Van zanger-toetsenist Randall Bramblett’s dertiende album ‘Paradise Breakdown’ is een tweede nummer uitgebracht.

‘ ‘Round and ‘Round the Sun’ is een uptempo-nummer met bepalende elektrische gitaren en natuurlijk Bramblett’s kenmerkende hese zang.

Hij bezingt een spirituele ervaring waarbij een rijdende auto gevuld wordt met een onwaarschijnlijk helder licht en stelt vragen over vergankelijkheid en geluk die die gebeurtenis oproept.

Daarvoor moet je wel aandachtig luisteren, want de gitaren zitten de tekst wel wat in de weg:

De singer-songwriter Greg Copeland is al zijn hele leven onbekend en dat wil iets zeggen als je inmiddels 78 bent.

Nu heeft hij er ook weinig aan gedaan om daar verandering in te brengen, want op zijn debuut ‘Revenge Will Come’ uit 1982 was schoolvriend Jackson Browne weliswaar ‘executive producer’, maar die eerste werd gevolgd door een stilte van 26 jaar. Pas in 2008 verscheen namelijk ‘Diana and James’, het album dat technisch gesproken daarmee nog altijd de opvolger van zijn debuut was.

Inmiddels was de eventuele populariteit van de als advocaat werkzame Copeland vermoedelijk al lang weggeëbd, iets waarover hij zich blijkbaar geen zorgen maakte: ‘The Tango Bar’, zijn derde album, kwam pas in 2020 uit. Dat was dus na een artistieke pauze die deze keer twaalf jaar duurde.

Dat nu dan al een opvolger voor dat album wordt aangekondigd, is dan ook snel voor zijn doen: en zijn tenslotte pas vier jaar verstreken sinds dat album.

Al is ‘Empire State’ een EP, het is een levensteken van de man die intrigerende albums maakte.

Zijn nieuwe wordt net als ‘The Tango Bar’ geproduceerd door Tyler Chester, terwijl pedal steel-speler Greg Leisz opnieuw meedoet, net als Jackson Browne-gitarist Val McCallum en drummer Jay Bellerose. Bassiste Jennifer Condos deed net als Bellerose en Leisz ook al mee op ‘Diana And James’, zodat er in zekere zin sprake is van een reünie.

Ten tijde van zijn vorige was Copeland overigens van plan er een soort schaduwalbum bij op te nemen dat hij in 2021 wilde uitbrengen. Daarvan kwam dus niets terecht, maar op die vorige stonden bovendien negen songs en op die nieuwe staan er maar vijf:

Van het voor 6 september aangekondigde album ‘Roll It Out’ van The Deslondes is een derde single uit.

‘Lies I’ve Told’ blijkt een slepende ballad te zijn met countryinvloeden door de steelgitaar, maar gelukkig toch vooral te worden bepaald door de meerstemmige zang, een van de kenmerken van de rootsy veteranen uit New Orleans:

De premièredatum van ‘A Complete Unknown’, de Bob Dylan-biopic met Timothée Chalamet in de hoofdrol, zou zijn uitgelekt.

De film zou op eerste kerstdag voor het eerst in de bioscoop te zien zijn in de VS, een logische datum gezien de bezoekersaantallen aan de bioscopen tijdens Kerstmis.

De Britten moeten echter met Kerstmis iets anders gaan doen, want vanaf de film zou pas van 17 januari in het Verenigd Koninkrijk te zien zijn. Dat melden althans Variety en Digital Spy.

Of dat ook de datum is dat de film op het Europese vasteland te zien is, is de logische vervolgvraag, maar daarover zijn zelfs nog geen geruchten…

Eerdere berichten over ‘A Complete Unknown’ en over Bob Dylan zelf vind je in de categorieën nieuws, Dossier Crisis in de platenindustrie en Dossier: Ook al dood…

In Kippenvel 812 hoor je vanwege een verslag van de Rijnsburgse feestweek alleen van negen tot tien songs van de Staple Singers en Delaney & Bonnie en nieuw of recent werk van R.R. Williams en Dr. John, Bywater Call en Son of the Velvet Rat.

In De rode draad zitten vier songs waaruit blijkt dat het beste nog moet komen, of het slechtste misschien. Die zijn van Stephen Bruton, Rosemary’s Sons, Keb’ Mo’ en Olivier’s Army.

Dat is dus deze week maar een uur muziek voor wie wil luisteren. Tot vanavond om negen uur dus, tot Kippenvel!

In een interview met Prog Magazine heeft gitarist David Gilmour zijn voor 6 september aangekondigde album ‘Luck and Strange’ zij beste genoemd sinds Pink Floyd’s ‘Dark Side of the Moon’ uit 1973.

Daarbij kun je je kanttekeningen zetten op basis van de verschenen nummers ‘The Piper’s Call’ en ‘Between Two Points’, helemaal doordat dat laatste nummer een cover is van de Montgolfier Brothers.

Van een meesterwerk mag je toch verwachten dat de artiest het zelf schept, in welke discipline de kunstenaar ook actief is.

Het is wel goed nieuws voor de vele fans, die zich ook nog kunnen verheugen over het feit dat Gilmour na zijn erbij horende optredens snel met dezelfde muzikanten de studio in wil om een opvolger op te nemen.

Hij voelt zich onderdeel an een team in plaats van een soloartiest, iets waarvoor hij zegt niet gekozen te hebben: