Kippenvel - Ruud Heijjer

elke dinsdagavond van 20:00 - 22:00 op RTV Katwijk op 106.8FM en via deze site


Uitzending gemist

Page 238 of 1149

Van Morrison: kalmte kwijt….

Van Morrison staat al decennia bekend om zijn nukkige, opvliegende karakter, maar corona heeft daar geen goed aan gedaan.

Zo verloor hij niet alleen zijn kalmte, maar ook zijn gevoel voor decorum, toen  een reeks van vier concerten van hem kort van te voren werd afgelast.

Morrison zou optreden in het Europa Hotel in Belfast, maar de concerten werden verboden door de autoriteiten in verband met de coronamaatregelen.

Op zich was dat niet verrassend, want alle concerten zijn al verboden, maar het Europa Hotel had de hoop ze als tests te laten kwalificeren, opdat ze konden doorgaan.

Toen dat plan mislukte, zweepte Morrison zijn publiek op, dat voorafgaand aan het optreden zat te dineren in het hotel.

Hij noemde Rob Swann de minister van Volksgezondheid van Noord-Ierland, ‘heel gevaarlijk’ in een steeds woedender toespraakje, waarbij hij ook nog Ian Paisley bij zich riep om hem in zijn gescandeerde kreet te ondersteunen. Paisley is lid van de Democratic Unionist Party en in die hoedanigheid lid van het Noord-Ierse parlement, terwijl Swann lid is van de Ulster Unionist Party, die zich inderdaad aan de andere kant van het politieke spectrum ophoudt.

Morrison’s woordkeus was een parafrase van de woorden die Swann gebruikte om Morrison’s afwijzing van het anticorona-beleid te veroordelen en de songs die hij daarover op het internet zette.

 

Eerdere berichten over Van Morrison vind je in de categorie Nieuws en die over zijn politieke ideeën in de categorie Dossier Politiek en popmuziek.

 

interview Rickie Lee Jones over ‘Last Chance Texaco – Chronicles of an American troubadour’

Inderdaad, wij zijn al jaren fans van Rickie Lee Jones en van haar eigenzinnige songs, het onbegrijpelijke ‘Ghostyhead’ dan maar even daargelaten.

Haar memoires, ‘Last Chance Texaco – Chronicles of an American troubadour’, staat inmiddels dan ook in het rijtje boeken dat we snel willen lezen, maar voorlopig is ‘Een beloofd land’ van Barack Obama nog niet uit.

Het interview dat Jones gaf aan the Guardian en het daaronder afgedrukte fragment uit haar memoires doen ons dan ook zuchten van verlangen.

Woorden als ‘ongelooflijk’ en ‘een bitter sprookje’ komen als vanzelf bij ons op bij haar relaas over haar affaire met Tom Waits én haar toch op zijn minst wonderlijke vriendschap met Dr. John: Continue reading

Pink Floyd-club op nominatie te worden gesloopt

Het echtpaar dat de typisch Engelse pub ‘The Flying Pig’ in Cambridge exploiteert, moet het bijltje er binnen zes maanden bij neergooien. Het huurcontract is opgezged, doordat het pand op de nominatie staat te worden gesloopt.

Dat café heeft een roemruchte historie doordat het enigmatische Pink Floyd-lid Syd Barrett er aan het einde van de jaren vijftig David Gilmour ontmoette, waarmee ze de kiem legden voor Pink Floyd.

Dat het toen ‘The Crown’ heette is een detail, net als het feit dat Matt en Justine Hatfield pas de pub pas (….) 24 jaar exploiteren.

Ze waren er dus destijds niet bij, maar het café is wel een link met het rijke Britse popverleden.

De pub werd trouwens al sinds 2008  bedreigd door gemeentelijke plannen het hele gebied te renoveren en blijkbaar worden die nu geëffectueerd.

 

Eerdere berichten over Syd Barrett, Pink Floyd en de andere leden vind je in de categorie Nieuws.

Gretchen Peters livestreamt debuut

Op 20 juni doet singer-songwriter extraordinaire Gretchen Peters een livestream waarin ze de songs van haar debuut speelt.

‘The Secret Of Life’ kwam namelijk inmiddels 25 jaar geleden uit, reden voor een feestje dus.

Ze doet dat via haar facebookpagina en haar youtubekanaal om acht uur ’s avonds Europese tijd.

Natuurlijk laat ze zich begeleiden door toetsenist-echtgenoot Barry Walsh met wie ze ook nog een paar andere favoriete songs zal spelen. Verder beantwoordt ze vragen over haar debuut, de songs, de jaren negentig en haar tournee door het Verenigd Koninkrijk van maart 2022.

We zijn er benieuwd naar hoe die songs nu klinken, want het is het enige album dat we niet kochten nadat we haar hadden ontdekt: het staat vol met zeer door country beïnvloede songs, en dat is nu net niet ons kopje thee.

Toch is dat album het resultaat van acht jaar songs schrijven voor country-iconen, die met haar songs vaak grote hits hadden: Martina McBride, Trisha Yearwood, George Straitt en Faith Hill bijvoorbeeld.

Pas bij haar naamloze tweede bleek zij veranderd in die singer-songwriter die alleen maar beter zou worden, hoewel ook de songs op dat album tijdloos bleken…

 

 

Eerdere berichten over Gretchen Peters vind je in de categorieën Nieuws, Rootsmuziek op radio, tv en internet en Concerttips.

De recensie van ‘Hello Cruel world’ vind je in de categorie Recensies singer-songwriter..

 

 

verzameld werk Jim Morrison aangekondigd

De Amerikaanse uitgever Harper-Collins heeft de uitgave aangekondigd van ‘The Collected Work of Jim Morrison: Poetry, Journals, Transcrips and Lyrics’.

Het boek wordt bijna zeshonderd pagina’s dik en heeft bovendien de goedkeuring van de erven Morrison.

Het wordt een bundeling van alles wat al eerder van Morrison werd uitgegeven, maar er staat ook niet eerder uitgebracht werk in: songteksten, gedichten en een selectie uit 28 recent ontdekte dagboeken.

Het Amerikaanse Rolling Stone publiceerde een niet eerder gepubliceerd gedicht, ‘As I Look Back’, dat de epiloog vormt van het  boek en een impressionistische samenvatting is van zijn leven.

Daarin blikte de zanger van The Doors terug op zijn leven en loopbaan, maar keek ook vooruit naar zijn leven na de muziek: Continue reading

Lindsey Buckingham: eerste soloalbum na ‘ontslag’

Zanger-gitarist Lindsey Buckingham heeft zijn eerste soloalbum na zijn onvrijwillige vertrek bij Fleetwood Mac aangekondigd. In totaal is het overigens zijn zevende soloplaat sinds 1981.

Dat naamloze album gaat verschijnen op 17 september, maar inmiddels is er al wel een eerste song uit.

‘I Don’t Mind’ heeft inderdaad elementen die ook de songs van Fleetwood Mac bepaalden, inclusief tinkelende gitaren en een vrouwenstem in de refreinen…

Over dat nummer zegt Buckingham dat het als zoveel songs op zijn plaat gaat over de risico’s die stellen lopen in een lange relatie: ze moeten hun ‘aanvankelijke dynamiek’ verbeteren met flexibiliteit, het accepteren van elkaars tekortkomingen en de bereidheid om onafgebroken ‘te werken aan problemen’. Dat is volgens Buckingham de essentie van een goede lange relatie.

‘I Don’t Mind’ eert volgens hem die instelling en die discipline.

Over het album als geheel zegt Buckingham dat hij een popalbum wilde maken, maar toch ook songs wilde die ‘meer op kunst lijken dan op pop’, doordat je beter thuis raakt in je vak als je ouder wordt.

In zijn geval heeft het ouder worden hem waarschijnlijk geholpen de onschuld en het idealisme te versterken die hopelijk altijd al in hem zaten, zo citeert het persbericht hem.

Om dat album te promoten, gaat hij in september en december op tournee door de VS. Daarbij valt het grote aantal optredens op. In september staan er 19 gepland en ook in december spaart hij zich niet: van 1 tot en met 20 december treedt hij elf keer op. Daarna begint het ‘holiday season’, zoals het in Amerika heet. Continue reading

De rode draad van Kippenvel 676 van 8 juni: William Bell, Marc Cohn en John Leventhal

Hoe soulzanger William Bell, singer-songwriter Marc Cohn en producer John Leventhal precies met elkaar in contact kwamen, is niet zo gemakkelijk te vinden. Ook in het interview dat de NPR met hem had, begint het verhaal op het moment dat de drie in de studio zaten en net daarvoor. Toch lijkt het er nog het meeste op, dat Bell’s label Stax Leventhal inhuurde voor de klus, een heel prozaïsche manier van elkaar leren kennen dus.

