Voor wie de kleine lettertjes leest van platenhoezen en cd-boekjes van albums die sinds de jaren zeventig uitkwamen, is Lee Sklar een vaste waarde, maar de bassist werkte altijd in de schaduw van de groten die hij diende, al is hij velen van hen opvallend trouw.

Zo was hij jaren de bassist van James Taylor, Jackson Browne en later van Phil Collins, met wie hij al zo’n veertig jaar werkt.

Ook maakt hij deel uit van The Immediate Family, de groep sessiemuzikanten die ook zelf albums maken en optreden: drummer Russ Kunkel, gitaristen Danny Kotchmar en Waddy Wachtel en een relatieve nieuwkomer, zanger-gitarist Steve Postell.

Eerder gingen ze door het leven onder de naam The Section, terwijl velen hen ook The Mellow Mafia noemden, zo hun dienende speelstijl  en hun alomtegenwoordigheid tegelijkertijd bespottend.

Over hen maakte regisseur Denny Tedesco een documentaire, ‘The Immediate Family’, nadat hij al eerder een soortgelijke film had gemaakt over The Wrecking Crew, een soortgelijke groep sessiemuzikanten uit de jaren zestig met daarin onder anderen pianist Leon Russell en zijn vader, gitarist Tommy Tedesco:

Het achtste album van Crowded House is uit. ‘Gravity Stairs’ kwam uit op het nieuwe label van de groep, BMG.

Blijkbaar heeft dat grote label vertrouwen in voorman Neil Finn, zonen Elroy en Liam, oerbassist Nick Seymour en toetsenist Mitchell Froom, ondanks dat hun vorige albums nu niet direct hun beste waren.

In deze bezetting zijn de vijf trouwens ook al sinds 2021 bij elkaar en namen ze voorganger ‘Dreamers Are Waiting’ op.

Het album bevat elf songs en heeft een hoes die zeer direct refereert aan ‘Rubber Soul’ van de Beatles, dus Finn en consorten leggen de lat zelf al zo hoog, dat ik dat niet meer hoef te doen.

Tenslotte was dat het album waarop de Beatles  een reuzenstap maakten in hun ontwikkeling van single-artiesten naar lp-groep en ze onder leiding van producer van George Martin allerlei nieuwe wegen bewandelden die ze zelf ontdekten.

Het is met andere woorden een even lovenswaardige als hautaine knipoog, al bevatten Finn’s beste songs altijd al duidelijke Beatles-invloeden. Die zijn ook terug te horen vanaf ‘Some Greater Plan (for Claire)’ in songs als ‘Black Water, White Circle’, ‘Blurry Grass’ en ‘I Can’t Keep Up With You’ met zijn dwarse gitaarlijnen. De tweede helft bevalt mij daardoor dus beter dan de eerste, maar instantklassiekers zoals ‘Weather with You’ , ‘Fall At Your Feet’ en ‘Four Seasons in One Day’ lijken hier toch te ontbreken…

de tracklist:

De twaalfsnarige Hootenanny-gitaar die John Lennon bespeelde op het album ‘Help! en die ook in de gelijknamige film te zien is, is verkocht voor  2,9 miljoen dollar (ongeveer 2,7 miljoen euro. Dat was de naam die Lennon er zelf aan gaf, want het merk was Famus.

Dat veiling was die van Julien’s, een New Yorks veilinghuis dat is gespecialiseerd in spullen van popmuzikanten.

Dat bod betrof de geschatte opbrengst flink, al is dat eerder regel dan uitzondering: het veilinghuis dacht, dat de gitaar 600.000 tot 800.000 dollar zou opleveren (555.00 tot 740.000 euro).

Het winnende bod werd zoals vaker telefonisch uitgebracht, de beste verzekering van absolute anonimiteit.

De gitaar heeft een wonderlijke reis achter de rug, want Lennon gaf hem aan Gordon van Peter & Gordon en die gaf hem weer aan zijn manager, waarna hij uiteindelijk op een zolder belandde en werd vergeten. Hij werd herontdekt bij een verhuizing.

De gitaar werd verkocht met de uit een vuilcontainer geplukte gitaarkoffer en een editie van het fotoboek ‘The Beatles: photographs from the set of Help’. Blijkbaar dient het laatste als bewijsmateriaal:

De Canadese gitarist Randy Bachman gaat de gitaar verkopen waarop hij de Bachman Turner Overdrive-klassieker ‘American Woman’ componeerde, een Les Paul uit 1959.

De directe redenen zijn de coronapandemie en het terugvinden van zijn oranje Gretch-gitaar uit 1957, die in 1976 van hem werd gestolen.

Een andere reden is dat hij lijdt aan ernstige rugpijnen, die worden veroorzaakt doordat hij zo’n tien jaar op die zware Les Paul speelde en zo zijn rug blijvend beschadigde.

Hoewel hij al in de dagen van Bachman Turner Overdrive overstapte op Fender Stratocasters, de lichtste gitaar die hij kon vinden, verdween die kwaal niet meer.

Hij gebruikte hem nog wel in de studio om er zittend de solo’s op te spelen vanwege het vette geluid, terwijl hij de Stratocasters gebruikte voor de slagpartijen en tijdens optredens.

Die klank kwam volgens Bachman doordat in die tijd dierlijke lijm werd gebruikt om de hals en de body aan elkaar te lijmen. Die lijm doordrong het hout, het op die manier voor de eeuwigheid verhardend.

Nu gaat hij desondanks ongeveer tweehonderd gitaren verkopen, waaronder dus die fameuze Les Paul.

Hij vond de riff voor  ‘American Woman’ trouwens toen hij een gebroken snaar verving tijdens een optreden:

Bob Dylan begon al vroeg met schilderen. Dat deed hij al toen hij in de late jaren zestig in Woodstock woonde.

Hij ruilde destijds een schilderij voor zijn geboortehoroscoop en zal niet hebben vermoed dat precies dat schilderij een ruime vijftig jaar late 196.156 dollar (181.000 euro) zou opbrengen.

Afgelopen weekeindde werd het verkocht door RR Auctions, dat het beschreef als een