Op vrijdag 20 en zaterdag 21 september vindt in Schiedam een bluesfestival plaats.

Daarmee probeert de Stichting ter Behoud van de Blues in Schiedam een traditie nieuw leven in te blazen, want vanaf de jaren zestig traden regelmatig bluesbands op in zalen als Arcade, Tivoli en Musis Sacrum.

Het is de bedoeling het festival jaarlijks te laten plaatsvinden.

De voor de eerste editie aangekondigde namen zijn in ieder geval niet mis, want onder anderen Ocobar, de Leif de Leeuw Band en AJ Plug staan geprogrammeerd:

In Kippenvel 806 hoor je hoor je songs van Steve Dawson en Mavis Staples, de Rutles en Little Feat, Buddie en Jullie Miller en Buckingham Nicks  en nieuw of recent werk van Jesper Lindell en Richard Lindgren, Helen Rose en Spencer Thomas. In het een-tweetje draai ik drie songs van Shelby Lynne en Allison Moore, die niet alleen door hun geboorte zusjes zijn, en in De rode Draad draai ik opnieuw songs over de vrouwelijke vliegenier Amelia Earhart, die een kleine honderd jaar geleden onder mysterieuze omstandigheden vermist raakt en en nooit werd gevonden. Dat is dus week opnieuw twee uur muziek voor wie wil luisteren: tot vanavond om acht uur dus, tot Kippenvel!

Van Randall Bramblett, de zanger-toetsenist uit Atlanta, Georgia, is een nieuwe single verschenen.

‘Throw My Cane Away’ is de voorloper van zijn album ‘Paradise Breakdown’, dat op  13 september as. verschijnt.

Het is een dwars funkend nummer, waarin Bramblett in de tekst een eerbetoon brengt aan Dr. John.

Daarover schrijft hij dat een vriend hem vertelde dat hij Dr. John in New York toevallig was tegengekomen: ‘The conversation they had was about the joy, freedm and fraglility of their recovery from drug addiction. I added the twist of Johnny being a ghost. Funny, sad and funky.’

Muzikaal is het een direct vervolg op een song als ‘Garbage Man’ van zijn album uit 2017, ‘Juke Joint at the End of the World’, of ‘Rocket to Nowhere’ en ‘Don’t Get Me Started’ van zijn vorige album, ‘Pine Needle Fire’ uit 2020: dat betekent in Bramblett’s geval een nummer dat begint met een swingende riff, waaraan steeds nieuwe, kale riffs overheen worden gelegd, terwijl Bramblett daar emotioneel overheen zingt.

Dat levert een funky song op die overigens eerder met de muziek van James Brown te maken heeft dan met die van de goede dokter:

Van Elton John verschijnt de documentaire ‘Elton John: Never Yoo Late’.

Die gaat in principe over zijn Farewell Yellow Brick Road Tour. Dat kon dus weleens een lange documentaire worden, want die tournee begon in 2018 en liep tot en met juli 2023.

Met 900 miljoen dollar omzet werd het daardoor ook de tournee met de grootste opbrengst it de popgeschiedenis.

Er zouden ook beelden in zitten van John’s vijftig jaar durende loopbaan en privémateriaal van John en zijn gezin. Een van de twee regisseurs is David Furnish, John’s man.

Disney+ heeft een grote rol in het tot stand komen, want er zitten beelden in van John’s laatste Amerikaanse optreden in november 2022 in het Dodger Stadium. Dat optreden werd al door de satellietzender uitgezonden als ‘Elton John Live: Farewell from Dodger Stadium’.

Disney+ gaat ‘Elton John: Never Too Late’ ook uitzenden, maar de première is tijdens het Toronto Film Festival.

Eerdere berichten over Elton John vind je in de categorieën Nieuws, Dossier Brexit en popmuziek, Dossier Politiek en popmuziek, Dossier crisis in de platenindustrie, muziekboeken en Rootsmuziek op radio, tv en internet.

Vandaag wordt een exemplaar van de eerste single van de Beatles geveild.

Op het label ervan is de achternaam van Paul McCartney verkeerd gespeld.

Het gaat om een exemplaar van ‘Love Me do/P.S. I Love You’ uit 1962: daarop staat McArtney.

De BBC schrijft dat het plaatje wel 9.000 pond zou kunnen opleveren (ongeveer 10.600 euro).

Van deze persing bestaan 250 exemplaren en dus is de gemaakte fout extreem zeldzaam. Bovendien gebeurt het maar zelden, dat er een te koop komt.

Er schijnt dan ook veel vraag te zijn naar  die single.

De vinylexpert van Stacey’s Auctioneers is dan ook enthousiast, al is het moeilijk uit te maken in hoeverre hij de prijs vooraf nog een beetje wil opjagen.

Normaal gesproken is dat helemaal niet nodig, doordat veilingen van muziek memorabilia de laatste jaren steeds veel meer opleveren dan geschat:

Singer-songwriter Shelby Lynne brengt op 16 augustus een nieuw album uit.

Ze nam ‘Consequences of the Crown’ op in Nashville, de stad waarheen ze kort geleden terug verhuisde na lang in Californië te hebben gewoond.

In het persbericht duidt ze op een muzikale koetswijziging:

‘I am going where it feels right to take a step. Breathing. Feeling the power of this music I lived for a time, another chapter in my life. I am grateful to be alive. I am grateful to you for listening to my life. This is the moment. We all wear a crown of consequences.’

Die wordt ondersteund doordat ze het albums produceerde met Little Big Town’s Karen Fairchild, Ashley Monroe en Gena Johnson.

Bovendien doen Waylon Payne, Jedd Hughes, Angeleena Presley en Carter Faith erop mee.

Alle zes horen zij bij de jongere countrygarde en nemen zij in hun songs wat andere elementen op dan alleen de traditionele.

Toch is het afwachten, want ‘Over and Over’ is een onverwacht soulvolle ballad met bepalende blazers en gospelinvloeden, terwijl ‘But I Ain’t’ met zijn moderne geluid ook niet direct uit Nashville afkomstig lijkt.

Tegelijkertijd lijkt het ritme een opgepompte versie van Lynne’s eigen ‘Dreamsome’ van haar eigen ‘I Am Shelby Lynne’ uit 1999. Dat was weliswaar haar zesde album, maar ook het eerste waarop ze brak met de bepalende country-invloeden van de albums die ze tot dan toe had gemaakt.

Dat album was echter zo veelzijdig door zijn combinatie zwaar georkestreerde nummers, rootsy songs en popdeuntjes, dat je hem voor hetzelfde geld stuurloos zou kunnen noemen.

Ook ‘Butterfly’, het derde al uitgebrachte nummer van haar nieuwe, is trouwens eerder een omfloerste ballad dan iets anders. Stilistisch vormen de drie songs in ieder geval opnieuw verre van een eenheid, dus hoe ‘Consequences of the Crown’ uitpakt, is nog even afwachten:

Little Feat heeft alweer een derde single getrokken van hun nieuwe album ‘Sam’s Place’.

Het is het enige nummer dat de leden zelf schreven: gitaristen Fred Tackett en Scott Sharrard schreven het samen met Sam Clayton en zijn vrouw Joni.

Het is ook een van de betere door het gedragen ritme en de swingende blazers, die een extra laag aan de coupletten toevoegen.

Tackett en Sharrard zorgden voor de muziek en Clayton en zijn vrouw schreven de tekst, die geïnspireerd is door hun neef: