Persoonlijke traditie.
White twee vorige cd’s kwamen hier niet uit, maar waren net als deze derde het gevolg van zijn late roeping. De New Yorker schreef voorheen vooral muziek voor commercials en speelde sessies voor onder meer Shawn Colvin en Peter Wolf, wiens Fool’s Parade en Sleepless hij ook produceerde.
Muzikale kennissen uit de kringen rond Paule Cole, Joe Henry, Norah Jones en Bob Dylan speelden mee, onder wie drummer Shawn Pelton en de hier gitaar spelende Larry Campbell.
Toetsenist/gitarist White schrijft net als de in één nummer tweede stem zingende collega-New Yorker Marc Cohn soms swingende rootsy nummers met een soepele melodie, af en toe voorzien van stemmige blazers.
Zijn sfeervolle akkoordenreeksen doen daarbij incidenteel ook sterk denken aan die van Cohn. Veder deelt hij diens thematiek over modern stads leven en liefhebben. White hanteert daarbij op het eerste gehoor een laconieke toon, die zijn gevoelens lijkt te relativeren. Aandachtig luisteren openbaart echter een persoonlijke, gelaagde en genuanceerde weemoed. White is duidelijk beter in verdriet, spijt en verlangen dan in het daaraan voorbijgaan. Opener Until You Learn is daarbij thematisch: “Until you learn to give your heart away/A song is just some pretty words/A melody you play”.
Ook wie al jaren wacht op Cohns vierde, vindt zo troost bij White, die zelf bewijst ook een traditionele singer-songwriter van meer dan gemiddelde klasse te zijn.
***1/2
Gepubliceerd in Heaven no. 33 november-december 2004/no. 6