Dat vertelt Leventhal tenminste in een even uitgebreid als interessant interview over de samenwerking met Bell en over produceren in het algemeen.

Feit is dat Bell in geen tijden een regulier album had gemaakt en zijn faam vooral dankte aan hits in de jaren zestig en zeventig (van de vorige eeuw, zoals veel mensen daar voorlopig nog heel overbodig aan toevoegen).

Dat het op zijn comebackalbum ‘This Is Where I Live’ klikte tussen Bell en Leventhal is ook overduidelijk een feit. Dat Leventhal Marc Cohn interesseerde in meeschrijven aan vijf van de elf songs is vast het gevolg van de vriendschap die de laatste twee onderhouden, maar ook aan Cohn’s voorliefde voor soul en gospel.

Bell’s album is inmiddels overigens alweer bijna vijf jaar oud, maar nog steeds goed en niet alleen doordat het in 2017 de Grammy kreeg voor Best Americana Album, overigens een wonderlijke categorie voor een soulalbum.

Wij ontdekten het dan weer via de samenwerking van de Blind Boys of Alabama met Marc Cohn, een man die wij behalve een heel goede, ook nog een uiterst soulvolle zanger vinden.

Alle reden dus om de combinatie van deze drie vanavond centraal te stellen in De rode draad, al moeten we Leventhal er aan de haren van Shawn Colvin bij trekken, van wie hij veel albums produceerde en waarvan hij minstens medeverantwoordelijk was voor het geluid ervan.

Hoewel hij aan zo’n tweehonderd songs schijnt te hebben meegeschreven, maakte hij namelijk nooit een eigen album, al komt de samenwerking met zijn vrouw Rosanne Cash op die van haar natuurlijk wel dichtbij…

Daarom vanavond vier songs: twee die de soulvolle invloeden van Marc Cohn verraden, een van Shawn Covin met John leventhal in een hoofdrol en een van William Bell.

 

tot vanavond om acht uur, tot Kippenvel!

 

De links naar de twee interviews vind je hier: Continue reading

Kippenvel 676

Vanavond draaien we songs van Neil Young and Crazy Horse en De Dijk, Clemens van de Ven en Jon Cleary met zijn Absolute Monster Gentlemen en nieuw of recent werk van Kirsten Thien en Anna Laube, Paul de Munnik, JMF en Renske Taminiau.

In het eerste uur hebben we een Een-tweetje waarin Lucinda Williams Tom Petty eert en in De rode draad koppelen we soulzanger William Bell aan Marc Cohn en John Leventhal, want dat deden ze zelf ook al.

Dat leidt ook vanavond weer tot de onvermijdelijke conclusie dat dit twee uur muziek is voor wie wil luisteren.

 

tot vanavond om acht uur dus, tot Kippenvel!

Neil Young: snel nieuw album met Crazy Horse én ook nog een boek

Neil Young heeft aangekondigd dat hij snel een nieuwe album met Crazy Horse zal opnemen.

Voor die plaat heeft hij al vijf nummers geschreven en hij verwacht ook de andere gauw klaar te hebben, zodat hij en Crazy Horse de studio in kunnen.

Verder heeft hij het manuscript voor een science-fictionroman ingeleverd bij een uitgeverij. ‘Canary’ zou gaan over een werknemer van een energiebedrijf die de corruptie binnen dat bedrijf openbaar wil maken.

 

Eerdere berichten over Neil Young mét en zonder Crazy Horse vind je in de categorieën Nieuws, Rootsmuziek op radio, tv en internet, Dossier Crisis in de platenindustrie  en Dossier Popmuziek en politiek.

De recensie van ‘Homegrown’ vind je in de categorie Recensies singer-songwriter en die van ‘Colorado’ in Recensies rock.

 

De Dijk: nieuw geluid?

De Dijk heeft ene nieuwe single uitgebracht.

‘Goed je weer te zien’ zet het veertigjarige bestaan van de band luister bij.

Ook zou het een nieuwe  geluid introduceren, maar daarvan is gelukkig niet al te veel te merken, of het moet het enigszins plechtige parlando zijn dat Huub van der Lubbe in de coupletten hanteert.

De thematiek, de melodie, de blazers en de daardoor opgeroepen weemoed zijn gelukkig gebleven: Continue reading

« Older posts Newer posts »