lange adem
De Amerikaanse zangeres-pianiste Wendy Webb maakt al sinds 2003 albums en zette op ‘Silver Lining’, haar zesde, tien eigen songs en een cover.
Ze nam haar piano en zang live op en liet zich anders dan op ‘Step Out of Line’ (2017) slechts begeleiden door twee muzikanten: John McLane speelde ook op ‘This Is The Moment’ (2015) al
drums, bas, orgel en accordeon, maar ook akoestische en elektrische gitaar plus saxofoon, terwijl Danny Morgan net als toen akoestische gitaar speelde, bongo’s en andere percussie. Verder produceerden de twee ook dit album.
Ondanks die overdubs klinken Webb’s songs organisch, want ze schrijft vloeiende, harmonieuze melodieën. Ze hebben invloeden van folk en jazz, maar ze is vooral een klassieke singer-songwriter, want haar muziek staat in de traditie van vrouwelijke genregenoten uit de jaren zeventig. In haar nummers staan net als bij hen piano en zang centraal en ook door haar wat nasale timbre dringt een vaker gemaakte vergelijking met Carole King zich op.
Webb’s zang komt het best tot zijn recht met een contrasterend instrument (McLane’s sax in bv. ‘Gonna Treat You Right’ en ‘Silver Lining’) of een haar uitdagend ritme (I’ve Never Been To Argentina’). Door het gebrek daaraan in ‘I’ve Grown Accustomed To Your Face’ steekt die klassieker uit ‘My Fair Lady‘ bleek af tegen de rest.
Webb’s stijl is niet wezenlijk veranderd sinds haar debuut ‘Morning in New York’: ze voelt zich uitstekend thuis in ballads en licht swingende nummers. De eerste song die ze ooit schreef, ‘Children on the Blue’, ademt op dit album dan ook dezelfde sfeer als het eveneens met Mark Keller geschreven titelnummer: Webb blijft haar muziek overtuigend trouw.
***1/2