Jann Wenner is uit de Raad van Toezicht van de Rock & Roll Hall of Fame Foundation gezet.

Dat is het directe gevolg van het interview in The New York Times met David Marchese, waarin hij zegt dat er geen enkele vrouw en zwarte artiest was die op voldoende intellectueel niveau heeft geschreven om te worden opgenomen in zijn interviewbundel ‘The Masters’.

Hij zou nog een gelegenheid hebben gekregen zijn uitlatingen uit te leggen of te herroepen tijdens een telefonische spoedvergadering, maar is daar blijkbaar niet in geslaagd.

Het ontslag is meer dan een symbolische straf, want Wenner was in 1987 een van de oprichters van dat instituut en was er directeur van tot 2020.

Inmiddels heeft hij dan weer in een vrij summiere verklaring zijn excuses aangeboden voor zijn uitlatingen:

“In my interview with The New York Times, I made comments that diminished the contributions, genius, and impact of Black and women artists and I apologize wholeheartedly for those remarks. ‘The Masters’ is a collection of interviews I’ve done over the years that seemed to me to best represent an idea of rock ‘n’ roll’s impact on my world; they were not meant to represent the whole of music and it’s diverse and important originators but to reflect the high points of my career and interviews I felt illustrated the breadth and experience in that career. They don’t reflect my appreciation and admiration for myriad totemic, world-changing artists whose music and ideas I revere and will celebrate and promote as long as I live. I totally understand the inflammatory nature of badly chosen words and deeply apologize and accept the consequences.”

Het eerdere bericht over het Jann Wenner-interview vind je in de categorie Nieuws.

Jann Wenner, oprichter van het nog altijd toonaangevende Amerikaanse blad Rolling Stone, heeft een nieuw boek geschreven, ‘The Masters’.

Daarin bundelt hij interviews die hij had met popgroten die hij de ‘filosofen van de rock’ noemt.

In de inleiding van dat boek schrijft hij dat vrouwen en zwarte artiesten daarvan geen deel uitmaken en in interview met David Marchese van de New York Times legde hij uit waarom.

Hij doet althans een poging, want hoewel hij tegen diverse heilige huisjes van deze tijd schopt, is zijn motivatie weinig samenhangend.

Zo zegt hij dat zijn keuze geen bewuste selectie was. Ze moesten weliswaar aan een paar criteria voldoen, maar die keuze was het gevolg van zijn persoonlijke interesse in hen.

Het hanteren van die criteria spreekt hij vervolgens keihard tegen door te zeggen dat er geen enkele vrouw uitgesproken genoeg was geweest op dit ‘intellectuele niveau’. Ook zwarte iconen als Stevie Wonder, Marvin Gaye en Curtis Mayfield waren dat niet.

Zij konden volgens Jenner de vergelijking met bijvoorbeeld Mick Jagger en Pete Townsend niet aan, want die schreven ‘deep things about a particular generation, a particular spirit and a particular attitude about rock ’n’ roll’.

Ook de door Marchese naar voren geschoven Joni Mitchell voldoet niet aan Jenner’s nergens uitgesproken standaarden. Over haar zegt hij: ‘You know, Joni was not a philosopher of rock ’n’ roll. She didn’t, in my mind, meet that test. Not by her work, not by other interviews she did.’

Ook zegt hij dat hij misschien op zoek had moeten gaan naar een zwarte en een vrouwelijke artiest om op te nemen in zijn boek. Dat was dan alleen voor de public relations geweest: al hadden die artiest niet voldaan aan de ‘historische standaard’ van de anderen, Wenner had naar eigen zeggen dan dit soort kritiek voorkomen.

Uit het interview met Wenner blijkt vooral, dat hij fan was en is van de artiesten die hij selecteerde en dat is natuurlijk heel andere koek dan het halen van een zeker filosofisch niveau, al is er niets op tegen. Jagger lijkt me tenslotte eerder een groot zanger en een grote zakenman dan een groot denker.

