Vanaf is gedurende een maand zo ongeveer de complete inboedel van Freddie Mercury te koop. Die wordt uiteraard geveld bij Sotheby’s in Londen.

Geïnteresseerden kunnen kleding, boeken schilderijen, ornamenten en de complete platencollectie van de Queen-voorman kopen.

Sotheby brengt kijkers in des temming door de veiling thematisch in te richten: in iedere ruimte staat een ander aspect van Mercury’s op zijn mist barokke persoonlijkheid centraal.

Pronkstuk van de veiling is uiteraard de piano waaraan hij hits als ‘Bohemian Rhapsody’ en  het al even kitscherige ‘Barcelona’ in de grondverf zette. De Yamaha G2 Baby Grand zou tussen ergens tussen de twee en drie miljoen pond moeten opbrengen (zo’n ruwe 2,3 tot 3,4 miljoen euro), maar voor hetzelfde geld levert het instrument veel meer op.

Sotheby’s maakt er een waar spektakel van en stelt zich op als een museum tot aan de veilingdag, compleet met een boek dat veel meer is dan een veilinggids: daarin staan onder meer interviews met een aantal van Mercury’s vrienden en mensen met wie hij samenwerkte:

www.sothebys.com/en/series/freddie-mercury-a-world-of-his-own?cmp=pse7000008980&s_kwcid=AL!13028!3!576092850905!p!!g!!sothebys&gclid=CjwKCAjww7KmBhAyEiwA5-PUSoiFfUgi12Y6SjV8lstMiMLYj-gQkY0HsiF6KT5igtkNNYPbNsVwWxoCwAEQAvD_BwE

Eerdere berichten over Freddie Mercury en Queen vind je in de categorie Nieuws.

Natuurlijk, bij een nieuw album horen de gebruikelijke publicitaire plichtplegingen, tegenwoordig meer dan ooit: opvallen is geboden voordat je album ondergaat in een zee van andere releases.

Dat Graham Nash her en der de pers te woord staat, is dan ook niet meer dan logisch. Voor het Belgische Humo maakt hij echter van zijn hart geen moordkuil, al wordt hij geïntroduceerd alsof hij een debutant is. Misschien zijn er echter steeds meer popliefhebbers die nog niet van hem hebben gehoord, want Nash is inmiddels een éminence grise, zowel letterlijk als figuurlijk.

Hij blijkt echter nog over een springerige geest te beschikken, licht het deksel over zijn afkomst, fileert vooral zijn vriend David Crosby liefdevol, maar in mindere mate ook Stephen Stills en Neil Young en suggereert en passant dat ook zijn lichaam hem nog niet in de steek laat:

John Coinman heeft opnieuw een single uitgebracht van zijn verzamelalbum zaklijk getitelde verzamelaar ‘The Best of John Coinman’.

Deze keer is het ‘The Man Called Someone’, een nummer dat ook al stond op ‘This Place Ain’t What it Used To Be’ uit 2003.

Dat was ook een verzamel-cd, maar een die alleen bestemd was voor de Europese markt met songs van ‘The Man Called Someone’, ‘41 Crosses’ en ‘River of Fire’. Daarvoor maakte Coinman al ‘Under The Sun’, ‘Already Are’ en ‘Songs from the Modern West’.

‘The Man Called Someone’ bewijst op zijn minst wat voor een goede singer-songwriter Coinman was en hoe onterecht het is, dat hij alleen nog bekendheid geniet als lid van de band van Kevin Costner, Kevin Costner & Modern West:

Van Peter Gabriel’s aangekondigde album ‘i/o’ is inmiddels alweer het achtste nummer verschenen: het was immers ook alweer voor de achtste keer van dit jaar volle maan en dat is voor Gabriel het inmiddels traditionele moment om een song op ons los te laten.

Deze keer gaat het om ‘Olive Tree’, een uptempo-nummer en als zodanig een vreemde eend in Gabriel’s nieuwe bijt. Hij schreef er dit over in een persbericht: ‘I wanted it to have some speed to it but I also wanted some mystery, too. I think it is a celebration in a way and there’s a real sense of being alive.’ en: ‘In some ways I do think we are part of everything and we probably have means to connect and communicate with everything that we often shut off. We only want to see and listen to the things that seem important and relevant to us and shut out the noise of everything else when, probably, hidden in that noise there are all sorts of things that can help us realise our place in this future world.’

Natuurlijk nam Gabriel het op met drummer Manu Katché, bassist Tony Levin, gitarist David Rhodes, nieuwkomer Josh Shpak op trompet en met als extra percussionist Ged Lynch. John Metcalfe schreef er bovendien een strijkersarrangement voor, terwijl er ook blazers aan meedoen.

Met zijn verbrokkelde wijs doet ‘Olive Tree’ niet erg onontkoombaar aan en lijkt het toch vooral op een herhalingsoefening waarbij Gabriel heeft geprobeerd een aantal losse eindjes aan elkaar te knopen, waardoor het met zijn vijf minuut 59 jammer genoeg ook nog eens rijkelijk lang duurt:

In Kippenvel 767 van 1 augustus draai ik songs van Denny Illett en Ricky Koole, John Coinman en Dennis Cavalier, de Shiner Twins en The Band en nieuw of recent werk van William Bell en Buckingham Nicks, ja inderdaad, van KB Bayley en Alice Howe, Giulia Millanta en Harry Hendriks.

