De op zaterdag 9 mei overleden Little Richard is gestorven aan botkanker . Dat heeft zijn advocaat inmiddels bekend gemaakt. Bij het bekend worden van zijn dood werd geen doodsoorzaak gegeven.

Inmiddels melden zich nu allerlei rocksterren die door Little Richard zijn getrouwd.

Het eerste huwelijk dat hij ooit sloot, was in 1982 dat van Steve Van Zandt en zijn vrouw Maureen.

Later trouwde hij ook Onder anderen Cyndi Lauper en haar man en in 2001 Tom Petty en zijn tweede vrouw, Dana York. Bij die plechtigheid zou hij een keer ‘Shut up!’ geroepen hebben.

Ook ander beroemdheden lieten zich trouwens door hem in de echt verbinden, bv. Demi Moore en Bruce Willis in 1987.

De necrologie van Little Richard vind je in de categorie Dossier: Ook al dood…

Percussionist Alfred ‘Uganda’ Roberts is op 5 mei jl. in zijn woonplaats New Orleans overleden aan de gevolgen van longkanker. Hij was 77 jaar oud.

Roberts is alleen een grote naam voor wie de kleine lettertjes leest op platenhoezen en de nog kleinere in cd-boekjes, want hij was de vaste percussionist van Allen Toussaint in zijn Sea Saint Studios en deed dus mee op Toussaint’s album ‘Life, love and faith’ en op b.v. ‘Hey pocky way’ van diens huisband, de Meters.

Ook werd hij in 1972 de vaste percussionist van Professor Longhair, die toen aan een comeback bezig was die onder anderen was geïnitieerd door Quint Davis, ook een van de mensen achter het Jazz and Heritage Festival. Davis zou ook het initiatief tot hun samenwerking hebben genomen.

Zo speelde Roberts op Longhair’s albums ‘Rock n roll gumbo’ (1977) en ‘Crawfish fiesta’ (1980) tot Longhair overleed. ‘The London concert’ is een livealbum van Longhair en Roberts, waarop zijn conga’s het enige andere instrument zijn.

Hij speelde ook op albums van de Wild Magnolias en na een tijd geen muziek meer te hebben gemaakt op Dr. John’s ‘Goin’ back tot New Orleans’ en ‘N’Awlinz: Dis, Dat or d’Udda’, John Mooney’s ‘Gone to hell’ en ‘All I want’.

Roberts werd geboren in de wijk Treme. Dat hij zichzelf speelde in de gelijknamige tv-serie is dan ook niet meer dan logisch: Continue reading

Little Richard is overleden, maar een doodsoorzaak is nog onbekend. Hij was 87 jaar oud.

Richard Wayne Penniman brak door in 1956 met ‘Tutti frutti’. Daarna had hij nog een serie hits als ‘Long tall Sally’, ‘Rio it up’, ‘Lucille’ en ‘Good golly miss Molly’.

De basis daarvan was Richard’s pompende piano, zijn emotionele, door de gospel beïnvloede zang en zijn seksueel gelden teksten. Die waren trouwens vaak nonchalant.

Toch maakte hij al vanaf 1951 weinig opwindende singles en zou zijn grote successen hebben verzonnen terwijl hij als afwasser aan het werk was in het Greyhound-busstation in Macon, Georgia.

Hij nam zijn eerste single op in New Orleans, al was de tekst van ‘Tutti frutti’ daarvoor wel gefatsoeneerd.

Hij werd met die single en zijn volgende hits een even groot idool als Elvis Presey, Jerry Lee Lewis en Bill Haley.

Al vanaf 1958 had hij geen hits meer, maar hij was wel een invloed op Britse groepen als de Beatles, die ook nummers van hem coverden op hun vroege albums. Zij namen b.v. ‘Lucille’ op.

Met zijn uitzinnige kleding, haar en make-up was hij ook een showman van de eerste orde en Prince werd bijvoorbeeld door hem en door James Brown geïnspireerd.

Al in 1957 veranderde hij zijn levensstijl en koos hij ervoor dominee te worden en probeerde hij het als gospelzanger, maar dat leidde niet tot grote successen.

Daarom begon hij weer rock ‘n’ roll te spelen en zo trad hij tegelijkertijd met de Beatles op in de Hamburgse Star Club in 1964.

Na jaren van verslaving aan cocaïne kickte hij in 1977 af en werd weer predikant en bracht nog weer een gospelalbum uit.

In 1986 was hij te zien in de film ‘Down and out in Beverly Hills’, waarvan hij ook de titeltrack zong.

In dat jaar werd hij ook opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame.

Ook de decennia daarna speelde Richard niet alleen zijn oude hits, maar ook de pianorocker die hij ooit was.

Door de jaren heen coverden ook The Kinks, Elvis Costello en Creedence Clearwater Revival songs van hem.

Hillard ‘Sweat Pea’ Atkinson is overleden aan een hartaanval in zijn woonplaats Los Angeles . Hij was 74 jaar oud.

‘Sweat Pea’ Atkinson was met zijn  soulvolle, door gospel beïnvloede stijl een van de ultieme achtergrondzangers en in die rol was hij te horen op albums van Bonnie Raitt, Bob Dylan, Kris Kristofferson, Brian Wilson, Iggy Pop, Willie Nelson, Jackson Browne, Elton John, Keb’ Mo’, Marc Cohn, Solomon Burke en talloze anderen. Ook zong hij zo’n tien jaar koortjes tijdens de optredens van Lyle Lovett and his Large Band.

Vaak vormde hij een duo met Harry Bowens, met wie hij ook samen zong in de groep Was (Not Was) van producer, bassist en Blue Note-ceo Don Was. Die ontdekte Atkinson bij toeval midden in de nacht in de jaren tachtig een studio in Detroit waar beiden aan het opnemen waren. De immer zeer gesoigneerde, in flamboyante pakken gestoken Atkinson zat toen in Hi Energy met collega’s van de Chrysler-fabriek waar hij aan de lopende band werkte.

Atkinson bracht ook nog twee soloalbums uit: ‘Don’t walk away’ in 1982 en ‘Get what you deserve’ in 2017.