Nieuwsgierig naar wie die andere vijf filosofische rockers zijn? Bono, Bob Dylan, Jarry Garcia, John Lennon en Bruce Springsteen.

Met die laatste deed Wenner als enige een nieuw interview voor dit boek. De andere interviews name hij zijn helden ooit af.

‘The Masters’ verschijnt op 26 september:

Continue reading

Pretenders-voorvrouw Chrissie Hynde voelt zich schuldig aan de dood van oer-Pretenders Pete Farndon en James Honeyman-Scott.

Dat zegt ze in een interview met het Engelse ‘Record Collector’ naar aanleiding van de release van ‘Relentless’,  het twaalfde studioalbum van de band, op 15 september.

De oorspronkelijke bassist en gitarist van de groep overleden aan de gevolgen van drugsgebruik: Honeyman-Scott in 1882 en Farndon in 1983.

De laatste was toen al door Hynde uit de band gezet vanwege zijn drugsgebruik.

Hynde voelt zich schuldig aan hun dood, doordat ze hun drugsgebruik niet heeft ontmoedigd.

Ook zegt ze dat de Pretenders voelt als een soort tributeband, doordat ze Farndon en Honeyman-Scott heeft moeten vervangen.

Eerdere berichten over Chrissie Hynde en de Pretenders vind je in de categorie Nieuws.

Hoewel het Rolling Stones-album ‘Hackney Diamonds’ pas uitkomt op 20 oktober, zou de band alweer bezig zijn met de opvolger daarvan.

Mick Jagger zei zelfs, dat ze al driekwart van die volgende klaar zouden hebben.

Dat zou wel  een hele verandering zijn met de afgelopen jaren, want tenslotte kwam ‘A Bigger Bang’, het laatste album met nieuw werk, uit in 2005.

Het risico van die nieuwe is overigens wel, dat die een sterrenparade blijkt te zijn waarop de identiteit van de Stones verwatert: dat Paul McCartney ‘Bite My Head Off’) in een nummer bas speelt hoeft geen afbreuk te doen aan de sound, net zo min als wanneer Ringo Starr inderdaad ergens zou mee drummen, maar wat Stevie Wonder (‘Sweet Sounds of Heaven’), Elton John ( ‘Get Close’ en Live By The Sword’) en  Lady Gaga (‘Sweet Sound of Heaven’) toevoegen aan de Stones, is een vraag waarop geen zinnig antwoord mogelijk lijkt tot het moment dat het album dat zelf geeft.

De enige manier waarop zij iets kunnen bijdragen is dat zij zich in dienst stellen van de nummers en dus afstand doen van hun reputaties én  ego’s.

Dat oerbassist Bill Wyman meedoet op ‘Live By The Sword’ is op zijn minst onverwacht…

De New York Times had een interview met Mick Jagger, Keith Richards en Ron Wood, hoewel die niet samen werden geïnterviewd.

Ook is de songlist inmiddels bekend:

‘Angry’
‘Get Close’
‘Depending On You’
‘Bite My Head Off’
‘Whole Wide World’
‘Dreamy Skies’
‘Mess It Up’
‘Live By The Sword’
‘Driving Me Too Hard’
‘Tell Me Straight’
‘Sweet Sounds Of Heaven’
‘Rolling Stone Blues’

Eerdere berichten over de Rolling Stones vind je in de categorie Nieuws.

Neil Young zocht en vond een tijdelijke vervanger voor zijn tweede gitarist Nils Lofgren.

Die kan niet op 20  en 21 september, doordat hij op tournee is met Bruce Springsteen en de E Street Band, terwijl Young met Crazy Horse optredens heeft in The Roxy in Los Angeles.

Die club viert zijn vijftigjaren bestaan en opende destijds met optredens van Neil Young and the Santa Monica Dixie Flyers. Dus hij kan niet op de affiche ontbreken.

