6097157988910

hinken

Marlijn Weerdenburg was ooit de helft van Miss Molly & Me, een duo dat ze vormde met Helge Slikker en dat drie albums vol luchtige, maar knappe popliedjes maakte.

Daarna maakte ze in 2020 een eerste, even veelzijdig als stuurloos soloalbum en groeide ze uit tot actrice, musicalster en tv-presentatrice, met de presentatie van ‘Wie is de mol?’-spinoff ‘Moltalk’ en ‘DNA onbekend’ als meest prestigieuze publiekstrekkers.

Nu is de muziek terug, want ze maakte een tweede soloalbum na het overlijden van haar moeder met tien songs en een korte instrumental. Ze schreef ze met mensen met wie ze ook op die vorige samengewerkte als jazzzangeres Izaline Callister en Bertolf, maar ook met singer-songwriter Stephanie Struijk, tekstschrijver Jan Tekstra en rapper Glen Faria samen met Elfsha Amonoo-Neizer.

Dat levert zoals haar website meldt inderdaad opnieuw een mix op van

singer-songwriter, pop en kleinkunst en dus een handvol mooie, stijlvaste nummers naast te makkelijke met behaagzieke strijkers als opener en titelnummer ‘mam’ en onmiddellijk daarna ‘buik vol van de liefde’, met overigens een mooie, dubbelzinnige titel.

De violen versterken de emoties erin namelijk niet, maar nemen die weg: zonder dat smeermiddel overtuigt Weerdenburg in kleine songs als ‘insomnia (sammie)’, ‘sterrenkijker’ en ‘Merel’.

Stilistisch is het album verre van een eenheid, want ‘scheur in mijn hart’,  ‘zand erover’ en ‘daar wil ik heen’ kennen dan weer modieuze invloeden van pop in opbouw en productie.

Dat is jammer, want Weerdenburg brengt het verlies van haar moeder geloofwaardig naar voren in de teksten van ‘mam’,  ‘daar wil ik heen’,  ‘heel anders’ en ‘samen’. In dat nummer zit bovendien een relevante tekstuele verwijzing naar Prince’ ‘Sometimes It Snows in April’.

Ook zingt Weerdenburg even zuiver als emotioneel, al gebruikt ze regelmatig te veel lettergrepen in een regel en te grote woorden in haar teksten. Zo groeit de korte instrumental ‘de tijd’ uit tot een van de hoogtepunten.

Dat stilistische zwalken is de grootste zwakte van een gefragmenteerd album met enkele prachtsongs.

***