tweeslachtig talent
In 2019 nam singer-songwriter Alice Howe na een vijf songs tellende ep al haar eerste volledige album op met bassist Freebo als ontdekker, producer en schrijfpartner. Samen componeerden ze vier songs en Howe in haar eentje een, terwijl ze ook maar liefst vijf covers kozen: een loom swingende versie van Taj Mahal’s ‘Lovin’ In My Baby’s Eyes’, ‘Joel Zoss’ rootsy deinende ‘Too Long At The Fair’, Sam Cooke’s van melancholieke blazers voorziene ‘Bring It On Home To Me’, Muddy Waters’ als middernachtelijke slowblues gespeelde ‘Honey Bee’ en Bob Dylan’s door Freebo’s fretloze bas en tweede stem gedomineerde ‘Don’t think Twice, It’s All Right’.
Hoewel Howe geen slidegitaar speelt,
dringt een vergelijking met de jonge Bonnie Raitt zich op door Freebo als bepalende factor én de keuze voor ‘Too Long At The Fair’, dat ook op Raitt’s ‘Give It Up’ stond, haar tweede album. Juist daardoor is het des te vreemder dat Howe en Freebo voor zoveel covers van bekende songs kozen: met meer eigen nummers had ze een duidelijker eigen gezicht gekregen.
Howe timet en fraseert in de ballads namelijk uiterst overtuigend, daarmee emotie en spanning opwekkend. In de uptemposongs is haar stem wat scheller en gebruikt ze meer vibrato, wat leidt tot een zekere afstand tot de tekst.
Ook die songs zijn echter veelzijdig en muzikaal gelaagd gespeeld: drummer John Molo, Freebo, toetsenist John ‘JT’ Thomas plus gitaristen Fuzzbee Morse en Jeff Fielder begeleiden rootsy en swingend, twee keer aangevuld met blazers Lee Thornberg en Paul Perez.
Net als op opvolger ‘Circumstance’ (2023) moet Howe dus alleen het probleem van haar repertoirekeuze oplossen voor een klassiek album. Haar debuut-ep ‘You Have Been Away Too Long’ (2017) bewijst dat zij dat zou kunnen.
***1/2
De recensie van Alice Howe’s ‘Circumstance’ vind je in de categorie Recenies roots.