Gitaarvirtuoos en ex-Dire Straits-voorman Mark Knopfler is tot de conclusie gekomen dat hij te veel versterkers en gitaren heeft.

Dat moet althans wel de gedachte zijn achter zijn beslissing er ongeveer 120 van zijn gitaren te laten veilen op 31 januari as.

Hij kan ze niet allemaal bespelen, zo zei hij, en anders zitten ze maar in hun koffers.

Onder die exemplaren is de Gibson Les Paul uit 1983 die hij gebruikte op het succesalbum ‘Brothers in Arms’.

Veilinghuis Christie’s schat de opbrengst van dat exemplaar op een bedrag tussen de 10.000 en 15.000 pond (tussen 11.500 en 17.000 euro), maar dat zal ongetwijfeld veel meer worden.

Dat is maar te hopen ook, want een kwart van de opbrengst gaat naar allerlei goede doelen als het Rode Kruis, Tusk, een organisatie die zich inzet voor wilde dieren, en een liefdadigheidsorganisatie voor kinderen, Brave Hearts of the North East.

Dat die gitaren een hoop geld kunnen opbrengen, blijkt wel uit het feit dat een gitaar van Eric Clapton vorige week werd geveld voor 1.030.000 pond, ofwel 1.185.000 euro.

Dat was een Gibson SG uit 1964, die ook nog een ‘psychedelisch’ beschilderd was. Daarvoor lijkt Knopfler dan weer een te solide persoonlijkheid te hebben, maar dat kunnen we zien als zijn gitaren worden tentoongesteld in Londen en New York voor de veiling:

In Kippenvel 782 draai ik songs van Dire Straits en Irma Thomas, de Weight Band en Rob Lutes en nieuw of recent werk van Edy Carey en Kaaiman, Jodymoon en Flip Noorman, Sarah McCoy en KB Bayley, de Dawn Brothers en Minor Gold en van Harry Hendriks natuurlijk.  

In het Een-tweetje draai ik drie  songs van drie albums van Ruud Houweling en in De rode draad zitten vanavond drie songs over een revolutie ingeleid door Bram Vermeulen, want het ziet ernaar uit dat het morgen niets minder wordt dan dat. Dit is Kippenvel, dus deze week weer twee uur muziek om naar te luisteren.

tot vanavond om acht uur dus, tot Kippenvel!

Ray Davies, natuurlijk voor altijd de ex-voorman van de The Kinks, heeft in een interview met NME gezegd dat hij ongeveer twintig nieuwe songs heeft. Hij heeft thuis namelijk demo’s opgenomen gedurende ongeveer drie decennia; op sommige spelen ook zijn boer Dave en oorspronkelijke drummer Mick Avory mee.

Het gaat daarbij weliswaar om losse delen, maar die kan hij gemakkelijk genoeg combineren, zo stelt hij: twee of drie fragmenten wil hij nog afmaken maar de rest is af.

Of het ook komt tot een reünie met broer Dave en drummer Mick Avory is nog ‘in de schoot van de goden’, zo zei Ray Davies: de spanningen tussen Avory en de broers zijn volgens hem inmiddels wel weggeëbd, maar alles hangt af van het feit of ze een contract kunnen afsluiten voor ‘A show that gives us the credit we deserve.‘ Vertaald luidt dat vermoedelijk ongeveer: ‘een concert dat ons zoveel geld oplevert dat we het de moeite waard vinden.’

Dan zal hij naar eigen zeggen nog wel even zijn broer moeten overhalen, want de twee hebben nogal de neiging er verschillende opvattingen op na te houden.

Wonderlijk genoeg komt het tweede deel van hun verzamelde werk, ‘The Journey Part 2’, slechts even zijdelings ter sprake, hoewel de releasedatum toch echt 17 november is:

In Austin is zanger-gitarist Jeff Plankenhorn een vertrouwde naam: hij begeleidde niet alleen artiesten als Ray Wylie Hubbard, Joe Ely, Ruthie Foster en Jimmy LaFave, hij vond ook een gitaar uit die een kruising is tussen een dobro en een lap steel en bracht er vier studioalbums uit: ‘Pank’ (2003), ‘The Speed of Hope’(2012) , ’Soulslide’(2016) en ‘Sleeping Dogs’(2018).