In het Een-tweetje draai ik drie songs van de Eagles met de verleden week overleden Randy Meisner in de hoofdrol, maar niet die draak ‘Take It To The Limit’ en in De rode draad zitten deze keer vijf niet eerder uitgekomen versies van klassiekers van Little Feat van de 2cd Limited Edition van hun klassieke en destijds vernieuwende Dixie Chicken.

Dat is dus ook vanavond weer twee uur muziek voor wie wil luisteren: tot vanavond om acht uur dus, tot Kippenvel!

De ene Paul is de andere niet en Paul McCartney kan in tegenstelling tot veel van zijn leeftijdgenoten maar niet genoeg krijgen van toeren.

Zojuist heeft hij bekend gemaakt dat hij vanaf 18 oktober tot en met 11 november zes optredens zal doen in Australië en bovendien zette hij gisteren al een mysterieus bedoelde mededeling op zijn sociale media met de oproep je op te geven voor zijn nieuwsbrief, opdat je het nieuws als eerste ontvangt.

Daaruit zou je zomaar kunnen afleiden dat hij op wereldtournee gaat:

Paul Simon heeft blijkbaar heimwee naar de tournees waarvan hij in 2018 zei definitief afscheid zei te nemen.

Hij heeft namelijk met zijn liveband gerepeteerd in de hoop dat hij een manier zou kunnen vinden om tijdens optredens geen hinder te ondervinden van zijn doofheid.

Tot nu toe is hem dat niet gelukt, zo zegt hij in een interview met Mojo. reden waarom hij ook na het uitkomen van zijn ambitieuze ‘Seven Psalms’ doorgaat met het schrijven van nieuwe songs.

Hij noemt dat ‘levensreddend’ en meldt dat  hij drie songs onder handen heeft, waarvan er een af is: hij zegt van die song dat die een ‘halve stap verder’ gaat dan ‘Seven Psalms’ en ‘verandert in iets anders’, wat dat dan ook precies moge inhouden…

Eerdere berichten over Paul Simon vind je in de categorie Nieuws.

Rand Meisner, de oorspronkelijke bassist van de tot een miljoenenbedrijf uitgegroeide Eagles, is op woensdag 26 juli jl. in Los Angeles overleden aan complicaties van COPD. Hij was 77 jaar oud.

Meisner had met drummer Don Henley en gitaristen Glenn Grey en Bernie Leadon de begeleidingsband van Linda Ronstadt gevormd, maar ze besloten in 1971 voor eigen risico en rekening verder te gaan en vernoemden zich naar een van de grote Amerikaanse symbolen, de adelaar. In die zin was hij een van de oprichters van die groep.

Dat was echter niet zijn eerste wapenfeit, want daarvoor had hij samen met Richie Furay en Jim Messina al Poco opgericht, een andere countryrockformatie, toen de laatsten uit het in elkaar stortende Buffalo Springfield was gestapt.

Die groep verliet hij al na hun debuut ‘Pickin’ Up The Pieces’, waarna hij kort lid werd van de begeleidingsgroep van Rick Nelson, The Stone Canyon Band.

Ook in de Eagles koos hij voor een plekje in de relatieve schaduw, al was hij met zijn falset wel bepalend voor sommige songs: ‘Tryin’ ’ op hun naamloze debuut in 1972,  ‘Certain Kind of Fool’ op hun doorbraakplaat ‘Desperado’ en ‘Midnight Flyer’ op ‘On the Border’ uit 1974, het album waarop het verval zich al aftekende door disco- en fantasieloze rockinvloeden.

Zijn meest kenmerkende nummer is echter ‘Take It To The Limit’ van ‘One Of These Nights’ (1975), dat hij met diezelfde falset tot een regelrechte hit song, want dat werd op single uitgebracht. Het nummer stond 23 weken in de Billboard Hot 100 met nummer 4 als hoogste notering.

Meisner had daar op zijn minst gemengde gevoelens over. Het betekende immers dat hij dat nummer tijdens elk optreden zou moeten zingen en dat hij dan dus ook die hoge noten moest halen.

Dat was dan ook precies wat er gebeurde en het leidde tot Meisner’s steeds grotere weerzin tegen zijn eigen zong, maar ook tegen zijn plek in de schijnwerpers. Die druk werd steeds groter en na de release van Hotel California’ in 1977 en de erbij horende, uitputtende tournee gaf hij er de brui aan, ook door zijn desintegrerende huwelijk en het feit dat hij zich in de groep geïsoleerd voelde: naar zijn idee negeerden de andere leden hem.

Na de Eagles bracht Meisner nog soloalbums uit en vormde hij nog een band met Rick Roberts, die in de Flying Burrito Brothers en Firefall had gezeten en was opnieuw enkele jaren lid van Poco.

Zijn verzoeken om mee te mogen spelen tijdens reünietournees van de Eagles in 1994 (‘Hell Freezes Over’) en 1998 werden tot zijn verbittering door de groep geweigerd.

Hij trad nog op tot 2008, maar leed onder een steeds slechter wordende gezondheid als gevolg van COPD, maar ook als gevolg van zijn verslaving aan drank en drugs.

Ook werd een bipolaire stoornis bij hem vastgesteld, waardoor hij onder medisch toezicht kwam te staan. Nadat zijn tweede vrouw zichzelf per ongeluk had gedood met een jachtgeweer werd Meisner opgenomen in een kliniek, omdat hij toen opnieuw had gedreigd zelfmoord te plegen.

Andere berichten over de Eagles vind je in de categorie Nieuws.