concertobooks.nl
9 789493 109476
Boots in het kwadraat
Heel misschien doet Jaap Boots ook weleens boodschappen
of de was, maar dan zonder hoedje,
want dan is hij het nog niet:
Continue readingCategory: muziekboeken (Page 2 of 7)
Singer-songwriter Jaap Boots is een overtuigd liefhebber van allerlei soorten pop- en rootsmuziek.
Hij was een radio-dj die zijn eigen programma’s samenstelde en maakt ook met grote tussenpozen soloalbums.
Bovendien schrijft hij zo af en toe een boek over zijn liefde voor popmuziek.
In 2014 verscheen ‘Donderweg – Mijn leven in de fastlane van de popmuziek’, waarin hij op een persoonlijke manier schreef over de popmuzikanten die hij ontmoette en zojuist is ‘Bambalam, 30 rockgedichten’ uitgekomen.
In het door Erik Kriek expressief geïllustreerde boek staan inderdaad dertig gedichten waarin Boots zijn liefde voor muziek en zijn muzikale helden belijdt.
Die lopen uiteen van Jerry Lee Lewis en Tom Waits, via Martha Reeves en Bruce Springsteen tot Echo & the Bunnymen en AC/DC.
Het gedicht over Bruce Spingsteen was al te lezen in ‘Recordzine’ 385 van 11 maarrt jl. en geeft er een goede indruk van hoe Boots ondanks alles nog altijd fan is:
Continue readingOver The Byrds verschijnt een massief fotoboek.
Dat het ongetwijfeld zo groot en zo zwaar wordt als bij deze boeken gebruikelijke stoeptegel, is niet meer dan normaal. Bijzonder is, dat Roger McGuinn, Chris Hillman én David Crosby de supervisie erover hebben. De drie zijn immers niet direct meer de beste vrienden, want ook hier trad een verwijdering op tussen McGuinn en Hillman enerzijds en Crosby anderzijds,
The Byrds 1964-1967 zal niet alleen meer dan vijfhonderd foto’s bevatten van fotografen zoals Henry Diltz, Linda McCartney en Guy Webster en foto’s uit de archieven van Columbia Records en de manager van The Byrds van toen, ook schreven de drie daar bijschriften bij die de geschiedenis van de groep uit de doeken doek vanuit een persoonlijke invalshoek.
Jet gaat dan ook meer dan vierhonderd pagina’s tellen.
Uiteraard verschijnt het boek in vier verschillende versies, die van duur tot onbetaalbaar worden.
Zo gaat de Super Deluxe Edition 425 euro kosten en die met een extra foto van McGuinn, Hillman of Crosby gemaakt door respectievelijk Henry Diltz, Barry Feinstein en Jim Marshall het toch niet misselijke bedrag van vijftienhonderd euro.
Gelukkig is het formaat van alle edities hetzelfde, dus ook dat van de gewone handelseditie: een ruime 26 bij 33 centimeter.
Continue readinga Plume book – ISBN 978-0-14-218032-7
In dit boek beschrijft Bettye LaVette haar wordingsgeschiedenis tot de zangeres zoals wij haar kennen in haar eigen woorden, al tekende David Ritz die op. Dat is niet zo gek, want LaVette schrijft eigenlijk nooit een song, maar interpreteert die van anderen op zo’n manier dat ze van haar worden.
Ze werd uiteindelijk toch nog bekend door haar rauwe zang, die bijtend en doorleefd is, maar ook teder en vol mededogen: op het eerste gezicht een perfecte paradox, net als LaVette zelf.
Misschien juist daardoor heeft het haar tientallen jaren gekost haar naam tot handelsmerk te verheffen. Van die strijd is dit boek het verslag in vaak korte, kale én krachtige zinnen die haar zangstijl echoën.
Betty Jo Haskins is zo echt als maar kan zijn, al leende ze haar achternaam LaVette van een vrouw die voor haar een voorbeeld was van stijl, klasse en een zelfbewuste, vrije seksuele moraal.
Haar leven stond dan ook tientallen jaren in het teken van het hartstochtelijk veroveren van letterlijk de ene man na de andere, wat ook betekende dat ze haar vorige verovering dumpte, ook als ze met hem getrouwd was. Het stond ook in het teken van eindeloze hoeveelheden met enthousiasme gebruikte drugs én van de ene gemiste kans na de andere: producers die haar een hit beloofden die niet kwam, een heel album dat op het laatste moment toch werd afgeblazen en platenbazen die haar geweldig vonden maar niet terugbelden.
LaVette’s bestaan werd echter ondanks alle gemiste kansen vooral bepaald door haar bezetenheid voor zingen, zozeer zelfs Continue reading
Abrams
ISBN 9781419 739095
Het is een ongewone titel voor een boek, ‘Tom Waits by Matt Mahurin’, maar de kaft maakt al duidelijk dat die die goed gekozen is.
Daarop zie je Waits’ karakteristieke kop: die heeft als nek een boomstam waarin muzieknoten zijn uitgehakt met een bijl met een hartvormig blad, terwijl uit zijn mond een cirkelzaag, een pump, een schedel, een vestzakhorloge én twee dobbelstenen met daarop het alziend oog komen.
Het voor Waits al even kenmerkende hoedje is veranderd in een helse fabriek, opgestookt door een duivel. Die gooit rozen in een oven, terwijl acht schoorstenen zwarte rook uitbraken.
Aan de voet van die fabriek liggen onder meer toetsenborden, een gitaar, een wiel van een auto, het toetsenbord van een typemachine en een gasmasker, terwijl een onbestemde vogel met een hoge hoed in de verte staart.
Dat aan Waits’ boomstamnek een hond is vastgeketend die naar vlinders bijt en dat er takken aan zijn hoofd ontspruiten waarop blaadjes met teksten zijn geprikt is in deze allegorie net zo vanzelfsprekend als de vaag onheilspellende schuur op de achtergrond, de gehavende nok van een circustent die wegdrijft in de lucht aan een tros ballonnen met daaraan een heen en weer slingerende trapezewerker en hoog daarboven de maansikkel met daarop een staande microfoon.
Het is een interpretatie van Matt Mahurin, maar dat is dan ook de man die samen met Tom Waits verantwoordelijk is voor het beeld dat we van hem kennen, al is Anton Corbijn de andere architect ervan.
Mahurin is een fotograaf en illustrator die af en aan al zo’n 35 jaar voor Waits werkt, maar ‘met hem samenwerken’ vindt Mahurin daarvoor een betere term.
Hij fotografeerde als beginnend fotograaf Waits voor het eerst voor diens ‘Anthology’, het album dat Asylum in 1984 uitbracht aan het einde van hun samenwerking, hoewel hij toen nog nooit een song van Waits had gehoord. Daarna deed hij dat ook voor tijdschriften en de albumhoezen van ‘Alice’, ‘Mule variations’ en ‘Bad as me’. Bovendien regisseerde hij de video’s voor ‘Hold on’, ‘What’s he building’ en ‘Hell broke luce’.
Tijdens het reorganiseren van zijn archief vroeg en kreeg hij Waits’ toestemming voor dit boek en hij selecteerde daarvoor zo’n honderd foto’s als uitgangspunt. Ook maakte hij illustraties die geïnspireerd zijn op songs van Waits.
Hij beschouwt het boek dan ook niet als een collectie portretten, maar als het portret van een creatieve samenwerking, zo schrijft hij in zijn voorwoord. Ze waren vanaf de eerste fotosessie immers ook altijd met zijn tweeën: nooit waren er assistenten bij.
Veel foto’s zijn in zwart-wit, maar ook de kleurenfoto’s zijn stemmig en mysterieus met hun sepiatinten. Daardoor en door de Continue reading
Van Tom Waits komt een nieuw fotoboek uit, al hij is niet de schrijver.
Eigenlijk komt er dan ook een nieuw fotoboek uit van Matt Mahurin, maar ondanks dat die fotograaf en illustrator met tussenpozen al zo’n dertig jaar voor Waits werkt, zullen weinigen zijn naam onthouden hebben.
Toch fotografeerde Mahurin Waits voor tijdschriften en een aantal van zijn albumhoezen, terwijl hij ook de regisseur was van een aantal video’s van Waits-songs.
Zo maakte Mahurin de foto’s voor de hoes van ‘Alice’, ‘Mule variations’ en ‘Bad as me’, terwijl hij ook de video’s maakte voor ‘Hold on’, ‘What’s he building’ en ‘Hell broke luce’.
Voor dit boek nam Mahurin zo’n honderd foto’s van waits als uitgangspunt ‘to explore his own surreal, poetic, and occasionally dark vision’.
Die variëren van concertfoto’s tot ‘richly imagined scenes in which Waits is more muse than musician’. Ook staan er twintig afbeeldingen in die geïnspireerd zijn op songtitels van Waits.
Waits schreef er een voorwoord voor en Mahurin schreef over hun samenwerking door de jaren heen.
De voorbeelden van het werk van Mahunin op zijn site laten zowel zijn grimmige als zijn poëtische kant zien: Continue reading
In de VS verschijnen veel juichende recensies over Ani DiFranco’s memoires ‘No walls and the recucrring dream’.
Natuurlijk zoeken wij ook een excuus om dat boek aan Sint-Nicolaas te vragen en we spellen ze dan ook minutieus, ook doordat dat soort bekentenislectuur nog weleens tegenvalt.
We kennen DiFranco als een indrukwekkende songwriter, die zichzelf door de jaren heen in haar teksten zonder reserves binnenstebuiten heeft gekeerd en weten dus dat ze in weinig woorden veel kan zeggen.
Of dat ook geldt voor haar 320 pagina’s tellende boek?
Dit fragment geeft daarvoor misschien een aanwijzing: Continue reading
Inmiddels is Joni Mitchell’s boek ‘Morning glory on the vine’ uit.
Het is een facsimile van het boek dat Mitchell in 1971 in honderd exemplaren liet drukken als kerstgeschenk voor haar vrienden, al zat de bladzijden toen in een ringband.
Daarin zijn songteksten, gedichten en schilderingen uit de tijd afgedrukt. Het is uitgebreid met tekeningen die Mitchell destijds niet in het boek opnam, maar er wel voor had bedoeld: portretten van Neil Young, David Crosby en Graham Nash plus de tekening die de hoes van haar ‘Court and spark’ zou sieren.
Mitchell heeft er voor de gelegenheid een nieuw voorwoord voor geschreven en Rolling Stone en The Guardian mochten een aantal van haar handgeschreven teksten en tekeningen op de site zetten.
Opvallend daarbij is dat de keuze van deze twee bijna geen overeenkomsten vertoont: Continue reading
De dwarse singer-songwriter Ani DiFranco is begonnen aan de tournee die haar memoires onder de aandacht moet brengen. Die loopt van 7 tot en met 22 mei en van New York tot New Orleans.
Nu is ze formeel nog veel te jong voor een terugblik op haar leven, maar de ruwweg twintig jaar die ze beschrijft in ‘No walls and the recurring dream’ bevatten meer gedenkwaardige gebeurtenissen dan veel andere mensenlevens; ze liep weg van huis toen ze vijftien was, begon haar eigen platenlabel en bracht daarop tot nu toe achttien albums uit, nam zonder reserve stelling in debatten over rechten voor lhtb’ers, de Amerikaanse politiek en het milieu, waardoor ze door andersdenkenden werd verketterd. Bovendien verweefde ze in haar teksten het politieke met het persoonlijke, wat leidde tot een aantal van de meest indringende autobiografische songs.
Ondertussen is DiFranco ook nog aan het optreden tot 16 augustus, dus het zijn drukke tijden voor die principiële kleine zelfstandige.
Voor een interview met DiFranco over haar boek, haar oude en haar nieuwe zelf kun je terecht bij de Amerikaanse publieke omroep, NPR, terwijl een lang interview met haar te lezen is op www.vulture.com: Continue reading
Op 22 oktober komt van Joni Mitchell een boek met songteksten, gedichten en schilderingen uit.
Het betreft een facsimile van ‘Morning glory on the vine’. Dat dateert al uit 1971, maar is nooit eerder commercieel uitgebracht. Wel was er een editie van honderd stuks, die Mitchell weggaf aan vrienden.
Mitchell heeft er een nieuw voorwoord voor geschreven: Continue reading