Toch kennen we hem in Europa nauwelijks of niet, ook doordat die releases alleen lokaal werden verspreid.

Zijn nieuwe album ‘Alone At Sea’ wordt echter wel in Europa gedistribueerd en is zeer de moeite waard.

Dat Plankenhorn volgend jaar ook door Europa wil toeren, is dan ook goed nieuws:

In Kippenvel 781 draai ik songs van  Ian Dury en Manassas, Dayna Kurtz met Robert Maché en Meschiya Lake & the New Movement en nieuw of recent werk van Buddy en Julie Miller en Claudia Robbens, Bas Beenackers en Them Dirty Dimes én Dusty Stray.

In het Een-tweetje draai ik drie versies van ‘I Feel The Same’ van Chris Smither, inclusief een liveversie van hemzelf en in De rode draad zitten al voor de zesde keer songs over New York, maar ik houd opruiming, al is de kwaliteit onverminderd hoog met nummers van Renske Taminiau, Paul Simon, Marc Cohn en tweemaal Peter C. Johnson, de man die het ten onrechte niet verder schopte dan de status van cultheld. Dit is Kippenvel, dus deze week weer twee uur muziek om naar te luisteren.

tot vanavond, tot Kippenvel!

De Little Richard-film ‘I Am Everything’ is genomineerd voor een Grammy in de categorie  Best Music Film.

Wonderlijk genoeg is dat de eerste nominatie de die de boeken inging als de architect van de rock ‘n’ roll met singles als ‘Tutti Frutti’ en ‘Long Tall Sally’, al wordt dat begrijpelijk als je weet dat de Grammy’s pas in 1959 werden ingesteld en dat hij een Lifetime Achievement Award van de Recording Academy ontving in 1993.

In de film komt de als Richard Penniman geboren Little Richard zelf ook uitgebreid aan het woord.

De andere genomineerde films zijn een film over David Bowie, ‘Moonage Daydream’, de Tupac Shakur-film ‘Dear Mama’en twee concertfilms: ‘Lewis Capaldi: How I’m Feeling Now’en  ‘Kendrick Lamar: Live From Paris, The Big Steppers Tour’.

Eerdere berichten over Little Richard vind je in de categorieën Nieuws en Dossier: Ook al dood…

Op 8 december verschijnt het dubbelalbum ‘The Faithful: a tribute to Marianne Faithfull’.

Daarop zingt een aantal artiesten songs van Marianne Faitfull, inderdaad. De bekendste naam onder hen is die van Iggy Pop, terwijl ook Cat Power, Tracey Bonham, Joan As Policewoman en Lydia Lunch nog wel een belletje doet rinkelen. De anderen zijn toch hooguit bekend in kleinere kring, al doet dat aan de goede bedoelingen niets af, net zo min als aan de kans dat het indrukwekkende versies zijn.

De opbrengst van dat album is voor haar bestemd, want zij herstelt nog altijd van long-covid.

Inmiddels is een eerste nummer uit: ‘This Little Bird’ wordt gezongen door de mij onbekende Parkinson Sisters en Tanya Donelly van The Breeders. Faithful’s befaamde rasp ontbreekt daarin begrijpelijkerwijs helemaal, terwijl de strijkers wel erg dominant zijn:

De Eagles hebben hun have zeer adequaat ‘Long Goodbye’ getitelde afscheidstournee verlengd tot ver in 2024. Ook tijdens de nieuwe concerten is Steely Dan het voorprogramma.

Volgens het persbericht zullen Don Henley, Joe Walsh, Timothy B. Schmit, Vince Gill en Deacon Frey ‘in ieder markt net zoveel concerten geven als hun publiek verlangt’.

Inmiddels zijn optreden bekend gemaakt in Palm Springs, St. Louis, Omaha, Tulsa, New Orleans, Orlando en Charlotte.

In januari, februari en maart van volgend jaar geeft de band steeds zeven concerten.

Eerdere berichten over de Eagles vind je in de categorie Nieuws.