Caleidoscoop.
De eerste tonen van opener Slinky Thing op Donald Fagen’s vierde solo-cd zetten ook de toon als je zijn eerdere cd’s en die van Steely Dan kent. In een kaal decor van droog tikkende drums, een ploppende contrabas en een knerpende slaggitaar is Fagen een wanhopige, middelbare man die eraan twijfelt of zijn veel jongere vlam bij hem wil blijven.
Slinky Thing splijt snel open, wanneer Fagen en sexy achtergrondzangeressen omineus de titel zingen. Ook de blazers die Jon Herington’s venijnige gitaarsolo ondersteunen én beantwoorden, bewijzen dat Fagen opnieuw inspiratie vond in zijn favoriete jazzstukken. Het is dus voor die verleidelijke verovering te hopen, dat ze van binnenstebuiten gekeerde jazz houdt, want ze komt enkele keren terug als thema.
Fagen nam op met een groepje meestal vertrouwde muzikanten en trompettist Michael Leonhart als spil. Hij was co-producer, speelde ook allerlei toetsen en percussie én als Earl Cooke Jr. drums in acht songs van Fagen en Isaac Hayes’ Out of the ghetto.
Die cover past goed bij de door (fictief) liefdesverdriet beheerste songs, maar valt op met zijn door felle gitaar gedomineerde, jachtige tempo. Fagen’s stijlkenmerken bepalen echter ook dat nummer: een hypnotiserend ritme, dwarse breaks, strak gearrangeerde, over elkaar buitelende blazers en jazzy zanglijnen in de spreekwoordelijk kristalheldere productie.
Deze stukken zijn echter opnieuw veel meer dan voer voor hifiliefhebbers door hun hypnotiserende melodieën, even superieure als speelse instrumentbeheersing én emotie. Als in Fagen’s knauwende zang nog ironie doorklinkt, gaat die namelijk ten koste van zijn personages, waarin hij zich meer dan ooit inleeft.
****
Sunken condos is nog te streamen: