Category: nieuwe recensies (Page 2 of 5)

Ain’t No Hollywood Girl – Nienke Dingemans

13 March 2024 / Ruud

HCR033

www.nienkedingemans.com

verbreding of verbrokkeling?

Deze tien songs van de jonge bluesy singer-songwriter Nienke Dingemans vormen de opvolger van haar EP ‘Devil on my Shoulder’, haar indrukwekkende debuut-EP door de rootsy intensiteit en haar doordringende, metalen stem.

Opener ‘Hollywood Girl’ sluit daarbij nauw aan met zijn open geluid, net als de andere songs opnieuw geproduceerd door Joost Verbraak en Jan van Bijnen. Geassisteerd door bassist Joris Verbogt bespeelden zij ook de meeste instrumenten: Van Bijnen harmonica, zijn melancholiek tokkelende banjo en zijn zoekende lapsteel en Verbraak drums, percussie en diens trompet die om Dingemans’ introspectieve zang heen zwerft.

De erop volgende nummers zijn eveneens rootsy: galopperende country, een ruimtelijke ballad en rockabilly vormen een uiteenlopend, maar logisch vervolg op haar eerste.

In ‘A Place Called Home’ tapt ze onverwacht uit nog twee andere vaatjes.

‘Wherever You are’ – Philip Kroonenberg

8 March 2024 / Ruud

Excelsior

De vijftien songs die singer-songwriter Philip Kroonenberg op zijn negende soloalbum zette, zijn autobiografischer dan ooit.

Ze vormen een drieluik met zijn twee vorige albums: op ‘Some More Time’ bezong hij de kanker die zijn vrouw trof en hoe zij die na een zwaar proces overwon, op ‘The Therapist’ kon hij het zich weer veroorloven verbaasd, verontwaardigd en verdrietig te kijken naar de wereld en zijn medemensen als de psychotherapeut die hij ook is.

Hoe onwaarschijnlijk het ook moge zijn, zijn vrouw werd in november 2022 getroffen door een totaal andere vorm van kanker en in deze songcyclus bezingt hij de stadia van optimisme, ongeloof, pessimisme en verdriet die daarop volgden.

Hij nam ze op op akoestische gitaar en liet het geluid kaal op aanraden van zijn vrouw. Behalve Reyer Zwart op contrabas en harmonium zijn alleen twee van zijn drie dochters erop te horen: Patsy zingt tweede stem en Dunja speelt op twee van de songs piano. Ook schreef zij mee aan de muziek van ‘Alone’ terwijl derde dochter Lynn dat deed bij ‘Angel’, maar niet te horen is.

Patsy’s stem zorgt samen met Kroonenbergs soepele, muzikaal zeer folky melodieën voor

Songs for Rieany Plus – Rieany Plus

26 February 2024 / Ruud

sterke veteranen

Gezichtsbepalend in Rieany Plus is zangeres Rieany Jansen, een veterane uit het Nederlandse club- en theatercircuit (onder meer Midnight Hour, Boerenleenband en Rienne Va Plus). Zij wordt in deze twaalf rootsy songs meer dan begeleid door Sjoerd van Bommel-drums, Mike Roelofs- piano, Hammond B-3 en Wurlitzer, Jan Hendriks-gitaar en zang en BJ Baartmans – gitaar, mandoline, slidegitaar en zang.

Die nummers werden geschreven door een keur van Nederlandse muzikanten:

Consolation Songs – Vera van der Poel

21 February 2024 / Ruud

www.veravanderpoel.com

ondanks alles

Net als haar zuster Beatrice is Vera van der Poel een veterane in de Nederlandse muziek. Samen zongen ze ooit in Mimezine en Beeswamp en ze laten nog altijd de glorieuze tijden van Abba herleven, maar hebben beiden ook een solocarrière.

Vera van der Poel maakte in 2012 al ‘Love and Taboo’ onder de naam Divera, terwijl ze in 2017 onder haar eigen naam ‘Time Versus Time’ uitbracht.

De vijf songs op deze EP zijn muzikaal en tekstueel het vervolg op beide, want zowel de invloeden uit

Warlock Enemy – Dufhuess

31 January 2024 / Ruud

Zwarte Vleugels/Sonic Rendezvous

www.duffhues.c om

bluesy sjamaan

Sinds Dufhuess in 2001 debuteerde met ‘Piranesi’s Rome’ bouwt hij aan een samenhangend oeuvre van albums die worden bepaald door zijn eigenzinnige kijk op blues en folk. Zijn tien eigen songs op deze nieuwe vormen zijn tiende album, al staan er inclusief twee hidden tracks twaalf op.

Weer nam hij ze solo op in een bunker bij maximaal dertien graden, net zoals die van ‘Murder Call’, zijn vorige. Hij deed dat in mono, zoals hij dat al jaren doet, maar dat doet ook deze keer niets af aan de hevigheid ervan.

Daarbij vallen Duffhues’ vele

Grand Jubilee – Richard Lindgren

26 January 2024 / Ruud

Rootsy 7350050362126

schoonheid gewrongen uit pijn

De Zweedse zanger-gitarist Richard Lindgren is een productief man, want hij bracht in elf jaar veertien studioalbums uit. Dat maakt de lange stilte na ‘Death and Love’(2019) des te opmerkelijker, want die periode duurde zo’n vier jaar.

In die tijd schreef hij niet alleen veel songs, ook formeerde hij een nieuwe begeleidingsband waarin het aantal gitaristen opvalt: dat zijn er veel van zijn negen nieuwe nummers drie of vier en in sommige zelfs vijf, terwijl Lindgren zelf ook akoestische of elektrische gitaar speelt.

Toch resulteert dat niet in ongenuanceerde, dicht gespeelde songs, want opener ‘Big Fat Nothing’ is eerder gebaseerd op het majestueuze, ruimtelijk deinende treurritme van drummer-producer Christoffer Olssen Segerberg en bassist-toetsenist en producer Ale William Sjöström dan op iets anders.

Lindgren buit in die zes minuten durende song met

Peter Gabriel – i/o

23 January 2024 / Ruud

Real World PGCDBR21

ongelooflijk overtraind

De verwachtingen over Peter Gabriel’s nieuwe album waren minstens zo hoog als die over die nieuwe van de Rolling Stones, maar waar de Stones na achttien jaar heel toepasselijk kozen voor de lancering ervan via a bigger bang, koos Gabriel na 21 jaar de weg van de geleidelijke exposure. Hij bracht in 2023 elke maand een nummer uit bij volle maan, zij het dan ook in een bright mix, een dark mix én een Dolby Atmos-mix. Ook speelde hij de songs al tijdens zijn wereldtournee van 2024.

Zo ebde de opwinding rond zijn album snel weg, want gaandeweg ontstond een beeld van wat we konden verwachten, al was de vraag hoe de twaalf nummers achter elkaar zouden klinken en of er zulke duidelijke verschillen waren tussen de drie mixen dat het uitbrengen ervan gerechtvaardigd is.

Wie Gabriel’s ‘So’, ‘Us’ en ‘Up’ kent, herkent veel in zijn nieuwe songs, hoewel dat woord er nauwelijks op van toepassing is: de lengte ervan (gemiddeld zo’n zes minuten), de onontkoombare brille van vaste muzikanten als drummer Manu Katché, bassist Tony Levin, gitarist David Rhodes en ook op dit album weer alom aanwezige Brian Eno als gitarist, ukelelespeler, toetsenist en ritmeprogrammeur, de zorgvuldige, meer dan voorheen vaak door strijkers gespeelde arrangementen en de gelaagde productie van Gabriel zelf, zijn karakteristieke, nog net zo intens emotioneel klinkende zang en zijn vermogen om aanstekelijke riffs en melodieën te schrijven, waarin hij zijn eigen oeuvre trouw blijft óf daar schaamteloos uit citeert:

Ghostwriter- BJ Baartmans

22 January 2024 / Ruud

Continental Europe CECD100

www.bjbaartmans.nl

speeltuin

Dat zanger, gitarist en producer BJ Baartmans zijn vijftiende album ‘Ghostwriter’ noemde, moet een knipoog zijn naar zijn eigen loopbaan: 25 jaar geleden bracht hij zijn eerste soloalbum ‘The Pawnshop Guitar Chase’ uit, terwijl hij in de jaren erna ook op allerlei Europese podia stond als begeleider van Amerikaanse en Nederlandse rootsacts. Van de laatsten produceerde hij de albums vaak, terwijl hij daarop dan ook nog meespeelde.

In deze dertien nummers staan Bartmans zelf en zijn vroegste muzikale invloeden centraal: hij kijkt muzikaal liefdevol om naar roemruchte Engelse acts als The Kinks, Elvis Costello, Rockpile en The Clash, maar ook naar Amerikaanse als Big Star, Wilco en The Black Keys. Voor zijn opvallend biografische teksten liet hij zich dan weer inspireren door Loudon Wainwright III, John Hiatt, Nick Lowe, Lucinda Williams en Jeff Tweedy.

Meer dan op andere soloalbums zijn de songs

Wendy Webb – ‘Silver Lining’

4 December 2023 / Ruud

www.wendy we bbmusic.com

lange adem

De Amerikaanse zangeres-pianiste Wendy Webb maakt al sinds 2003 albums en zette op ‘Silver Lining’, haar zesde, tien eigen songs en een cover.

Ze nam haar piano en zang live op en liet zich anders dan op ‘Step Out of Line’ (2017) slechts begeleiden door twee muzikanten: John McLane speelde ook op ‘This Is The Moment’ (2015) al

Fire Place – Dusty Stray

1 December 2023 / Ruud

www.dustystray.c om

verdrietcyclus

Op zijn zesde album zette Dusty Stray een cover van ‘I’m So Glad’ van deltabluesman Skip James uit 1931en twaalf eigen songs. Die zijn thematisch verwant, want ‘Fire Place’ is een scheidingsplaat zoals bijvoorbeeld Bruce Springsteen, Jaap Boots en Rick Treffers die ooit maakten.

Anders dan zij verpakt de Amsterdamse Amerikaan Jonathan Brown zijn liefdesverdriet en eenzaamheid in zacht ruisende toetsen en akoestische snareninstrumenten. Dat levert een even lieflijke als gelaagde sound op die misleidt: