Kippenvel - Ruud Heijjer

elke dinsdagavond van 20:00 - 22:00 op RTV Katwijk op 106.8FM en via deze site


Uitzending gemist

Page 222 of 1147

David Crosby: wijze , oude man…

Dat David Crosby een man van sterke overtuigingen is, zal zijn fans niet verbazen en dat veel kranten, tijdschriften en internetsites dezer dagen graag met hem praten ook niet.

Crosby zit goed in zijn tachtigjarige vel en draagt zijn overtuigingen met verve uit.

Daarbij komen onvermijdelijk min of meer dezelfde onderwerpen naar voren als in andere recente vraaggesprekken: Graham Nash, zijn zoon en toetsenist James Raymond, Crosby’s andere groep. de Lighthouse Band, maar ook zijn ouders komen ter sprake en dan vooral zijn moeder in relatie tot zijn eigen opvattingen.

Het interview is namelijk opgedeeld in thema’s, of zo je wilt: in hapklare brokken.

Zo laat Crosby zijn licht schijnen over de vrije liefde en over drugs, twee verschijnselen waarmee hij op zijn zachtst gezegd niet onbekend is.

Ook over Trump, racisme en de ook voor hem naderende dood vindt Crosby van alles: Continue reading

lang interview met Donald Fagen

De site Tabletmag is gewijd aan ‘een andere kijk op het Joodse leven’.

Daarin beschrijft interviewer Paul Grimstad hoe Donald Fagen contact met hem zoekt nadat hij een positief stuk over Steely Dan’s ‘Gaucho’ van zijn hand gelezen heeft.

Grimstad denkt aanvankelijk dat een van zijn vrienden hem een poest bakt, maar het blijkt de enigszins enigmatische bandleider, songschrijver, toetsenist en zanger wel degelijk. Ook tijdens het vraaggesprek dat hij met Fagen heeft verbaast Gromstad zich ook regelmatig, al blijkt hij zowel een fan als een kenner.

Er komt dan ook een keur aan uiteenlopende onderwerpen aan bod: jazz in het algemeen, maar ook producer Rudy Van Gelder’s opnamen voor Blue Note, Dylan, maar ook Nabokov, de studio’s in Los Angeles en die in New York en dan vooral de verschillen daartussen, Fagen’s teksten, maar ook de invloed van science fiction daarop én Walter Becker natuurlijk: Continue reading

tweede song Neil Young’s ‘Carnegie Hall 1970 – Official Bootleg’

Op 1 oktober komt Neil Young’s ‘Carnegie Hall 1970 – Official bootleg’ uit.

Dat was het eerst van twee concerten op 4 december 1970, zij het dat het tweede formeel begon op 5 december, want de aanvangstijd was middernacht.

Neil Young heeft alvast een tweede song prijsgegeven; een van de klassieker van zijn tweede soloalbum, ‘Everybody Knows This Is Nowhere’: ‘Cowgirl In The Sand’.

De geluidkwaliteit ervan is spectaculair helder en ruimtelijk: Continue reading

De Dijk na veertig jaar in een leeg Ziggo Dome

Het was ons ontgaan, maar dat bewijst alleen maar dat we NPO Radio 2’s programma ‘Muziekcafé’ op zaterdagmiddag tussen vier en zes beter in de gaten moeten houden.

Op zaterdag 25 september  was De Dijk daar een uur te gast en speelde de jubilerende band maar liefst een radio-uur lang in een overigens vrijwel lege Ziggo Dome, in normale tijden goed voor 17.000 bezoekers. Een radio-uur duurt trouwens maar tussen de veertig en 45 minuten, want de rest gaat op aan aankondigingen, nieuws en vooral ook aan reclame…

Die dag bestond de Amsterdamse groep op de kop af veertig jaar, zodat het om minstens twee redenen een gedenkwaardig concert was.

De Dijk trapte af met de stemmige nieuwe single ‘Goed jullie weer te zien’ en speelde vervolgens een dwarsdoorsnede van hun repertoire.

Al doende liet de groep nog maar weer eens horen heel erg goed te zijn, waarbij vooral de nieuwere songs de bewijsstukken waren door het intelligente samenspel en de ruimte

De Dijk zou dus ook live weleens wat minder mogen leunen op die oeroude successen, die muzikaal niet kunnen tippen aan hun recentere werk, maar wel publiekslievelingen zijn inderdaad een moeilijk dilemma…

Het uur ervoor werden de leden geïnterviewd, maar dat hebben wij helaas nergens kunnen terugvinden.

Gelukkig hebben we de beelden nog, maar vooral het geluid: Continue reading

Steely Dan – Northeast Corridor – Steely dan Live! en Donald Fagen -The Nightfly live

nostalgie én verrijking.

 

Bij live-albums is de vraag altijd of ze iets toevoegen aan het werk van de artiest, een overbodige opvulling zijn van een creatieve impasse of een makkelijke manier om aan een laatste contractuele verplichting aan een label te voldoen.

De gelijktijdige release van een live-album van Steely Dan en een van voorman Donald Fagen leverde een kwadraat van die vraag op. Hoe de albums zouden klinken, was moeilijk te voorspellen: Steely Dan’s enige andere live-album, ‘Alive in America’(1995), was niet alleen opgenomen in grote stadions, maar leek ook geproduceerd te zijn om erin te worden afgespeeld door de onnatuurlijke nadruk op bas en basdrum. Daarmee deed het het spreekwoordelijke hifigeluid van de groep geen recht, terwijl de dvd’s ‘In Concert’ (2000) en ‘Two Aganist Nature’(2003) juist weer wat dun klonken in het laag.

Het geluid op ‘Northeast Corridor – Steely Dan Live!’ is echter glashelder. ruimtelijk, neutraal en met een enorme spreiding zonder dat er gaten in vallen. Op die manier is elk instrument apart te horen los van de rest, terwijl het geluid tegelijk hecht klinkt en uiteraard enorm strak.

Fagen speelt met de muzikanten die hem al jaren vergezellen elf nummers uit het hele werk van de band die door zijn toedoen en dat van zijn kompaan Walter Becker het concept ‘groep’ ontsteeg. De meeste van die virtuoze vazallen waren er al bij op groepsalbums ‘Two Against Nature’ (2000) en ‘Everything Must Go’(2003) en speelden ook de al mee op zijn derde en vierde soloalbum. Daarmee is Steely Dan in de praktijk paradoxaal genoeg toch weer een band, al is de naam een merk dat tegenwoordig Fagen tegenwoordig alleen voert. Wel is het album opgedragen aan de op 3 september 2017 overleden Becker.

Fagen’s voorliefde voor drummer Keith Carlock bassist Freddie Washington, toetsenist Jim Beard, gitarist John Herington, blazers Michael Leonhart, Jim Pugh, Walt Weiskopf, Ari Ambrose en Roger Rosenberg plus achtergrondzangeressen Carolyn Leonhart, Catherine Russell, La Tanya Hall en Jamie Leonhart is goed te begrijpen: Continue reading

saxofonist Pee Wee Ellis overleden

Op 24 september is saxofonist Pee Wee Ellis overleden. Ellis was tachtig jaar oud en stierf aan hartproblemen.

Als tiener begon hij als jazzmuzikant in bands waarin ook bassist Ron Carter en trompettist Chuck Mangione speelden. Daarna zat hij op de Manhattan School of Music, waar hij onder anderen les kreeg van saxofonist Sonny Rollins.

Ellis werd in 1965 lid van de band van soullegende James Brown en werd daarvan al snel de bandleider, terwijl hij ook meeschreef aan een aantal van diens songs. Zo werkte hij mee aan ‘Cold Sweat’ en ‘Say It Loud – I’m Black and I’m Proud’, ‘Mother Popcorn’, ‘Lickin’ Stick’ en ‘The Chicken’.

Ook verwerkte hij invloeden uit de jazz aan de rhythm ‘n’ blues van Brown.

In 1969 stapte hij uit de  Brown’s band en vanaf het eind van de jaren zeventig verleende hij zijn diensten langdurig aan Van Morrison.

Verder trad hij onder anderen op met Fred Wesley en Maceo Parker, al even fameuze namen uit de band van Brown en maakte hij aan groot aantal soloalbums. Ook werkte hij samen met drummer Ginger Baker en met Afrikaanse muzikanten als Ali Farka Touré.

Malford Milligan and the Southern Aces – I Was A Witness

Suburban BURBCD223

 

indrukwekkende balans.

 

Op zijn nieuwe solo-cd zette de zwarte Texaanse soulzanger Malford Milligan twaalf songs. Hij schreef er tien, vaak met hulp van gitarist-producer Jack Hustinx, sologitarist Eric van Dijsseldonk of toetsenist Roel Spanjers, allen Southern Aces, en een met songschrijver Christon Kloosterboer. Ook nam hij opnieuw een song op van de in 2009 overleden singer-songwriter Stephen Bruton, een goede vriend van hem, en staat op de cd-versie nog ‘Until The Rain’, een bonussong van JW Roy en Connor James Thuote.

De nummers hangen nauw samen: Milligan bezingt de door rassentegenstellingen verscheurde VS en zijn eigen positie daarin. Zijn intense teksten en zang werden veroorzaakt doordat hij vanuit Continue reading

‘7 Acts of Mercy’ van de Sunshine Cleaners centraal in PZC

Het derde album van de Sunshine Cleaners wordt uitgebreid voorgesteld in PZC.

Dat doet de Marits Sep van de Provinciaalse Zeeuwse Courant door een uitgebreid interview met Sjef Hermans, de belangrijkste songschrijver van het trio.

Daarin blijkt Hermans een bewust en genuanceerd mens, die en passant ook de verbanden uitlegt tussen hun nieuwe album ‘7 Acts of Mercy’ en voorgangers ‘Silent voices – songs inspired by Bonhoeffer’s prison poems’ of en ‘Sad Songs for Us to Bear’.

Hij, Jacqueline Heijmans en Geert de Heer zingen op hun nieuwe niet alleen over de zeven werken van bermhartigheid, Hermans legt ook uit wat die voor hem niet-gelovig mens in de praktijk betekenen.

Bovendien staan onder het artikel nog twee optredens vermeld en de bestelinformatie voor ‘7 Acts of Mercy’ en dat maakt het artikel op drie manieren lezenswaardig: Continue reading

Tori Amos over ‘Ocean To Ocean’

Blijkbaar sloegen het Engelse popblad NME en Tori Amos de handen ineen voor een eerste publiciteitsoffensief rond Amos’ voor 29 oktober aangekondigde album ‘Ocean To Ocean’.

Op de dag van de aankondiging plaatste NME namelijk al een interview met de iconische singer-songwriter op de site, waarin ze praat over haar inspiratie: zo schreef ze voor een heel ander album, maar werd ze ingehaald door de onmogelijkheid nog te toeren en raakte ze daardoor in geestelijk zwaar weer.

Ze wilde daarover schrijven, maar kon dat aanvankelijk niet. Toen de songs eenmaal kwamen, bleken ze tegelijkertijd haar therapie.

Haar teksten uitleggen wil ze niet, maar wel waar haar inspiratie vandaan kwam: Continue reading

Sarah Dash, lid van Labelle, overleden

Sarah Dash, lid van Labelle, is op 20 september overleden. Ze was 76 jaar oud. Een oorzaak voor haar dood is niet bekend gemaakt, al lijkt haar overlijden onverwacht, want op zaterdag 18 september had ze nog meegezongen tijdens Pati Lablle’s concert in New Jersey.

Dash was een van de leden van Labelle die er vanaf het begin bij waren:Dash zat al in 1961 met Patti Labelle en Nona Hendryx in The Ordettes. Kort daarna kwam Cindy Birdsong erbij en veranderde de naam van de groep in Patti Labelle and The Bluebells.

Toen Birdsong aan het eind van de jaren zestig een Supreme werd, veranderden Dash, Hendryx en Labelle de naam van hun groep in Labelle en introduceerden ze ook hun sexy science-fictionkleding.

Labelle ging in 1977 uiteen, maar toch namen ze tot en met 2008 gezamenlijk acht albums op, al was ‘Lady Marmalade (Voulez-vous coucher avec moi?)’ in 1974 hun grootste hit. Dat nummer stond op hun vierde album, ‘Nightbirds’, dat werd geproduceerd door Allen Toussaint en werd opgenomen in New Orleans, doordat de groep er ondanks drie eerdere albums niet in was geslaagd een hit te scoren.

Dash bracht tussen 1978 en 1988 ook nog vier solo-albums uit en zong zowel in de studio als op het podium mee met de Rolling Stones en met Keith Richards X-Pensive Winos.

In 2016 werd haar een Life Time Achievement toegekend door de Amerikaanse National R&B Music Society: Continue reading

« Older posts Newer posts »