In het nieuwe nummer van Heaven, nummer 2 maart-april, is de rubriek ‘De 10’ vanwege de Olympische Winterspelen gewijd aan songs die op een of andere manier iets met China te maken hebben, of dat nu vreemde eend ‘De Chinees doet veel meer met vlees’ is uit 1969 van De Butlers of het porselein dat Tori Amos in 1992 bezong op ‘Little Earthquakes’.
Die song zat in 2019 al een keer in ‘De rode draad’ over China in Kippenvel 581 van 12 maart, samen met ‘Chinese Worksongs’ van het gelijknamige album Little Feat én Joni Mitchell’s ‘Chinese Cafe (Unchained Melody)’ en Lowell George’s ‘China White’, een solonummer van het na zijn dood verschenen Little Feat-album ‘Hoy-hoy’.
Mijn korte columns over die twee laatste songs hadden prima in die aflevering van ‘De 10’ gepast:
‘Chinese Cafe -Unchained Melody’- Joni Mitchell
In de openingstrack van ‘Wild Things Run Fast’ (1982) trekt Joni Mitchell zich in gedachten terug bij de jukebox van het ‘Chinese Cafe’ waar ze als tiener met vriendin Carol ‘Unchained Melody’ (1955) beluisterde.
Mitchell zingt Carol toe op weemoedige, door drummer John Guerin en bassist Larry Klein bepaalde muziek, haar song combinerend met die uit haar herinnering: vervreemd van het kind dat ze niet kon opvoeden en eruitziend als haar moeder destijds, betreurt ze de hoorbaar voorbijvliegende tijd en verlangt ze nog altijd naar liefde, begeleid door een van haar vele exen én haar toenmalige man…
‘China White’ – Lowell George
Lowell George’s ‘China White’ stond pas na zijn dood en het uiteenvallen van Little Feat op ‘Hoy-Hoy’ (1981), het album met interessante restjes, maar was bedoeld voor zijn onevenwichtige soloalbum ‘Thanks, I’ll Eat It Here’ (1979).
Hij speelde het veel tijdens solo-optredens, maar nooit in deze mix van rhythm ‘n’ blues en gospel, worstelend met vorm én onderwerp: cocaïne. Hij overleed aan een overdosis na een soloconcert in het Lisner Auditorium in Washington, waar hij ironisch genoeg mét Little Feat twee jaar eerder het stomende ‘Waiting for Columbus’ (1977) opnam…