Lofgren’s vervanger is even weinig verrassend als logisch Micah Nelson, voorman van Promise of the Real, Neil Young’s andere begeleidingsband.

Frappant is dan weer wel, dat Springsteen zijn concerten in september heeft uitgesteld vanwege een maagzweer, zodat Lofgren dus in principe opeens weer wel beschikbaar is.

De concerten die Neil Young samen met de Santa Monica Dixie Flyers gaf in The Roxy kwamen in 2018 uit met als titel ‘Roxy: Tonight’s the Night Live’.

De recensie van ‘Colorado’ vind je in de categorie Recensies rock en die van ‘Homegrown’ in Recensies singer-songwriter.

De een week durende veiling van huisraad van Queen-voorman Freddie Mercury heeft alle verwachtingen overtroffen.

In totaal bracht de veiling bij Sotheby’s zo’n veertig miljoen pond op (46,5 miljoen euro), waar het veilinghuis 7,6 miljoen pond (ongeveer 8,8 miljoen euro) had verwacht.

Nu was de bonte verzameling spullen natuurlijk ook niet zomaar een bijeengeraapt zooitje, maar een optelsom van extravaganza: kunst, juwelen, muziekinstrumenten, handgeschreven songteksten,  Mercury’s buitenissige kleding, maar ook een snorrenkam en de zwarte piano waarop hij ‘Bohemian Rhapsody’ componeerde,.

Die werd bijvoorbeeld afgelopen week al voor 1,7 miljoen pond (euro) geveild, al was dat kenmerkend genoeg dan juist weer ietsje minder dan de vooraf geschatte twee tot drie miljoen pond (iets minder dan twee miljoen euro).

Op de openingsavond werd de toon voor de totaalopbrengst al gezet: oen werd voor iets meer dan veertien miljoen euro verkocht, maar op de vijf andere veilingdagen kwam daar dus nog het een en ander bij.

Het totaalbedrag is een recordopbrengst voor een veiling van ‘spullen van een bekendheid’.

Mercury’s vriendin Mary Austin krijgt als zijn erfgename van het  totaalbedrag  het meeste, maar een gedeelte schenkt ze aan het Mercury Phoenix Trust en de Elton John Aids Foundation.

Eerdere berichten over Freddie Mercury vind je in de categorie Nieuws.

Op 7 oktober gaat de Paul Simon-documentaire ‘In Retsless Dreams: the Music of Paul Simon’ in première in Amerikaanse bioscopen.

Deze documentaire van Alex Gibney gaat niet alleen over het opnemen van Simon’s recente ‘Seven Psalms’, maar over zijn hele carrière, dus inclusief de jaren met jeugdvriend Art Gurfunkel en het opnemen van het destijjds even controversiële als baanbrekende album ‘Graceland’, maar bevat ook recente beelden van de singer-songwriter aan het werk in zijn huisstudio.

Afgelopen weekeinde werd deze voor het eerst vertoond op het Toronto Film festival en ter gelegenheid daarvan was Simon er ook.

Tijdens een zogenaamd Q & A-interview tijdens dat filmfestival zei Simon dat hij zijn gehoorverlies nog niet had geaccepteerd, maar dat dat langzaam begon te komen.

Toch speelt hij nog elke dag gitaar: daarop kan hij zich helemaal uitdrukken en daarin vindt hij troost. Inn die zin is dat spelen voor hem heel belangrijk, want Simon door de doofheid an zijn linkeroor is zijn leven veranderd.

Binnenkort gaat hij echter repeteren met twee gitaristen. Die zouden sommige van zijn partijen kunnen spelen tijdens concerten, waardoor het voor hem mogelijk zou moeten zijn zich op zijn zang te concentreren en dus weer op te treden.

Ook zei hij, inmiddels alweer een nieuwe song te hebben geschreven:‘When I learned to Play Guitar’. Hij wist niet of hij er ooit iets mee zou doen:

Continue reading