Wereldjazz.
Op haar tweede cd combineert Van den Hombergh, die afstudeerde als tropisch bosbouwkundige aan de Landbouwuniversiteit Wageningen, haar liefdes voor het regenwoud en gezongen jazz. Daarnaast wortelen haar tien composities stevig in wereldmuziek a là Ashley Maher. Van haar trio (pianist Bert van den Brink, percussionist Joshua Samson en bassist Tony Overwater) zorgen de laatste twee voor die wereldinvloeden, waarbij Overwaters tweede instrument, een zevensnarige Ruby Gamba, een grote rol speelt.
Van den Hombergh en haar hechte groep zwepen elkaar op. Of het spel van de drie nu ineen vloeit tot één ritme, of dat ze gedragen maar precies spelend het nummer naar een ander niveau tillen, steeds is duidelijk dat ze elkaar hoorbaar wederzijds beïnvloeden, al zijn niet alle tempowisselingen even natuurlijk.
Van den Hombergh beschikt over een expressieve stem, die prettig omfloerst is in het laag en soms wat schril, maar expressief klinkt in het hoog. Het is daarom dat ook Joni Mitchell in gedachten komt. Wel blijft Van den Hombergh veel dichter bij traditionele jazz en scat er af en toe lustig op los.
Haar zang klinkt echter steeds emotioneel en haar teksten zijn vaak universeel. Ze vond overeenkomsten tussen de bewoners van de oerbossen en de mens; Fatal Embrace kan over een parasietplant gaan, maar ook over een ongelijkwaardige relatie, terwijl The Jaguar ook een meedogenloze vrouw zou kunnen zijn. Dat verleent deze avontuurlijke plaat een interessante meerwaarde.
***