbenden dwongen hem daarmee te stoppen, net zo goed als hij Barack Obama dwong op the houden met het gebruiken van ‘Hold On! I’m Coming’ in zijn campagne in 2012.

Moore zong ‘America the Beautiful’ tijdens de inauguratie van Donald Trump in 2017.

Toch kan niemand Sam Moore uitleggen zoals hij dat zelf deed in een interview met de Engelse krant ‘The Independent’ in 2002:

Continue reading

In Austin is zangeres Toni Price op vrijdag 22 november overleden aan een hersenbloeding. Ze was 63 jaar.

Price maakte van 1993 tot 2010 acht albums en twee ep’s en was in Austin een beroemdheid, maar daarbuiten niet.

Dat ze alleen nummers van anderen zong was daarvan niet de reden, want dat doen sommige andere groten ook, maar ze weigerde ook op tournee te gaan.

Ze trad jarenlang wekelijks op in Antone’s en later in de Continental Club, de Little Darlin’ en de Devil Backbone Tavern in het ruwweg dertig mijl verderop gelegen Fischer en verwierf daarmee een vaste lokale aanhang.

De geadopteerde Price werd geboren in Philadelphia maar groeide op in Nashville, waar ze als tienjarige al meedeed aan een talentenjacht en daarna een paar country and western-singles opnam.

Nadat ze in 1989 op South By South West had opgetreden, verhuisde de ze naar Austin op aandringen van haar manager, die vond dat ze daar muzikaal meer thuishoorde.

Toen had de songschrijver Gwil Owen al ontmoet, die acht van de vijftien songs van haar debuut ‘Swim Away’ schreef. Ook voor haar latere albums werd hij haar huisleverancier.

Ze had toen de country al lang achter zich gelaten en zong nummers in allerlei rootsy stijlen.

Behalve songs van Owen, zong ze nummerss van onder anderen David Olney, Blaze Foley en J.J. Cale.

Ze won veel Austin Music Awards in diverse categorieën en werd in 2017 lid gemaakt van de Austin Hall of Fame.

In 2001 publiceerde de Austin Chronicle een lang sfeerstuk over haar:

Continue reading

De Engelse songschrijver Pete Sinfield is op 14 november jl. overleden aan een niet bekendgemaakte doodsoorzaak. Hij was tachtig jaar oud.

Sinfield werd aan het eind van de jaren zestig bekend als lid, maar toch vooral als tekstschrijver van de progrock-band King Crimson.

Voor die groep was hij naast tekstleverancier ook roadie, belichtingsman en geluidstecnicus bij optredens. Bovendien was hij een van de oprichters, verzon hij de groepsnaam en regelde de oefenruimte voor de groep. 

Van 1969 tot 1971 was hij medebepalend voor de muziek van de groep: hij schreef de teksten en koos de afbeeldingen voor de spraakmakende hoezen van de eerste vier albums van de groep, terwijl hij de albums ook produceerde samen met gitarist Robert Fripp.

Dat hij de groep op aandrang van Fripp had verlaten, produceerde hij Roxy Music’s debuut en bracht hij in 1972 een soloalbum uit, ‘Still’. Ook publiceerde hij Under the Sky’, een poëziebundel.

In 1973 werd Sinfield door gitarist Greg Lake gevraagd teksten te schrijven voor Emerson, Lake & Palmer, een progrock-formatie waarvan Lake lid geworden was, nadat hij uit King Crimson was gestapt. Ook schreef hij teksten voor het eerste soloalbum van Gary Brooker, de zanger van Procol Harum.

In de jaren tachtig en negentig schreef hij songs voor heel andere acts, bv. voor Cher, Cliff Richards, Leo Sayer en Celine Dion en eendagsvliegen Bucks Fizz en Five Star:

Continue reading

Producer Shel Talmy is overleden. Hij was 87 jaar oud en stierf aan een hersenbloeding.

Talmy is geen bekende naam geworden, maar produceerde ‘ You Really Got Me’, de derde single van The Kinks in 1964 en zowel het album ‘My generation’ als de single van die naam van The Who, bepalende songs uit de vroege jaren zestig. Daarvoor had hij ook al de eerste single van die groep geproduceerd, ‘ I Can’t Explain’. 

Verder produceerde onder meer hij ‘ Friday On My Mind’ van The Easybeats, The Amen Corner’s ‘ If Paradise Ws Half As Nice’  en nog veel Kinks-singles, waaronder ‘ All Day and All of the Night’ , ‘ Dedicated Follower of Fashion’, ‘ Well Respected Man’ , ‘ Sunny Afternoon’ en ‘Waterloo Sunset’ en een hele serie albums van die groep.

Later produceerde hij ook folkacts als Pentangle, Roy Harper, Ralph McTell en Tim Rose en uiteindelijk ook punkbands als The Damned. De productie van hun single ‘ Stretcher Case Baby/Sick of Being Sick’ is van hem.

De in Chicago geboren Talmy werkte als geluidstechnicus in de Conway Studios in Los Angeles onder leiding van eigenaar Phil Yeend, met wie hij een interesse deelde voor het verzinnen van nieuwe opnametechnieken.

Talmy ging in 1962 naar het Verenigd Koninkrijk en werd daar onder valse vlag producer bij label Decca: hij liet nummers horen die zijn vriend en producer Nick Venet had geproduceerd en aan hem had meegegeven om indruk te maken. Op basis daarvan kon hij beginnen.

Ook richtte hij een productiemaatschappij op en nam The Who onder contract.

Daarnaast produceerde hij veel andere grote Engelse bands uit de jaren zestig: de vroege David Bowie, Manfred Mann en The Small Faces.

Hij huurde de jonge Jimmy Page in als sessiegitarist voordat die bij The Yardbirds en Led Zeppelin furore zou maken en had vaak Glyn Johns als technicus.

In 1979 keerde hij terug naar de VS, waar hij tot ongeveer 2003 weer in de muziek werkzaam was.