De Canadese zanger-gitarist Harry Manx is inmiddels een veteraan in de muziek. De man die banjo, gitaar, slide-gitaar en mohan veena speelt en zingt, is overigens in Nederland en de rest van Europa nog altijd onontdekt. Toch heeft hij inmiddels sinds 2001 zeven solo-cd’s gemaakt en twee cd’s samen met een andere meestergitarist, Kevin Breit.
Manx emigreerde als kind van het Engelse eiland Man met zijn ouders naar Canada en zijn naam is dan ook een directe verwijzing naar zijn afkomst. In zekere zin is die verhuizing symbolisch, want ook als muzikant is Manx een reiziger.
Hij trok eind jaren zeventig al door Europa van club naar club en speelde tussendoor op straat. Daarna woonde hij een aantal jaren in Japan, waar hij relatief succes had. Daar ontdekte hij ook de klassieke Indiase muziek, gespeeld door Indiër Vishwa Mohan Bhatt.
Geboeid door die muziek trok hij kort daarop naar India, waar hij jarenlang bij diens zoon Salil Bhatt in de leer ging om de klassieke Indiase muziek te leren spelen. Van 1992 tot 1997 was hij Salil Bhatt’s leerling, terwijl Vishwa Mohan Bhatt zijn inspirator was. Zo leerde hij de door de laatste uitgevonden, twintig snaren tellende mohan veena bespelen. Ook trad hij samen met Vishwa Mohan Bhatt op.Vervolgens speelde hij een aantal jaren in Brazilië, maar uiteindelijk keerde hij terug naar Canada.
Vishwa Mohan Batt werd overigens pas in 1993 in het Westen bekend door A Meeting By The River, zijn duo-cd met Ry Cooder.
In 2001 verscheen Manx’ eerste solo-cd, Dog My Cat. Daarop combineerde hij zijn liefde voor blues en folk met die Indiase invloeden, maar ook met elementen uit de traditie van singer-songwriters. Daarmee had hij ook direct een eigen stijl gevonden.
Manx speelde op zijn eerste cd’s ook letterlijk solo, maar zijn mengsel van blues, folk en Indiase muziek is toch rijk en gelaagd door zijn vloeiende melodieën en tegelijk zangerige en bijtende gitaren. Bovendien timede hij zingend toen al net zo vrij met zijn zeer expressieve, hese alt als hij gitaar speelde. Het leverde een intens en hypnotiserend geheel op.
Zijn cd’s volgden elkaar snel op: Wise And Otherwise verscheen in 2002, Road Ragas in 2003, West Eats Meet in 2004, Mantras For Madmen in 2005, Live At The Glenn Gould Studio in 2007 en Bread For Buddha in 2009. In Canada brak hij snel door en won hij voor diverse cd’s prijzen, vooral in het bluesgenre.
In het begin van zijn carrière werd hij vaak vergeleken met zanger/gitaristen als Kelly Joe Phelps en Ry Cooder. De eerste noemt hij ook als een van de inspiratiebronnen op Dog My Cat.
Vanaf West Eats Meet liet hij zich in een aantal songs begeleiden door een bescheiden band, terwijl hij andere songs traditiegetrouw solo speelde met ingedubde gitaren.
Twee keer nam hij een cd op met collega-gitarist Kevin Breit. Daarop speelden de twee alle instrumenten zelf. Manx speelde vooral slaggitaar en banjo en zong en Breit speelde de solo’s, hoewel ze ook regelmatig tegen elkaar in soleerden: Jubilee in 2003 en In Good We Trust in 2007.
Een impressie van Bread And Buddha en recensies van Mantras And Madman en Jubilee vind je elders op deze site.